หวานใจนายซุปตาร์

จียง#


14.00 น


หลังจากที่ผมคุยกับจูยอนเสร็จก็เผลอหลับไป ตื่นมาอีกครั้งก็พบว่าเป็นเวลาบ่ายสองโมง ผมเปิดมือถือขึ้นมา ทันทีจูยอนก็โทรมาหาผม ผมกดตัดสายไป เธอก็ยังคงโทรมาเรื่อยๆ จนผมต้องรับสายเธอ


จียง >"ว่าไงจูยอน"


จูยอน >"จีดี มารับฉันหน่อยซิ ฉันอยู่สนามบินเกาะเชจูแล้ว"


จียง >"ห่ะ เธอมาได้ยังไง"


จูยอน >"ทำไมจะมาไม่ได้ละ นะ นะ มารับฉันหน่อย"


จียง >"ไม่เธอกลับไปเถอะ ฉันต้องการพักผ่อน ฉันไม่อยากให้เธอมารับกวนฉัน"


จูยอน >"ฉันจะไม่ไปรบกวนนาย จริงๆนะสัญญา"


จียง >"ถ้าอย่างนั่น เธอก็หาทางมาเอง เพราะการที่เธอให้ฉันไปรับนั้นคือการรับกวนเวลาของฉัน"


จูยอน >"จีดี ....เดี๋ยววิ จีย.. ตุ๊ดๆ"


ผมตัดสายเธอและรีบอาบน้ำเพื่อจะไปที่คาเฟ่ไร่ชา


 



ณ คาเฟ่ ไร่ชา


15.00 ฟ้าเริ่มมืดครึ้ม


ผมมาถึงคาเฟ่ บรรยากาศรอบๆ ตกแต่งสบายตา ร่มรื่น ผมเดินเข้าไปในคาเฟ่ก็พบว่าพนักงานหญิงทำท่าที่ตกใจ นั่นคงเพราะเธอรู้ว่าผมเป็นใคร ผมก็เลยยิ้มให้พร้อมโค้งให้เล็กน้อย ผมเดินดูรอบๆคาเฟ่ ผมมองหาเธอ เหมือนว่าเธอจะยังไม่กลับมา ซักครู่มีผู้ชายเดินเข้ามาหาผม ท่าทางน่าจะเป็นเจ้าของคาเฟ่


จุนโฮ >"สวัสดีครับ คุณลูกค้ามีอะไรให้ช่วยไหมครับ"


จียง >"สวัสดีครับ อ่อ ไม่ครับ ผมแค่ชอบบรรยากาศที่นี้ครับ เลยเดินไปทั่วเลย"


จุนโฮ >"ครับ ไม่เป็นไรครับ เดินชมได้ตามสบายเลยครับ มีอะไรแจ้งพนักงานได้เลยนะครับ"


จียง>"อ่อ ผมมีเรื่องจะถามครับ...เมื่อเช้าผมโทรมาเห็นว่าคาเฟ่เปิด 8.00 โมงเช้าใช่ไหมครับ "


จุนโฮ >"อ่า ใช่ครับ"


จียง >"แต่ว่า..เมื่อเช้าช่วง 7.00 ผมเหมือนจะเห็นผู้หญิงคนนึง มานั่งจิบชาตรงนี้นะครับ หรือว่าเธอคือแขก VIP "


จุนโฮ >"อ่อ ไม่ใช่หรอกครับ เธอคือเพื่อนของภรรยาผมเองครับ พวกเธอแวะมาเที่ยวที่นี้ครับ"


จียง >"อ่อ ครับขอโทษด้วยนะครับที่ผมเข้าใจผิด ยังไงไม่รับกวนเวลาคุณแล้วครับ"


จุนโฮ >"ไม่เป็นไรครับ ถ้าอย่างนั่นเชิญคุณลูกค้าตามสบายเลยนะครับ"


จียง >"ขอบคุณครับ"


/ เพื่อนภรรยางั้นเหรอ แสดงว่าต้องอยู่ที่นี้อีกหลายวันซินะ เราต้องมีโอกาศได้เจอเธอ /


ผมนั่งสั่งขนมและกาแฟมาดื่มนั่งรอเธอกลับมา ผมต้องเจอเธอให้ได้ เมฆที่มืดครึ้มก็ลอยต่ำลง และกลายเป็นเม็ดฝน ฝนเริ่มตกหนัก ผมยังคงนั่งรอเธออยู่ที่นี้ จนเวลาผ่านไป แล้วจูยอนก็โทรมาหาผม


จูยอน >"จีดี ฉันอยู่ที่รีสอร์ทแล้วนะ ลงมารับฉันหน่อยซิ ฉันหนาวมากเลย"


จียง >"เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี้ ซึงรีเป็นคนบอกเธอใช่ไหม"


จูยอน >"ใครบอกมันสำคัญด้วยเหรอ ตอนนี้ฉันหนาวมากเลย"


จียง >"โอเค รออยู่ตรงนั้น"


ผมเดินมหาจูยอนที่รีสอร์ทและเอาเสื้อคลุมให้เธอ ผมพาเธอไปเชคอินและพาเธอไปยังห้องพัก แต่จูยอนไม่ยอม เธอต้องการอยู่ห้องเดี่ยวกับผม ผมยื่นคำขาดกับเธอว่าถ้าขื่นยังพยายามทำแบบนี้อีก ผมจะพาเธอกลับไปส่งที่สนามบินซะ แล้วผมจะไม่รับสายเธออีกแล้ว เธอจึงยอมโดยดี จูยอนพยายามถ่วงเวลาผมให้อยู่กับเธอนานที่สุด จนเวลาผ่านเลยไป


19.00 ฝนหยุดตกตั้งนานแล้ว ผมปรีกตัวไปที่คาเฟ่ทันที แต่ก็ไม่ทันเพราะคาเฟ่ปิดตั้งแต่ตอน 18.00 น. ผมเดินกลับมาที่รีสอร์ทและกลับเข้าห้อง ตอนนั้นเองผมก็เจอจูยอนมายืนรอผมที่หน้าห้อง เธอเห็นผมเดินมาเธอโบกมือให้ เธอตามผมเข้ามาให้ห้องทันที


จูยอน >"จีดีนายไปไหนมา ฉันเคาะประตูเรียกตั้งหลายรอบ โทรไปนายก็ไม่รับสาย"


จียง >"ฉันไปเดินเล่นมาน่ะ ว่าแต่เธอมีอะไรหรือเปล่า"


จูยอน >"จีดี ฉันหิว เราออกไปหาอะไรกินกันดีกว่านะ ฝนก็หยุดตกแล้วด้วย"


จียง>"ทำไมเธอไม่สั่งรูมเซอร์วิสละ"


จูยอน >"ไม่เอาอะ ฉันอยากออกไปทานข้างนอกกับนาน นะๆ"


ผมเองที่กำลังเซ็งๆ กับการที่ไม่ได้เจอเธอ ก็เลยตอบตกลงจูยอน และออกไปหาอะไรทานข้างนอกกับเธอ เราไปทานอาหารและต่อกันด้วยผับ



เดซี่ #


หลังจากฝนหยุดตกตอน 17.00 พวกเราก็พากันกลับบ้าน พวกเรามาถึงบ้านตอน 19.30 น ก็รีบพากันอาบน้ำและเข้านอนทันที เพราะวันนี้ต่างก็พากันเหนื่อยกับการเดินทาง อีกทั้งในวันพรุ่งนี้ต้องตื่นไปเก็บชาอีกเหมือนเช่นเคย จากนั้นพี่เนย์ก็จะตอบแทนการเก็บชาช่วงเช้าของพวกเราด้วยการพาไปทะเลและที่สำคัญที่สุดตอนเย็นพี่เนย์จะพาฉันไปที่คาเฟ่จียง แค่คิดฉันก็รู้สึกตื่นเต้นเหมือนตอนที่มาเกาหลีครั้งแรกเลยละ


 



จียง#


13.00 น. ของวันต่อมา


ผมตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องและข้างๆมีจูยอนนอนอยู่ ผมตกใจรีบดูว่าตัวเองแก้ผ้าอยู่ไหม และโล่งใจเมื่อเห็นว่าตัวเองยังใส่ชุดของเมื่อวานอยู่ แต่ห้องนี้ไม่ใช้ห้องของผม เป็นห้องของจูยอน ผมรีบลุกขึ้น จูยอนเองก็ตื่นขึ้นเช่นกัน ผมถามเธอว่าเรามานอนที่ห้องเธอได้ยังไง เธอเล่าทุกอย่างให้ผมฟัง ว่าผมเมาและเอาแต่พูดถึงคนชื่อเดซี่ๆ ตลอด พอเธอถามว่าคนนี่ใครผมก็ไม่ยอมบอกเธอ เอาแต่ดื่มๆ จนเมาผลุบไปและจูยอนก็พาผมกลับมาที่ห้อง แต่เธอเข้าห้องผมไม่ได้เลยต้องพาเข้ามานอนให้ห้องของเธอ


ผมขอบคุณเธอ...ที่เธอไม่ทำอะไรแปลกๆตอนที่ผมเมาและหลับไป


จูยอน >"นายเมาขนาดนั้น ฉันจะไปทำอะไรเธอลงได้ยังไง อย่างน้อยก็ต้องตอนที่นายยังมีสติ"


จียง >"อืมม เอาเป็นว่าขอบคุณนะ"


จูยอน >"ไม่เอาคำขอบคุณได้ไหม ฉันอยากให้นายพาฉันไปที่ที่นึงน่ะ "


จียง >"ได้ซิ เธออยากไปที่ไหนละ"


จูยอน >"คาเฟ่ของนายไง เย็นนี้ นะ นะ"


เธอเข้ามาเกาะแขนของผมพร้อมทำเสียงออดอ่้อน


จียง >"โอเค งั้นไปช่วงใกล้ๆปิดละกันนะ ฉันไม่ชอบคนเยอะ"


จูยอน >"เย้ๆ โอเค แล้วเจอกันจ้ะ "


ผมกลับห้องมาเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปที่คาเฟ่อีกครั้ง แต่ก็ไม่เจอเธออีกเหมือนเคย ทำไมมันการที่จะเจอเธอมันช่างยากเย็นขนาดนี้นะ



เดซี่ #


17.00


พี่เนย์กำลังพาฉันและเพื่อนไปที่คาเฟ่ของจี ใจของฉันเต้นแรงขึ้นทุกๆครั้งที่พี่เนย์บอกว่าใกล้ถึงแล้ว


พี่เนย์ >"เดล อันนี้พี่ถามเล่นๆนะ ถ้าไปคาเฟ่แล้วเจอจี แกจะทำยังไง"


มาย /บิว >"นั้นซิ"


เดซี่ >"ไม่รู้เหมือนกัน คงหลบไม่ก็แอบมั้ง"


พี่เนย์/มาย/บิว >"ทำไมละ!!"


เดซี่ >"ก็ฉันกลัวว่าถ้าเราเจอกัน แล้วเขาทำเหมือนไม่รู้จักฉัน ฉันคงจะเจ็บปวดใจน่าดู แต่ถ้าเขาจำได้ก็อีกเรื่องนึง เรียกว่าขึ้นอยู่กับปฏิกิยาของเขา"


พี่เนย์ >"ทำไมมันยากเย็นแบบนี้ถ้าเป็นพี่นะป่านนี้บุกแล้ว อ่ะ .....ถึงแล้วนั้นไง"


และแล้วเราก็มาถึงคาเฟ่จียงค่ะ ฉันตื่นเต้นมาก ไม่ลืมที่จะหยิบกล้องโพราลอยตัวโปรดขึ้นมาถ่ายไว้ ฉันเพื่อไปติดในสมุดโน๊ด ฉันเดินเข้าในคาเฟ่ ก็พบกับการตกแต่งที่แปลกตา มีความลอฟและความดิบของพื้นผนัง เนื่องจากเรามาค่อยข้างเย็นแล้วเลยไม่ค่อยมีคนนัก


 


พี่เนย์ไปสั่งขนมและเครื่องดื่มที่เค้าเตอร์ ส่วนฉันและเพื่อนๆ จัดแจงหาโต๊ะที่่มุมสวยๆ สำหรับมองวิวทะเลด้านนอก ฉันนั่งลงจดบันทึกพร้อมแปะรูปที่ถ่ายมาเมื่อซักครู่ จากนั้นก็ลุกเดินสำรวจรอบๆร้าน ฉันลองหลับตานึกถึงเขา


 


/ที่ตรงนี้จียงเคยมา เคยเดินตรงนี้ มองตรงนี้


ฉันเดินไปรอบๆ แล้วก็ต้องสะดุดเข้ากับภาพๆนึงบนผนัง


/ นั่นมัน รูปดอกเดซี่นิ /


ฉันเดินเข้าไปมองใกล้ๆ มันเป็นภาพดอกเดซีที่กลีบดอกหายไป 1 กลีบ ฉันรู้สึกแปลกๆกับภาพนี้ เหมือนภาพนี้จะมีความหมายลึกซึ้งบางอย่าง ฉันเดินไปรอบๆร้านอีกครั้งก็พบกับ ภาพวาดขนาดใหญ่ที่ผนัง


/ นะ นั้นมัน /


ภาพเป็นภาพทุ่งดอกเดซี่ที่มีรูปคนสองคนยืนข้างๆและจับมือกัน และในภาพนั้นมีต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาออกไป ราวกับมันกำลังโบกสะพัดไปตามสายลม ความทรงจำของฉันผัดผ่านเข้ามาในหัว ฉันขนลุกซู่ๆ และใจเต้นรัว ฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆภาพนั้น ในใจของฉันสั่นไหว ... ฉันหยุดมองภาพนั้น พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นทันที ที่เห็นข้อความใต้ภาพนั้น


ผมขอโทษ ที่ผมทิ้งคุณ...ถ้าตอนนี้คุณอยู่ข้างๆ ผมคงมีความสุขมากกว่านี้


ฉันร้องไห้โฮ..ทันทีที่อ่านจบ


/ เขา....เขาไม่เคยลืมฉันเลย เขาจำฉันได้ /


น้ำตาแห่งความดีใจ เสียใจ ความรู้สึกทุกๆอย่างมันบีบที่หัวใจของฉัน ความรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ จนแทบจะตายนี้มันคืออะไร ฉันทำไมไม่รีบมาหาเขา ฉันรออะไรอยู่กันนะ ทำไมฉันไม่มีความกล้าให้มากว่านี้


เดซี่ >"ฮืออ ฮือออ ฉันขอโทษ จียง ฮืออออ "


ฉันร้องไห้โฮ ทรุดลงกับพื้น ทุกคนในร้านต่างก็ตกใจทั้งเพื่อนของฉันและพนักงาน พี่เนย์ มาย และบิว รีบวิ่งมาหาฉันทันที


พี่เนย์ >"เดล แกเป็นอะไร"


มาย >"ใครทำอะไรแก มีอะไรเดล"


เดซี่ >"ทุกคน ..ฮือออ ฉันต้องไปหาเขา ฮืออ ฉันต้องไปหาจียง "


พี่เนย์ >"ทำไม เกิดอะไรขึ้น"


เดซี่ >"จียงเขา..เขาจำหนูได้ เขาไม่เคยลืมหนูเลย ฮืออออ หนูต้องไปหาเขาที่โซลเดี๋ยวนี้"


บิว >"แก แน่ใจได้ยังไง"


เดซี่ >"ฮืออ อึกๆ ภาพนี้และข้อความ ฉันมันใจ ฉันจะไปหาเขา"


พี่เนย์ >"โอเคๆ มายบิวพามันไปที่รถนะ เดี๋ยวพี่ไปเชคบิลก่อน"


มาย/บิว >"ค่ะ"


พี่เนย์และเพื่อนของฉันรีบพาฉันขึ้นรถ และรีบกลับไปที่ไร้ชาทันที ฉันต้องไปหาเขาให้เร็วที่สุด


/ รอก่อนนะ จียงฉันกำลังจะไปหาคุณ /


 



จียง #


ผมพาจูยอนมาที่คาเฟ่ของผม เพื่อตอบแทนที่เธอพาผมกลับมาที่รีสอร์ทและเป็นการขอโทษเธอที่ผมไม่ได้ดูแลเธอเพราะผมเมา ระหว่างที่ผมขับรถเข้ามา ก็พบว่ามีรถลูกค้าวิ่งสวนออกไป


/ ป่านนี้แล้วยังมีลูกค้าอีกเหรอ /


ผมจอดรถและเดินไปเข้าไปในร้าน พนักงานที่ร้านกำลังคุยกันเสียงดัง ก็พลันเงียบเสียงลงและทักทายผม ดีที่แขกไม่มีแล้วไม่งั้นผมคงต้องดุซะหน่อยที่คุยกันเสียงดังแบบนี้ ผมพาจูยอนไปนั่งที่โต๊ะและเดินไปสั่งเครื่องดืมและขนมให้เธอ ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปที่เค้าเตอร์ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นสมุดโน๊ดลายดอกเดซี่ที่คุ้นเคย


 



 


จียงเห็นสมุดโน๊ตแล้ว เดซี่จะรู้ตัวไหมว่าลืมเอาไว้ เขาสองคนจะได้เจอกันไหม รอติดตามตอนหน้าค่ะ