รักสุดท้ายคือนายคนเดียว!

 
เหนื่อยจังเลยวันนี้ ผมพึ่งลงจากเวทีอีเว้นที่พึ่งรับงานมา เอาจริงๆวันนี้ผมไม่รับงานนะเพราะมันคือวันพุธ ธรรมดาวันพุธผมไม่รับงาน เพราะว่าผมเหนื่อย อยากพักผ่อน ถ้าถามว่าทำไมต้องวันพุธ อ่าาา...ก็ชอบอะครับ มันกลางสัปดาห์ดี ก็เลยเลือกวันนี้ ฮ่าๆๆๆๆๆ หลอกเล่นน่ะครับ ที่จริงมันมีความหมายมากกว่านั้น แต่ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าที่ผมรับงานนี้ไม่มีอะไรมากเลย เงินล้วนๆ เงินจริงๆ งานนี้งานเดียว ผมได้ 10 ล้านบาท กะอีเเค่มาอีเว้น มาเล่นเกม แค่ 2 ชั่วโมง จริงๆ ตอนนี้ผมลงจากเวทีมาเเล้วจะกลับบ้าน ไม่ถึง สองชั่วโมงหรอกครับ แค่ชั่วโมงนิดๆ นิดจริงๆ ถ้าเงินไม่เยอะขนาดนี้ผมไม่รับหรอกนะ ปกติมได้แค่อีเว้นละ 1-3 ล้านก็ว่าเยอะเเล้วนะครับ เพราะว่าผมเองก็ไม่ได้ดังอะไรมากมาย แค่พึ่งขึ้นป็นพระเอกได้สองปีกว่า ราคาค่าตัวมมันต้องอัพไปตามฝีมือ จำนวนแฟนคลับ อะไรทำนองนี้ อะช่างเถอะ เหนื่อยละ
 
"นี่ แบมแบม เขาจ้างนายมาทำงาน 2 ชั่วโมงนะ เงินก็ไม่ใช่น้อยๆ นายจะรีบลงมาทำไม"จินยอง ผู้จัดการส่วนตัวของผมบ่นอุบอิบตามมา ผมนี่กรอกตาไปมาเลย เบื่อจริงจิ๊ง ความเป๊ะเวอร์ของเขา ทุกอย่างต้อง ปั๊บๆๆๆๆๆๆๆ 1 2 3 ต้องตามนั้นตอนเท่านั้น ห้ามรวบรัดตัดตอนเด็ดขาด แต่ก็นะ นี่ผมใคร แบมแบมไง งี่เง่า เอาแต่ใจ ผมนี่แหละ ดังไม่มาก แต่ผยองสุดๆ
 
"ผมเหนื่อยเเล้ว อีกย่างผมก็บอกไปแล้วว่าไม่อยากรับงานวันพุธ"ผมพูดปัดๆไปแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ผมรู้แหละมีหลายคนที่เขาอยากจะบอกจะบ่นผม แต่ทำไงได้ ผมเดินหนีขามาเเล้ว ขี้เกยจฟัง
 
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ กำลังล้างไม้ล้างมือ หืมมมมม ผมมองหน้าตัวเองในกระจกไปมา หล่อเหมือนกันนะเนี่ย แหม๋ไม่ให้ผมชมตัวเองให้ผมชมใครอะ เอ้อ ก็คนมันหล่ออะเนาะ ห้องน้ำเงียบมา แน่นอนสิ ก็เขากันไว้สำหรับผมเท่านั้น เอ๊ะ ยังพูดไม่ทันจบ สำหรับผมไง ทำไมถึงมีคนเปิดประตูเข้ามาได้
 
"เข้ามาได้ไง ?"ผมล้างมืออยู่ก็ปิดน้ำแล้วหันไปมองชายคนนั้นด้วยความงงงวย งงจริ้ง ไม่งงได้ไง จู่ๆเข้ามาเฉย ห้องน้ำศิลปินนะค้าบบบ ไม่ใช่จะมาเข้ามั่วซั่ว
 
"ผมชอบคุณ"
 
ชิปหาย อะไรเนี่ยโอ้มายกอสสสสสสสสสสสสสส จู่ๆมีผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ เปิดประตูห้องนน้ำเข้ามาเเล้วสารรูปรักผม แฮร่ สารภาพ 
 
""บ้าปะเนี่ย คุณจะมาชอบอะไรผม ประสาทปะ"คิดไว้เเล้วว่าต้องบ้า ต้องบ้าแน่ๆ ไม่แน่ทำไม่ได้ ผมผู้ชายนะเว้ย ทั้งเเท่งด้วย ถึงเเม้จะมีพี่ชายที่มีแฟนเป็นผู้ชายก็เถอะ แต่ผมก็ยังชอบผู้หญิงอยู่ดี จริงๆนะ ผมชอบผู้หญิง บ้าเเน่ๆ บ้าไปแล้ว ไอ้บ้าเอ้ย พูดอะไรออกมา
 
"ชอบก็คือชอบ ทำไมต้องบ้า"นั่น ดูพูดเข้า พูดอะไรยั่งงั้นนนนนนน โอ้ยน้อ อะไรกันครับเนี่ย บอกแล้วไงว่าไม่รับงานวันพุธ มันต้องเจออะไรที่ไม่ควรเจอแบบนี้เนี่ย โอ้ย ผมจะบ้า
 
"ตาย ตายตาย ตายดีกว่า โอ้ยตายแน่ๆ เพี้ยน เพี้ยนที่สุด"สิ้นประโยคผมเดินหันหลังหนีเขาทันที เขาเองก็ไม่ได้ตามอะไรผมด้วย ปล่อยผมเดินมา มึนๆ งงๆ ไม่รู้จะยืนเอ๋อ อยู่ตรงนั้นอีกนานเท่าไหร่ ให้ตายเถอะ ผมทำใจยืนมองหน้าเขาไม่ได้หรอก มองนานไม่ได้ เดี๋ยวบานปลาย อึ้ยยย บ้าบอ ยังมีอารมณ์มาเล่นอีก พึ่งถูกผู้ชายมาสารภาพรักแท้ๆ
 
 
 
คอนโดของผมที่ซ์้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรง
 
"เป็นไรเงียบๆ ตั้งแต่กลับมาจากงานเเล้ว"เสียงพี่จินยองทำให้ผมสะบัดหน้าหันไปมองเขาด้วยความตกใจ จะบ้าหรอ คนคิดไรเพลินๆ มาคุยอะไรตอนนี้ ตกกะใจหมดเลย 
 
"คืองี้นะ เล่าดีปะ"
 
"มีอะไรเล่ามา"ขยั้ยขยอจริ้ง ผู้จัดการหรือเจ้ากรรมนายเวรเนี่ย ผมล่ะเบื่อจริง แต่เอาจริงๆผมเองเล่าให้เขาฟังทุกเรื่องอยู่เเล้ว คุยกันทุกเรื่อง ผมมองเขาเหมือนพี่ชายผมอีกคนนึงนั่นแหละ
 
"คืองี้ ตอนผมเข้าห้องน้ำอะ มีคนมาบอกชอบผมอะ"ผมหันไปหาเขาเเล้วนั่งขัดสมาธิเหมือนเด็กๆ
 
"ฮะ ? ใครจะเข้าไปในห้องน้ำสุ่มสี่สุ่มห้าได้ ตอนนายเข้าไปก็มีแค่เจ้าของงานคนเดียวที่จ้างงานฉัน เข้าไปก่อนแกจะออกมา"
 
"ผู้ชายนะ คนนั้นหรอ ที่จ้างงานเรา"ผมขมวดคิ้วใหญ่ ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะรวยปานนั้น จะมาชอบอะไรผม อย่าว่าแต่รวยเลยนะ คือแบบว่าแบบ ผู้ชายด้วยกันงี้ แต่ผมคุ้นหน้าเขานะ เอาจริงๆ
 
"เออ ผู้ชายไง แกหูฝาดเปล่า"เอ้อ ผมเองก็อยากจะหูฝาดอยู่หรอก 
 
"จะบ้าหรอ ผมไม่ได้เพี้ยนขนาดนั้นนะ"เสียรมณ์จริงๆ
 
"อะเเล้วไงต่อ"
 
"ไม่เเล้วไง ก็แค่บอกว่าเขาบ้า แล้วก็เดินออกมาแค่นั้น ไม่ได้อะไร แต่ก็ยังคิดจนถึงตอนนี้เนี่ย หน้าเขาคุ้นอยู่นะ"
 
"ไม่คุ้นได้ไง เขาบอกเป็นรุ่นพี่แกตอนเรียน"
 
"ฮะ ? จริงดิ ใช่อ่อ"ผมงงหนักว่าเดิมอีก ไม่นานจินยองก็เอารูปเขามาให้ผมดู ฮู้ หล่อใช้ได้ เห้ย ไม่ใช่ จริงๆด้วย ชุดนักเรียนเขาเป็นชุดเดียวกับผม
 
"ไม่ใช่แกไปบอกชอบเขาสมัยมัธยมหรอ"
 
"โอ้ยอย่าละคร ขอร้อง นี่ชีวิตจริง ผู้ชาบผู้หญิงพี่ก็รู้"ผมปัดมือพี่จินยองทิ้ง จะบ้าตาย พูโอะไรออกมา กรอกตารัวๆ
 
"ใครจะไปรู้ หล่อขนาดนี้ อาจจะเเวบแรกก็ได้ แบบว่าป๊อปปี้เลิฟอะไรงี้ สมัยนี้ ชายรักชาย หญิงรักหญิงไม่ได้แปลกอะไรเเล้ว มันก็ไม่ผิดอะไรถ้าแกจะเคยชอบเขา หรือเขาชอบแก"
 
"พอๆ เลิกเพ้อเจ้อเถอะ ขอร้อง ผมไม่เคยบอกชอบใครทั้งนั้นอะ ผู้หญิงคนเดียวที่ผมบอกชอบ คือลิซ่าคนเดียว ก็ตามนั้นอะ ไม่ต้องพูดเยอะ ผมไม่เคยชอบใครอีก นอกจากเขา พี่ก็รู้ ก็อยู่กันมานานขนาดนี้"ลิซ่า คือเพื่อนสนิทของผมสมัยมัธยมทั้งต้นทั้งปลาย เราอยู่ห้องคิงด้วยกันตลอด ผมรู้สึกชอบที่อยู่กับเขามากๆ ชอบความคิด ความร่าเริงของเขา จนไม่รู้หลงรักเขาเมื่อไหร่ พอเรียนจบ ผมเลยตัดสินใจบอกชอบเธอไป แต่ก็ถูกปฏิเสธ ด้วยเหตุผลที่ว่า คิดกับผมแค่เพื่อนจริงๆ ผมก็เลยต้องเศร้าครับ จนถึงตอนนี้ ผมเองก็กลัวการจะชอบสาวๆคนอื่นๆเหมือนกัน กลัวว่าเขาจะไม่ชอบผม ผมอกหัก ไม่เป็นอันทำงานทำการเลย สภาพมแย่มาก ตั้งเเต่ตอนนั้นผมก็ไม่ได้ติดต่อลิซ่าอีกเลย ไม่มีโอกาสด้วย ผมเองก็ก้าวเข้าสู่วงการ เเล้วทำงานมาตลอด
 
"เออๆ ฉันไปละ ต้องไปดูงานของเจบีอีก"
 
"เคๆ"อ้อ เจบีคือนักแสดงชายอีกคนที่จินยองเป็นผู้จัดการส่วนตัว จินยองเองไม่ได้ดูแลผมคนเดียวครับ เขาดูแลเจบีด้วย ผมกับเจบีก็เลยมีจินยองเป็นผู้จัดการส่วนตัวเหมือนกัน ไม่ค่อยได้ร่วมงานกันหรอกครับ เขาไม่ค่อยจ้างให้อยู่ด้วยกันเพราะน่าจะเลือกไม่ได้ว่าให้ใครเป็นพระเอก อาจจะเกรงใจด้วย หลายๆอย่าง เพราะตอนนี้ ผมกับเจบีกำลังดังทั้งคู่ ก็ต้องขอบคุณจินยองเขาที่คอยหางาน รับงาน จัดตารางการทำงานให้ผมเป็นอย่างดี