ทฤษฎีเมียน้อย จำเป็น

ความหวานขมที่มีอยู่ในจิตใจชั้น วนเวียนไม่ได้หายไปเลย มาคิดๆดูทำไมชั้นไม่เลิกๆไปตั้งแต่ตอนนั้นนะ คนเราน๊ะ เจ็บแค่ครั้งเดียวก็น่าจะเกินพอแร้วจิงๆ แต่ชั้นมันควายค๊ะ ควายจิงๆ แต่ชั้นเชื่ออย่างนึงว่า ตลอดเวลาเค้าก็ไม่ได้ทำให้ชั้นทุกข์ ไปซะทุกอย่าง พี่เค้าก็สร้างความหวานให้ชั้นเช่นกัน แต่มันเปนหวานปมขมจิงๆ

ช่วงระยะนั้นแป๊กมาหาชั้นบ่อยมาก รวมกับที่ชั้นเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายๆ ก็ไม่อยากมีปากเสียงกับใคร ก็โกหกบ้างอะไรบ้าง ชั้นต้องมารับโทรสับผู้หญิงคนนั้นทุกครั้งที่แป๊กหายตัวไป บางทีแป๊กก็ไม่ได้มาหาชั้น เค้าก็ไปสังสรรค์ตามประสาของเค้า แต่คุณผู้หญิงคนเนี้ยน๊ะคะ ขี้ระแวงซะสุดๆ กลัวนั่นกลัวนี่ อย่างที่ชั้นเล่าให้ฟัง แต่วาจาเจ้าหล่อนไม่เคยสุภาพเลยนะ ชั้นพูดกะหล่อนแร้วมีความรู้สึกว่า เหนื่อยคะ เพราะเธอเป็นคนที่เข้าใจอะไรยากๆ ยากมากซะด้วย ไม่ได้ยากทำธรรมดา ยากชนิดพิเศษเลยแระ ชั้นเองไม่ได้อยากดูถูกเรื่องการศึกษาคนหรอกนะ อาจจะเป็นเพราะเจ้าหล่อนเนี้ย เรียนมาไม่มากด้วย เลยทำให้เข้าใจอะไรยากๆ บางทีพูดเหมือนคนพูดไม่รู้เรื่อง

"มึง เอาผัวกูไป กก ไว้ที่ไหน อีน่าด้าน" โอ๊วว วาจาเธอแรงกล้า ไม่รู้ว่าจะโดนแบนรึป่าวนะ แต่นี่ก็พยายามหลบคำประเภทนี้ที่สุดแระ เพราะความจิงมันแรงกว่านี้เยอะมากๆ ค๊ะ

"เอ้า พี่ค๊ะ เค้าไม่ได้อยู่กะนู่จิงๆค๊ะ เค้าอยู่ไหนนู่จะไปรู้หรอ ตัวนู่ก็ไม่ได้ติดกะเค้า"

"ให้มันจิงเหอะ ผู้หญิงหน้าด้านอย่างมึง โกหก ตอแ-ล ได้ทั้งงั้นแระ"

"อ่าว พี่คะ นู่บอกว่าไม่ได้อยู่กะนู่จิงๆนี่คะ เราไม่ได้ติดต่อกันแร้ว จิงๆ" เฮ้ออ แสนดีเหลือกำลังมีคนโทมาด่าชั้นขนาดนี้ ชั้นยังคงใจเย็นอยู่ได้ เออน๊า ด้วยความที่ ชั้นนะรำคาญ ไม่อยากมีปากเสียงกะหล่อนไง ชั้นยอมโกหก แระยอม จิงๆ แต่ตอนนั้นนะแป๊กไม่ได้อยู่กะชั้นจิงๆ เค้าก็ไปสังสรรค์ตามประสาของเค้าแระ เฮ้ออ แต่ก็นะ

ช่วงนั้น เวลาแป๊กเข้าบ้าน ชั้นจะไม่โทหาแป๊กเลย เค้าจะเปนฝ่ายโทมาหาชั้นเอง ตลอด ชั้นก็ไม่โทจิงๆนะ ตอนเยนเค้าก็ยังคงมารับชั้นไปกินข้าว ไปโน้นไปนี่ เอออ ชั้นนี่มันก็หน้าด้านจิงๆแระน๊า ผู้ชายเค้ามีลูกมีเมียแร้วแท้ๆ ยังคงไปไหนกะเค้าได้หน้าตาเฉย ใครจะรู้บ้างว่า ชั้นแอบเหงา แอบร้องไห้ในใจ มันเป็นอาการที่พูดไม่ออกบอกไม่ถูกจิงๆ

จนกระทั่งวันนึงระคะคุ๊ณ แป๊กเค้าโทมาหาชั้น แร้วดันลืมลบเบอร์โท คุนผู้ชายที่มีกิ๊กฟังไว้เลยนะคะ จะคบหลายคนถ้าคิดว่าตัวเองบริหารไม่รอด อย่ามีคะ เพราะมันจะฆ่าตัวเองเปล่าๆ

"นี่มึงยังไม่เลิกยุ่งกะผัวกูอีกหรอ มึงนี่มันหน้าด้านจิงๆนะ มึงรู้ไม๊ กูก็เจ็บนะ กูเปนเมียมัน ถ้ามึงเปนกูมึงจะรู้สึกไง" โอ๊วว แม่เจ้า อารมณ์ล้วนๆ

"อ่อ พี่ไม่มีอะไรคะ ก็แค่โทมาหาตามประสาคนเคยรู้จักกัน ไม่ได้มีอะไรจิงๆค๊ะ ก็แค่ถามสารทุกข์ สุกดิบเฉยๆ พี่อย่าเข้าใจเจตนานู่ผิดนะค๊ะ" เฮ้ออ แสนดีจิงๆชั้น โง่ด้วยแระ

หลังจากการสนทนาทางโทรสับของชั้นถูกตัดไป คืนนั้นชั้นเดาได้ว่ามีการทะเลาะกันเกิดขึ้น จนแป๊กมาหาชั้นตามเคย คุณผู้หญิงที่บ้านดูไว้นะคะ สันดานผู้ชายน๊ะ ถ้ามันมีที่ไปมันไปแน่นอน แต่จำไว้ด้วยว่า ถ้าเรานิ่งยังไงมันก็ไม่ทิ้งเราหรอก นี่ระคะคือข้อเสียของผู้หญิงที่ผู้ชายมีอีกคนจิงๆ บางทีการโง่ซะบ้าง ก็ทำให้การใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันยาวนานขึ้นแน่นอนคะ

ระหว่างแป๊กเก็บข้าวของมาเลย มาอยู่กะชั้นสักระยะเลยค๊ะ เค้าก็ยังยืนยันค๊ะ ว่าเลือกชั้นจิงๆ เฮ้ออ ตอนนั้นชั้นเริ่มแข็งขึ้นมาบ้างแระระ เหนื่อยกับการที่ต้องมาโกหกคนโน้น คนนี้ของเธอ

"แป๊ก พี่จะเอายังไงพี่ช่วยทำให้เปนเรื่องเปนราวได้ม๊ะ พี่จะให้เชอหลบๆซ่อน อยู่งี้ใช่ปะ"

"เอ้า ไม่ใช่งั้นเชอ พี่รักเชอ เชอเองก็ดีกับพี่ทุกอย่าง พี่ก็ไม่อยากหลบๆซ่อนๆงี้หรอก"

"ถ้างั้นพี่ก็ทำอะไรสักอย่างซิ พี่ให้นู่โกหก ให้พี่อยู่ได้"

"อ่าว พี่ก็ไม่ได้บอกนี่ว่าให้เชอโกหก เชอโกหกเองหมดทุกอย่าง พูดเองหมดทุกอย่างเลย เชอจะพูดความจิง พี่ก็ไม่ได้ว่านี่" อ่าวไอ่เวง ที่งี้ทำไมมาพูดงี้ระ ให้ชั้นทนโกหกมาได้ตั้งนาน เฮ้ออ ตอนนั้นจะโทดใครเนาะ นอกจากตัวเอง พี่แป๊กเค้าก็ไม่ได้ขอให้ชั้นโกหกจิงๆชั้นมันโง่ เลือกเองแท้ๆ โอ๊ยย คราวนี้เอาใหม่ เริ่มใหม่ซะค๊ะ คราวนี้ถ้านังนั่นโทมาอีกชั้นจะพูดความจิงให้หมดเลย คอยดู