The Legend ตำนานสุดท้ายแห่งเลือดนิรันดร์

อนาคต :  ค.ศ.2500 น่านฟ้าประเทศสหรัฐอเมริกา

ในวิหารที่สว่างไสวอันงดงามแห่งหนึ่ง ร่างของชายผมสีทองดั่งทองคำนั้นนั่งอยู่บนบัลลังก์ในชุดคลุมสีขาวยาวจรดพื้น ปักดิ้นทองดูเรียบง่ายแต่กลับดูหรูหราในคราเดียวกัน ดวงตาสีครามจ้องมองไปยังหญิงสาวที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นอย่างประเมิน ก่อนเสียงทุ้มทรงพลังกังวานจะดังขึ้น

     “เจ้าตัดสินใจจะรับหน้าที่นี้แล้วใช่ไหม”         

     “ใช่”หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองชายผมทอง ดวงตาสีเลือดฉายแววหนักแน่น เรือนผมสีดำสนิทพลิ้วไหวไปตามแรงลม เธอช่างต่างกับชายที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ราวฟ้ากับดิน

        หากเขาคือแสงสว่าง เธอคือความมืด...

         หากเขาคือผู้สร้าง เธอคือผู้ทำลาย....

     “หากเจ้าแน่ใจอย่างนั้นข้าก็ไม่ขัด แต่จงอย่าลืมจากนี้เป็นต้นไปทุกคนที่เจ้ารู้จักจะเกลียดชังเจ้า จะไม่มีใครอยู่เคียงข้างเจ้า เจ้าจะถูกผู้คนทั้งโลกสาปแช่ง เจ้าจะไม่เหลือใครในโลกใบนี้ เจ้าจะเหลือเพียงความเดียวดายเป็นสหาย ทุกคนที่เจ้ารัก ทุกคนที่เจ้าเกลียด ทุกคนที่เจ้าไว้ใจ ทุกคนที่เจ้าเคารพ ทุกคนจะกลายเป็นศัตรูของเจ้า สักวันหนึ่งเจ้าอาจตายด้วยน้ำมือของสหายคนใดคนหนึ่งของเจ้าและเจ้า...จะไม่อาจเปลี่ยนใจ”กระแสคุกคามแผ่ออกมาจากตัวของพระผู้เป็นเจ้า

   หญิงสาวเม้มปากแน่นในหัวฉายภาพผู้คนที่เธอนับถือ เชื่อใจ รัก และเกลียดชัง

     “ข้าตัดสินใจแล้ว เจ้าเป็นคนยื่นข้อเสนอนี้ให้ข้าเองไม่ใช่หรือ”หญิงสาวย้อน ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มปรากฏรอยยิ้มจางๆ  เธอคือคนที่เหมาะสมที่สุด หลังจากเขาเฝ้ามองมนุษย์นับล้านล้านชีวิต เธอคือสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์ที่เข้าใจมนุษย์มากที่สุด รับรู้ถึงชีวิตนี้มากจนพอใจ และแข็งแกร่งพอจะรับความเกลียดชังของคนบนโลกนี้ได้

     “ใช่...เจ้าแน่ใจนะ”ชาย ผมทองลุกเดินเข้ามาใกล้ เขามองเธออย่างชั่งใจ เธอส่งยิ้มปลอบประโลมมาให้

      “เจ้าเป็นคนบอกข้าเองไม่ใช่เหรอว่า หากข้าตกลงผู้คนที่ข้ารู้จักจะกลับมาเหล่าเทพจะยอมฝ่าฝืนข้อห้ามของวัฏสงสาร เพื่อนำพวกเขามาฆ่าข้า...ข้าอยากจะพบพวกเขาอีกสักครั้ง”ชายผมทองยิ้มจางๆ ผู้หญิงตรงหน้าเขาไม่ได้ทำเพื่อเขาหรือทำเพื่อโลกใบนี้แต่ทำเพื่อตัวเอง ทำเพื่อความปรารถนาที่อยากพบกับเพื่อนของเธออีกครั้ง

 มือหนาเอื้อมไปสัมผัสศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเรือนผมสีดำ ไร้สิ้นซึ้งความลังเล ใจ

      “จากนี้ไปใน นามแห่งพระเจ้า เจ้าคือผู้ทำลายโลก”

   ครืน!

    ราวกับโลกทั้งใบกำลังสั่นสะเทือน ตอบรับการกำเนิดแห่งผู้ทำลาย เนตรสีเลือดลืมตามขึ้นมองพระเจ้าผู้ให้กำเนิดสรรพสิ่ง ดวงเนตรสีแดงฉายแววหม่นเศร้าลงเล็กน้อยแต่เธอก็ได้เลือกแล้วและไม่มีทางที่ จะหันหลังกลับได้ สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้มีเพียงการก้าวต่อไปข้างหน้าเท่านั้น

     “จาก นี้ไปนามของเจ้าคือฟิเวอร์(จุดจบ)”

     “รู้แล้วน่าซินเยอร์(พระ เจ้า)”

      สายลม พัดผ่านอย่างแผ่วเบา ร่างของบุรุษที่ได้ชื่อว่าพระเจ้าผู้สร้างโลกหายไปพร้อมกับสายลม หญิงสาวลุกขึ้นยืน ดวงตาสีเลือดทอดมองลงไปเบื้องล่างทะลุม่านเมฆ  มองเห็นภาพอาคารสูงระฟ้ามากมาย  อากาศ เต็มไปด้วยหมอกอันเกิดจากควันพิษ สภาพของโลกที่นับวันจะยิ่งเสื่อมโทรมเข้าไปทุกที

   แต่งบางทีนะ ซินเยอร์แม้เจ้าจะเป็นคนสร้างโลกใบนี้ขึ้นมาแต่เจ้าก็ไม่อาจไขปริศนาของโลก ใบนี้ได้หรอก โลกน่ะงดงามมากเลยนะ......แม้มันจะดูเน่าเฟะก็ตาม...

        ริมฝีปากบางแย้มรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยน เศร้าสร้อยและดูว่างเปล่าในคราวเดียวกัน...