Fanfic สองรัก (บาส&บอล)

 
ถึงวันที่ต้องปล่อยบอลให้ออกมาจากห้องนอนแล้ว ก้าวแรกของบอลคือ การหิวขนม น้าพลเองก็ปล่อยบอลก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
“บาสออกมาสิครับ”
บอลมองไปยังเบื้องหน้าแต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อคนเบื้องหน้าไม่ใช่พ่อของตน แต่เป็นเพื่อนๆ ร่วมงานก่อนที่จะบอก
“ขอโทษนะว่าแต่นี่ใครเป็นคนปล่อยเรา”
หญิงสาวลูกครึ่งทำสีหน้ายิ้มระรื่นใส่ก่อนปริปากขึ้น
“ฉันเอง พอดีฉันคุยกับพ่อของนายแล้ว เขาก็ใจอ่อนยอมให้ปล่อย”
ในตอนนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ขึ้นจอว่า “บาส” เขาเลยกดรับสาย
“ฮัลโหลเพื่อนยาก”
เสียงปลายสายตอบกลับมา
“ฮัลโหลบอล ตอนนี้เราถึงเมืองกรุงเทพฯแล้วนะ เหลืออีกวันนะ ฉันจะไปถึงที่นั่น”
“จริงหรอบาส”
พนักงานทุกคนตกตะลึงกับคำที่บอลบอก
“บาสหรอ ก็นายนั่นแหล่ะคือบาส”
ก่อนที่บอลจะแก้ตัว
“จริงหรอบอล”
“ใช่แล้วตอนนี้นายอยู่กับใครหรอ”ปลายสายถามอีกฝ่าย
“ตอนนี้อยู่กับคนงานนะบอล”
“อ๋อ เดี๋ยวรออยู่ที่นั่นก่อนนะ พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันไปหานะ”
“โอเค”
บอลกดวางสาย
“ใครโทรมาหรอบาส”
บอลอมยิ้มก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
“เพื่อนของฉันเองแหล่ะ เขาจะมาถึงที่นี่พรุ่งนี้”
คนงานอีกคนเสริม
“เขาจะมีหน้าตาแบบไหนกันนะ”
บอลปริปากขึ้น
“ก็เหมือนฉันนี่แหล่ะ”
ทุกคนงุนงง แต่กลัวว่าจะสับสนจนเรียกไม่ถูก
 
 รถของอาภาคิน ผ่านเมืองกรุงเทพฯก่อนที่จะถามหาที่พัก
“คุณมาคืนนี้จะพักที่ไหนหรอครับ”
จุติมานั้นกำลังคิด
“เราว่าเราไปพักที่นครศรีธรรมราชดีไหมคะ”
ภาคินครุ่นคิดก่อนตอบ
“เป็นความคิดที่ดีนี่ครับ”
ก่อนที่จะผ่านด่านทางหลวง ก่อนที่จะผ่านเมืองกรุงเทพฯ เขามุ่งหน้าไปยังประจวบผ่านประจวบก่อนที่จะมาถึงชุมพร
แล้วก็มาสิ้นสุดที่นครศรีธรรมราชเขาขับรถตามหาโรงแรม ก่อนที่จะหาที่พัก เป็นรีสอร์ทไม่ใหญ่เท่าไหร่
“คืนนี้เรามาพักที่นี่กัน”
บาสถามอีกฝ่าย
“อาภาคินไม่เหนื่อยหรอครับ”
ภาคินบอกอย่างแก้เก้อ
“ก็เหนื่อยนะ แต่อาเองก็อยากจะพักบ้าง ถ้างั้นอาจะพักให้เต็มที่เลยนะ”
บาสมองสภาพของอีกฝ่ายก่อนที่จะตอบ
“อาภาคินถ้าไม่ไหวก็บอกผมได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมจะส่งแรงใจไปให้คุณอาเองครับ”
ในตอนนี้ภาคินอมยิ้มที่ได้เห็นบาสกำลังคุยและส่งกำลังใจให้อีกฝ่ายก่อนที่จะเดินแถวๆ ชายทะเลในตอนนี้เป็นตอนกลางคืน
บาสแหงนหน้าขึ้นไปบนฟ้า ก่อนที่จะเห็นดวงจันทร์ที่ตอนนี้กำลังส่องแสงสว่างสีนวลเขาจึงสงสัยขึ้น
“อาครับ ดูข้างบนนั้นสิครับ”
ภาคินแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเห็นดวงจันทร์เต็มดวงก่อนที่บาสจะเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย
“อาภาคินเคยคิดหรือเปล่าครับว่า ดวงจันทร์ทำไมไม่ตกลงมาบนพื้นโลกละครับ”
ภาคินมองเห็นแสงสีนวลถึงกับเอ่ยขึ้นลอยๆ
“เพราะว่าโลกของเรามีแรงโน้มถ่วงมั๊งครับ ก็เลยไม่ตกลงมาถึงพื้น บาสชอบมองดูดวงจันทร์หรอครับ”
ภาคินเอ่ยถามอีกฝ่าย
“ตามปกติก็ชอบมองอยู่แล้วครับ ผมเห็นดวงจันทร์ทีไรอยากขึ้นไปบนนั้นบ้างจัง”
ภาคินอมยิ้มที่ความคิดของอีกฝ่ายอยากรู้
“บนนั้นไม่มีอะไรหรอกบาส มีแต่อวกาศ บนดวงจันทร์ไม่มีอากาศเหมือนโลกของเรา และไม่มีแรงโน้มถ่วงหรอกครับ”
บาสมองหน้าอีกฝ่าย
ในตอนนี้ จุติมาก็ง่วนอยู่กับการทำกิจวัตรประจำวันนั่นก็คือ ‘การถักไหมพรม’ จนแม่บ้านลิลี่มาเห็นก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
“คุณนาย คืนนี้ไม่ไปเดินเล่นชายทะเลหรอคะ เห็นคุณหนูไปกับคุณภาคิน”
จุติมาได้ยินก็เอ่ยขึ้น
“เขาอยากมาเดินเล่นเราก็ต้องปล่อยเขาไปสิ เราไม่ได้ห้ามเขานี่”
“โธ่ คุณนาย ถักไหมพรมให้ใครอยู่หรอคะ”
จุติมายิ้มกริ่มก่อนบอกไป
“ก็ให้คนที่ฉันอยากจะเจอไง”
“คนที่อยากจะเจอ อ๋อ คุณผู้ชายหรอคะ”
“เปล่า ที่ฉันว่านี่คือ คุณหนูอีกคนหนึ่งไง เขาชื่อคุณหนูบอล”
แม่บ้านลิลี่งุนงงก่อนถามขึ้น
“คุณหนูบอลคือ น้องชายของคุณหนูบาสใช่ไหมคะ”
อีกฝ่ายพยักหน้ารับ
 “ป่านนี้คุณหนูบอลเขาไม่เป็นไรหรอกละมั๊งคะ”
แม่บ้านสาวปลอบใจอีกฝ่ายก่อนที่จุติมาจะถักไหมพรม
ในตอนนี้ทั้งสองคน ภาคินกับบาสกำลังคุยกันอย่างเป็นปี่เป็นขลุ่ย จนเข้ากันได้ดี
“ผมว่า เรากลับเข้าห้องกันเถอะครับคุณอา”
 ภาคินสะดุดก่อนที่จะสั่ง
“อย่าใช้คำว่าเราสิ ให้ใช้ชื่อตัวเอง”
“ครับ บาสว่ากลับเข้าห้องกันเถอะครับคุณอา”
ภาคินอมยิ้มก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
“อาว่า เรามาแข่งกันดีไหมบ้าน ถ้าใครถึงห้องก่อน จะชนะ”
“ได้เลยครับคุณอา”
พอสิ้นเสียงแล้ว ทั้งคู่ก็รีบวิ่งแข่งกัน
 ในห้องพักของจุติมาในตอนนี้กำลังเปิดทีวีดู และมีข่าววางระเบิดในสถานการณ์ความไม่สงบทางสามจังหวัดชายแดนใต้
ก่อนที่แม่บ้านจะเดินมาลดเสียงเพราะมันดังเกินไป
“เปิดทำไมเสียงดัง รบกวนห้องข้างๆ”
ในตอนนี้จุติมาก็กำลังถักไหมพรม เสร็จไปสี่สิบเปอร์เซ็นแล้วก่อนที่จะมองไปที่นาฬิกา
“ตายแล้ว งั้นเราไปอาบน้ำก่อนนะ”
จุติมารีบวิ่งไปที่กระเป๋าก่อนจะหยิบผ้าขนหนูขึ้นมา
 
  ณ บ้านพักของโรงงานปลากระป๋อง ปัตตานี ในตอนนี้ประวิทย์กำลังวานใช้ พ่อครัวคนใหม่ที่พึ่งมาสมัครได้ในไม่กี่วันที่ผ่านมาให้มา
ทำอาหาร
“นี่ พ่อครัววันนี้คือใครกันนะ”
“อ๋อ เขาคือ คุณหนูบาสครับ”
“อะไรนะ”
ประวิทย์ตกใจที่บอลทำอาหารเป็นด้วยหรือ? ก่อนที่จะโบกมือโบกไม้ว่าอย่าเลยเขาจะให้แม่บ้านอีกคนที่กำลังจะมาในเร็วๆ นี้
ก่อนที่จะเดินหนีไปอีกทาง
“แย่เลยละ เห็นไหมบอกแล้วคุณท่านเขาไม่ต้องการที่จะให้ใครทำอาหารที่ไม่ถูกปาก”
“แต่ผมสามารถทำอาหารเป็นจริงๆ นะครับน้าพล”เขาแย้งขึ้น
“พอละ คุณวิทย์คงรับไม่ได้ที่คุณบาสทำให้ท่านทาน”
“ฝีมือผมทำไม่ได้เรื่องหรอครับ”
“ก็ลองชิมเอาเองสิ”
คนขับรถบอกก่อนที่จะเดินหนีไป เขาพึ่งเข้าครัวเป็นครั้งแรกก่อนที่ เบลล่าจะเดินเข้ามาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง
“คุณเบลล่า”
“ตกใจอะไรฉันเองไม่ใช่ผีหรอกน่า”
“ก็จะไปรู้หรอ เห็นมาแบบเงียบ ผมท้อเรื่องการทำอาหาร พ่อของผมสั่งมีแต่อันยากๆ”บอลบ่นก่อนที่เบลล่าจะสอน
“นี่นายบาส ฉันเคยสอนแล้วนะ ว่า การทำอาหารต้องตั้งใจทำ และลิ้มรสชาติให้ดีคุณต้องเข้าครัวบ่อยๆ สิ”
เบลล่าบอก ก่อนที่จะเดินไปอีกทาง บอลทำสีหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนที่จะทำหน้าเหยเกแบบไม่รับก่อนบ่นพึมพำ
 
 ทั้งสี่คนในตอนนี้อาบน้ำเสร็จแล้วห้องที่จุติมากับลิลี่พักคือ หนึ่งศูนย์สี่ ห้องที่ภาคินพักคือ หนึ่งศูนย์สามในตอนนี้ทั้งสี่คนหลับกันหมดแล้ว
เวลาในตอนนี้คือ เวลายี่สิบสามนาฬิกา บาสฝันว่า เขามาถึงปัตตานีแล้วได้พบกับพนักงานของโรงงานผลิตปลากระป๋อง
ก่อนที่จะโผเข้ากอดพ่อของตน
และบอล แล้วมองเห็นยัยเลขานั่นคือ รัตนาหรือรัตน์ ที่กำลังจับสองฝาแฝดไปลอยแพ ก่อนที่จะหลับสนิท
 เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงทุ้มของภาคินเอ่ยขึ้น
“เช้าแล้วหรอเนี่ย”
ก่อนที่จะโอบกอดบาสก่อนนาฬิกาปลุกดังขึ้น
“เช้าแล้ว อาภาคินตื่นๆ”
นายทหารหนุ่มสะลึมสะลือก่อนที่จะตั้งสติ
“อ้าวที่เรากอดคือบาสเองหรอ ไปอาบน้ำกัน เดี๋ยวไปถึงที่โน้นไม่ทัน”
ทั้งสองก็รีบเปลี่ยนกันไปอาบน้ำ ก่อนที่ทั้งสองจะแต่งตัวจนเสร็จ บาสสวมชุดลำลองที่ดูเท่ห์เสื้อลายตัวเก่งกับกางเกงยีนส์
ก่อนที่จะเก็บสัมภาระ ไปขึ้นรถและรอแม่กับแม่บ้านลิลี่ลงมาก
“แม่เราทำไมยังไม่ลงมานะ เราจะได้รีบไปปัตตานี”
ทั้งสองคนรีบมาก่อนเอ่ยขึ้น
“บาส เมื่อคืนฝันดีไหมลูก”
“ก็ดีนะแม่ แต่ในฝันได้พบเจอบอลกับพ่อ แต่เจอยัยเลขานั่นมันปล่อยเรากับบอลลอยแพด้วยแม่”
“หา! ปล่อยลอยแพ”
“แค่ในความฝันนะแม่”
ภาคินเดินมาพอดีก่อนเอ่ยเรียบๆ
“อ้าวคุณมา มากันแล้วหรอครับ”
“ค่ะ มาแล้วค่ะ พึ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง”
“งั้นผมว่าเรารีบออกเดินทางกันเถอะ”
รถคันดังกล่าวก็เคลื่อนไปตามทางถนนเหมือนเดิม ในตอนนี้จุติมาชวนอีกฝ่ายคุยเรื่องเมื่อคืนนี้
“จริงสิ คุณภาคินคุยอะไรกับบาสละคะ”
“อ๋อคุยเรื่อง ดวงจันทร์ทำไมตกลงถึงพื้น แต่ผมดูนะเด็กคนนี้มีความสงสัยเยอะนะ”
“แกก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วละค่ะ”
“ว่าแต่คุณจะแวะสงขลาไหมครับ”
“ก็ดีนะคะ ให้บาสได้ดูน้ำทะเลหนำใจ”
“บาสแกโชคดีมากที่พ่อของแกอยู่ทางภาคใต้นะครับ”
“ค่ะ แต่นานแล้วที่ได้แต่มองดูทะเล”
“หรอครับแล้วคนชื่อบอลจะเป็นคนแบบไหนกันนะ”
ภาคินสงสัยที่อยากจะคุยกับบอลแต่เขารู้นิสัยบาสไปเสียแล้ว
“ตอนนี้ถึงไหนแล้วละคะ”
“ผ่านพัทลุงแล้วครับ”
“กำลังจะเข้าสงขลาสินะ”
จุติมาเอ่ยขึ้น
“ครับจะแวะไหมครับ”
“ไม่ดีกว่าค่ะ กลับปัตตานีเลยกลัวไม่ได้พบหน้าบอล”
“งั้นก็โอเคเลยครับ”
รถคันดังกล่าวผ่านอำเภอเมืองสงขลา ก่อนที่จะเข้าสู่อำเภอโคกโพธิ์ และเข้าเมืองปัตตานี จนรถเลี้ยวเข้าโรงงาน
“นั่นรถใครมานะ”เจ้าของโรงงานเอ่ยขึ้น
ก่อนที่ผู้โดยสารในรถจะเปิดประตูลงมา คนที่นั่งอยู่ท้ายรีบลงมาจากรถ นั่นคือ บาส
“บาสมาแล้วหรอ”
“พ่อ ผมมาแล้ว”
“บาส” ประวิทย์โผเข้ากอดบาสก่อนที่คนนั่งตอนหน้าจะปิดประตูรถ
“นั่นใครนะ”น้าพลคนขับรถเอ่ยขึ้น
“จุติมา”ประวิทย์เอ่ยขึ้น แต่แววตาจุติมากลับโกรธอีกฝ่าย
“เดี๋ยวนะ คุณท่านแล้วคนที่อยู่กับเราตลอดคือใคร”น้าพลเอ่ยขึ้น
อีกฝ่ายเดินลงมาก่อนที่จะเรียกอีกฝ่าย
“บาส บาสมาแล้ว”บอลโผเข้ากอดบาส
น้าพลต้องตกตะลึงที่มีบาสอยู่สองคน
“บาสทำไมมีสองคนละเนี่ย ใครตัวจริง ใครตัวปลอม”
บาสเอ่ยขึ้น
“ทุกคน น้าพล ต้องขอโทษด้วยนะฮะ นี่คือ บอลเพื่อนของผม จริงๆ แล้ว เราเป็นฝาแฝดกันฮะ”
“หา! ฝาแฝด”ทุกคนอุทานขึ้น
“บอลนี่คือ อาภาคิน ไม่สิเขาคือ พันโท ภาคิน แฟนใหม่แม่เรา”บาสแนะนำอีกฝ่ายให้รู้จัก
“สวัสดีครับ อาภาคิน”บอลยกมือไหว้อีกฝ่าย
“นี่นะเหรอบอล ทั้งสองคนนี่หน้าตาเหมือนกันจริงๆ”
บาสกับบอลกลับมาพบกันอีกครั้งหลังที่ทั้งคู่แยกกันอยู่หลายเดือน แต่วันนี้สีหน้าของทั้งสองคนกลับยิ้มแย้มร่าเริงอีกครั้ง
จนแม่บ้านลิลี่นั้นก็อยากจะมาอยู่ที่นี่อย่างจริงจัง แล้วทั้งสองจะต้องไปเจอกับอะไรกันบ้างนะ