ทฤษฎีเมียน้อย จำเป็น

และแร้วในที่สุด ก็มาถึงสักที วันที่เปนดั่งข่าวร้ายที่แย่ ที่สุดของชั้น วันที่ศักดิ์ศรีความเปนลูกผู้หญิงของชั้นไม่มีเหลือ ชั้นไม่เคยมีความคิดเลยว่า เราจะต้องมาตกเปนมือที่สาม หรือแย่งแฟนใคร ไม่เคยจิงๆ แต่วันนี้แระที่ชั้นต้องรับหน้าที่บทนั้นจิงๆ

"ทำไม เชอไม่เหนโทหาพี่บ้างเลย ไม่คิดถึงพี่บ้างเลยหรอ" อยู่ดีๆ พี่เค้าก็เปิดประเด็นพูดขึ้นมา

"เอ้า ใครจะไปรู้ระคะ ว่าพี่จะว่างตอนไหน เชอเลยรอให้พี่โทมาดีกว่า" ชั้นก็ยังคงแอ๊บเนียนๆ นึกในใจพี่เค้าก็เริ่มจะติดชั้นแร้วระซิเนี้ยย

วันต่อมาคะคุนขาา ชั้นไม่เคยโทหาพี่เค้าเลย ก็รอพี่เค้าโทอย่างเดียว วันนั้นคิดไรไม่รู้ อยากโทหาก็โทมันซะเลย

"ฮัลโหลลล " เสียงผู้หญิงนี่นา จากปลายสาย ตอนนั้นใจชั้นสั่นไปหมดเลยเธอออ เพราะลางสังหรณ์มันบอกเลยว่า คนนั้นไม่ใช่ทั้งแม่ แระพี่สาว หรือน้องสาวเปนแน่ เชื่อชั้นเหอะ

"ขอสายพี่แป๊กคะ "

"เธอเปนใคร แร้วโทมาหาแฟนเรา ทำไม เราเปนเมียแป๊กนะ" โอ๊ววนั่นไงๆๆ ลางสังหรณ์ของชั้นมันไม่เคยพลาด สักพักก็มีเสียงผู้ชายที่ชั้นคงต้องคุ้นเปนอย่างดีแทรกเข้ามา

"อย่าไปฟังมันเชอ เด๋วพี่โทไป" จากนั้นสายก็หลุดไป

เฮ้ยย นี่มันอะไรกันเนี้ยย สิ่งที่ระแวงมากที่สุดในตอนแรก แร้วพี่เค้าก็ทำให้มันลบไปจากความรู้สึกชั้นหายไป กลับมาเปนเรื่องจิงหมดทุกอย่าง เรื่องมันค้างๆคาๆ ใจชั้นมันสั่นชาไปหมด น้ำตาเริ่มไหลแร้วไง ใครจะคิดบ้างระว่า เราต้องมาเปนผู้หญิงหน้าด้าน ยุ่งกะผัวชาวบ้าน ชั้นมันหน้าไม่อายจิง เสียศักดิ์ศรี เสียเกรียติ เสียใจ เสียไปหมด

คุนเจ๊ของชั้นเนี้ยย อดไม่ได้จิงๆต้องมาเหนอะไรคารา คาซังเเบบนี้ เค้าเลยจัดการให้ชั้นซะหมด

"เออ ขอโทดนะคะ เมื่อกี๋นี้ ที่โทมา ยังไงกันคะ ไม่ค่อยเข้าใจ อะไรใคร เมียใครผัวใคร ดิฉันไม่ค่อยเข้าใจ"

"คือว่าที่คุนโทมาเนี้ย สามีเรานะ คบกันมานานแร้ว มีลูกด้วยแร้วด้วย ลูกนะจะ สี่ขวบได้แร้ว แร้วเธอเปนใคร อยู่ๆก็มายุ่งกะสามีเรา"

ชั้นถึงกับอึ้ง ทำอะไรไม่ถูกเลยเธอเอ้ยย สักพักเหมือนจะมีการเปลี่ยนคนคุย คราวนี้เปนฝ่ายชายบ้าง

"เฮ้ยย แป๊ก นี่มันอะไร อยู่ๆแป๊กมาทำให้น้องของแจ๋มเสียใจทำไม นี่มันอะไรกัน "

"ขอเราเคลีย ธุระเราก่อน เรารักเชอ เราจะเลิกกะมันอยู่แร้ว เราไม่ได้มีเจตนามาหลอกเชอ ฝากบอกเชอด้วยเด่วเราโทหา"

บทสนทนาทางโทสับนั้นจบลง แต่ความรู้สึกชั้นนั้นมันชาไปหมดแร้ว โอ๊ยย กลุ้มๆมันเครียดอยู่ในหัวเต็มไปหมด เฮ้ออ ชั้นจะเอาไงดีเนี้ย

ร้องไห้แมร่งเลย ทำไรไม่ถูกฮือๆๆ

"เอาน่า แก ใจเยนๆเหอะ พี่ว่ารอแป๊กโทมาก่อนดีกว่า เด๋วค่อยเครียด ค่อยคิดว่าจะทำไง" ต้องขอบคุณพี่ เค้าจิงๆนะ ยังไงเจ๊เนี้ยก็เปนคนเข้าใจชั้นมากที่สุดแระระ อารมณ์นี้นี่น๊าจะทำอะไรได้มากไปกว่ารอ ระหว่างรอชั้นก็คิดแร้วระ ว่าจะเลิก บอกตรงๆเลยว่าชั้นไม่เคยคิดจะแย่งแฟนใคร แระไม่คิดที่จะยุ่งกะของคนที่เค้ามีเจ้าของแร้ว อาจจะเปนเพราะว่า ไม่อยากให้ใครมาเสียใจแบบชั้น เพราะครอบครัวชั้นเองก็เหนๆอยู่ คุนพ่อชั้นมีเมียอีกคนนึงคะ ทำให้แม่เสียใจทุกวัน ทุกวันนี้พ่อก็ยังเลิกกะเมียโน้นไม่ได้เลย ชั้นเองเปนลูกท่านก็ยังรับไม่ได้เลย แต่ตอนนี้ก็โตแระระ พอที่จะรับอะไรๆได้แร้ว อีกอย่างเค้ามีลูกด้วยกันด้วย แระอีกอย่าง ยังไงพ่อก็รักแม่มาก แระไม่คิดจะเลิกกะแม่ชั้นเปนแน่ ชั้นเลยมีความคิดเดียวว่า จะเลิก

แระแร้วเสียงโทรสับชั้นก็ดังขึ้น เปนคุนพี่เค้านั่นแระโทมา

"มีอะไรหรอคะ " น้ำเสียงชั้นพยายามเย็นชา ให้ได้มากที่สุด

"เชอ พี่ขอโทด แต่ยังไงพี่ก็รักเชอนะ พี่รักเชอมากด้วย พี่ขอโทดจิงๆที่โกหก ที่ทำแบบนี้ แต่พี่เองก็จะเลิกกับเมียพี่อยู่แร้ว พี่อยู่ไปเพราะความรับผิดชอบจิงๆ คือเรามีลูกด้วยกัน ตอนนั้นพี่ก็ยังเด็ก มันผิดพลาดไง เชอฟังพี่นะ พี่รักเชอ "

"โธ่พี่คะ ในเมื่อพี่เลือกที่จะรับผิดชอบแร้ว พี่ก็ทำให้ได้ตลอดซิคะ อย่ายุ่งกะเชอเลย นู่ไม่อยากเข้าไปเปนมือที่สามจิงๆคะ เราเลิกกันไปเหอะ"

"โหยย เชอให้โอกาสพี่หน่อย พี่บอกตรงๆตอนแรกที่พี่รับผิดชอบ เพราะพี่ไม่อยากให้ลูกพี่เปนแบบพี่ แต่ตอนนี้พี่คิดใหม่แร้ว มันก็ต้องอยู่ได้ พี่เองยังโตมาได้เลย พี่รักเชอนะ พี่เองก็คิดไม่ออกเหมือนกัน เชอก็ดีกับพี่ทุกอย่าง "

"คะ แต่เชอว่าพี่กลับไปคืนดีกับเค้านั่นแระดีแร้ว เค้าเองก็ต้องการพี่เหมือนกันแระคะ"

"ไม่เชอ พี่จะเลิกอยู่แร้ว ถึงไม่มีเชอเข้ามานะ พี่ก็จะเลิกอยู่ดี ไม่ใช่เพราะเชอเปนมือที่สามจิงๆ พี่จะเลิกกับมัน เพราะมันไปด้วยกันไม่ได้จิงๆ พี่ขอโทดให้โอกาสพี่เหอะนะ"

"ถ้างั้น เด๋วเราค่อยคุยกันดีกว่า พี่กลับไปตัดสินใจอะไรให้มันดีก่อนเหอะ"

โอ้วว แม่เจ้า ใจชั้นมันเริ่มอ่อนลง อ่อนลงไปทุกที เหมือนราวกับว่า ชั้นรักเค้าไปแร้วซะเต้มที่เลยเธอเอ้ยย โอ๊ยย ทำไมมันเจ็บแบบนี้นะ ชั้นควรทำไงดี โอ๊ยยอยากร้องไห้เปนที่สุด

"เอาน่า เชอ พี่ว่าให้โอกาสแป๊กเค้าสักครั้งเหอะนะ ลองดู เนาะพี่ว่า" เสียงของพี่สาวของชั้นปลอบชั้น เพราะเค้าก็ยังเปนคนที่เข้าใจชั้นมากที่สุดในทุกๆเรื่อง