ตัวประกอบในโชคชะตา: ผมแค่ผ่านมาเฉยๆ #เเฟนฟิค

กาลนั่งอยู่บนเตียงไม้ในห้องที่มีแสงอาทิตย์ลอดผ่านหน้าต่างอพาร์ทเม้นท์เก่าๆ เขานึกย้อนไปถึงอดีตของเจ้าของร่างคนเก่าชื่อกาล เฉกเช่นเดียวกับเขาแต่ว่าเจ้าของร้านเก่าในอดีตได้สอบติดชูชินอินด้วยด้วยความพยายามของตัวเอง แต่เขามีอดีตที่แสนเจ็บปวดจากการสูญเสียพ่อแม่ และก่อนที่เขาจะข้ามผ่านมายังโลกนี้เจ้าของร่างคนเก่าได้เสียคนที่เขาแอบชอบที่เป็นเหมือนดังเสาหลักค้ำจุนจิตใจของเขา ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างๆ เมื่อเขาหยิบมันขึ้นมาดู เขาก็พบว่ามันเป็นภาพของเธอ—คนที่เจ้าขอร่างคนเก่าเขาชอบมาโดยตลอด
 
แต่ในภาพนั้น เธอกำลังยิ้มให้กับรุ่นพี่คนนั้น... คนที่เขาไม่เคยเข้าใจและไม่เคยเห็นว่าคู่ควรกับเธอเลย เธอยิ้มให้กับคนที่ไม่เคยสนใจอะไรนอกจากตัวเอง ดูเหมือนทุกอย่างในชีวิตของเขาจะเป็นเรื่องของการทำลายล้างและความสนุกชั่วขณะ กาลรู้สึกเหมือนกับการถูกทิ่มแทงจากการเห็นสิ่งนี้
 
“ทำไม...” เขาพึมพำเสียงเบา ภาพเหล่านั้นมันไม่ใช่ความทรงจำของเขา มันเหมือนกับความรู้สึกที่แปลกประหลาดที่ลอยเข้ามาจากไหนสักแห่ง มันเป็นความเจ็บปวดที่เขารู้สึกได้ในทุกอณูของร่างกาย ความทรงจำของเจ้าของร่างคนเก่า—เด็กหนุ่มที่เคยมีชีวิตโดดเดี่ยวและมักจะรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่าพอจากการโดนเพื่อนร่วมชั้นเมินใส่
 
กาลปิดตาลง แต่ความรู้สึกนั้นก็ยังคงอยู่ ความเจ็บปวดจากการเห็นเธอไปคบกับคนที่ไม่เคยแสดงให้เห็นถึงความรักจริงใจ ราวกับว่าเขาเองก็ไม่ได้สำคัญอะไร ความรู้สึกนี้เหมือนการเผชิญหน้ากับตัวเองในอดีตของเจ้าของร่างคนเก่า—คนที่เคยรักและเจ็บปวดจากความรู้สึกเดียวกัน
 
“ทำไมเธอถึงไม่เห็นฉัน...?” กาลถามตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สะท้อนความเจ็บปวด เขารู้ดีว่าเขาคือแค่เงาที่คอยเฝ้ามองจากข้างหลัง และในตอนนี้ เขาก็เหมือนกับเจ้าของร่างคนเก่าที่เคยอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน—คนที่ไม่เคยสามารถเข้าไปอยู่ในโลกของคนที่เขารักได้
 
น้ำตาคลอเบ้าในดวงตาของเขา เขาสัมผัสได้ถึงความทรงจำที่หลั่งไหลเข้ามาในหัวใจของเจ้าของร่างคนเก่า ทุกครั้งที่ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดจากการถูกมองข้ามเพราะฐานะทางบ้าน ทุกครั้งที่รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีตัวตนในชีวิตของคนที่เขารัก น้ำตานั้นเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยรับมือกับมันได้
“มันคือความเศร้าของเจ้าของร่างคนเก่า... แต่มันก็กลายเป็นของเขาในตอนนี้”
กาลก้มมองมือของตัวเอง มือที่เคยจับต้องสิ่งต่างๆ อย่างไม่มีความหมายใดสำหรับเจ้าของร่างคนเก่า ความรู้สึกหนักหน่วงของความทรงจำทำให้เขาเผลอกำมือแน่นจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือ
 
“เธอรู้ไหม…” เขาพึมพำ ด้วยสงสารเจ้าของร่างคนเก่า“…เจ้าของร่างคนนี้ เขาเคยทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมองเห็นเขา แต่เธอก็ไม่เคยเห็น… ไม่เคยเลย”
 
ในหัวของเขา ความทรงจำเหล่านั้นยังคงฉายวนซ้ำ ภาพของเด็กหนุ่มที่พยายามอย่างที่สุดที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นการตั้งใจเรียนให้ได้ที่หนึ่ง การอาสาทำงานในกิจกรรมที่เธออยู่ หรือแม้กระทั่งการเปลี่ยนลุคให้ดูดีขึ้น เพียงเพื่อหวังว่าเธอจะหันมาสบตาและยิ้มให้เขาเหมือนที่เธอยิ้มให้กับรุ่นพี่คนนั้น
 
แต่ความพยายามทั้งหมดกลับกลายเป็นแค่เงาเลือนลางในสายตาของเธอ เธอไม่ได้มองเห็นเขาในแบบที่เขาหวัง เธอยังคงเลือกใครบางคนที่ไม่เคยสนใจเธออย่างแท้จริง
 
กาลหลับตาลงลึก หัวใจของเขาเต้นช้าลงราวกับมันกำลังแบกรับน้ำหนักของความเศร้าที่ไม่ใช่ของตัวเอง แต่กลับรู้สึกเหมือนเป็นของเขา
 
“นี่สินะ...ความรู้สึกของเขา” เขาพึมพำอีกครั้ง เสียงนั้นแผ่วเบาราวกับลมที่พัดผ่าน รอยยิ้มที่มุมปากปรากฏขึ้น แต่มันกลับเต็มไปด้วยความขมขื่น “ความรักที่ไม่เคยไปถึง…”
 
น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงบนหลังมือของเขา กาลเช็ดมันออกด้วยปลายนิ้ว แต่หยดที่สองที่ตามมาก็ไหลลงอีกอย่างไม่หยุด
“ หลับให้สบายนะตัวฉันอีกคน นายแม่งเก่งที่สุดแล้ว”
ทันใดนั้น เสียงระบบก็ดังขึ้นในหัวของเขา
[ระบบตรวจพบคลื่นอารมณ์รุนแรง กำลังวิเคราะห์ข้อมูล...]
[คำแนะนำ: ความรู้สึกนี้เป็นผลมาจากการเชื่อมต่อกับความทรงจำของเจ้าของร่างคนเก่า]
“ฉันรู้...” กาลตอบกลับเสียงในหัว ดวงตาจับจ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์ที่ยังคงแสดงภาพของเธอ “แต่รู้แล้วมันทำอะไรได้ล่ะ?”
[ระบบแนะนำ: ใช้ความเจ็บปวดนี้เป็นแรงผลักดันในการสร้างชีวิตใหม่]
 
กาลนิ่งเงียบ เขารู้ว่านี่อาจเป็นโอกาสเดียวที่จะปลดปล่อยตัวเองจากความเศร้าที่ไม่ใช่ของเขา... แต่ก็เป็นของเขาในเวลาเดียวกัน
 
“ชีวิตใหม่งั้นเหรอ…” เขาพูดเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนเตียง เขาลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มมองออกไปนอกหน้าต่างที่แสงอาทิตย์กำลังเริ่มลดลง
“บางที...” เขากระซิบ “บางทีฉันควรเริ่มต้นใหม่จริงๆ”
และด้วยความคิดนั้น กาลสูดลมหายใจลึก ความเศร้าที่เคยเกาะกินหัวใจยังคงอยู่ แต่เขาตัดสินใจแล้ว—จะใช้มันเป็นพลังในการเดินหน้าต่อในโลกใบใหม่นี้... ไม่ใช่เพื่อลืม แต่เพื่อเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน