หวานใจนายซุปตาร์
-
เขียนโดย 
AIBERRY
วันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 เวลา 15.50 น.
23 ตอน
9 วิจารณ์
20.11K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 15.54 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
23) อุบัติเหตุ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความแนะนำเปิดเพลง Kim Bum Soo - Bogoshipda ฟังไปด้วยนะคะ
จียง #
ผมเฝ้ารอเธอที่คาเฟ่ อีกไม่กี่นาทีผมก็จะได้เจอเธอ
ครืนนน! ครืนนน!
เสียงฟ้าร้องคำราม เหมือนอีกไม่ช้า สายฝนจะกระหน่ำลงมา ผมรู้สึกกังวล และร้อนรุ่มใจอยากบอกไม่ถูก ผ่านไปไม่ถึง 10 นาที มีรถยนต์ขับเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ สายตาของผมมองผ่านประตูกระจกออกไป เห็นร่างบาง ใบหน้าเรียวเล็ก ผมสีแดงอมชมพูสลวยที่คุ้นเคย กำลังเปิดประตูลงมาจากรถ เธอรีบวิ่งเข้ามาในร้าน ท่าทางเร่งรีบโดยที่ไม่ทันได้มองว่าผมนั่งอยู่
เธอรีบรุดไปที่เค้าเตอร์ ผมเดินเข้าไปหาเธอ..ด้วยหัวใจที่สั่นไหว
เสี่ยววินาที ที่เธอหันมองมา แม้เธอจะไม่ได้หันมามองผมในทันที เธอคนนี้ คือคนที่ผมเฝ้าคิดถึงมาตลอด เธออยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ ผมอดใจแทบไม่ไหวที่จะโผลเข้ากอดเธอ
ใบหน้าเรียวเล็ก ดวงตาที่สดใสของเธอแหงนหน้าขึ้นมามองผม เธอตกตะลึง แววตาของเธอสั่นไหว ก่อนที่น้ำใสๆจะค่อยๆเอ่อล้นรอบดวงตากลมโตของเธอ
วินาทีที่เราสบตากัน เธอเอืิ่อมมือเล็กๆขึ้นมาสัมผัสที่ใบหน้าของผม เธอเรียกชื่อผม เหมือนเธอยังไม่แน่ใจว่านี้คือความจริงหรือความฝัน
ใจผมสั่นไหว น้ำตาของผมไหลออกมาอีกครั้ง เสียงของเธอที่ผมปรารถนาอยากจะได้ยินมันทุกวันทุกคืน ...ในตอนนี้ผมไม่สามารถที่จะอดทนต่อความรู้สึกข้างในได้อีกแล้ว ผมโผล่เข้ากอดเธอด้วยความปรารถนาของหัวใจ .............
หวานใจของผม ในที่สุดเราก็ได้พบกัน ผมสวมกอดเธอไว้แน่น เราสองคนร้องไห้ด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ ผมจะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีก ผมจะไม่มีวันให้อะไรมาพรากเราจากกันอีกเป็นครั้งที่สอง
จียง :"เราเจอกันแล้วนะ ....ผมขอโทษ ขอโทษที่ทำให้คุณเหนื่อยมาตลอด.....ขอโทษที่ผมรู้ตัวช้าไป ..........ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน"
ทันทีที่ผมพูดจบ เธอร้องไห้โฮ เหมือนเธอรอคอยคำนี้จากผมมาตลอด เธอต้องอดทนและเหนื่อยมามากแค่ไหนกันนะ คนดีของผม...
ทันใดนั้น จูยอนก็มาแยกเราจากกัน ผมคิดแล้วว่า วันนี้ต้องบอกให้จูยอนได้รู้ว่า เดซี่คือคนที่ผมรัก ไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรออกไป จูยอนเธอก็ดึงผมเข้าไปจูบ ผมรีบพลักเธอออกไป พร้อมตะคอกใส่เธอ ถึงสิ่งที่เธอทำ
ผมหันกลับมามองที่เดซี่ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป เธอดูตกใจมาก ผมรู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมผมถึงรู้นะเหรอ เพราะในสมุดโน๊ตเธอบรรยายความรู้สึกต่าง ๆ ความเสียใจและเจ็บปวดใจทุกครั้งที่ผมคบกับคนอื่น และครั้งนี้การที่เธอได้มาเห็นภาพเมื่อกี้ มันคงยิ่งทำให้เธอปวดใจมากกว่าเดิมหลายเท่า
ผมได้แต่พยายามพูดเพื่อให้เธอเชื่อใจ แต่จูยอนก็ไม่ยอมลดละ เธอเข้ามาพลักเดซี่ จนในที่สุดผมทนไม่ไหว จนต้องให้คนมาพาจูยอนออกไป เดซี่เธอมองผมด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เธอพูดกับผมด้วยคำพูดที่ดูห่างเหิน ผมรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้หัวใจของเธอแตกสลายแค่ไหน
เธอไม่ฟังที่ผมพูด ไม่ฟังที่ผมอธิบาย เธอวิ่งหนีออกไปที่นอกร้าน ผมวิ่งตามเธอออกไป ร่างบางของเธอเปียกฝน เธอไม่หันกลับมามองผมที่ตะโกนเรียกเธอด้วยซ้ำ
สายฝนก็เริ่มตกหนักขึ้น แต่เธอก็ไม่ยอมหยุดหรือฟังผม ผมวิ่งตามเธอมา จนใกล้ถึงถนนใหญ่เธอกำลังจะวิ่งข้ามไป ทันใดนั้นผมมองเห็นรถที่กำลังวิ่งมา แต่เธอกลับไม่ได้มองมันด้วยซ้ำ เธออยู่ข้างหน้าผม ห่างกันแค่ไม่กี่เมตร อีกนิดเดียวผมจะถึงตัวเธอ....
ชั่วอึดใจ เสียงบีบเตร พร้อมเสียงเบรกของรถก็ดังก้องถนน เธอหันมามองผมพร้อมกับย้ิมให้ผม
ปรี๊นนนน!!
เอี๊ยดดดด!!!
โครมมมม!!
ร่างของเธอก็กระเด็น ลอยห่างออกมาจากรถ ต่อหน้าต่อตาผม
จียง :"เดซี่่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! "
ร่างของเธอพุบอยู่่บนถนน เลือดสีแดงไหลนอง ท่ามกลางสายฝนกระหน่ำ ผมยืนตะลึกกับภาพที่เห็น หลังจากได้สติผมรีบวิ่งเข้าไปอุ่มร่างของเธอขึ้นมา
จียง :"ไม่นะไม่!!!!!!!!!!!!!! เดซี่!!!!!!!!!!!!!!!!! คุณต้องไม่เป็นอะไร ตื่นมาคุยกับผมซิ โฮฮออฮือออออออ เดซี่!!!!!"
พี่เนย์ "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! เดซี่!!!
มาย :"เดล!!!!!!!!!!! ไอ้เดลลล เกิดอะไรขึ้น ทำไมมึงเป็นแบบนี้ มึงตื่นซิ ฮืออออออ"
บิว :"ไอ้เดล มึงจะทิ้งพวกกููไปไม่ได้นะ เดล กูสัญญากับแม่มึงแล้วว่าจะดูแลมึง ฮือออออ"
เพื่อนของเธอที่วิ่งตามมาเห็นเหตุการณ์ต่างก็ตกใจกับภาพที่เห็น
จียง :"เดซี่ !!! เพราะผมเอง............. โฮอออ ฮือออออ ที่รัก!!!! ผมขอโทษ เดซี่!!!!!!!!!!!!"
คนขับรถ : "เป็นอะไรมากไหมครับ ผะ ผมขอโทษ ผมมองไม่เห็นจริงๆ ฝนมันตกหนักมาก"
พี่เนย์ :"ฮืออออ คุณทำอะไรเธอ คุณฆ่าเธอ ฮืออออ เดลลล ตื่นซิ!!"
คนขับรถ : "ผะ ผมขอโทษ เดี่ยวผมโทรเรียกรถพยาบาลให้ก่อนนะครับ!"
จียง :"เดซี่ คุณตื่นขึ้นมาด่าผม ว่าผม ทำอะไรกับผมก็ได้ แต่อย่าทิ้งผมไปแบบนี้ ฮืออออออ"
ผมเอื่อมมือไปลูบที่แก้มใสใสของเธอ เช็ดคราบน้ำตาและน้ำฝนออกจากหน้าของเธอ น้ำตาของผมไหลออกมาไม่ขาดสาย ผมเจ็บปวดหัวใจอย่างที่สุด
จียง :"โฮฮฮฮือออ ที่รัก เรา...เราเพิ่งเจอกันเองนะ.........ผมเพิ่งเจอคุณเอง ทำไมคุณถึงไม่ให้โอกาศผมบ้างเลย ไม่ให้โอกาศผมได้ทำเพื่อคุณบ้าง ฮือออ"
ทันใดนั้น เธอก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา แล้วมองมาที่ผม เธอพยายามเอื่อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ผม เธอยิ้มให้ผมอีกครั้ง
จียง :"เดซี่! คุณฟื้นแล้ว ผมขอโทษ ผมขอโทษ........อย่าทิ้งผมไปอีกนะ ผมขอโทษ โฮฮฮ ฮืออออ"
เดซี่ :"จะ...จียง นะ...นี้คุณจริงๆ ชะ....ชะใช่ไหม! "
เธอลูปแก้มของผม ด้วยสายตาแห่งความรัก มีผมเท่านั้นที่รู้ว่าใจของเธอเป็นยังไง เรารักกันมากแค่ไหน
จียง :"ฮึก ฮึก ชะ..ใช่ ผมเอง"
ผมพยายามไม่ร้องไห้ พร้อมกับเอื่อมมือไปจับมือเธอที่ลูบแก้มของผมอยู่
เดซี่ :"ยะ อย่าร้องไห้ ละ....เลยนะคะ ฉะ....ฉันชอบ ระ...รอยยิ้มของคุณ"
เธอเช็ดน้ำตาให้ผม ทั้งๆที่ตัวเธอเองกำลังร้องไห้
จียง :"ผมจะยิ้มได้ยังไง!!.........ผมจะยิ้มยังไง!!! ในเมื่อตอนนี้คุณ...โฮฮฮฮฮฮ ฮือออ"
เดซี่ :"ฉัน...คะ...คิดถึงคุณมะมากเลย ฮึกกก อึก "
เธอกระอักเลือดออกมา
จียง :"เดซี่ พอแล้วนะ คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เดี่ยวรถพยาบาลก็มา อดทนนะ ผมอยู่ตรงนี้ "
เดซี่ :"สะ...สัญญา ได้ไหมคะ คุณตะ...ต้องมีความสุข ถึงจะมะ..ไม่มีฉัน"
จียง :"โฮฮฮฮ ฮืออออ จะให้ผมมีความสุขโดยที่ไม่มีคุณได้ยังไง ที่ผ่านมาผมมันโง่เอง อย่าพูดแบบนี้เลยนะ ไม่่ต้องพูดอะไรแล้ว มองผม คุณห้ามหลับนะเดซี่"
เธอเริ่มอ่อนแรงลงทุกที จนผมสัมผัสได้ เธอยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนเหมือนเดิม รอยยิ้มที่ผมหวังจะเห็นมันมาตลอด
เดซี่ :"ฉะ...ฉัน..ระ รัก...คุ"
จียง :"เดซี!!!!!........ที่รัก!!!!.........ที่รัก!!!!"
ไร้เสียงตอบรับจากเธอ ......
จียง :"ไม่นะ ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก โฮฮฮฮอ ฮืือออออออออออออ กลับมา!!!!! "
"ไม่นะเดลลลลลลล ฮืออออออ แกตายไม่ได้นะ เดลลลล!!"
"ฮืออออออ"
วี๊ว๊ออ วี๊วออ วี๊ว๊ออ วี๊วออ
รถพยาบาล รีบนำร่างของเธอไป เพื่อนๆของเธอไม่ยอมให้ผมขึ้นรถพยาบาลไปด้วย
คนขับรถ :"ขอโทษนะครับ ใช่จีดีฮยอง หรือเปล่าครับ"
ผมหันไปมองตามเสียงนั่น หลังจากที่ผมได้มองหน้าเขาชัดๆก็รู้ว่าเขาเป็นใคร
จียง :"แจ็คสัน!? หมายความว่ายังไง !!! นายคือคนที่ขับรถชนเธอ?!!"
แจ็คสัน :"ผะ...ผมขอโทษครับฮยอง ผมไม่ทันได้มอง ฝนตกหนักมาก"
ผมคว้าหมับเขาที่คอเสื้อของเขา
จียง :"นายรู้ไหมว่านายทำอะไรลงไป เธอ...เธอ.....เป็นคนรักของฉัน!!!! ฉันเพิ่งเจอได้เธอ.."
น้ำตาของผมไหลออกมาอีกครั้ง....ในใจของผมแตกสลาย ผมเพิ่งเจอเธอวันนี้ ผมเพิ่งจะได้กอดเธอ....แต่
แจ็คสัน : "ฮยอง!! ผมขอโทษจริงๆครับ ฮยองจะทำยังไงกับผมก็ได้ แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"
ผมมองสีหน้าและแววตาของเขา ผมรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ มันคืออุบัติเหตุ ผมจะเอาอารมณ์ทั้งหมดไปลงที่เขาไม่ได้
จียง :"ช่างเถอะ!!! นายเอกก็คงตกใจเหมือนกัน เอาไว้เราค่อยคุยกัน ฉันต้องรีบตามรถพยาบาลไป"
แจ็คสัน :"ฮยองไปกับผมเลยก็ได้ครัับ ผมก็กำลังจะตามไปเหมือนกัน ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างครับ"
"...."
"...."
ระหว่างทางผมนั่งเงียบ ไม่พูดอะไร นั่นคงทำให้เขาอึดอัดพอสมควร
แจ็คสัน :"ภาวณาขอให้เธอไม่เป็นอะไรนะครับ"
จียง :"ฉันก็หวังอย่างนั้น....เธอ เธอเจ็บปวดมามากแล้วต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีก โถ่เว้ย!!!"
ผมทุบปั้งไปที่รถของแจ็คสันด้วยความลืมตัว เขาดูตกใจเล็กน้อยแต่ไม่พูดอะไร
จียง :"ขอโทษนะ ฉันแค่ไม่รู้จะทำยังไง"
แจ็คสัน :"มะ ไม่เป็นไรครับ"
จียง :"ว่าแต่นายมาทำอะไรที่เชจู"
แจ็คสัน :"อ่อ แวะมาพักผ่อนครับ กำลังจะขับรถกลับรีสอร์ท แต่ฝนตกหนักมาก.....ก็เลย"
"...."
"...."
ณ โรงพยาบาล เกาะเชจู หน้าห้องฉุกเฉิน
ผมมาถึงหน้าห้องฉุกเฉินพร้อมกับ แจ็คสันด้วยตัวที่เปียกโชก ทุกคนมองมาที่ผมกับแจ็คสันเป็นตาเดียวกัน ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ใจของผมอยู่ที่เดซี่ในตอนนี้
จียง :"หมอว่ายังไงบ้างครับ"
ผมเข้าไปถามเพื่อนๆของเธอ ที่ดูเหมือนจะโกรธผมอยู่
พี่เนย์ :"หมอยังไม่ออกมาเลยค่ะ ฉันว่าพวกคุณกลับไปก่อนดีกว่า เดี่ยวพวกเราเฝ้าเอง พวกเราไม่อยากเป็นข่าว"
จียง :"ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น ผมจะอยู่กับเธอ รอเธอตรงนี้"
แจ็คสัน :"ผมก็ไม่ไปครับ ผมต้องรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น"
พี่เนย์ :"เดี๋ยวนะ คุณหน้าคุ้นๆ .....มายบิว พวกเธอว่าเขาหน้าคุ้นๆไหม"
มาย :"อืมหน้าคุ้นๆนะคะ"
มาย /บิว :"อ่าาาาา แจ๊คสัน!!!! Got7"
พี่เนย์ :"อ่อ.... แล้วนี้คุณเป็นคนขับรถชนเดซี่เหรอ!??? คุณนี้มัน!!!"
เพื่อนของเธอเข้าไปคว้าคอเสื้อของแจ็คสัน และด่าทอแจ็คสัน ผมเข้าใจพวกเธอ เลยไม่ได้ห้ามปราบอะไร ผมได้แต่นั่งภาวณาให้เธอปลอดภัย
1 ชม. ผ่านไป
พยาบาลวิ่งออกจากห้องฉุกเฉิน
พยาบาล :"ขอโทษนะคะ พวกคุณเป็นญาติของคนไข้ใช่ไหมคะ"
ทุกคน : ครับ /ค่ะ
พยาบาล :"ตอนนี้คนไข้เสียเลือดมาก ต้องการเลือดกรุ๊ปบีด่วนค่ะ"
จียง :"ผมเอ"
พี่เนย์ :"ตายละฉันก็กรุ๊ปเอ"
มาย/ บิว : "หนูก็เอ"
พี่เนย์ :"ตายแล้วจะทำยังไงดีมา เอ อะไรกันทุกคนตอนนี้!!!!!"
แจ็คสัน :"ผมกรุ๊ปโอ ให้ได้ใช่ไหมครับ"
พยาบาล :"ได้ค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ"
พยาบาลพาแจ็คสันเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน ผมได้แต่นั่งลง
จียง :"ผม...ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย แม้แต่ตอนนี้ผมก็ไม่ใช่คนที่สามารถช่วยเธอได้ โถ่เว่ย!!"
ปัง!!!
ผมชกเข้าไปที่กำแพงเต็มแรง เพื่อระบายความเจ็บปวดในใจ ที่ผมไม่สามารถทำอะไรเพื่อเธอได้ ได้แต่นั่งรอเป็นคนโง่อยู่แบบนี้
เลือดที่มือของผมไหลออกมา แต่ผมกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยซักนิด ที่ผมเจ็บอยู่ตอนนี้คือข้างในนี้ต่างหาก ใจของผม ผมทำอะไรเพื่อเธอได้บ้างไหม......หรือมีแต่ทำให้เธอต้องเจ็บปวดใจ
พี่เนย์ :"ว๊ายยย !! ตายแล้ว!! นี้คุณทำบ้าอะไร!? ทำไมต้องทำร้ายตัวเองแบบนี้ บิว ไปเรียกพยาบาลมาทำแผล"
จียง :"ไม่ต้องครับ แค่นี้ ผมทนได้..........เดซี่เธอเจ็บปวดกว่าผมหลายเท่าไม่ว่าจะทางไหน"
พี่เนย์ :"ใช่!!! เดลมันเจ็บปวดมาตลอดตั้งแต่วันที่มันจำคุณได้ แล้วทำไมละ สิ่งที่คุณทำให้มันได้คือการทำร้ายร่างกายของคุณ คนที่มันรักงั้นเหรอ"
น้ำตาของผมไหลออกมาอีกครั้ง
จียง :"ผม...ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ถ้าผมรู้ซักนิดว่าเธอมีตัวตนอยู่ที่ไหนซักแห่ง ผมจะตามหาเธอจนพบ แต่.............ผมขอโทษ"
มาย :"ไม่ต้องมาขอโทษพวกเราหรอกคะ คนที่คุณควรขอโทษ นอนอยู่ข้างในนู้น"
"..."
พี่เนย์ :"ถ้าเธอฟื้นขึ้นมา คุณก็ทำดีกับเธอซะ รักเธอให้มากๆเหมือนที่เธอรักและรอแค่คุณ"
จียง :"ผม จะทำทุกอย่างเพื่อเธอ!!! ผมจะใช้เวลาทั้งหมดของผมที่เหลือเพื่อเธอ!!! ....ฮืออ"
เพื่อนของเธอตบที่หลังของผมเบาๆ
BANG! BANG! BANG! BANG! BANG! BANG! BANG! BANG! BANG!
"...."
"...."
พี่เนย์ :"เสียงโทรศัพท์คุณดัง....ไม่รับหน่อยเหรอ มันรบกวนคนอื่นนะ"
ผมรีบหยิบโทรศัพท์มาดูพบว่าเป็นซึงรีโทรมา
จียง :"ว่าไง"
ซึงรี :"ฮยอง!! อยู่ไหนครับ ตอนนี้ในโซเซียล ลงข่าวฮยองเต็มไปหมด ฮยองไปทำอะไรที่โรงพยาบาลกับแจ็คสัน!! รีบกลับมาเลยนะครับ นักข่าวกำลังไปที่นั้น"
จียง : "ฉันยังกลับไม่ได้!!"
ซึงรี :"ฮยอง!! ต้องกลับโซลด่วนเลยนะครับ ตอนนี้นัมกุกฮยองการกำลังไปที่นั้น!!! "
ตุ๊ด! ตุ๊ด!
จียง :"อ๊ากกกกก !!"
ผมต่อยไปที่ผนังอีกครั้ง ทำไมทุกอย่างบีบให้ ผมไม่มีทางเลือก ผมต้องทำยังไง
พี่เนย์ :"ท่าทางจะเกิดเรื่องซินะ คุณกลับไปก่อนเธอ เดี่ยวเดลตื่นฉันจะบอกเธอให้ ว่าคุณจำเป็นต้องไป"
จียง :"ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น ผมจะอยู่รอเธอ ผมจะไม่ทิ้งเธออีกเป็นครั้งที่สอง"
พี่เนย์ :"คุณไม่ได้ทิ้งเธอ พอเธอฟื้นแล้วเราจะโทรหาคุณ แล้วคุณค่อยกลับมาใหม่"
จียง :"ผม..ไปไม่ได้จริงๆ ผมไม่อยากแยกจากเธออีก ผมกับเธอเราแยกจากกันมานานมากพอแล้ว"
ระหว่างนั้นเอง ผู้การของผมก็โทรมา
จียง :"ครับฮยอง"
ผู้จัดการคิม :"นายอยู่ที่ไหน ฉันอยู่หน้าโรงพยาบาลแล้ว"
จียง :"ฮยอง...กลับไปก่อนเถอะครับ ผมยังกลับไปไม่ได้"
ผู้จัดการคิม :"บอกฉันมาว่านายอยู่ไหน"
คิมนัมกุก ผู้จัดการของผม และเจ้าหน้าที่ในค่ายมาที่โรงพยาบาล
ผู้จัดการ : "นั่นไง เขาอยู่นั้น"
ผู้จัดการรีบเดินมาหาจียงที่อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
ผู้จัดการคิม :"จีดี ทำไมนายมาอยู่ที่นี้ แล้วเป็นโรงพยาบาลหน้าห้องฉุกเฉินด้วย ป่ะ!! กลับเดี่ยวนี้ นักข่าวกำลังมา"
จียง : "ฮยอง ผมยังกลับไม่ได้ คือ........แฟนผมอยู่ในห้องนั้น"
ผู้จัดการคิม :"ห่ะ!!! จูยอนนะเหรอ เธอเป็นอะไร"
จียง :"ไม่ใช่จูยอน....เธอคือคนที่ผม....เอาไว้ผมเล่าให้ฟังที่หลังได้ไหมครับ ตอนนี้ผมกลับไม่ได้จริงๆ"
ผู้จัดการคิม :"ถ้านายไม่กลับ แล้วนักข่าวมา ตอนนี้นายยังตอบคำถามฉันไม่ได้แล้วนายจะตอบนักข่าวว่ายังไง"
ในขณะนั้นเอง ผู้จัดการของแจ็คสันก็มาถึง
ผู้จักการแจ็คสัน : สวัสดีครับคุณคิมแล้วก็คุณจีดี เอ่อออ ตอนนี้แจ็คสันอยู่ที่ไหนเหรอครับ เขาไม่รับโทรศัพท์ผมเลย"
จียง :"เขาอยู่ข้างใน กำลังให้เลือดอยู่ครับ"
ผู้จักการแจ็คสัน : "ห่ะ ให้เลือด ให้เลือดใครเหรอครับ เกิดอะไรขึ้น"
ระหว่างนั้นแจ๊คสันก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพอดี เขาดูตกใจที่เห็นผู้จัดของผมและเขามาที่นี้
แจ็คสัน :"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ!!!"
ผู้จักการแจ็คสัน : "ฉันต่างหากทีต้องถามนายว่าเกิดอะไรขึ้น!!"
แจ็คสันเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ทุกคนฟัง ผู้จัดการแจ็คสันล้มทั้งยืน นัมกุมฮยองเองก็เช่นกัน ทั้งสองคนเข้าไปขอโทษเพื่อนๆของเดซี่ ที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมด ผมกับแจ็คสันได้แต่ยืนมองอยู่เงียบๆ
ผู้จัดการคิม :"ผมต้องขอโทษแทนคนของผมที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น ยังไงวันนี้ผมขออนุญาตพาตัวเขาก่อน เดี่ยวค่อยมาใหม่ได้ไหมครับ พอมันค่อนข้างจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้อกับหลายส่วนถ้าเป็นข่าวขึ้นมา อีกอย่างนักข่าวเองก็จะได้ไม่มารบกวนพวกคุณด้วย นี้นามบัตรผมนะครับ ติดต่อมาได้ทุกเมื่อ "
ผู้จักการแจ็คสัน : "ผมต้องขอโทษแทนแจ็คสันด้วยนะครับ ทางผมจะรับผิดชอบทุกอย่าง หากต้องการอะไรขอแค่ให้บอกมาได้เลยครับและนี้นามบัตรผมครับ "
พี่เนย์ :"อะ อ่อ ค่ะ!!"
ผู้จักการแจ็คสัน : "ผมเองก็ขอพาตัวแจ็คสันไปก่อนนะครับ ส่วนเรื่องค่ารักษาพยาบาลเดี๋ยวทางผมจัดการให้ครับ ไม่ต้องห่วง "
ระหว่างนั้นเอง คุณหมอและพยาบาลก็ออกจากมาห้องฉุกเฉิน ทุกคนรีบรุดเข้าไปสอบถาม
จียง :"คุณหมอ ครับเธอเป็นยังไงบ้างครับ"
เพื่อนๆเธอ :"คุณหมอค่ะ เธอหายปลอดภัยใช่ไหมคะ"
หมอ :"ใจเย็นๆก่อนนะครับ ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ ต้องขอบคุณ คุณแจ็คสันที่มาให้เลือดเธอทันเวลาครับ ไม่งั้นคงแย่เพราะเธอเสียเลือดมา แต่ถึงยังไงก็ต้องรอดูอาการก่อนนะครับ"
จียง : "เธอปลอดภัยแล้วจริงๆใช่ไหมครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ"
น้ำตาของผมไหลออกมาอีกครั้งเมื่อได้ยินว่าเธอปลอดภัย เหมือนทุกอย่างโล่งไปหมด ผมทรุดลงนั่ง และร้องไห้ออกมา ฮยองเข้ามาปลอบผม
ผู้จักการคิม : "เธอปลอดภัยแล้วนะ"
จียง :"ผมกลัวมาก กลัวว่าเธอจะไม่กลับมาหาผมอีก"
ผมร้องไห้โฮ ฮยองเข้ามากอดผม พร้อมตบหลังผมเบาๆ
เพื่อนๆของเธอเองก็ร้องไห้ออกมาเช่นกัน
ผมเดินเข้าไปหาแจ็คสันและขอบคุณในสิ่งที่เขาทำ
จียง :"ขอบคุณนายมากที่ช่วยเธอไว้ แต่ฉันก็ยังไม่ยกโทษให้นายที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้"
แจ็คสัน :"ผมรู้ครับ ผมจะรับผิดชอบทุกอย่าง"
ผู้จักการคิม : "เอาละถ้าอย่างนั้น ตอนนี้นายก็ไปกับฉันได้แล้วใช่ไหม"
ผู้จักการแจ็คสัน : "นายก็ด้วยนะ "
ผมไม่อยากไปแต่ก็ต้องไป...ผมเดินเข้าไปหาเพื่อนเธอ
จียง :"ถ้าเธอฟื้น โทรบอกผมเลยนะครับ นี้เบอร์ผม นะครับ! บอกเธอว่าผมจะมาหาเธอ"
แจ็คสัน :"โทรบอกผมด้วยนะครับ ผมต้องมาขอโทษเธอด้วยตัวเอง"
พี่เนย์ :"ได้ ตอนนี้พวกคุณไปก่อนเถอะ เธอปลอดภัยแล้วและพี่พวกเราอยู่ไม่ต้องห่วง"
/ เดซี่ รอผมนะ แล้วผมจะกลับมาหาคุณ /
WIND - Jung Seung Hwan Ost.Moon Lovers
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
✓ เรื่องนี้ไม่มีเจตนาทำให้บุคคลที่อ้างถึงเสียชื่อเสียง และฉันจะยอมรับผิดเมื่อบุคคลนั้นตำหนิหรือเตื่อนมา
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
