To love before เคยรัก

 “สวัสดีจ้านักเรียนทุกคนนนนนนนนนนนนนนน!!!!”

คุณครูประจำชั้นคนสวยตะโกนหน้าชั้นเรียนอย่างร่าเริง ทำเอาเด็กๆในห้องให้ความสนใจไปที่อาจารย์คนเดียว จากนั้นอาจารย์จึงเริ่มพูดต่อ

“พวกเธอคงไม่รู้ล่ะสินะ ว่าทำไมพวกเธอถึงได้มารวมตัวกันที่ห้องนี้ได้หน่ะ! ”

“เพราะข้อสอบมันง่ายเกินไปหน่ะสิครับอาจารย์ ผมก็สงสัยอยู่ว่าทำไมถึงได้มาอยู่รวมกับคนประหลาดพวกนี้ที่ถึงแม้ข้อสอบจะง่ายขนาดไหนก็ไม่น่าจะทำได้พวกนี้เลยนะครับ”   ผู้ชายที่ชื่อ โอมห์ ยกมือขึ้นพูด... หื้มมม ข้อสอบง่ายขนาดนั้นเลยรึไงนะ แน่ล่ะ ฉันไม่เคยสอบข้อสอบพวกนั้นแต่ที่ฉันเข้ามาเรียนที่นี่ได้เพราะมีคำเชิญประหลาดใส่ซองจดหมายสีดำส่งมาถึงต่างหากล่ะ

“หลายคายสุดๆเลย” ฉันโพร่งคำพูดนี้ขึ้นมาทำเอา เพื่อนๆในห้องหันมามองที่ฉันเป็นตาเดียว แม้แต่วินก็มองมาที่ฉัน ก็จริงนี่ถึงจะเก่งมาจากไหนแต่ว่าจะมาดูถูกกันอย่างนี้หน่ะ เกินไปนะ

“ก็เกินไปจริงๆนั่นแหละ ถึงนายจะบอกว่าข้อสอบนั้นง่ายขนาดไหนและฉันก็ทำข้อสอบไม่ค่อยได้เลยด้วยก็ตาม! แต่ฉันก็ได้มาอยู่ห้องนี้ ห้องเดียวกับนายนั่นแหละ!!” เรนนี่ดูลุกขึ้นพูด ชี้หน้าโอมห์อย่างเหลืออด ซึ่งโอมห์ก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ แต่แล้วก็นิ่งลง

“ถ้าอย่างนั้น ทำไมทุกคนถึงมาอยู่ที่นี่กันล่ะครับ” โอมห์ก้มหน้าพูดอย่างเยือกเย็น ทำเอาเรนนี่เหงื่อตก แล้วเอานิ้วกลับจากนั้นจึงนั่งลง

“เอาล่ะทุกคน ใจเย็นๆกันก่อนน้า ถึงยังไงพวกเธอทุกคนก็ต้องอยู่ห้องนี้กันไปถึงสามปีแหนะ เพราะงั้นรักๆกันไว้น้า” อาจารย์เอ่ยขึ้นมา ทำให้นักเรียนสนใจไปที่อาจารย์อีกครั้งนึง ทุกคนต่างจ้องมองไปที่อาจารย์อย่างต้องการคำตอบว่าทำไมพวกเราถึงติดห้องนี้ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้

“เพราะกระดาษข้อสอบของพวกเธอมันไม่ธรรมดายังไงล่ะ พวกเธอคงจะเห็นหิมะตกที่กระดาษข้อสอบสินะ หุหุ ภาพหิมะที่ปรากฏในกระดาษข้อสอบหน่ะ แล้วคำถามข้อสุดท้ายก็คือให้พวกเธอตอบว่าฤดูประจำโรงเรียนคืออะไรยังไงล่ะ” อาจารย์สาวอธิบายให้นักเรียนในห้องฟัง ทุกคนต่างเงียบกริบ ในใจยังคงเกิดความสงสัยมากมายที่ต้องการหาคำตอบ

“และคนที่เห็นหิมะที่กระดาษคำตอบคงจะต้องตอบว่าฤดูหนาวอย่างแน่นอน แต่กลับกัน พวกเราที่อยู่ที่นี่คงจะเห็นพระอาทิตย์สินะ พระอาทิตย์ที่ค่อยๆเคลื่อนตัวออกมาจากกลุ่มหิมะอยู่อย่างประหลาด เลยตัดสินใจตอบฤดูร้อน”

เทรนต่อคำพูดของอาจารย์จากสิ่งที่เห็นในกระดาษคำตอบ บางทีก็นึกประหลาดใจขึ้นมาว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น

“เพราะดวงตายังไงล่ะ! ดวงตาของพวกเธอทุกคนหน่ะ สามารถมองเห็นพระอาทิตย์ได้ มันคือสิ่งวิเศษที่น้อยคนนักจะมีมัน มันถูกเรียกว่าอัตลักษณ์ยังไงล่ะ ดวงตาของผู้ที่มีอัตลักษณ์นั้นจะมีศักยภาพบางอย่างที่เหนือมนุษย์ซ่อนอยู่ ถ้าได้รับการพัฒนานั้นอย่างถูกวิธี ก็จะเด่นชัดขึ้นมายังไงล่ะ” เรื่องราวทั้งหมดนี้ได้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว พวกเราทุกคนต่างตกใจและประหลาดใจกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น คำพูดของอาจารย์ ดวงตาแห่งอัตลักษณ์ อะไรกัน ทำไมทุกคนถึงมีมันอยู่กันล่ะ

“อาจารย์ครับ แล้วเธอล่ะ เธอไม่ได้มาสอบด้วย ไม่ได้เข้าร่วมการสอบครั้งนี้พร้อมกับทุกคน ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่ตรงนี้ได้ล่ะ” วินที่นั่งเงียบๆอยู่นานเอ่ยขึ้นแล้วชี้มาที่ฉัน ทุกคนส่งสายตาสงสัยปนระแวงมาที่ฉัน ทุกคนกำลังคิดว่าที่นี่มีเส้นสายหรืออะไรหรือยังไงนะ ทำไมสายตาของทุกคนถึงชั่งน่ากลัวเช่นนี้กัน

“เอาล่ะ เธอจะเข้ามาได้ยังไงมันไม่สำคัญหรอกนะ เราจะให้พวกเธอทุกคนไปหาศักยภาพของตัวเอง นี่คือการบ้านนะ แล้วเปิดเทอมเรามาส่งการบ้านกันเถอะ” อาจารย์สาวเบี่ยงความสนใจของพวกนักเรียน ฉันไม่เข้าใจเลย....ทำไมกันล่ะ ฉันก็ตอบไม่ได้หรอกว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้หน่ะ เห้อ อยากกลับบ้านจังเลยนะ ชัดจะเริ่มไม่ใช่เรื่องสนุกแล้วสิ

“ก่อนอื่น!! ทุกคนมาแนะนำตัวกันก่อนดีกว่านะ จะได้รู้จักกันมากขึ้นยังไงล่ะ” อาจารย์สาวให้ทุกคนออกไปแนะนำตัวทีละคนหน้าชั้นเรียน เห้อก็แค่ห้องเรียนธรรมดาๆล่ะนะ

“เอาชิ่อ ชื่อจริง นามสกุล เลขที่ของพวกเธอ ย้ายมาจากที่ไหนคร่าวๆพอนะ หุหุ” และอาจารย์สาวก็เดินมานั่งลงข้างๆฉัน ที่ตอนนี้นั้งเรียนทุกคนโดนสั่งให้นั่งตามเลขที่แล้วและนั่งเดี่ยว

“นี่ซัมเมอร์ เธอหน่ะเป็นสิ่งที่มีค่านะ เพราะงั้น อย่าพึ่งแสดงอะไรมากนักล่ะ เห็นแล้วใช่ไหมล่ะ สายตาของคนพวกนั้นหน่ะ พร้อมจะทำลายเธอได้ทุกเมื่อเลยนะ ถ้ารู้ว่าใครที่ได้สิ่งที่ดีกว่ามาอย่างไม่ยุติธรรม เพราะงั้นเธอเองก็ระวังตัวไว้ล่ะ ตอนเย็นนี้ครูคงต้องขอไปพบคุณพ่อของเธอหน่อยแล้วนะ ซัมเมอร์จัง”

อาจารย์สาวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง แล้วก็กลับไปยิ้มอีก น่ากลัว อะไรกัน นี่มันอะไรกัน โชคชะตาของฉันและเพื่อนๆ กำลังเจอกับอะไรอยู่กันแน่ ห้องนี้มันอะไรกันแน่นะ ไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วไม่ใช่รึไง ฉันเบิกตากว้างแล้วพยักหน้าส่งให้อาจารย์ไป อาจารย์ดูตกใจเล็กน้อยเมื่อมองตาของฉัน แล้วเธอก็เดินออกไปจากห้องทันที อะไรหน่ะ เมื่อกี้มันอะไร ไอ้แววตาหวาดกลัวฉันเมื่อกี้.....

อาจารย์สาวออกมาจากห้องแล้วนั่งลงพิงผนัง เขาอ่อนทรุดลงกับพื้น

“เมื่อกี้มันอะไรหน่ะ พลังมหาศาลที่อยู่ในแววตานั้น แววตานั้นมันอย่างกกับ...ศพ อย่างกับตายไปแล้วอย่างนั้นเลย แววตาที่แค่มองก็รู้สึกจะแช่แข็งหัวใจได้คืออะไรกันหน่ะ ดวงตาสีเหลืองนั่น มันอะไรกัน ทำไมถึงได้มีพลังถึงเพียงนี้

ซัมเมอร์ การ์ดเนอร์ เธอช่าง...อันตรายจริงๆ” อาจารย์สาวที่ยังคงนั่งตัวสั่นเอามือกุมหน้าอกไว้ เค่นยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก พลันน้ำตาก็รินไหลออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ........

ง้าาา วันนี้ไรท์ก็อัพเพิ่มอีกตอนเเล้วน้าาา จะพยายามพัฒนาให้ดียิ่งขึ้นเลนหน่ะ!!