Killer Song บทเพลงสังหาร

Mission 1: Lost Crystal
                “นี่ๆ เจเนเรีย ฉันขอถามหน่อยเถอะว่าไอ้หนังสือเล่มหนาเตอะของเธอเนี่ยมันสนุกตรงไหนวะ ฉันล่ะอ่านไม่ยักจะรู้เรื่อง?” ชายหนุ่มผมสีเงินใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาสีน้ำเงินเรียวคมแต่มีแววตาไร้อารมณ์นั้นจับจ้องมองไปยังแววตาของหญิงสาวผมทองยาวสลวยอายุครุ่นคราวเดียวกันที่ตอนนี้กำลังหยิบอ่านตำราเล่นเก่าๆซึ่งเป็นผลงานการเขียนของคุณพ่อของเธอเอง ดวงตาสีน้ำตาลเรียวสวยของเธอละขึ้นจากการมองตัวหนังสือมายังดวงตาสีน้ำเงินของชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังเคี้ยวโดนัทชิ้นโตอย่างเอร็ดอร่อย
                “น่าเวทนาจริงๆ...อายุก็ตั้ง 20 แล้วนะ หนังสือหนังหาก็ไม่ชอบอ่าน แล้วผิดเหรอที่ฉันจะอ่านหนังสือพวกนี้เพื่อประดับบารมีของฉันเอาไว้หน่อยน่ะ แต่ก็นะ...ก็นายมันโง่เองนี่น่า...หึๆ” เจเนเรียกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบก่อนที่จะคั่นหน้าหนังสือในมือด้วยที่คั่นหนังสือของเธอและวางมันเอาไว้บนตะข้างๆเธออย่างระมัดระวัง ส่วนชายหนุ่มก็ได้แต่ทำหน้าหงุดหงิดบ่นอุบอิบอย่างเจ็บใจที่โดนหาว่าโง่
                “คราวนี้อ่านเรื่องอะไร?”ชายหนุ่มนามคาเดนกล่าวถามอีกครั้ง
                “คริสตัลที่หายไป น่ะ...”
                “คริสตัล...?”คาเดนกล่าวทวนด้วยความงุนงง แต่ด้วยสีหน้าตอนที่เขางุนงงเนี่ยแหละที่เพื่อนอย่างเธอนั้นชอบมากๆเพราะนั่นก็หมายความว่า...คาเดนนั้นโง่สมบูรณ์แบบ...
                “เฮ้ๆ นี่นายไม่รู้จักคริสตัลพวกนั้นจริงๆงั้นเหรอ คาเดน?” ไอช่า หญิงสาวผิวสีแทนที่เดินผ่านมากล่าวแทรกขึ้นอย่างประหลาดใจ เรือนผมสีขาวราวหิมะยาวเรียบตรงของเธอถูกคลุมด้วยหมวกไหมพรมสีดำที่ดูเข้ากันดีกับชุดที่เธอใส่ซึ่งเป็นสีดำเช่นเดียวกันกับคาเดนและเจเนเรีย ดวงตาสีม่วงกลมโตของเธอมองไปยังคาเดนและเจเนเรียด้วยสายตาสนใจในเรื่องราวที่พวกเขาคุยกัน จึงเริ่มนั่งลงข้างๆเจเนเรีย
                “หุบปากไปเลยไป๊ ยัยหงอก...”คาเดนโต้กลับไม่ดูตัวเองว่าตัวเองก็หงอกเหมือนกัน
                “คาเดน...แต่นายก็หงอกเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ถึงจะไม่ใช่พี่น้องหรือญาติกันก็เถอะนะ...”เจเนเรียกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆอีกครั้งก่อนที่จะนั่งกอดอก สายตาของเธอจับจ้องมองไปยังชื่อปกหนังสือ
                “แหงสิ...ก็ฉันมันเป็นคนไม่มีครอบครัวนี่หว่า ไม่รู้แม้แต่อดีตของตัวเอง” คาเดนร้องครางออกแนวประชดประชัน
                “เฮ้~!!...อย่าเอาฉันไปรวมกับไอ่โง่นี่ได้ไหมเจเนเรีย แล้วนี่...นายไปอยู่หลังเขาที่ไหนมาถึงได้ไม่รู้จักคริสตัลนางฟ้ากับคริสตัลซาตาน?!” ไอช่ากล่าวทวนอีกครั้ง
                “งั้นหล่อนก็อธิบายมาสิว่าไอ้คริสตัลบ้าๆนี่มันอะไร!?”คาเดนร้องตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์
                “นี่นายเคยได้ยินตำนานของคริสตัลที่หายไปมั่งไหมเนี่ย!?” ไอช่ากกล่าวก่อนที่จะถอนหายใจและยกหน้าที่การเล่าให้กับเจเนเรียที่นั่งเงียบอยู่นานแล้วให้เล่าแทน เพราะเธอเองก็พอรู้งูๆปลาๆไม่รอบรู้เท่าเจเนเรีย
                “ฟังนะ...เมื่อนานมาแล้วได้เกิดสงครามครั้งขึ้นบนโลก สงครามน่ะเกิดจากความโลภของมนุษย์ที่เห็นแก่ได้ หวังครอบครองอำนาจและเงินตรา จนทำให้เกิดสงครามชิงดินแดนและมันก็เริ่มแผ่ขยายตัวไปเรื่อยๆทั่วทุกหย่อมหญ้า เมื่อแผ่นดินลุกเป็นไฟ...ประชาชนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องก็ต่างได้รับผลกระทบ ทั้งสูญเสียคนรัก และทรัพย์สินต่างๆมากมาย ผู้คนเริ่มหันมาเข่นฆ่ากันเองเพื่อแย่งชิงสิ่งที่ดีกว่า...จนเมื่อสงครามนั้นจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของกองทัพทั้งสองซึ่งก็คือฝ่ายตะวันตกและฝ่ายตะวันออก…”เจเนเรียเล่า
                “...แล้วไงต่อ?”คาเดนขัด
                “...แล้วอยากฟังต่อไหมล่ะ ถ้าอยากฟังก็อย่าขัดสิยะ!”เจเนเรียโต้กลับอย่างรำคาญก่อนที่จะเล่าต่อไปว่า
                “...เมื่อสงครามจบลงที่ความพ่ายแพ้ทั้งสองฝ่าย...เหล่าผู้วิเศษ ทหาร ประชาชน รวมไปถึงเหล่าเทพทั้งหลาย ก็ร่วมใจกันสร้างบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องราวที่เลวร้ายเช่นนั้นอีกด้วยการสร้างของวิเศษขึ้นมานั่นก็คือ...คริสตัลนางฟ้า และ คริสตัลซาตานนั่นเอง...” เจเนเรียเล่าก่อนที่จะหันไปจิบชาในแก้วที่วางอยู่ข้างๆ
                “...คริสตัลนางฟ้ามีหน้าที่ในการรักษาความสมดุลบนโลก และถ่วงพลังของคริสตัลซาตานไม่ให้มีมากจนเกินไป ส่วนคริสตัลซาตานก็มีหน้าที่กักเก็บความเลวร้ายๆต่างของมนุษย์ไม่ให้รั่วไหลออกไป และทั้งสองชิ้นนั้นก็ถูกฝังเอาไว้ที่แกนกลางของโลก...”ไอช่าเล่าต่อจนเจเนเรียจิบชาในแก้วไปจนหมด...
                “...ถูกต้อง แต่ทว่า...ตอนนี้คริสตัลนางฟ้า หรืออีกชื่อคือคริสตัลแห่งแสงกลับหายไป...”เจเนเรียกล่าวต่อไป
                “แล้วมันหายไปไหนล่ะ?”คาเดนถามต่อ
                “คริสตัลนางฟ้าไม่สามารถต้านทานความชั่วร้ายของมนุษย์ที่ที่อยู่ในคริสตัลซาตานได้ เพราะปัจจุบันนี้มนุษย์อย่างเราๆก็ได้ทำบาปทำกรรมเอาไว้เยอะ เลวทรามก็แยะ ทำให้คริสตัลซาตานหรือคริสตัลแห่งความมืดได้ทวีพลังอำนาจมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดมันก็เริ่มอยากเป็นพระเจ้าผู้ครอบครองทุกสิ่งทุกอย่าง รวมไปถึงอำนาจของคริสตัลนางฟ้าด้วย...และเพราะเหตุนั้น...คริสตัลนางฟ้าที่เริ่มอ่อนกำลังลงจึงต้องหนีออกไปให้พ้นมือของคริสตัลซาตานให้ได้ และขณะเดียวกันก็ต้องตามหาพลังแห่งความดีที่อยู่ในตัวมนุษย์เพื่อที่จะนำมันมาเป็นพลังในการจัดการกับคริสตัลซาตาน...”
                “ส่วนตอนนี้คริสตัลซาตานก็กำลังออกตามหาคริสตัลนางฟ้าอยู่...แต่ไม่มีใครรู้ว่าคริสตัลทั้งสองนั้นอยู่ที่ไหน” ไอช่ากล่าวต่อจากเจเนเรียที่หยุดพักการเล่าเพราะเล่าเยอะมากแล้ว
                “ที่แท้เรื่องมันก็เป็นแบบนี้นี่เอง...”คาเดนกล่าวก่อนที่จะลุกขึ้นจากเก้าอี้บิดขี้เกียจซักพักแล้วหันไปทางโต๊ะบาร์ขายเครื่องดื่มที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่
                “ว่าแต่จะดื่มอะไรหน่อยไหม?”คาเดนหันไปถามสองสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
                “ฉันขอชานมเพิ่มอีกแก้ว...”เจเนเรียกล่าวพร้อมกับยิ้มเล็กๆ
                “ฉันเอาน้ำส้มละกัน ขอบใจนะ!!” ไอช่ากล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างร่าเริง
                “เออๆ...มื้อนี้ฉันเลี้ยงด้วยความโง่ของฉันเอง” คาเดนกล่าวปัดๆไปก่อนที่จะเดินไปยังบาร์เครื่องดื่มเพื่อสั่งน้ำดื่มให้กับเพื่อนๆและตัวเขาเอง
                “จะรับอะไรดีครับ?”พนักงานบาร์เทนเดอร์ถาม
                “ชานมแก้วนึง น้ำส้มแก้วนึง และก็นมสตรอเบอร์รี่แก้วนึงนะน้อง”คาเดนสั่งก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆเพื่อรอเมนูที่เขาสั่ง....
                ทันใดนั้น...เสียงริงโทนของโทรศัพท์ที่แสนคุ้นเคยก็ดังขึ้นก่อนที่คาเดนจะคว้าเอาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาและรับสาย
                “ครับ...คาเดน ชิฟเฟอร์พูดครับ...”เขารับสาย
                “คาเดน...ฉันมีภารกิจให้พวกเธอทำ เรียกเจเนเรียไปด้วย พบกันที่หอบัญชาการขององค์กร เร็วๆล่ะ”
                ตื้ด...ตื้ด...ตื้ด...
                คาเดนตัดสินใจวางสายตามก่อนที่จะหันมานั่งรอเครื่องดื่มต่อไป
                ...ภารกิจงั้นเหรอ?...
                ...งานนี้จะไปฆ่าใครอีก?...
                ...ทำไมกันนะ?...
                ...ทำไมเราถึงต้องเลือกทางเดินสายนี้...
                ...ทางเดินที่มีแต่ความมืดมิด...
                ...รู้สึกเหมือนกับว่ามันไม่ใช่เส้นทางที่เราควรจะเดินเลย...
                ...แต่ก็น่าแปลก...
                ...ที่เรารู้สึกสนุกกับการอยู่ที่นี่มากเป็นไหนๆ...
                “เครื่องดื่มเสร็จแล้วครับ...”บาร์เทนเดอร์กล่าวพร้อมกับเสิร์ฟเครื่องดื่มที่สั่งเอาไว้ให้กับคาเดนก่อนที่คาเดนจะรับมันไปพร้อมกับจ่ายค่าเครื่องดื่ม
 
*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
 
                ...นางฟ้าของข้า...
                ...เจ้าอยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้กันนะ...
                ...ข้าคงทำให้เจ้ากลัว...
                ...ข้าขอโทษที่ทำเช่นนั้นลงไป...
                ...แต่ซักวันหนึ่ง...ข้าต้องทำให้เจ้าหันมารักข้าให้ได้!!...
                สิ้นเสียงในเงามืด...ร่างของชายหนุ่มร่างสูงผมยาวสลวยสีดำสนิทในชุดเสื้อคลุมสีขาวยาวกรอมเท้า ดวงตาสีเขียวมรกตที่ดูนิ่งสงบและเยือกเย็นคู่นั้นจับจ้องที่บานกระจกตรงหน้าตน มือของเขานั้นยังคงถือแปรงหวีผมและแปรงผมของตนเบาๆก่อนที่จะรวบมันด้วยริบบิ้นสีน้ำเงินอย่างเรียบร้อย
                “ข้าออกมาตามหาเจ้าแล้วนะ...นางฟ้าของข้า...”เขากล่าวกับกระจกอย่างมีความสุข
                ทันใดนั้น...
                ก๊อก ก๊อก ก๊อก
                “เชิญ...”เขากล่าว
                ทันใดนั้นร่างของหญิงสาวผมสีดำหยักศกยาวมัดด้วยริบบิ้นสีขาว บุคลิคท่าทางเรียบร้อยในชุดของสาวรับใช้ ผิวขาวซีดดูขัดกับริมฝีปากสีดำที่อิ่มเอิบ ดวงตาสีดำกลมสวยของเธอจ้องมองไปยังร่างของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของห้องอย่างกลัวเกรง...
                “ท่านวินเซนต์เจ้าคะ...มีข่าวคราวการเคลื่อนไหวของคริสตัลนางฟ้าแล้วค่ะ...”หญิงสาวคนนั้นกล่าวโดยตัวเธอเองก็ยังคงยืนอยู่ตรงประตูไม่กล้าเข้าไปในห้อง
                “งั้นเหรอ...”
                “ตอนนี้คาดว่าคริสตัลนางฟ้าอาจจะมุ่งหน้าไปทางใต้เพราะภารกิจเจ้าค่ะ...”
                “ขอบใจมากที่บอกข่าวมาให้ข้า ว่าแต่ว่า...เจ้าน่ะเลิกกลัวข้าซักทีเถอะ...ข้าไม่คิดจะทำร้ายเจ้าอยู่แล้ว” ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของห้องนามวินเซนต์กล่าวพร้อมกับหันไปยิ้มให้กับสาวใช้คนนั้นอย่างอ่อนโยน จนทำให้สาวใช้คนนั้นต้องเขินอายทำตัวไม่ถูก
                “แต่...แต่ว่า...”
                “เฮลก้า...ข้าบอกแล้วไงว่าไม่ต้องกลัวข้าหรอก...ข้าไม่มีวันที่จะทำร้ายเจ้าแน่นอน”วินเซนต์กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนที่จะเดินละออกมาจากหน้ากระจกและเข้าไปหาร่างของหญิงสาวที่ยืนอยู่หลังบานประตูเพราะไม่กล้าเข้าห้อง...
                “นายท่าน…”หญิงสาวกล่าวขึ้น ใบหน้าของเธอถึงแม้จะไม่สวยนักแต่เวลาที่เธอเขินอายก็น่ารักมากเลยทีเดียว...
                “เวลาที่เจ้าเขินอายเนี่ย...น่ารักจริงๆ...” วินเซนต์กล่าวชมก่อนที่จะเชิงคางของหญิงสาวตรงหน้าขึ้นมาช้าๆ
                “ลืมไปแล้วงั้นเหรอ...?”
                “ว่าเราสองคน...คือหนึ่งเดียวกัน...มิใช่หรือ...”
 
*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
 
                “มากันแล้วงั้นเหรอ คาเดน ชิฟเฟอร์...เจเนเรีย วาเนสซ่า...” ชายชราร่างสูงไว้เคราสีขาวในชุดเสื้อคลุมสีดำ ใบหน้าดูสุขุมแต่แววตาของเขากลับดูร้อนแรงและเข้มแข็งเป็นที่น่าเกรงขาม แววตานั้นจับจ้องมองไปยังร่างของชายหนุ่มกับหญิงสาวผู้เข้ามาในห้องของตนด้วยความสงบ
                “ลุง...ภารกิจคราวนี้มีอะไรงั้นเหรอ?”คาเดนถามอย่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง แต่ก็มีเจเนเรียคอยเตือนสติด้วยการส่งเสียงเตือน
                “คาเดน! รู้ไหมว่านายกำลังพูดอยู่กับใคร นี่คือท่านแองเจลผู้บัญชาการสูงสุดขององค์กรไลท์เดวิลของเรานะ!!”
                “ปล่อยเขาไปเถอะ...เจเนเรีย อย่างน้อยคาเดนเค้าก็เป็นคนดี ถึงแม้เขาจะทำตัวงี่เง่าและไม่รู้กาลเทศะเท่าไหร่ก็เถอะนะ...”ชายชราผู้สูงวัยกล่าวห้ามปรามก่อนที่จะหันไปหยิบเอกสารอะไรบางอย่างขึ้นมาจากโต๊ะ
                “เอ้า! เอาเอกสารพวกนี้ไปอ่านซะ” ชายชรานามว่าแองเจลกล่าวพร้อมกับโยนเอกสารกองนั้นไปบนมือของคาเดนอย่างแม่นยำ
                “เอ๋...นี่มัน…”ชายหนุ่มเริ่มอ่านอย่างรวดเร็ว...แตกต่างจากการอ่านหนังสือเก่าๆคร่ำครึกับเจเนเรียอย่างลิบลับเลยทีเดียว
                “แหมๆ...ทีอย่างนี้ล่ะอ่านเร็วหยั่งกับความเร็วแสงเชียวนะ...”เจเนเรียอดไม่ได้ที่จะกัดจิกเพื่อนคนนี้ไม่ได้
                “ก็มันไม่เหมือนกันอ้ะ!”คาเดนร้องตอบกลับด้วยน้ำเสียงเด็กๆ
                “งานนี้พวกเราต้องเดินทางไปที่อาณาจักรฟิเนโทเปียซึ่งอยู่ทางใต้หมู่บ้านของเราสินะ...”คาเดนกล่าวอย่างเข้าใจ
                “ใช่แล้ว...งานครั้งนี้พวกเธอจะได้ออกจากหมู่บ้านที่บ้านนอกๆอย่างนี้ซักที เพราะอาณาจักรฟิเนโทเปีย เปรียบเสมือนเมืองหลวงของโลกเลยล่ะ”แองเจลกล่าวบรรยายความศิวิไลน์ของอาณาจักรนั้น
                “เห...นี่มันอะไรกันเนี่ย!?”คาเดนร้องอุทานทั้งๆที่ใบหน้าของเขาเหมือนไม่ตกใจอะไรเท่าไหร่เลยก็ตาม
                “มีอะไรงั้นเหรอ?”เจเนเรียถามก่อนที่จะรีบคว้าเอกสารในมือของคาเดนมาอ่านอย่างรวดเร็วเช่นกัน...
                “เป้าหมายในครั้งนี้...คือการลอบปลงพระชนน์เจ้าชายนาดิเอล ฟิเนเลียทรัชทายาทอันดับหนึ่งของอาณาจักรฟิเนเลียทงั้นเหรอคะ!?”เจเนเรียร้องอย่างไม่เชื่อในสายตาตนเองที่ต้องมาทำงานแบบนี้
                งานลอบสังหารสมาชิกในราชวงศ์ผู้สูงศักดิ์...
                “ใช่...จะทำรึไม่ทำ?” แองเจิลกล่าวถามย้ำอีกครั้ง
                “แต่ว่า...ใครเป็นคนจ้างวานพวกเรางั้นเหรอคะ?!”เจเนเรียร้องถาม
                “เจ้าหญิงอามาด้า แห่งแลงซานดร้า...”
                “เจ้าหญิงอามาด้า? นั่นมันเชื้อพระวงค์เดียวกันกับเจ้าชายนาดิเอลนี่คะ!?” เจเนเรียร้องอย่างไม่เชื่อหู ว่าคนในสายเลือดเดียวกันจะทำกันได้แม้กระทั้งเข่นฆ่ากันเอง...
                “ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าหญิงอามาด้านั่นมีเป้าหมายอะไร แต่นี่คือเป้าหมายของเรา งานของเรา...ยังไงซะเราก็เถียงอะไรไปไม่ได้” แองเจลกล่าว...
                “ว่าไงล่ะ...จะทำหรือไม่ทำ?”
                “...”เจเนเรียเงียบกริบไปซักพัก ก่อนที่คาเดนจะร้องตอบตกลง
                “ตกลง!” ดาเดนร้องตกลงก่อนที่จะลงลายมือชื่อของตนเองลงบนเอกสารยืนยันการรับภารกิจที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วยื่นให้เจเนเรียลงลายมือบ้าง
                “จะทำไม่ทำ?”คาเดนถาม...
                “ตกลงค่ะ...”เจเนเรียตอบก่อนที่จะตัดสินใจลงลายมือชื่อของตัวเองลงไปบนเอกสาร...
                “อืม...สมกับที่เป็นพวกเธอจริงๆ...ฉันหวังว่าจะได้รับข่าวดีเร็วๆนี้นะ”แองเจิลกล่าวก่อนที่คาเดนกับเจเนเรียจะกล่าวอำลาและเดินออกไปจากห้องของเขา...
                ...ถึงพวกเราจะเป็นนักฆ่า...
                ...แต่พวกเราก็เป็นนักฆ่าที่มีหัวใจ...
                ...หวังว่าพวกเธอจะฆ่าสิ่งที่เรียกว่า “ความโลภ” ของผู้ว่าจ้างได้นะ...
                ...คาเดน ชิฟเฟอร์...
                ...เจเนเรีย วาเนสซ่า...
 
*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
   (เดี๋ยวภาพประกอบจะมาทีหลังค่ะ...แฮะๆ =w=a)