To love before เคยรัก

‘นี่ๆ พรุ่งนี้ก็ปัจฉิมแล้ว เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้วเนอะเมย์’

ฉันพูดพรางยื่นมือไปบนท้องฟ้า รู้สึกว่าดวงอาทิตย์อยู่ไกล้จนจะเอื้อมมือไปหยิบมาได้เลย

‘อืม... ไม่อยากจากซัมไปเลย... ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะอยู่ด้วยกันให้นานกว่านี้อีก อยากจะอยู่ด้วยกันตลอดไปเลย...’ ฉันมองหน้าเมย์ที่ก้มมองตุ๊กตาในมือ ใบหน้าของเธอดูเศร้ามาก เหมือนโลกทั้งใบกำลังจะหายไป

‘นั่นสินะ ตลอดไปเลย’ ฉันละสายตาจากเมย์ แล้วล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้าสีเขียวสด จ้องมองดูท้องฟ้า เหม่อมอง ในใจของฉันกับเมย์ก็คงไม่ต่างกันหรอก

หัวใจของเราต่างสื่อถึงกัน เข้าใจกันโดยไม่ต้องเอ่ยคำใดๆออกมา ฉันและเมย์

เดินกันคนละทางจากที่ไกลแสนไกล แต่กลับต้องมาพบเจอชะตากรรมอันเลวร้ายร่วมกัน ชะตากรรมที่ไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้ ชะตากรรมที่ถูกกำหนดไว้แล้ว และตอนนี้ชะตากรรมของเราทั้งสองคนคงหมดเวลาแล้ว ชีวิตของเราทั้งสองคนยังคงต้องเดินหน้าต่อไป เดินคนละเส้นทาง ชีวิตยังคงต้องดำเนินต่อไปข้างหน้า และอาจจะได้กลับมาเจอกันในวันข้างหน้าหรืออาจจะลืมกันไปเลยก็ได้ ไม่มีใครรู้ได้อย่างแน่นอน ทั้งฉันและเมย์ต่างผ่านอะไรร่วมกันมาเยอะมากมาย ทั้งอาจจะเป็นคววามบังเอิญ หรือจะเพราะตั้งใจ แต่สุดท้ายเราทั้งสองคนก็ได้มานั่งอยู่ตรงนี้ด้วยกัน พร้อมต่างก็กักเก็บความรู้สึกเดียวกัน ความร็สึกที่สื่อถึงกันได้โดยไม่ต้องการคำใดๆมาอธิบายถึงความรู้สึกที่เราสองคนเป็ฯอยู่ ความรู้สึกเศร้าใจที่ต้องจากกัน ปวดใจทุกครั้งเมื่อนึกถึงวันพรุ่งนี้ว่าคงเป็วันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน ดีใจที่เราตต่างก็ผ่านเรื่องร้ายๆนี้มาได้

โล่งใจที่เรื่องร้ายๆเล่านี้ได้จบลงเสียที รู้สึกปลอดภัยเมื่อเราได้อยู่ด้วยกันเราจับมือกันและเชื่อในใจว่าถ้ามีกันและกันแบบนี้ คงจะไม่เป็นไร ต่อให้จะเรื่องอะไรก็ตามก็จะผ่านมันไปได้ และความรู้สึกกลัวที่จะก้าวเดินต่อไปข้างหน้า

‘เมย์เธอก้าวเดินต่อไปนะ’ อย่าหันหลังกลับมามอง ได้โปรดอย่าหันหลังกลับมาอีกเลย... เธอเป็นคนที่ไม่ควรค่าแก่การเสียใจ น้ำตาแห่งความดีใจ โล่งใจ เศร้าใจ น้ำตาของฉันและเมย์ไหลออกมาไม่หยุดเลยในวันนั้น

‘สัญญานะ ว่าจะมีกันแบบนี้ตลอดไป’ เมย์ผู้ที่มีดวงตาสีน้ำตาลเข้มแบบเดียวกับฉัน กล่างประโยคสัญญาขึ้นมา ดวงตาของเธอจ้องมองมาที่ฉันอย่างแน่วแน่

‘อื้ม สัญญา เราจะมีกันตลอดไปนะ’ เมย์กอดฉันเอาไว้ น้ำตาของเราต่างไหลลงมาไม่หยุด น้ำตาของทุกๆความรู้สึกภายในจิตใจ แต่น้ำตาของฉันกับมีแต่ความสมเพสตัวเองเสียเต็มประดา ฉันสัญญาทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่เป็นความจริง เราต่างคนจะต้องไกลห่างจากกันและหลุดวงโคจรของกันและกันไปในที่สุด เมย์จะมีชีวิตใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ สุดท้ายเมย์จะเลือกลืมความทรงจำที่แสนเจ็บปวดนี้ไป และฉันเองก็อยากให้เมย์ลืมเรื่องราวทั้งหมดนี้ไปและเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเธอ แต่ทั้งอย่างนั้นฉันก็ยังเลือกจะโกหกเธอ เลือกที่จะสัญญาทั้งที่รู้ว่าจากวันนี้ไป เราจะไม่ได้เจอกันอีก จะไม่ได้ติดต่อกันอีกต่อไป แต่ฉันก็ยังโกหก ในใจลึกๆของฉันกลัวมาก กลัวที่จะเริ่มต้นใหม่ ฉันขี้ขลาดเกินไปที่จะทำมัน

คำสัญญาจอมปลอมในตอนนั้น ทำให้ฉันก้าวเดินต่อไปไม่ได้ ฉันจึงเกลียดคำสัญญา ฉันเกลียดคำสัญญาที่เป็นไปไม่ได้แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังสัญญากับเมย์

เพื่อนที่แสนสำคัญของฉันไป หึ ฉันมันน่ารังเกรียจจริงๆเลยนะ.......

.

.

.

.

.

.

.

.

‘นี่ๆ เราจะอยู่ด้วยกันแล้วแต่งงานกันในอนาคตนะ เราจะเลี้ยงหมาตัวใหญ่ๆเท่าไดโนเสาร์แบบที่ซัมชอบไง เราจะสร้างบ้านด้วยกัน มีลูกแล้วก็มีครอบครัวด้วยกันนะ ซักวันเค้าจะพาซัมไปเจอพ่อกับแม่เค้านะ แล้วเราก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยไง ’ ชายหนุ่มผิดเข้มพูดกับเด็กหญิงที่ชื่อซัมอย่างจริงจัง วาดแผนในอนาคตกับเธอ ดูๆแล้วคงจะเป็นครอบครัวที่มีความสุขมากเลยสินะ

เด็กหญิงจ้องมองในตาของเด็กชาย แก้มแดงขึ้นมาอย่างเขิลอาย เด็กหญิงดีใจที่จะได้มีครอบครัวกับคนที่เธอรัก เธอดูจะดีใจที่ชายหนุ่มแฟนของเธอรับเธอได้ และอยากจะสร้างอนาคตกับเธอ

‘สัญญานะ’ เด็กสาวยกนิ้วก้อยขึ้นมาเพื่อแสดงถึงความจริงใจในคำมั่นสัญญานั้น

‘อื้ม สัญญาสิ ซัมจะอยู่ในอนาคตของยีนส์ด้วย เราจะอยู่ด้วยกัน..ตลอดไป..’

ทั้งสองเกี่ยวก้อยสัญญากัน ต่างยิ้มให้กันอย่างมีความสุข สัญญา คำสัญญาดังกึกก้องในใจเด็กสาวตลอดมา ตลอดไปเลยนะ จะได้อยู่กับยีนส์ตลอดไปเลยนะ จะมีบ้านเล็กๆที่มีพ่อ แม่ ลูก แล้วก็สุนัขตัวใหญ่เท่าไดโนเสาร์ของเธอ เด็กสาวยิ้มร่าในความสุขชั่วครู่ ที่จะยังคงตราตรึงในใจของเธอไปตลอด

 แต่อย่างที่รู้ๆความสุขมักจะอยู่กับเราไม่ได้นาน และคำว่าตลอดไปไม่มีจริง....

‘ซัมเค้าว่า เราเลิกกันมั้ย’

‘ทำไมอ่ะ ซัมทำอะไรผิดไปหรอ บอกซัมนะ เราจะแก้ไขมันไง เราจะช่วยกันแก้ไขไง’ เด็กสาวพูดเสียงสั่น น้ำตาคลอ นึกอยากให้เรื่องตรงหน้าเป็นแค่ฝันไป

‘เราไม่อยากคบกับเธอแล้ว เธอมันน่าเบื่อ’ หัวใจของเด็กสาวหล่นวูบกับคำพูดแสนเย็นชาพร้อมทั้งสรรพนามที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ทำไมเค้าชั่งดูเย็นชาไม่เหมือนกับยีนส์ที่เราเคยรู้จัก เด็กสาวได้แต่คิดในใจพยายามกลั้นความรู้สึกและใจเย็นเอาไว้

‘แล้ว คำสัญญาของเราล่ะ’ เด็กสาวละล่ำละลักถามไปอย่าร้อนรน น้ำตาเอ่อนองเต็มสองตา พร้อมที่จะไหลออกมาได้ตลอดเวลา

‘อย่าโง่ไปหน่อยเลย สัญญาบ้าบออะไรก็แค่คำพูดที่ผมหลอกเธอเพื่อที่จะได้ตัวเธอมาไง และตอนนี้ผมเบื่อเธอแล้ว ผมอยากไปลองอะไรใหม่ๆบ้าง’

 คำพูดจากในใจของชายหนุ่มที่เธอรักสุดหัวใจทำเอาหัวใจของเธอหลุ่มตุบลงและแหลกเหลวทันที เธอมองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เดินออกไปจนลับตา ขาเธออ่อนยวบลงกับพื้นทันที หัวใจถูกบีบจนเจ็บไปหมด หายใจไม่ออกเหมือนกำลังจะตายยังไงยังงั้น น้ำตาไหลออกมาจนทำให้ตาของเธอนั้นพร่ามัวไปหมด เรื่องแบบนี้มันเกินรับไหว มันรับไม่ไหวแล้ว เธอยังไม่พร้อมจะรับอะไรเลยตอนนี้ ตัวสั่นเทาอย่างกับคนที่เป็นไข้หนาวสั่น แต่ไม่เลยในตัวของเธอ ใจของเธอกับไร้ความรู้สึกขึ้นทันใด มันเจ็บ เจ็บมากจนหายใจไม่ออก เจ็บจนอยากจะระบายมันออกมา

แกร็กๆ  เสียงมีดคัทเตอร์ถูกเลื่อนออกมาทีละน้อย

กลิ่นคาวเลือดเริ่มลอยฟรุ้งไปทั่วบริเวณ หัวใจของเธอเต้นช้าลง น้ำตาที่เคยไหลออกมาไม่หยุดก็ยังคงไหลอยู่อย่างนั้น ไม่มีแม้เสียงสะอื้นให้ได้ยิน ความรู้สึกเจ็บในอกไม่ได้คลายลงแม้แต่น้อย แต่มันก็ทำให้เธอทรมานน้อยลง

ในหัวของเธอว่างเปล่า ดวงตาของเธอเหม่อลอยไร้ความรู้สึก

‘ซัมเมอร์!!! ซัม ทำอะไร เธอทำอะไร เธอกำลังทำอะไรอยู่หน่ะ เธอจะบ้ารึไง บ้าไปแล้วงั้นหรอ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1’

 เฮือก!!!!  เด็กสาวสะดุ้งขึ้นจากเตียง หอบหายใจอย่างหนัก เหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากของเธออย่างกับคนไปวิ่งมา แต่แววตาของเด็กสาวกลับนิ่งเฉย แม้ร่างกายจะหอบอย่างหนัก แต่ดวงตาของเธอกลับดูไร้ชีวิตอย่างไงอย่างงั้นเลยเด็กสาวลุดขึ้นนั่งมองไปยังหน้าต่าง ใกล้เช้าแล้วสินะ เด็กสาวนั่งเหม่อลอย ในใจไม่ได้คิดอะไร ความว่างเปล่า นี่ล่ะสิ่งที่เธอต้องทนทรมานยิ่งกว่าความเจ็บปวด แบบนี้ ขอเจ็บยังดีซะกว่า ขอให้เจ็บยังดีซะกว่า เพราะมันเจ็บจนไม่รู้สึกแล้ว เธอไม่รู้สึกอะไรเลย มันทำให้เธอทรมาน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้.....

 ซัมเมอร์เธอยังไม่ตายใช่มั้ย ยังหายใจอยู่แต่กลับไม่รู้สึกอะไรแล้ว ฝันร้ายยังคงตามหลอกหลอนเธอทุกคืน...ทำไมพระเจ้าถึงได้ใจร้ายกับเธอเช่นนี้

จะพยายามมากขึ้นค่ะ!!! ช่วยติชมด้วยนะคะ