ทฤษฎีเมียน้อย จำเป็น

หลังจากที่เรามีอะไรกันไปแร้ว ในครั้งนั้น เราก็ยังไม่เลิกโทหากันเลย ก็คุยกันตลอด เฮ้ออ พฤติกรรมเค้าก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลง
ก็ยังคงมารับชั้นไปกินข้าว โทมาคุยตลอด เชคตลอด ตอนนั้นก็ไม่ได้รู้สึกรักอะไรกันหรอก มาถามพี่เค้าเอง ก็ไม่ได้คิดอะไรกันชั้นเหมือนกัน ก็ขำๆกันไป จนอะไรบางอย่าง ทำให้ชั้นรู้สึกว่าพี่เค้าไม่ได้มีชั้นคนเดียว เฮ้อ ชั้นก็ไม่ได้คิดอะไร ขนาดชั้นยังไม่มีเค้าคนเดียวเลยย ก็คงไม่แปลกที่พี่เค้าจะมีกิ๊กมีกั๊กบ้างแระน๊ะ
จนกระทั่งวันนึงเว้ย เฮ้ยย วันที่ชั้นต้องเลือกจิงๆ พี่เค้าก็มาหาชั้นตามเคย วันที่อยู่คนเดียวน๊ะ ก็มามีอะไรกันอีก พี่เค้าเนี้ยสุดยอดจิงๆในเรื่องนี้ ถ้าพิมไปแระเล่าให้ฟังเนี้ยไม่รู้ว่าจะต้องติดเรต หรือป่่าวน๊าา เหอะๆ เอาเปนว่ามันก็ หวือหวาเอาการ หลังจากนั้นพี่เค้าก็กลับไป
ในคืนวันนั้นชั้นก็แรดอีกตามเลย ลงไปนั่งเฝ้าหนุ่มนักดนตรี อีกแระคะ คืนนั้นชั้นชวนกุ้งขึ้นมานอนบนห้องด้วยเลย เพราะเค้าเมาแร้ว เมามาก กลับบ้านไม่ไหวแน่ ชั้นก็เปนห่วง นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกแระคะที่กุ้งเค้าขึ้นมาห้องชั้น แต่ทุกครั้งทีขึ้นมามันก็ไม่มีอะไรแระน๊ะ มีทั้งเพื่อนเค้ามาด้วย ด้วยความที่เราก็คงเปนเพื่อนกันนั่นแระ เลยไม่ได้มีอะไรหวือหวา อย่างที่ใครคิด
"กริ๊ง ๆๆ" เสียงโทรสับภายในน๊ะ มันดังขึ้น เฮ้ยดึกป่านนี้แร้วใครโทเข้ามาว๊ะ รึเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนั้นใจสั่นมากเลย
"เชอ ลงมาเปิดประตูให้พี่หน่อย เร๊วๆ พี่เมามาก" นั่นๆๆๆ นั่นมันเสียงคุณแป๊กนี่ โอ๊ยยเวงแร้วไงชั้น ไหนจะกุ้งที่อยู่ให้ห้องชั้นอีก โอ๊ยย เอาไงดีว๊าาชั้นก็เลยตัดสินใจ
"เออ กุ้ง ไปนอนบ้านบลูมได้ไม๊ พอดีพี่เชอมาตอนนี้อะ เวงกำแท้ๆๆเลย" ชั้นทำหน้าแบบเซงเปนที่สุด เฮ้ออ อารมณ์มันก็น่าเซงแระวะ แต่ที่ชั้นเลือกไล่กุ้งลงจากห้อง ทั้งที่ความจิงแร้วชั้นรักกุ้งมากกว่าพี่แป๊กเค้าซะอีก อาจจะเปนเพราะพี่เค้ามาไกลด้วย คือบ้านเราอยู่ไกลกันน๊ะ เเร้วเค้าก็ขี่รถมาหา เมาด้วย ชั้นเองก็เปนห่วง ส่วนกุ้งนะ มันยังมีเพื่อนอยู่แถวนี้ คิดว่าสิ่งที่ชั้นตัดสินใจมันคงถูกที่สุด
หลังจากที่ไล่กุ้งลงไปน๊ะ พี่เค้าก็ขึ้นมา สภาพแบบเมามากเลยเธอเอ้ยย  ชั้นก็ให้พี่เค้านอนนั่นแระ แต่อีตานั่นซิไม่นอน ชั้นก็ถามเค้าว่าเกินอะไรขึ้นหรอ ทำหน้าตาแบ๊วใสซื่อไป
"เออ เชอตอนพี่เดินเข้ามาอะ พี่เหนผู้ชายคนนึง ลงมาจากห้องเชอใช่ไม๊" เวงกำแร้วไงชั้น
"ใช่ที่ไหน พี่อะเมาแร้ว นอนเหอะคะ เออเเร้วเปนอะไรระนี่มาเอาดึกๆ"
"ทะเลาะกะที่บ้าน นะซิ เฮ้ออ เซง นี่ทะเลาะกะที่บ้านมาจะมาหาแฟน แฟนตัวเองยังมาทำแบบนี้อีกหรอ "
"เชอว่า พี่เมามากเลยนะ แระก็คิดมากไปด้วย ไม่ได้มีอะไรทั้งงั้นนั่นแระ" โอ๊ยย ชั้นนะก็มารยา สุดริดแระ ก็ขอให้แค่วันนี้มันผ่านไปก่อน คิดว่าเช้ามาพี่เค้าคงลืม แร้วเราค่อยไปง้อกุ้ง เหอะๆๆ ชั้นน๊ะน๊าา แรดจิงๆๆใช่ม๊าา
ทีนี้แระเรื่องมันก็ไม่ได้เปนอย่างคิดแร้วไง เพราะพี่แกดันทะเลาะกะที่บ้านมา เข้าบ้านไม่ได้ มาขออยู่กะชั้นสักสองสามวัน เฮ้อออ
เอาระซิ ชั้นคงต้องเลือกจิงๆแระระน๊ะ ไม่ได้เครียดหรอกที่พี่เค้าจะมาอยู่ด้วยนะ ไม่มีปันหาอยู่แร้ว แต่ที่เครียดนะ ชั้นจะเอาไงดี ที่ปรึกษาของชั้นตอบทีซิ
"ไม่ยากหรอก แกเอ้ยย แกคิดว่ากอดใครแร้วมีความสุขกว่ากันระ" คุนเจ๊ของชั้นพูดให้คิดดู
"กอดกุ้งอะพี่ นู่มีความสุข แต่ว่าเค้า ไม่ได้กอดนู่เลย นู่สุขที่ได้ทำเพื่อเค้า แต่นู่ไม่เคยได้รับอะไรจากเค้าเลย"
"อ่าว แกคิดแค่ว่าจะเปนผู้ให้อย่างเดียวเลยหรอ เชอคนเราอะ น่าจะให้รางวัลตัวเองบ้างนะ มีคนใส่ใจดูแลดีๆ มันยอมดีกว่าไม่ใช่หรอ พี่จะบอกว่า รักคนที่ เรา รักกันดีกว่าไม๊ แป๊กเค้าก็ดูไม่เลวร้ายนะ ใส่ใจแกดีออกพี่ว่า"
นั่นซิเนาะ ชั้นก็มานั่งคิดแร้วคิดอีก เราก็เลย ตัดสินใจ เลือกพี่เค้านั่นแระ ลองใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาสอง สามวันนี้ ชั้นก็พยายามดูแลพี่เค้าให้ดีที่สุด เท่านั้นแระ มาถามพี่เค้าตอนหลังนี้ เค้าก็บอกว่า เริ่มมารู้สึก รักชั้น ก็ตอนนั้นแระ อยู่ด้วยแร้วมีความสุขดี เชอก็ดีกับพี่เหลือเกินน
"พี่เองก็ไม่ใช่คนดีอะไรหรอกนะ แร้วเชอมาเลือกพี่ทำไม" อยู่ดีๆพี่เค้าก็เปิดประเด็นถามมา
"เออ พี่ เวลาพี่จะเล่นบอลอะ พี่รู้ป๊ะ ว่าทีมไหนอะ มันจะชนะ พี่ก็ไม่รู้ใช่ม๊าา แต่เราอะก็คิดอะแระว่ามันต้องชนะ ก็เหมือนกันแระคะ นู่ก็ไม่รู้ว่าพี่ดี หรือไม่ดี แต่วันนี้เท่าที่นู่เหน นู่ว่าพี่ดี แระนู่ก็เลือกพี่ หลังจากนี้มันจะเปนไง เสียใจแค่นั้น นู่ก็ถือว่านู่เลือกแร้ว" เจ้าบทเจ้ากลอนซะด้วยชั้น
"เฮ้ออ พูดงี้แร้วรู้สึกผิดๆ ไงไม่รู้"
"เอาทำไมพูดงี้ มีลับลมคมในอะไรปะเนี้ย"
"ป่าวๆๆ ชั่งมันเหอะ พี่ก็มีเชอคนเดียวนั่นแระ"
ตอนนั้นชั้นก็เชื่อนะ ว่าเค้าต้องรักชั้นบ้างแร้วระ