ลิขิตรัก สองหัวใจ (โอม เฌอปราง bnk48) เรื่องนี้ลง เว็บนี้ Readawrite และ Dek-D

1ปีต่อมา แพทกำลังเดินดูปลา ในตอนนี้ปลากำลังว่ายทวนน้ำ มีเสียงๆ หนึ่งเอ่ยขึ้น

“จ๊ะเอ๋ ทายสิใครเอ่ย” มือของอีกฝ่ายปิดตาก่อนมีเสียงอีกฝ่ายตอบ

“เฌอใช่ไหม แพทรู้นะมือนุ่มๆ แบบนี้จำได้”

เฌอยิ้มให้แพท ก่อนหยอกกัน

ประไพกับอดิศรเดินมาหาบุตรสาวสองคน

“สุขสันต์วันเกิด วันนี้เป็นวันเกิด อายุครบ 24ปี”

เฌอเอ่ยคำขอบคุณ

“ขอบคุณค่ะ พ่อกับแม่ แล้วก็เพื่อนที่แสนดีของเฌอ”

เฌอเอ่ยพร้อมหันไปหาแพท

“จริงสิแพท เห็นเทศบาลตำบลเขาจะจัดการประกวดร้องเพลงด้วยลูกสนใจไหม”ประไพเอ่ย

แพทเริ่มลังเลก่อนเอ่ย

“แพทเองสนใจอยู่นะคะแม่ ตั้งแต่แพทย้ายไปทำงานที่อื่น แพทเองก็ไม่ได้ติดต่อคุณโอมเลย”แพทบอก

ตอนนี้เฌอกำลังง่วนอยู่กับวงการร้องเพลงกับการแสดง ส่วนแพทกำลังถ่ายทอดสดเกมเมอร์ ในตอนนี้อดิศรกำลังง่วนในการคอยดูระดับน้ำแต่ปีนี้เริ่มคงตัว ส่วนประไพกำลังทำอาหารให้ลูกค้า

…

โรงแรมโอมการ์เด้นท์กำลังบริหารโดยกอล์ฟก่อนที่จะยกกิจการให้โอมส่วนตนนั้น ก็ไปเรียนการบริหารที่ต่างประเทศ

“สวัสดีครับท่านประธาน”เสียงเข้มของหนุ่มในชุดยูนิฟอร์มกำลังทักทาย

“สวัสดี แล้วนิ่มละ”

“ทางโน้นครับ”

โอมเดินตามโถงทางเดินก่อนพนักงานคอยต้อนรับ

 โอมเดินมาถึงนิ่ม

“นิ่ม นิ่มครับ”

“ผู้จัดการ มีอะไรหรอคะ”

“ผมเองเลยอยากให้คุณเลื่อนตำแหน่ง ผมเองเลยอยากให้คุณเป็นหัวหน้าฝ่ายต้อนรับ”

นิ่มยิ้มกริ่มก่อนตอบ

“ขอบคุณค่ะ ผู้จัดการ”

โอมเดินกลับมาที่ห้องทำงาน ก่อนที่จะมานั่งครุ่นคิด เขาคิดเรื่องที่ผ่านมาคือ เฌอปราง เขาจำใบหน้าที่สดใสและยิ้มแย้ม เขาเองชอบเธอตั้งแต่ขับรถชนกันเขาแอบชอบกันมาตั้งแต่นั้น

…

แพทกำลังช่วยแม่ทำอาหารก่อนเอ่ยเรื่อง การร้องเพลง

“แม่จ๋า ทางเทศบาลตำบลของเราเขาจะประกวดวันไหนหรอจ๊ะ”

ประไพเอ่ยขึ้นอย่างไม่มั่นใจ

“แม่ได้ยินมาว่า วันที่ 21ที่จะมาถึงมั๊ง”

แพทมองหาเฌอ

“แม่ พี่เฌอไปไหนหรอจ๊ะ”

“แม่จะไปรู้เหรอ เราเป็นน้องเขาไม่ใช่หรือไง”

แพทงุนงงที่อีกฝ่ายหายไปไหน อดิศรกับเฌอปรางพึ่งมาถึงบ้าน

“แพท แพท เรามาแล้ว”

แพทบ่น

“เฌอไปไหนมารู้ไหมว่าเราถามหา”

เฌอปรางยิ้มก่อนที่จะมองมายังแม่

“แม่ มาเดี๋ยวเฌอช่วย”

ประไพเองก็ยินดี

“ดีจังเลยแม่ไม่เสียแรงที่มีลูกสองคน”ประไพตอบอย่างปลาบปลื้มใจ

“แม่คะ ก็เฌอดีใจที่ช่วยแม่นี่”

ประไพมีแม่ของเธออยู่ที่สงขลาก่อนที่จะมาเชียร์หลานร้องเพลง

“แพท เห็นว่าเร็วๆ นี้ ยายจะมาเชียร์แพทร้องเพลงด้วยนะ ยายมาจากสงขลา”

“ยายจะมาเชียร์แพทหรอคะแม่”แพทบอก

เฌอปรางตกใจที่แม่ไม่เคยเล่าเรื่องยายเลย

“แม่จ๋า ยายเป็นคนแบบไหนหรอจ๊ะ”

“ก็เข้มงวดนะ แต่เห็นได้ข่าวว่ายายจะขึ้นรถไฟมานะ”

แพทในตอนนี้ก็อดยิ้มไม่ไหวแล้วที่จะเจอหน้ายาย

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น นั่นไม่ใช่ใครที่ไหนคือเสียงยายของเฌอปรางกับแพทนั่นเอง

“เฌอกับแพท ยายบอกว่าจะมาถึงวันพรุ่งนี้”

“หา! พรุ่งนี้ แม่แพทกับพี่เฌอก็ต้องต้อนรับยายนะสิคะแม่”แพทพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ

“ใช่แล้วยายมาไกลมาก ลูกต้องคอยต้อนรับยายนะ”

ทั้งสองพยักหน้ารับด้วยความจำยอม

…

โอมเปิดหน้าFacebookเพื่อที่จะติดต่อกอล์ฟ พิมพ์ในช่องแชทเพื่อที่จะคุย โปรไฟล์ของอีกฝ่ายไม่ได้ใช้งาน จึงพิมพ์ไป

:สวัสดี กอล์ฟ นายสบายดีไหม พี่ส่งข้อความมาเพื่ออยากถามว่านายยังอยู่สบายดีหรือเปล่า ถ้านายเห็นข้อความนี้ตอบกลับด้วย

โอมกดส่งข้อความก่อนหลับตานึกถึงหญิงสาวคือ เฌอปราง เขายังจำรอยยิ้มได้ดี

“เฌอ ป่านนี้เธอคงมีความสุขแล้วสินะ”

…

เฌอปรางกับแพทจับมือกันเดินเล่นทั้งคู่สนทนาเรื่อง ยายโดยที่ทั้งคู่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย

“เฌอ ถ้ายายเรามาเราจะต้อนรับยายของเรายังไงหรอ”

เฌอครุ่นคิดก่อนเอ่ยเรียบๆ

“เราคิดว่าก็ดีนี่นา ยายมาพบเราเราจะได้ดูแลยายไง”

แพทสบตามองมาทางเฌอเธอทั้งสองคนรักกันสนิทสนมกัน

…

โอมถือกีต้าร์ขึ้นมาดีดเป็นเพลง ก่อนที่จะมองดูรูปถ่ายในคอมพิวเตอร์ เขานั่งมอง เป็นรูปปีที่แล้ว เขานึกถึงเฌอปราง ภาพวันเก่าๆ โดยฮัมเพลง

…

เช้าวันรุ่งที่ชานชาลารถไฟ รถไฟคันดังกล่าวมาหยุดชานชาลา หัวลำโพง ก่อนที่หญิงสูงอายุกำลังเดินลงสำเนียงออกทองแดง

“มาถึงแล้วนิ เห้อ”

ผู้โดยสารคนอื่นก้าวลงมาจากรถไฟถึงชานชาลา ก่อนมีพลเมืองดีกำลังช่วยพยุงยาย

“ยายครับ มาผมช่วยกลัวว่ายายเดินไม่ไหว”ชายวัยกลางคนเอ่ย

“ขอบใจมากนิ พอดีฉันจะมาหาลูกและหลานสาวฉันฉันพึ่งมากรุงเทพฯ ครั้งแรก ฉันไปไม่ถูกนะพ่อหนุ่ม ขอบใจเอ็งมากนะ”

ยายกล่าวคำขอบคุณ ก่อนจะโทรศัพท์ไปหา ประไพ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ประไพกดรับสาย

“ฮัลโหลแม่ แม่มาแล้วหรอ ค่ะเดี๋ยวรีบไป”

ประไพหันมารายงานเฌอปรางกับแพท

“เฌอปราง แพท ยายมาถึงแล้วละลูก”

“หา! ยายมาแล้วหรอคะแม่”

เฌอปรางรีบขึ้นรถ แพทก็ไปกับเฌอปรางโดยมีประไพนั่งอยู่ด้านหลังด้วย

รถคันโปรดของเฌอปรางมาหยุดอยู่หน้าชานชาลา ผู้โดยสารคนรายอื่น ก็เดินกันไปมา บางคนนั่งรอรถไฟเที่ยวถัดไป เฌอกับแพทและประไพก็วิ่งมาหายาย

“แม่ ไม่ได้เจอกันนานเลย”

“ไพ เอ๊ นั่น…”

ประไพแนะนำบุตรสาวทั้งสอง

“นี่คือเฌอปรางกับแพท เฌอปราง แพท นี่คือยายของเราไงลูก”

แพทกับเฌอปรางพนมมือไหว้อีกฝ่าย

“ทั้งสองคนหลานสาวเราหรอ มาๆ มาหายายหน่อย”

เฌอปรางกับแพทโผเข้ากอดยายก่อนพากันกลับขึ้นรถ

แพทมองเห็นยาย และมีของมาฝากนั่นคือกะปิ อาหารทะเลแห้ง

“ยายคะ ยายอยู่ที่สงขลาไม่เหงาเลยหรอคะ”

ยายกระแอมไอก่อนตอบ

“ยายเหงาอยู่นะหลาน ถ้าหลานอยากไปเยี่ยมยายก็ไปได้นะ ที่นั่นมีทะเลให้ได้เล่นด้วย”

เฌอปรางเอ่ยขึ้น

“ยายคะ ยายแยกหนูกับแพทออกไหมคะ”

ยายส่ายหน้าก่อนเอ่ย

“ยายแยกไม่ออกหรอก หลาน วันนี้อากาศร้อนมากยายแทบจะเหนื่อยมามากแล้ว”

“งั้นแพทจะดูแลยายนะคะ”

เฌอปรางหยุดรถเพราะมาถึงร้านแพทตี้แล้ว ยายมองเห็นร้าน เป็นสวนอาหารสไตร์เปิด

“ไพ เปิดร้านขายอาหารหรอ”

“ใช่ค่ะแม่ พอมีลูกค้า หนูกับลูกเลยช่วยกันทำมาหากินค่ะแม่”

“แล้วเฌอละทำงานหรือยัง”

เฌอเอ่ย

“ทำแล้วค่ะ ทำงานอยู่สถาบันวิจัยแห่งประเทศไทย แล้วก็เฌอเป็นนักร้องด้วยค่ะยาย”

ยายพยักหน้าก่อนถามแพท

“แล้วแพทละ”

แพทสูดลมหายใจก่อนตอบ

“ทำแล้วค่ะ แพทเป็นไกด์นำเที่ยว งานอดิเรกคือ นักกีฬาอีสปอร์ตค่ะ”

ยายงงว่ามีกีฬาแบบนี้ด้วยเหรอก่อนที่จะเลิกสงสัย แล้วหันมาถามบุตรสาว

“ไพ สามีเธอไปไหน”

“พี่ศร เขาไปทำงานเห็นบอกว่า ช่วงนี้เป็นช่วงเปลี่ยนฤดู กำลังจะเข้าสู่ฤดูหนาวเลยต้องเก็บน้ำไว้ใช้หน้าแล้งค่ะแม่”

ยายพยักหน้าก่อนมองไปอีกที

“เห็นได้ข่าวว่าใครจะลงการประกวดร้องเพลงนะ”

แพทยกมือขึ้น ยายถึงกับยิ้มๆ

“ยายจะเชียร์หลานนะ นึกถึงตอนสมัยยายยังสาวเลยมีการประกวดที่ไหน ยายได้ถ้วยรางวัลมาด้วยละ”

แพทยิ้ม พร้อมทำหน้าตาตื่น

“จริงหรอคะยาย”

ยายพยักหน้า

แพทเอ่ยกับตัวเอง

“แพทจะสู้ แพทจะกวาดรางวัลมาให้ได้ค่ะคุณยาย”

ยายยิ้ม ก่อนมองหน้าหลานสาว

…

ณ ประเทศญี่ปุ่น ในวันนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง ต้นไม้ต่างพากันสลัดใบ ผู้คนรอบข้างต่างพากันเดินหรือไม่ก็ปั่นจักรยานไปทำงาน กอล์ฟมองไปรอบๆ ตัว บ้านเมืองเขาดูสะอาดหูสะอาดตาชั่งต่างกับไทยที่ดูไม่เป็นระเบียบก่อนจะควักโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าออกมาเพื่อถ่ายบ้านเมืองเสียงเตือนในไลน์ดังเข้ามา กอล์ฟออกมาอ่านดู

‘ กอล์ฟ อย่าลืมนัดทานข้าวด้วยนะตอนทุ่มครึ่งจากมิโดริ’

กอล์ฟเข้าไปหน้าเฟซบุ๊คจึงตอบข้อความที่โอมถาม

‘สบายดีครับพี่โอม ตอนนี้ผมแวะทานซูชิครับ ที่นี่เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ที่เมืองไทยละ จะเข้าฤดูหนาวหรือยังครับ ถ้าอ่านตอบด้วยครับพี่โอม’

แล้วกดส่ง ก่อนบ่น

‘ป่านนี้มิโดริทำอะไรของเขาอยู่นะยัยคนนี้’

กอล์ฟเดินไปตามถนนที่ดูสะอาดกว่าถนนเมืองไทย เขาถ่ายรูปก่อนก่อนจะเดินออกไปตามที่มิโดรินัด เขาถือเอกสารภาษาอังกฤษ แต่ที่นี่บางคนมักจะเรียนภาษาญี่ปุ่นเลยทำให้กอล์ฟเรียนภาษาญี่ปุ่นไปด้วย

 มิโดรินั่งรอตอนนี้เป็นเวลาทุ่มหนึ่ง กอล์ฟเลยทักทายเป็นภาษาญี่ปุ่น

“คมบังวะ มิโดริ”

กอล์ฟโค้งคำนับให้หญิงสาว หญิงสาวภาษาญี่ปุ่นให้อีกฝ่ายเพื่อเป็นการเชื้อเชิญให้นั่ง ก่อนยิ้มและจ้องเขาราวกับกินเนื้อ

กอล์ฟหยิบเอกสาาขึ้นมาอ่านก่อนจะละสายตาไป

…

คืนวันงาน ในการประกวดร้องเพลง ผู้ชมได้เข้ามาชมมีผู้ร่วมเข้าประกวดหลายคน โฆษกทำหน้าที่รายงาน

“สวีดัด สวัสดีครับ ทุกท่าน นี่คือการประกวดร้องเพลงถ้าใครร้องได้เพราะหรือมีคะแนนจากคณะกรรมการของเรามากที่สุดคนนั้นก็ได้ถ้วยรางวัลไปครอง หมายเลขหนึ่งคุณ ฝน หมายเลขสอง คุณหนึ่ง ส่วนหมายเลขสามร้านแพทตี้ส่งเข้าประกวด ก็คือแพทตี้”

เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อโฆษกกล่าวรายงาน

“งั้นเรามาพูดคุยกับหมายเลขหนึ่งเลย เขาจะมาในเพลง เพื่อแม่แพ้บ่ได้ งั้นเราไปขอเสียงปรบมือดังๆ หน่อยครับ”

เสียงปรบมือเริ่มขึ้นก่อนเสียงดนตรีขึ้น จนผู้เข้าประกวดคนแรกจนร้องเพลงจบ

“ขอเสียงปรบมือ ผู้เข้าประกวดคนแรกด้วยครับ คณะกรรมการให้คะแนนเท่าไหร่ครับ”

“ผมให้ไป 5 คะแนนเลยครับ”

“ผู้เข้าประกวดคนแรกเชิญลงไปด้านหลังเวทีก่อนเลยนะครับ ผู้เข้าประกวดคนต่อไปหมายเลขสอง คุณหนึ่งจาก เทศบาลส่งเข้าประกวด วันนี้จะมาในเพลง ทรายกับทะเล ถ้าอยากฟังก็ขอต้อนรับเลย”

โฆษกผายมือให้ผู้เข้าประกวด ตอนนี้แพทใจเต้นรัว

“ยาย กลัวว่าเราจะไม่ได้รางวัลสิยาย”

“แพทสู้ๆ”ยายบอก

พอเพลงของผู้เข้าประกวดร้องจนจบ โฆษกจึงกล่าวผู้เข้าประกวดคนต่อไปคือ เธอ เธอก้าวเท้าขึ้นบนเวที

“วันนี้คุณแพทจะมาในเพลงอะไรครับ”โฆษกถาม

“วันนี้แพทจะมาร้องเพลงแพ้ใจ ค่ะ”

“งั้นเรามาฟังเพลง แพ้ใจได้เลยครับ”

เสียงปรบมือดังอีกครั้ง แพทร้องเพลงเพราะ เสียงของเธอไม่มีตกเหมือนเฌอปรางเลย ก่อนร้องเพลงจนจบ เสียงปรบมือผู้ชมดังสนั่น ยายของแพทยิ้มระรื่น แพทกล่าวขอบคุณ

คณะกรรมการชื่นชอบน้ำเสียงของแพทเลยให้คะแนน

“นับต่อจากนี้ไป เรามาลุ้นกันดีกว่าว่าใครจะได้รางวัลไมค์เสียงเพลง คนที่ได้คือ….ผู้เข้าประกวดหมายเลขสามครับ คือ แพทตี้จากร้านแพทตี้นั่นเองครับ ยินดีด้วยนะครับ”

แพทยิ้มทำหน้าระรื่นก่อนที่จะมองมาทางเฌอ เฌอยกนิ้ว