หวานใจนายซุปตาร์

เขียนโดย AIBERRY

วันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 เวลา 15.50 น.

23 ตอน

9 วิจารณ์

20.05K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 15.54 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

16) ความรักของผม

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

จียง #

หลังจากที่กลับจากไปเล่นคอนเสิร์ต ผมแวะกินเหล้าที่ผับฉลองให้กับหลายสิ่งหลายๆอย่าง ตอนนี้ผมเมาแต่ก็มีสติพอที่จะพาตัวเองขึ้นมาถึงห้องได้ ผมมองไปที่นาฬิกา ตอนนี้ก็ตี 3แล้ว วันเวลาช่างเดินไปเร็วเหลือเกิน แต่บางสิ่งบางอย่างในใจของผมกลับยังชัดเจน ภาพของเธอ เรื่องของเรา ร้อยยิ้มของเธอ แก้มของเธอ ริมฝีปากของเธอ ดวงตาที่สดใจและงดงาม ที่มองมาที่ผมเสมอ น้ำตาของผมเอ่อล้นออกมาอีกครั้ง

//ผมคิดถึงคุณ....ผมคิดถึงรอยยิ้มของคุณ .... //

เวลาที่ผมเมา ผมจะอ่อนแอลงทุกครั้ง หลายๆคนที่เห็นผมข้างนอกนั่น คงต่างอิจฉาชีวิตของผม ที่ได้ทุกอย่างที่ต้องการ ไม่ว่าจะเงินทอง ชื่อเสียง แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า เวลาที่ผมอยู่คนเดียว ผมเป็นยังไง...ผมเดินไปยังรูปดอกเดซี่ที่ผมวาดเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ผมจำเธอได้..ผมเอื่อมมือไปสัมผัส ประดุจว่านี้คือใบหน้าของเธอ ผมจ้องมองไปยังรูปนั่น....คำถามเดิมๆ ก็วนเวียนเข้ามาในหัว

“…”

“..”

“เดซี่...คุณอยู่ไหน ผมอยากให้คุณได้เห็น ตอนนี้ผมทำทุกอย่างสำเร็จแล้วนะ ทำสิ่งที่ผมฝันสำเร็จ ผมมีชื่อเสียง เงินทอง เพลงของผมมีคนชอบทั่วโลก...แต่ทำไมผมไม่มีความสุขเลย….”

ผมทรุดตัวนั่งลงข้างๆรูป ได้แต่ร้องไห้ เพราะผมคิดถึงเธอ..และความรู้สึกผิดที่มีต่อเธอ หลายต่อหลายครั้งผมหักหลังเธอ ผมมีใจให้ผู้หญิงคนอื่น....และตอนนี้ผมกำลังคบกับผู้หญิงคนอื่น คนนี้เธอเป็นคนดี และก็รักผม ถึงผมจะไม่รู้ว่าเธอรักที่ตัวผม หรือเงินของผม แต่เธอก็สามารถเข้ามาทำให้ผมยิ้มได้อีกครั้ง ผมชอบเวลาที่ได้อยู่กับเธอ มันทำให้ผมลืมเดซี่ไปชั่วขณะ และนั้นแหละที่ทำให้ผมรู้สึกผิด ที่ผมเริ่มลืมเดซี่ไปที่ละนิด ผมไม่รู้ว่าผมควรจะรู้สึกยังไง แต่ผมก็ต้องใช้ชีวิตต่อไป

เช้าวันรุ่งขึ้น

“ก๊อกๆ ก๊อกๆ”

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น!! ผมงัวเงียเดินไปเปิดประตู

//ใครกันมาเคาะประตูแต่เช้า//

ตึก..ตึก..

แอ๊ดดด..

“…”

พอเปิดประตูผมก็ต้องตกใจ

จียง >“กิโกะ!! ”

กิโกะโผลเข้ากอดผม

กิโกะ > “อันยองงง ไง! เซอร์ไพร์ไหม ^^ จุ๊บ!” เธอจุ๊บที่แก้มของผม..กอดที่ผมจะสวมกอดเธออีกครั้ง

จียง> “เซอร์ไพรมากก เข้ามาข้างในก่อนนะ เดี่ยวมีคนมาเห็นเข้า จะเป็นเรื่อง”

แอ๊ดดด..ปัง!

จียง > “จุ๊บ! มาได้ยังไง ไหนบอกผมว่ามาไม่ได้ไง” ผมจุ๊บตอบกลับไปที่ปากบางๆของเธอ

กิโกะ > “ถ้าบอกจะเรียกว่าเซอร์ไพร์เหรอคะ ดีใจไหม”

จียง > “ดีใจซิ ดีใจมากเลย ตอนแรกแอบเสียใจ นึกว่าคุณมาไม่ได้”

กิโกะ > “โอ๋ๆ ฉันอยู่นี้แล้วนะ”

จียง > “ครับ ดีใจที่คุณมาก”

กิโกะ > “เอ๊ะ! รูปนี้ฉันไม่เคยเห็น สวยจัง คุณวาดเองเหรอคะ นี้มันดอกเดซี่ใช่ไหมคะเนี้ย”

จียง > “อ่อ..ชะ ใช่ครับ ผมวาดไว้นานแล้วนะ พอดีไปค้นเจอแล้วเลยเอาออกมาติดไว้”

กิโกะ > “สวยดีนะคะ แต่....ให้ความรู้สึกเศร้านิดหน่อยนะคะ คุณเศร้าเหรอตอนที่วาดภาพนี้?”

จียง > “อ๊า ผมหิวแล้วซิ คุณทานอะไรหรือยัง เดี่ยวออกไปหาอะไรทานข้างนอกกันไหม”

กิโกะ > “ยังเลยค่ะ แต่ออกไปจะดีเหรอคะ ไม่กลัวใครเห็นเหรอ”

จียง > “ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้ออกไปไหนไกล รอผมอาบน้ำแปบนึงนะ”

กิโกะเธอช่างมองภาพนั้นออกได้ชัดเจน ผมรีบตัดบทกิโกะ และชวนเธอออกไปหาอะไรทาน ไม่รู้ว่าเพราะว่าผมรู้สึกผิดกับกิโกะที่ให้เธอมาเห็นภาพนี้ หรือว่าผมรู้สึกผิดกับเดซี่ ที่พากิโกะมาที่ห้องกันแน่

4 ปีผ่านไป

วงพวกผมเปิดตัวอัลบัมใหม่ มาได้หลายเดือน ได้ผลตอบรับที่ดีจากแฟนๆทั่วโลก ทำให้ช่วงนี้ผมและเพื่อนต้องตระเวนขึ้นคอนเสิร์ต จนไม่มีเวลาพัก และนั้นทำให้ผมและกิโกะต้องห่างกัน เธอเองก็มีงานที่ต้องทำ ผมเองก็ยุ่งมากๆ ทำให้เราสองคนเลิกรากันไป ผมใช้เวลาทำใจอยู่พอสมควร แต่ไม่นานผมก็ดึงตัวเองออกมาจากความเสียใจนั้น และก้าวต่อไป

วันนี้เพื่อนๆช่วนไปกินเหล้า แต่ผมปฎิเสธไป เพราะว่าผมรู้สึกเหนื่อยมาก ก็เลยขอตัวกลับคอนโด ระหว่างขึ้นลิฟผมหยิบมือถือขึ้นมาดู .....ครั้งแล้งครั้งเล่า ...ผมรอข้อความของใครบ้างคน ใช่ครับ! ผมหวังว่ากิโกะจะส่งข้อความยินดีมาให้ผมบ้าง เพราะทุกๆครั้งเธอจะไม่พลาดเรื่องนี้ ต่อให้เราไกลกัน แต่เธอก็แสดงความห่วงใยผมเสมอ....แต่ผมคงลืมไปว่าเราเลิกกันไปแล้ว

“….”

“…”

“เฮ่อออ ใจร้ายจังเลยน๊า”

ติ๊งง!

เสียงประตูลิฟเปิด

ตึก ตึก

แอ๊ดด ปั้ง!

ผมเดินมาที่เตียงและทิ้งตัวลงนอน...ผมหันไปมองภาพวาดบนผนัง พร้อมกับยิ้มให้

“…”

“กลับมาแล้วครับ ฝันดีนะ...เดซี่”

นักเขียน :ขอบคุณทุกคนน๊า ที่อ่านมาถึงตอนนี้ หากตรงให้ขาดตกไป ขอโทษด้วยนะคะ

ยังไงก็ฝากติดตามและให้่กำลังใจกันเรื่อยๆนะคะ