หวานใจนายซุปตาร์

หลังจากที่ผมตกจะลึงในความน่ารักของเธออยู่นั้น เสียงหวานๆของเธอก็เรียกผมให้ตื่นจากผวัง


เดซี่ >> “ คุณคะ...ทะ ท่านค่ะ ท่านเทวดา”


จียง >> “คะ..ครับ”


เดซี่ >> “ฉันทำท่านตื่นใช่ไหม ขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้ท่านตื่น”


//เขาจะโมโหที่เราทำเขาตื่นหรือเปล่านะ//


จียง >> “ไม่หรอกครับ จริงๆผมตื่นอยู่แล้ว แค่แกล้งหลับน่ะ”


เดซี่ >> “ห่ะ แกล้งหลับ เทวดานอนกลางวันว่าแย่แล้วนะคะ แต่นี้ทำเป็นแกล้งหลับหลอกคน ใช้ได้ที่ไหนกันคะเนี้ย........แบบนี้ก็เท่ากับว่า ⊙▂⊙ คุณ..เอ้ยท่านได้ยินที่ฉันพูดหมดเลยเหรอคะ”


/ผมจะทำยังไงกับแอ๊กติ้งน่ารักๆของเธอดีครับ ไม่ว่าเธอจะพูดหรือทำอะไร ทำไมมันน่ารักไปหมดขนาดนี้ /


จียง >> “ครับ ได้ยินหมดเลย ที่คุณชมผมว่าผมหล่อแค่ไหน”


ผมพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้เธอ


เดซี่ >> “อ๊ายยย >////< ไม่นะ ได้ยินตั้งแต่ตอนนั้นเลยเหรอเนี้ย”


// ตาเทวดาบ้า!!  เทวดาบ้าบออะไร ทำไมขี้แกล้งขนาดนี้ //


ผมจ้องมองที่เธอทำหน้าอาย น่ารักเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ ผมคงบ้าไปแล้วแน่ๆ


จียง >> “ผมหล่อขนาดนั้นเลยเหรอ...?!”


ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเธอ เธอมองมาหน้าเธอแดงก่ำ ยิ่งทำให้ผมเป็นบ้า นี้ผมคงตกหลุ่มรักเธอเข้าแล้วเหรอ คนในฝันเนี้ยนะ!!!


// ตายแล้ว ทำไมต้องยื่นหน้ามาใกล้ขนาดนี้ ขนาดว่าหลับหล่อแล้วนะ ตื่นขึ้นมาเจอใกล้ๆพร้อมกับยิ้มแบบนี้ กร๊าวใจมากแม่//


ฉันเอามือผลักเขาออกไป เพราะไม่งั้นฉันคงต้องได้ตายรอบสองแน่ๆ


เดซี่ >> “พอเลยค่ะ ท่าน เลิกแกล้งฉันได้แล้วค่ะ”


จียง >> “ผมเปล่าแกล้งนะ ผมแค่อยากรู้เฉยๆ ว่าสำหรับคุณผมหล่อขนาดนั้นเลยเหรอ อ่อแล้วก็เลิกเรียกผมว่า ท่านหรือเทวดาอะไรได้แล้วนะครับ ผมเป็นคนนะไม่ใช้เทวดาอะไรนั่น”


เดซี่ >> “อ้าว คุณเป็นคนหรอกเหรอคะ ....งั้นแสดงว่าคุณก็ตายแล้วเหมือนกันนะซิ  .....ทำไมเราสองคนมาตายตอนนี้ยังเป็นหนุ่มสาวอยู่เลยนะ  ว่าแต่คุณเป็นอะไรตายเหรอ”


คำพูดของเธอ ทำให้ผมสับสน และงงงวย


จียง >> “ห่ะ  ตายเหรอ ผมยังไม่ตายนะ  ผม......ผม น่าจะฝันอยู่”


//เอ๊?! ยังไงกันแน่ นี้เขายังไม่ตายจริงๆ หรือเขาตายแต่ยังไม่รู้ว่าตัวเองตายกันแน่นะ//


เดซี่ >> “ฝันเหรอ...แต่ฉันมั่นใจว่าฉันตายแล้วนะ เพราะที่ฉันจำได้ คือฉันประสบอุบัติเหตุ รู้สึกตัวอีกทีคือมาอยู่ที่นี้แล้ว ”


/ นี้เธอกำลังพูดอะไรอยู่กันแน่นะ หรือผมจะตายแล้วจริงๆ /


จียง >> “ผมจำได้ว่าตัวเอง กำลังซ้อมเต้นกับเพื่อนๆ แล้วก็ภาพดับวูบไป  ตื่นมาก็มาอยู่ที่นี้เหมือนคุณ”


เดซี่ >> “นั้นไง ฉันว่าแล้วคุณต้องเป็นเส้นเลือดสมองอุดตัน ออกกำลังกายเยอะไป แล้วช็อคตายๆแน่” [นักเขียน : นางเอกของเราจะแช่งให้เขาตายให้ได้จริงๆ]


 ผมคิดตามที่เธอพูด


/ มันก็น่าจะเป็นไปได้ เพราะระหว่างที่เรารอเดบิ้ว เราซ้อมหนักมาก ไม่ได้หลับไม่ได้นอน เราอาจจะเส้นเลือดสมองแตกตายจริงๆก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ทุกอย่างที่เราพยายามมาทั้งหมดก็หมดความหมายนะซิ /


จียง >> “นี่ผม ตายแล้วจริงๆเหรอ ..... ไม่จริง  ผมมีอะไรหลายอยากที่อยากจะทำ”


ผมเสียใจมาก แต่ก็พยายามตั้งสติ เธอเอามือมาลูบที่ไหล่บอกผมพร้อมตบเบาๆ


// น่าสงสารจัง เราจะช่วยปลอบเขายังไงได้บ้างนะ//


เดซี่ >> “นี่คุณ อย่าเศร้าไปเลยนะ เราทำอะไรไม่ได้แล้ว เศร้าไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร เรามารับมือกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้กันดีกว่า อย่างน้อยคุณก็ยังมีฉันเป็นเพื่อนผีทั้งคนนะ...........อย่างน้อยเราก็ไม่ได้ตายอย่างโดดเดี่ยว จริงไหม?”


//จะช่วยปลอบเขาได้บ้างไหมนะ//


ผมมองหน้าเธอ ที่กำลังทำสีหน้าจริงจัง และดูอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน เพื่อปลอบผม ผมคิดตามที่เธอพูดมันก็จริงอย่างที่เธอบอก ผมเศร้าไปก็คงทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น .... แต่ก็ยังอดขำไม่ได้กับคำว่าที่เธอบอกว่า ผมมีเธอเป็นเพื่อนผี


จียง >> “อุ๊ป!? เพื่อนผีเหรอ คุณนี้ทำให้ผมหัวเราะ ได้แม้กระทั้งตอนนี้ที่กำลังเศร้าเลยนะ ฮ่าๆ”


เดซี่ >> “เอ้า ตาบ้านี้!?  ฉันอุส่าห์ปลอบใจ เพราะเห็นว่ากำลังเศร้านะ ยังจะมาขำอีก รู้ไหมตอนแรกที่มาที่นี้ ที่รู้ว่าตัวเองตายฉันเศร้าแค่ไหน แต่ไม่มีใครคอยปลอบเหมือนคุณนะ”


/ เธอทำหน้างอนตุ๊บป่องอีกแล้ว/


จียง >> “โอเคๆ ผมขอโทษ ขอบคุณนะ คุณช่วยได้เยอะจริง เพราะมีคุณผมเลยไม่รู้สึกเศร้ามากเท่าไหร่”


/ เธอยิ้ม ออกมาทันที่ ที่ผมขอโทษและขอบคุณเธอ จริงๆอยากให้เธองอนอีกหน่อย เพราะน่ารักดี แต่ตอนที่เธอยิ้มออกมานี้ซิ มันน่ารักยิ่งกว่า /


เดซี่ >> “เห็นไหมละ ฉันบอกคุณแล้วว่าการมีเพื่อนผีมันดียังไง”


จียง >> “ครับๆ ผมเชื่อ  ว่าแต่คุยกันมาตั้งนาน ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”


เดซี่ >> “จริงด้วย เรายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลย ฉันเดซี่นะ  คุณล่ะ”


จียง >> “ว๊าว คุณชื่อเดซี่จริงๆเหรอ ดอกเดซี่นะเหรอ”


/ ชื่อของเธอช่างน่ารักเหมาะกับเธอมากเลย /


เดซี่ >> “ใช่  ดอกเดซี่ ที่กำลังบานพวกนี้แหละ คือชื่อของฉัน”


จียง >> “ผมชื่อ จียง ควอนจียง   ยินดีที่ได้รู้จักนะเดซี่”


ผมยื่นมือออกไป


// ชื่อเขาเกาหลีมากเลย หรือว่าเขาเป็นคนเกาหลีนะ จะว่าโลกหลังความตายนี้ก็ดีเนอะ พูดกันคนละภาษาแต่สามารถเข้าใจกันได้//


เดซี่ >> “ยินดีที่ได้รู้จักนะ จียง”


 


พวกเขาสองคนจับมือ..และยิ้มให้กัน โดยที่ไม่รู้ว่า ต่อไปพวกเขาต้องพบเจออะไรบ้าง