รักสุดท้ายคือนายคนเดียว!

แล้วนี่ ผมมาทำอะไรที่นี่...ผมต้องบ้าไปแล้วเเน่ๆ สวัสดีวันพุธนะ แน่นอน วันนี้ผมไม่ถ่าย ไม่มีงานใดๆทั้งนั้น และตอนนี้ ผมได้พาตัวเองมาที่ โรงเรียนเก่า 

ใช่ครับ โรงเรียนเก่า ที่ที่ผมกับไอ้บ้าคนนั้นเจอกัน เเน่นอน ผมจำเขาได้ ต้องได้สิ เขาเป็นถึงประธานนักเรียน ตอนนั้นเขาเป็นรุ่นพี่ ม.6 ส่วนผมเด็กน้อย น่ารักๆ ม.3 เอาจริงๆตอนนั้น ผมนี่แหละหนึ่งในคะแนนที่ทำให้เขาเป็นประธาน ฮ่าๆๆ เท่อะ ตอนนั้น เฟี้ยวสุดในรุ่นเเล้ว ไม่งั้นไม่ได้คะแนนจากผมหรอก 

ตอนนั้นที่ผมเลือกเขา เพราะนโยบายของเขาข้อเดียวเลยก็คือ ไม่ต้องทำข้อสอบ เพราะทุกคำตอบคือเธอ เอาจริงตลกปะ เเต่ตอนนั้นคือเฟี้ยวจัดอะ หึ แต่แล้วนี่มันใช่เหตุผลที่ผมต้องมาที่นี่มั้ยเนี่ย เอาเหอะ ไหนๆก็มาเเล้ว เดินซะหน่อย ตอนนี้ก็ 9 โมง น้องๆ กำลังเรียนวิชาเเรกกันอยู่เลย ไม่วุ่นวายดี โรงอาหารก็โล่ง

ผมพาตัวเองเดินไปสวนที่โรงเรียนปลูกต้นไม้ต่างต่างนานาเอาจริงๆที่นี่ทำให้ผมกล้าเเสดงออก ทั้งที่ไม่เคยกล้าเเสดงออกมาก่อน เพราะพี่คนนั้นจัดกิจกรรม รับน้องที่มีสีเดียวกัน แบบว่า พวกกีฬาสีน่ะครับ ผมก็เลยได้มาเต้นที่นี่ ตอนนั้นผมรู้เลยว่า ผมชอบการเต้น การเเสดงมากๆ ผมถึงได้เข้าร่วมกิจกรรมเเทบทุกอย่างที่ประธานรุ่นนั้นเป็นคนจัด

ผมนั่งโต๊ะม้าหินอ่อนแล้วมองวิวที่มีลมโบกพัดใบไม้ให้ปลิวไสว ไม่ทันได้หันรอบทิศ ผมต้องเบิกตากว้าง ตกใจที่สุดในชีวิต โอ้พระเจ้า มีตัวอะไรไม่รู้ มาอยู่ข้างๆผม

"คิดไงมาที่นี่"อื้อหื้อ เสียงชายคนที่ผมนึกถึงเขาตั้งเเต่เข้ามาที่นี่ ไอ้เวรเอ้ย นี่ผมกำลังคิดถึงผู้ชายคนนี้จนเพ้อไปรึป่าว

"นิ่งเลย เป็นไร"ไม่จริง ที่ผมเห็นตรงหน้า คือคนจริงๆ ไม่ใช่ตัวเเสดง

"เห้ย มาไง?"ใช่ มาไง เมื่อไหร่ อะไร ยังไง มายังง๊ายยยย

"ก็ตามมา"โอ้โห่ พูดง่ายมาก ง่ายจริงๆ ตามมา เออ มันก็จริงของเขา เขาตามมานี่ไม่งั้นจะมานี่ได้ไง จะบ้าเอ้ย

"แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาตามผม พาใครมาอีกปะเนี่ย"ผมรีบมองซ้ายขวา จะบ้าเดี๋ยวเป็นข่าว

"ไม่มี ผมมาคนเดียว เหมือนที่คุณมาคนเดียวเนี่ยแหละ"เขาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แล้วมองผมยิ้มๆ อี๋ อย่ามาทำหน้าตาอินเลิฟใส่ผมขนาดนั้น ขอร้องละ

"จะไปไหน"หมับเข้าให้ ผมกำลังลุกหนีเขา แต่เขาดันจับข้อมือผมไว้ พร้อมดึงผมให้นั่งลง ผมก็อ่อนแอทันทีทันใด นั่งตามแรงดึงของเขาเลย

"คุณโรคจิตปะเนี่ย"ผมสะบัดมือออก

"อย่าไปสิ คิดถึงบรรยากาศที่นี่เนาะ วันที่ผมเห็นคุณเต้น คุณยิ้มน่ารัก ไม่เหมือนตอนนี้ เย้อหยิ่งแต่ก็ยังหน้ามึนเหมือนเดิม"เขาพูดไปพรางอมยิ้มไป ผมก็อยากจะอินด้วยหรอกนะ เเต่คือ ด่าผมชัดๆ หน้ามึน ว่าซ่านนนนน ว่ามาด้ายยยย

"คุณตามผมมาทำไม รู้มั้ยเข้าขั้นโรคจิตเเล้วนะ"

"ไม่โรคจิตหรอก ก็แค่ตามมาดูว่าคุณจะไปไหน ทำอะไร ตามประสาคนแอบชอบน่ะ"โอ้โห่ พูดเก่งเหลือเกิน แจกคำว่าชอบซะเหมือนเป็นคำพูดปกติ

"ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย"ดักไว้ก่อนเลย เอาสิ อกหักสิ เจ็บปวดสิ จะได้เลิกตามผมสักที

"ตอนนี้ไม่ชอบไม่เป็นไร แต่อยากให้รู้ไว้ ผมจะเดินหน้าจีบคุณแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าคุณจะมองผมเป็นคนคนนึง ที่คุณสามารถรักได้ ไม่ว่าจะเพศไหนก็ตาม"โอ้โห่ มายก๊อตตต ชีวิตนี้ไม่คิดจะได้ยินคำพวกนี้ จากผู้ชาย ที่หล่อขนาดนี้ เห้ย แบมแบม อย่าบ้าน่า ผมสะบัดหน้าไล่ความคิด

"เพ้อเจ้อ"ผมลุกหนีเขา แน่นอน เขาเดินตามมา

"เดี๋ยว ไปหาอะไรกินกันมั้ย ก๋วยเตี๋ยวร้านที่คุณชอบไปกิน มันยังอยู่นะ เเต่ป้าแกแก่เต็มทีเเล้ว"ไม่พูดเปล่า เขาลากผมไปตาม ผมเองก็เดินตามเขาไปแบบงงๆ อ่อไม่ต้องตกใจ ทำไมผมไปไม่ห่วงรถ ผมขับไม่เป็นครับ นั่งเเท็กซี่มา ฮ่าๆๆๆ เอ๊ะ เเต่เขามห้นั่งก็นั่ง ลากไปไหนก็ตามไป นี่ผม ใจง่ายเหมือนกันนะเนี่ย ไม่หรอก ผู้ชายด้วยกัน เขาคงเป๋นเพื่อนที่ดี ให้ผมได้

"กินสิ มองหน้าผมทำไม"เขาพูดใส่ผมก่อนจะปรุงให้ผม

"เห้ยผมไม่..."

"รู้ว่าไม่ใส่น้ำตาล ไม่ใส่ถั่ว ไม่ใส่พริก"ยังไม่ทันพูดเขาก็พูดดักมาก่อน อะไรขนาดนี้วะ รู้ว่ากินร้านไหน รู้ว่าปรุงยังไง ผมเริ่มจะ...สนใจ แล้วสิ

"มองอะไร กินสิ เดี๋ยวกินเสร็จจะพาไปส่ง"

"อือ"

"ยินดีที่ได้เจออีกครั้งนะ"เสียงเขาเเผ่วเบาเหลือเกิน แต่ผมนี่สิ หูดีเหลือเกิ้นนนนนนน ได้ยินนะค้าบบบบย

อ่าาาา สงสัยอะสิทำไมผมว่านอนสอนง่าย เอาจริงๆ ผมรู้สึกอยอุ่นจัง เหมือนได้อยู่ ในที่ที่ควรอยู่ ผมชอบความใส่ใจเป็นที่สุดเลย...