หวานใจนายซุปตาร์

เขียนโดย AIBERRY

วันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 เวลา 15.50 น.

23 ตอน

9 วิจารณ์

20.04K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 15.54 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

15) ความรักของเขา

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เดซี่#

ตอนนี้ฉันเรียบจบมหาลัยแล้วและกำลังสอบชิงทุนไปเรียนต่อโทที่เกาหลี ยัยมายและยัยบิวก็อุส่าจะสอบไปเป็นเพื่อน ต้องขอบคุณพี่เนย์ที่ลากฉันไปเรียนภาษาเกาหลีในวันนั้น ทำให้การสอบไม่ใช่เรื่องยากสำหรับฉัน

ส่วนยัยบิวและยัยมายเอง หลังจากที่ได้ฟังเรื่องของฉันในวันนั้น ก็อยากจะมีส่วนร่วมในชีวิตของฉัน ที่จะก้าวเขาไปหาจียงที่ละนิด ฉันไม่รู้จะขอบคุณพวกเขายังไง ที่ไม่ได้มองเรื่องนั้นเป็นเรื่องตลก ส่วนแม่ของฉันตั้งแต่ฉันประสบอุบัติเหตุแม่ก็ไม่เคยห้ามหรือดุด่าอะไรฉันอีกเลย ท่านพร้อมสนับสนุนฉันทุกเรื่อง

ส่วนพี่เนย์หลังจากเรียนจบ ทำงาน ก็ได้พบรักกับหนุ่มเกาหลีและแต่งงานกันจากนั้นก็ย้ายไปอยู่ที่เกาะจู ประเทศเกาหลีถาวร พี่เนย์ยังคงติดต่อกับพวกเราเรื่อย ๆ ไม่เคยห่างหายไปไหน พี่เนย์ยังคงเป็นพี่สาวที่สนิทที่สุดของฉัน และฉันก็เป็นน้องรักของแกเสมอ ที่สำคัญนางจะคอยรายงานเรื่องของจียงให้ฉันฟังเรื่อยๆ และล่าสุดแกเล่าว่าจียงไปเปิดคาเฟ่ที่เกาะเชจู แกเคยชวนฉันและเพื่อนๆไปเที่ยวเกาหลีอยู่บ่อยๆ ฉันอยากไปมาก แต่อยากจะไปในตอนที่สอบชิงทุนได้แล้ว เพื่อที่จะได้ไปอยู่นานๆ

ส่วนเรื่องจียง ตอนนี้วง BIGBANG ดังเป็นพลุแตก แฟนคลับทั่วโลก ยิ่งฉันได้ข่าวฉันก็ยิ่งท้อ เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะยิ่งเขาดังมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งดูไกลออกไปสำหรับฉัน ตอนนี้เราช่างแตกต่างกันเหลือเกิน ฉันคนธรรมดา แต่เขาคือซุปตาร์ระดับโลก

และเรื่องของเรามันผ่านมาหลายปีแล้ว ถ้าเขาจำฉันได้ป่านนี้เขาคงไม่ลืมเรื่องของเราง่ายขนาดนั้น และคงมีเรื่องของฉันในชีวิตเขาให้ได้เห็นบ้าง .........แต่นี้กลับไม่มีเลย

I'm so sorry but I love you ดา คอ จิด มัล ♩ ♪ ♫ ♬ อิ ยา โมล รัด ซอ อิ เจ ยา อัล รัด ซอ เน กา พิล รโย เฮ ♩ ♪ ♫ ♬

เสียงมีสคอลของฉันดังขึ้น ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและพบว่าเป็นสายเรียกเข้าจากพี่เนย์

//อ่ะ!! พี่เนย์โทรมา ต้องมีอะไรแน่เลย//

เดซี่ > “ยอโบเซโย ออนนี่”

พี่เนย์ > “แหม่......เก็บเอาไว้คุยกับจียงเถอะย่ะ”

เดซี่ > “ฮ่าๆ ก็นานๆโทรมาหาน้องที ก็นึกว่าลืมภาษาไทยไปแล้ว”

พี่เนย์ > “ลืมอะไรละ พี่สอนโอปป้าพูดภาษาไทยจะคล่องแล้วเนี้ย”

เดซี่ > “จ้าๆ ว่าแต่โทรหาน้องเนี้ย ต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่ๆ”

พี่เนย์ > “ฉันละไม่อยากจะบอกแกเลยจริงๆ เรื่องนี้ แต่ได้ข่าวแล้วมันทนไม่ได้จริงๆ”

เดซี่ > “ท่าทางจะเป็นเรื่องที่ไม่ดี ไม่ต้องเล่าได้ไหมคะ ใจเสียแล้วเนี้ย”

พี่เนย์ > “ไม่ได้ แกต้องรู้เรื่องนี้.....จียงมีข่าวว่าคบกับXXXXXX เว้ย”

อีกแล้วซินะ ข่าวแบบนี้ที่ฉันได้ยิน ไม่ว่าครั้งไหนๆ หัวใจของฉันถูกมีดกรีด แล้วทาด้วยเกลือ เจ็บปวดจัง.... นี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ฉันได้ยินเรื่องแบบนี้ จียงคบคนนั้น คนนี้ มันเหมือนฆ่าฉันทั้งเป็น เพราะฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย... ฉันยังอยู่ตรงนี้ ยังไม่เข้าใกล้เขาเลยซักนิด

ยิ่งฟังมันยิ่งทำให้ฉันท้อ ฉันรู้ค่ะว่ามันอาจจะฟังเหมือนบ้าบอ แต่.....ฉันไม่อยากรับรู้จริงๆว่าเขารักใคร คนอื่นๆนอกจากฉัน แต่จะทำยังไงได้ละคะ เขาจำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ อีกอย่างเขาก็เป็นคนดัง ไม่แปลก ที่จะมีคนมารักเขา หรือเขาจะรักใครซักคน

ถ้าฉันไม่ต้องรับรู้มันคงจะดีกว่านี้ และนี้ก็เป็นอีกนึงเหตุผลที่ฉันแทบจะไม่อ่านข่าวเกี่ยวกับเขาเลย แต่ก็จะมีพี่เนย์นี้แหละที่คอยอัพเดทเรื่องแบบนี้ให้ฉันรู้อยู่ตลอด

พี่เนย์ > “เดซี่ แกเงียบทำไม........แกยอมไม่ได้นะ”

เดซี่> “พี่เนย์.........จะให้หนูทำยังไงละ เขาจำหนูไม่ได้ด้วยซ้ำ เขาไม่รู้จักหนูด้วยซ้ำ ” ฉันน้ำตาคลอ พูดกับพี่เนย์ด้วยเสียสั่นเครือ

พี่เนย์ > “ยัยบ้าเอ่ยย แล้วแกจะมัวทำอะไรอยู่ตรงนั้น แกก็ไปบอกให้เขารู้ซิ ไปเตือนความจำให้เขาซิ ว่าแกเป็นใคร”

เดซี่ > “มันง่ายขนาดนั้นก็ดีนะซิคะ แต่นี้หนูกับเขาต่างกันมาก และมากขึ้นทุกวัน การจะเจอเขามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”

พี่เนย์ > “แค่นี้..แกท้อแล้วเหรอ......แกจำความรู้เจ็บปวด คิดถึงเขา ของแกที่ผ่านมาหลายต่อหลายปีไม่ได้เลยเหรอ เขาต้องรู้บ้างว่าแกเจ็บปวดแค่ไหน ที่เฝ้ามองเขาอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้ แกต้องทนกับความเจ็บปวดความคิดถึงเขามานานแค่ไหน วันเกิดเขาทุกๆปีแกก็ต้องมานั่งฉลองให้เขาพร้อมน้ำตา”

//พี่เนย์ พูดแทงใจดำฉันอีกแล้ว ใช่ ที่ผ่านมาฉันเอาแต่คิดถึงเขา ฉันไม่เคยลืมเขาเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่าจะมีใครเข้ามา ฉันก็ไม่สามารถรับรักได้ เพราะใจของฉันไม่ได้พร้อมจะรักใครนอกจากเขา และอีกอย่างเขายังอยู่ตรงนั้น ที่ๆที่ฉันสามารถมองเห็น เขามีตัวตน ขอเพียงแค่พิสูจน์ได้ว่า เขาใช่หรือไม่ใช่จียงของฉัน ถ้าไม่ใช่ ฉันก็จะปล่อยต้องปล่อยเขาไป จากความทรงจำของฉัน //น้ำตาของฉันไหลออกมาเหมือนเดิมที่มันเคยเป็น

พี่เนย์> “นี่....เงียบแบบนี้ร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม?!”

เดซี่> “อืมมมม อึกก ฮืออ” ฉันพยายามกลั้นเสียงไว้สุดฤทธิ์เพื่อไม่ให้พี่เนย์รู้แต่...ก็ไม่เคยปิดแกได้เลยซักครั้ง

พี่เนย์ > “เฮ่อออ ยัยบ้าเอ่ย จะร้องทำไม ลุกขึ้นมาแล้วไปแย่งเขาคืนมาซิ เขาเป็นของเธอนะ”

เดซี่ > “ของหนูอะไรละ พี่พูดแบบนี้ยิ่งทำให้หนูเหมือนพวกซาแซงนะ ฮ่าๆ ”ฉันทั้งขำและร้องไห้

พี่เนย์ > “เดซี่.....พี่เชื่อในความรักของแกนะ เขาต้องจำแกได้ พี่เห็นความทุกข์ใจของแกตลอดหลายปีที่ผ่านมา แกไม่เคยเปิดใจให้ใครเลย มีคนมาจีบแก หล่อรวย แค่ไหนแกไม่เคยสนใจใครเลย แล้วทำไมอิตานั้น ถึงได้มีข่าวคบนั้น คนนี้ไปเรื่อยแบบยนี้ ฉันละโมโหจริงๆ”

เดซี่ > “ช่างเถอะค่ะพี่เนย์ เขาไม่ผิด เขาไม่รู้ว่าหนูมีตัวตน และคงจำเรื่องของหนูไม่ได้ด้วยซ้ำ ถ้าเขารู้ว่าหนูมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ หนูเชื่อว่าเขาก็ต้องพยายามที่จะตามหาหนูเหมือนกัน”

พี่เนย์ > “เออๆ เลิกคุย พูดแล้วฉันโมโห ว่าแต่เรื่องสอบเป็นไงมั้ง โอเคไหม ”

เดซี่ > “สบายมากเลยค่ะ หนูคิดว่าคงได้ไปหาพี่เนย์ไม่นานนี้แหละ บิวกับมายก็ด้วย”

พี่เนย์ > “ดีๆ มากันให้หมด พี่เหงา โอปป้าก็ทำแต่งาน ไม่มีเพื่อนคุยกับ อยู่แต่บ้าน”

ฉันกับพี่เนย์ คุยกันไปซักพัก มายกับบิว ก็มาหาที่บ้าน ชวนออกไปซื้อของและทานข้าว ส่วนเพื่อนของฉันอีกสองคน ไอ้แยมและเอมมี่ตอนนี้แต่งงานมีลูกไปแล้วตั้งแต่เรียนจบ เลยไม่ค่อยได้เจอกัน ชีวิตคู่ของทั้งสองคนมีความสุขดี ทำให้ฉันหายห่วง.....ฉันเองก็หวังว่าซักวัน จะได้ใช้ชีวิตคู่แบบนั้น กับคนที่ฉันรัก

ตอน 14

สารบัญ

ตอน 16