หวานใจนายซุปตาร์

หลังจากที่ฉันได้พบกับคุณยายและได้รับช่อเดซี่มา ฉันก็พบว่า มีบางอย่างกำลังไหลเวียนอยู่ในหัวของฉัน ภาพต่างๆมากมาย กำลังค่อยๆ เรียงร้อยกันเป็นเรื่องราว


                พี่เนย์ มายและบิว เห็นอาการของฉันไม่ดี จึงรีบพากันกลับมาที่ห้องเพื่อให้นอนพัก พี่เนย์และเพื่อนๆของฉันต่างก็พลัดกันเฝ้าดูอาการของฉัน  พี่เนย์นำช่อดอกเดซี่ที่ฉันถือไว้ไม่ยอมวาง ไปใส่แจกันวางไว้ที่หัวนอนให้ฉัน  


                และคืนนี้ฉันก็กำลังฝันแบบเดิมอีกครั้ง.......แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิม ในฝันฉันเห็นตัวเองอยู่ที่ทุ่งดอกเดซี่กับผู้ชายคนนั้น ตอนนี้ฉันเห็นหน้าของเขาชัดเจน ทุกการกระทำ ทุกๆความทรงจำของฉัน มันเหมือนหนังเรื่องเดิมฉายกลับมาให้ฉันดูอีกครั้ง


                ดอกเดซี่ที่อยู่บนหัวโต๊ะค่อยๆแห้ง เหี่ยว ไปพร้อมๆกับความทรงจำของฉันที่ค่อนๆกลับคืนมา เหมือนกับว่า ช่อเดซี่ช่อนี้เป็นที่เก็บความทรงจำของฉันทั้งหมดไว้ รอวันที่ฉันได้เจอมัน........................ความทรงจำที่หายไปของฉัน


 


ความทรงจำที่หายไป กลับคืนมา


 


เดซี่ >> “มะ... ไม่นะ อย่าไป อย่าทิ้งฉันไป ..............จียงคะ  ฮือออออ  อย่าไป”


ฉันร้องไห้โฮออกมา พี่เนย์ตกใจ รีบมาปลุกฉันให้ตื่นจากฝัน


พี่เนย์  >> “เดซี่!  เดซี่! เป็นอะไรไป  เดซี่ ตื่นซิ  เดซี่!”


พี่เนย์เขย่าตัวฉัน เพื่อปลุกให้ฉันตื่น   และฉันก็ตื่นจากฝันนั้น


เดซี่  >> “ฮือออออ ฮือออออ พี่   ฮืออออ พี่เนย์   ฮือออออออ หนูจำได้   หนูจำหมดได้แล้ว ฮือออออ”


พี่เนย์ >> “อะไร เธอหมายถึงอะไร พี่ไม่เข้าใจ”


พี่เนย์ทั้งตกใจและงงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้น


เดซี่ >> “หนูจำ อึก! ฮือออ จำได้ทุกอย่าง ฮือออออ เขาไม่อยู่แล้ว    อึก ก  ฮืออออ เขาไปแล้ววว ฮือออ”


พี่เนย์ยังคงไม่เข้าใจที่ฉันพูด เพราะฉันเอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น เหมือนแทบขาดใจ  พี่เนย์คิดว่าฉันคงฝันร้ายมากแน่ๆ เลยกอดฉันเอาไว้


พี่เนย์  >> “เงียบซะนะ  พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่พี่อยู่ตรงนี้ พี่ไม่ไปไหน เพราะงั้นหยุดร้องนะ” 


ระหว่างนั้นเพื่อนๆของฉันทุกคนก็เข้ามาในห้องเพื่อมาดูอาการของฉัน ก็งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันที่ร้องไห้ให้โฮ ไม่หยุดกับพี่เนย์ที่กอดฉันไว้แน่น


มาย >> “พี่เนย์ เดซี่ เกิดอะไรขึ้นค่ะ เดซี่แกเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”


มายตกใจพร้อมกับรีบรุดมาที่เตียงเพื่อมาช่วยปลอบฉันอีกคน เพื่อนๆทุกคนก็เหมือนกัน ต่างก็พากันมาปลอบให้ฉันหายร้อง ทุกคนไม่ถามอะไร ปล่อยให้ฉันร้องไห้ต่อไป เพราะถามตอนนี้ฉันก็คงไม่มีสติที่จะพูดและอธิบายอะไร


 



ผ่านไปซักพัก


----------------------------------


บิ้ว >> “เป็นไงบ้างมึง ดีขึ้นไหม ถ้าดีขึ้นแล้วก็ดื่มน้ำนี้ซะนะ....”


บิ้วเดือนมาพร้อมยื่นแก้วน้ำให้ฉัน  ฉันรับมาและทานจนหมด ก็แหง๋ละค่ะ ร้องไห้จนน้ำหมดตัวแล้วมั้ง


เดซี่>> “ก็ดีขึ้นมานิดนึง ขอบใจนะมึง”


มาย >> “ถ้าดีขึ้นแล้วมึงก็เล่ามาซิ ว่าเกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไรมึงทำไมร้องห่ม ร้องไห้ จะตายแบบนั้น”


พี่เนย์ >> “ใช่! พี่ตกใจมากเลยรู้ไหม เล่ามาเลยนะ มีอะไรไม่สบายใจก็ต้องเล่าให้เพื่อนๆฟัง ไม่งั้นจะมีเพื่อนไว้ทำไม”


ฉันลังเลที่จะพูดออกไป กลัวว่าพูดออกไปแล้ว ทุกคนคงหาว่าฉันบ้าแน่


// เฮ่อออออ ทำยังไงดีนะ จะเล่าหรือไม่เล่าดี ถ้าเล่ามีหวังโดนหัวเราะเยาะ หาว่าเพ้อเจ้อ ไม่ก็โดนว่าบ้าแน่ๆ//


เดซี่>> “เอาไว้ ถ้าพร้อมแล้วจะเล่าให้ฟังนะคะ เพราะตอนนี้เดซี่เองก็ยังไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร และไม่รู้จะบอกยังไง รอให้เดซี่แน่ใจก่อนนะคะ แล้วจะบอกทุกคน”


หลังฉันพูดจบ ทั้ง 3 คนมองหน้ากัน แล้วก็ถอนหายใจยาว


พี่เนย์ >> “เฮ่อออ โอเคๆ ถ้าอยากเล่าเมื่อไหร่บอกนะ พี่กับพวกนี้พร้อมจะรับฟัง รู้ไหม”


พี่เนย์พูดพร้อมกับขยับมานั่งข้างๆและลูบหัวฉันเหมือนเด็กน้อย


เดซี่ >> “ค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่ไม่คาดคั้นอะไรเดซี่ ขอบใจพวกมึงด้วยนะ ไว้พร้อมเมื่อไหร่จะเล่าให้ฟัง”


มาย>> “’โอเค งั้นมึงนอนพักอีกหน่อยเถอะ ไว้ค่อยว่ากัน”


บิว>> “มึงโอเคแล้วใช่ไหม ยังไงก็บอกนะ พวกกูอยู่ห้องข้างๆนี้เอง”


พี่เนย์ >> “ไม่ต้องห่วงมันหรอกบิว เดี่ยวพี่ดูแลให้ กลับไปนอนพักกันเถอะ”


มาย/บิว >> “ขอบคุณค่ะพี่เนย์”


มาย >> “รบกวนด้วยนะคะ ”


หลังจากที่มายและบิวกลับไปที่ห้อง พี่เนย์ก็ให้ฉันนอนพักอีกครั้ง ตอนนี้ฉันไม่รู้เลยว่า จียงจะเป็นยังไงบ้าง เขาจะไปเกิดใหม่ หรือว่าจะกลับเข้าร่างเหมือนฉัน....................หรือว่าจริงๆแล้วทั้งหมดมันเป็นแค่ความฝันที่ฉันจิตนาการไปเองตอนที่นอนป่วย ฉันสับสนไปหมด


 



เช้าวันรุ่งขึ้น


-----------------------------


ฉันตื่นขึ้นมา พร้อมกับจิตใจที่เหม่อลอย ฉันเดินไปที่ระเบียงห้อง และมองออกไปอย่างไม่มีจุดหมาย น้ำตาไหลอาบแก้ม ทุกครั้งที่คิดถึงเขา........เขามีตัวตนจริงๆไหมนะ นี้ฉันกำลังคิดถึงใครกันแน่ ฉันทั้งเศร้าและสับสนไปหมด


พี่เนย์ >> “เดซี่................เดซี่!”


พี่เนย์เดินมาพร้อมเอามือเตะที่ไหล่ของฉัน


เดซี่ >> “ว๊ายย...........พี่เนย์  มาเงียบๆตกใจหมดเลยค่ะ ”


พี่เนย์>> “มาเงียบๆตรงไหน พี่เรียกเราหลายรอบแล้วนะ เราไม่ได้ยินเลย เป็นอะไร เหม่อลอยแต่เช้าเลย……….เพราะเรื่องเมื่อคืนเหรอ”


ฉันได้แต่พยักหน้า พี่เนย์ก็ได้แต่ถอนหายใจ


พี่เนย์>> “เราไม่เล่า พี่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง”


เดซี่>> “ไม่เป็นไรค่ะพี่เนย์ เดี่ยวเดซี่ก็ดีขึ้น  ว่าแต่วันนี้พี่เนย์ไม่เรียนเหรอคะ นี้สายแล้วนะคะ”


เนย์>> “วันนี้ไม่มี เราละ ไม่มีเหมือนกันใช่ไหม ถึงได้ยังยืนอยู่ตรงนี้”


เดซี่>> “มีบ่ายค่ะ เมื่อเช้าโทรไปหาพวกนั้นแล้วให้ลาอาจารย์ให้หน่อย เพราะว่าไปสภาพนี้เดซี่ว่า คงเรียนไม่รู้เรื่องสู่ไม่ไป พักผ่อนที่ห้องดีกว่า”


เนย์ >> “ดีเลย งั้นวันนี้แทนที่จะอุดอู้อยู่ที่ห้อง ออกไปร้านหนังสือกับพี่ดีกว่า พี่ว่าจะไปหาซื้อหนังเริ่มต้นเรียนภาษาเกาหลีมาอ่านเตรียมตัวไว้ก่อน ส่วนเราก็ไปเดินเล่นรอพี่ เผื่อจะได้รู้สึกดีขึ้นบ้าง”


เดซี่ >> “ก็ดีเหมือนกันค่ะ”