MUSIC LOVER ทำนองรักฟ้าลิขิต

♥      ทุกเวลาที่มองขึ้นไปบนฟ้า

ฉันได้แต่อ้อนวอนให้เขาหารักให้ที

ได้โปรดฟ้า

โปรดเมตตาคนคนนี้

เพราะฉันคือคนที่บูชารักสุดใจ

       ถ้าความรักมันอ้อนวอนขอฟ้า แล้วบนนั้นจะส่งลงมาให้ก็คงดีหน่ะสิ ความในใจของนักร้องสาวที่ควบตำแหน่งทั้งคนแต่งเพลงรวมไปถึงโปรดิวเซอร์แห่ง LS RECORD อย่างไซคีบ่งบอกออกถึงความเหงาที่เธอเท่านั้นที่รู้สึก ไซคีรู้สึกรักคนที่อยู่รอบข้างของเธอ อีกทั้งความรักจากพ่อแม่ พี่ชายอีกสามคนอย่าง เนมอน(Nemain) ลู (Lugh)  และโบฟ(Bodb) รวมไปถึงความรักจากแฟนคลับอีกด้วย แต่ว่าความรักเหล่านี้มันเพียงพอในตอนที่ร้องเพลงเท่านั้นแต่ไซคีก็ยังอยากที่จะมีใครสักคนที่ทำให้เธอรัก อบอุ่นใจตอนที่เธอท้อแท้ ผิดหวังซึ่งพวกเขาแทนความรู้สึกนั้นให้เธอไม่ได้เลย

        บทเพลงที่ไซคีมักจะถ่ายทอดออกมาจึงมักจะเป็นความนัยของเธอว่าตอนที่แต่งเพลงนั้นเธอมีความรู้สึกอย่างไร เพลงรักก็เศร้า เพลงหวานก็หยาดเยิ้ม เพลงสนุกๆก็สุดๆ แต่ปัญหาเรื่องนี้ก็ไม่ได้ทำให้ไซคีรู้สึกเหงามากมันก็แค่บางช่วงเวลาเท่านั้น

"ยัยกี้ แต่งเพลงอะไรอีกแล้วเนี่ย!!"

ลูพี่ชายคนกลางของไซคีเดินเข้ามาพลักหัวผู้เป็นน้องสาวเบาๆ แสดงความสนิดสนมหลังจากที่เห็นน้องสาวคนเดียวของเขานั่งเหม่อออกไปมองข้างนอก

"สงสัยเพลงรักเหมือนเดิมอีกแหละ ลู อย่าไปแกล้งน้องเลย น้องของเรายังไม่มีแฟนนะ"

เนมอนพี่ชายคนโตปรามน้องชาย ขณะที่น้องสาวของเขาโดนแกล้ง

"พี่ม่อนก็อีกคนแหละ ไปไกลๆทั้งสองคนเลยไป๊!!!!"

"ฮ่า ๆๆ"

       สองหนุ่มหัวเราะกับอาการหัวเสียของน้องสาวที่ตอนนี้อายุ18จะ19ละยังไม่เคยมีแฟน ทั้งๆที่พี่ชายอย่างเขานี่แหละคอยกันท่าทุกทาง อีกทั้งยังเป็นสาเหตุที่น้องสาวโสดมาจนตอนนี้

BOOM!!!

ทุกเวลาที่มองขึ้นไปบนฟ้า

ฉันได้แต่อ้อนวอนให้เขาหารักให้ที

ได้โปรดฟ้า

โปรดเมตตาคนคนนี้

เพราะฉันคือคนที่บูชารักสุดใจ

       เพลงที่เพิ่งแต่งของไซคีได้ออกอากาศเพียงไม่กี่วัน ทั้งหนังสือ ซีดี ก็หมดจนทำให้ยอดของเพลงของBLACK ROSEสูงขึ้นแฟนคลับของกุหลาบดำ ยิ่งมากขึ้นทุกวัน ไม่เว้นแต่คนเฒ่า คนแก่ที่มีอายุก็ชื่นชอบเพลงของBR  จึงไม่แปลกที่BRจะครองใจคนทั้งเมือง และทุกวันที่เพลงเริ่มที่ออกอากาศไซคีก็มักที่จะปลีกตัวออกมา เดินอยู่กลางถนน เพราะในช่วงเวลานี้จะไม่มีใครคนไหนสนใจคนที่เดินข้างๆ พวกเขาจะพากันมองขึ้นไปยังโปรเจคเตอร์ที่เป็นเพลงเธอตามตึกกัน แต่วันนี้เธอกลับรู้สึกได้ถึงความผิดปกติมีสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองมายังเธอ เมื่อเธอเลือกที่จะหันไปมองปรากฎว่ามีชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลัง เขาก้มหัวลงมากระซิบข้างหูเธอ 

"กลัวผมปล้ำหรือครับ"

พร้อมกับทำหน้าเจ้าเล่ห์ที่มองยังไงก็น่ารักก่อนเดินไป ทิ้งให้ไซคียืนโกรธอยู่ตรงนั้น ผู้ชายอะไรไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลย เดินตามมาเองยังมากวนประสาทอีก ถ้าเป็นแฟนคลับที่บังเอิญหันมาเห็นเธอจะไม่ว่าเลย เธอคิดโกรธไปเรื่อยๆจนไซคีเดินมาถึงถึงที่หมาย

ร้าน ABSLUTE ยินดีต้อนรับคะ

เสียงใสๆของพนักงานหน้าร้านทักทายเธออย่างเป็นกันเอง ทำให้อารมณ์โกรธเมื่อครู่จางลง ร้านนี้เป็นร้านประจำของเธอ เพราะช่วงเย็นๆอย่างนี้จะมีดนตรีสดที่เธอชอบเสียงเกากีตาร์ของผู้ชายคนหนึ่งซึ่งชายผู้นี้คือครูคนแรกที่สอนให้เธอรู้จักการร้องเพลง และรักการร้องเพลงมาจนตอนนี้ซึ่งตอนนี้เขากำลังเล่นเพลงอัลบัมที่ผ่านมาของเธอ คนในร้านนี้มาเพื่อสนุกสนานกันจึงไม่มีใครสนใจในคนที่เดินเข้าร้านมา ไซคีเลือกเดินไปนั่งยังมุมประจำและสั่งนมมะนาวอุ่นๆ ของโปรดของเธอ แต่สักพักเสียงดนตรีก็เริ่มเปลี่ยนไปเสียงกีตาร์ไม่ใช่เสียงเดิม และเธอก็เห็นลุงเชียนลุงของเธอเดินลงมา เสียงกีตาร์นี่มันขั้นเทพ เทพพอๆกับลุงหรืออาจจะเพราะกว่าลุงอีก

"ลุง!! ใครเล่นกีตาร์อ่ะคะ"

"อ๋อ  เด็กใหม่หน่ะ ลุงลองให้เขาเล่น เขาเล่นเพราะดีนะกี้"

"คะ เพราะมากๆเลยคะชุกอากจะรู้จักแล้วล่ะสิ"

       ไซคี มองหน้าผู้เป็นลุงอย่างมีความหวังเนื่องจากนักกีตาร์โซโลประจำวงของเธอเพิ่งขอพักงาน ไปเลี้ยงลูก เลยไม่มีใครโซโลให้เธอเวลาขึ้นคอนเสริต และเขาคนที่เล่นกีตาร์อยู่บนนั้นก็ได้กลายมาเป็นความหวังของเธอ แล้วเสียงกีตาร์ก็บรรเลงเรื่อยๆจนหยุดไป เสียงเครื่องเล่นก็เข้ามาแทน วันนี้ดนตรีสดได้จบลง แต่เสียงกีตาร์ของชายที่อยู่บนเวลาทียังก้องในหูเธอ

"กี้ นี่ไง เพลโต คนที่เล่นกีตาร์"

"ค่ะ เฮ้ย!!! นาย!!!"

นั่นมันนายโรคจิตคนนั้นนิ นายโรคจิตคนนี่เนี่ยนะที่เล่นกีตาร์เมื่อครู่ โอ๊ย ไม่อยากจะเชื่อ