ลิขิตรัก สองหัวใจ (โอม เฌอปราง bnk48) เรื่องนี้ลง เว็บนี้ Readawrite และ Dek-D

เช้าวันรุ่งขึ้น เฌอปรางกำลังจดแล็คเชอร์ภาษาอังกฤษทักษะในการเรียนภาษาอังกฤษเธอได้เกรด B แต่ผู้ที่กำลังจะเรียนคือแพท ตอนนี้เธอเริ่มแปลภาษาอังกฤษ ตอนนี้ยายของเธอกำลังง่วนอยู่กับ  ของฝากให้หลาน แพทเรียนภาษาอังกฤษ และคุยกับเฌอปราง

“Hello Cherprang How are you”

“I’m fine and you”

“I’m fine thank you”

แพทกับเฌอปรางปรบมือที่พูดภาษาอังกฤษได้ดีประไพกระแอมขึ้นก่อนเอ่ย

“ลูกทั้งสองมาอยู่นี่เองไปช่วยแม่ขายอาหารเลย”ประไพสั่งเสียงเขียว เฌอปรางเลยอาสาไปเป็นลูกมือแม่ ส่วนแพทมีหน้าที่ล้างจาน ยายของเฌอปรางกับแพทกำลังเก็บสัมภาระจะเดินทางออกจากกรุงเทพฯ ไปจนถึงสงขลา

“นายศร ไพ แม่จะกลับที่สงขลาแล้วนะลูก”ยายบอก

“ค่ะแม่ โชคดีนะคะถึงบ้านเมื่อไหร่โทรมาด้วยนะ”ประไพเอ่ย

“ยายคะ ให้เฌอไปส่งที่สถานีรถไฟไหมคะ”

ยายพยักหน้าก่อนมอบจี้หยกให้หลานสาวทั้งสองคน

“เก็บไว้นะเฌอและแพทนี่คือสิ่งที่ยายอยากให้หลานๆ เก็บไว้ดูยามคิดถึงนะ”

ยายกล่าวเสร็จพร้อมสั่งให้เฌอไปส่งยายที่สถานีรถไฟ รถคันโปรดเคลื่อนออกจากร้านแพทตี้ไปจนถึงสถานีรถไฟ

“ถึงแล้วค่ะยาย ให้เฌอนั่งเป็นเพื่อนยายไหมคะ”เฌอเสนอก่อนยายของเธอพยักหน้า

“เฌอ หลานรู้ไหมว่าตอนเฌอยังแบเบาะ ยายก็พาเฌอไปอยู่ทางภาคใต้เฌอสงสัยว่าทำไมที่นี่มี แค่2ฤดูละ”

เฌอเอ่ยขึ้น

“ยายคะ ก็เพราะว่าภาคใต้ติดกับมาเลย์เซีย เพราะฉะนั้นมีสองฤดู ร้อนกับฝน ที่นั่นไม่มีฤดูหนาวนี่คะ”

ยายนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

“มัน…ก็ใช่นะ ที่นั่นมีทะเลกว้างใหญ่ มีอาหารทะเลยายก็อยู่ที่นั่นมาตั้งแต่เด็กแล้ว”

เฌอปรางปลอบใจ

“ยายคะ เฌอเข้าใจนะว่ายายรักที่นั่นมากๆ เฌอเองเคยอยู่ที่นั่นแค่สองสามปีเองพ่อก็เลยย้ายมาเฌอภูมิใจมากๆ นะที่เคยอยู่ภาคใต้มาก่อน”

ยายหยิบตั๋วรถไฟขึ้นมา รถไฟมาถึงเวลา เจ็ดนาฬิกา

“เดี๋ยวรถไฟคงมาแล้ว ถ้าหลานคิดถึงยายอย่าลืมมาเยื่ยมที่สงขลานะ”

“ค่ะยาย”เฌอตอบ

เสียงประกาศดังขึ้น

‘ตอนนี้ขบวนรถไฟสายกรุงเทพฯ-สงขลากำลังถึงชานชาลาแล้ว ผู้โดยสารคนไหนจะไปสงขลาก็เตรียมรอขึ้นได้ที่ชานชาลาที่ 4-7ได้ครับ’

“งั้นยายไปก่อนนะเฌอหลานรัก”

ยายสวมกอดเฌอก่อนผละกันแยกย้ายทำหน้าที่

“ค่ะ ยาย เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ”

ยายก้าวออกจากที่นั่นโดยทันที ก่อนเฌอจะโบกมือลาแล้วกลับมานั่งรถของตัวเองแล้วเคลื่อนรถออกจากที่นั่นมุ่งมายังร้านแพทตี้ รถในตอนนี้ติดเฌอต้องรออีกนานกว่ารถจะเคลื่อนตัว

…

โอมกำลังนั่งขรึมบนโต๊ะก่อนที่จะหันหน้ามาดูการรายงานยอดกำไรของลูกค้าเขาคอยเช็คค่าน้ำ ค่าไฟรวมถึงพนักงานทำความสะอาดด้วย มีเสียงเคาะประตู

“เข้ามา”เสียงทุ้มเอ่ย

อีกฝ่ายบิดลูกบิดประตูเข้ามาก่อนเอาแฟ้มงานมาให้

“นี่ค่ะผู้จัดการ ยอดประจำเดือนตุลาคม”

โอมเปิดเอกสารขึ้นมาดู เป็นผลที่น่าพอใจ

“ถึงแม้ว่าช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี แต่เราจะให้ยอดของเราคงที่ห้ามขาดทุนเข้าใจไหม”โอมเน้น

“ค่ะผู้จัดการ ฉันจะทำให้โรงแรมของเราไม่ขาดทุนเราจะทำให้ดีที่สุดค่ะ”พนักงานสาวบอกก่อนผู้จัดการสั่งให้ออกไป

…

แพทตี้ทำงานฝ่ายประชาสัมพันธ์ของโรงแรมแห่งใจกลางเมืองกรุงฯ เธอแต่งตัวได้เนี๊ยบ และมาตรงเวลาก่อนเพื่อนร่วมงานแซว

“แพท วันนี้แต่งตัวดูดีจัง จะไปทำงานหรือไปหาผัว”

แพทฉีกยิ้มก่อนตอบ

“ทำงานสิแพร แหมถ้าฉันเอาผู้ชายคงไม่แต่งตัวแบบนี้หรอก ใส่สูท ผูกเนคไทแบบนี้หรอก”

เพื่อนร่วมงานที่นี่ดูแซวเป็นส่วนมาก แพทเองก็อายที่เพื่อนร่วมงานแซว เขาแอบชอบผู้จัดการของโรงแรมที่นี่ ผู้จัดการของที่นี่ชื่อจอร์น เขาเป็นหนุ่มรักสุขภาพ บริหารก็เก่ง เขาไม่เหมือน กอล์ฟที่เคยเป็นคู่กัด

“นี่ๆ คุณจอร์นมา”

จอร์นชายหนุ่มสูงใหญ่ตัวล่ำ ตรงสเป็กสาวๆ หลายคน

“สวัสดีค่ะผู้จัดการ”

แพทตี้เก็บอาการเขินอายไม่อยู่

“สวัสดี แพทเธอโอเคไหม วันนี้เห็นเธอ…”

“โอเคค่ะผู้จัดการ แพทโชคดีที่มีผู้จัดการที่เก่งงานบริหารค่ะ”แพทเอ่ยคำชม

“เยี่ยมมาก ทุกคนวันนี้ต้องทำได้ดีนะ เราจะมาตรวจดูอีกครั้ง”

ทุกคนแยกย้ายกับทำงานตามหน้าที่

…

กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น กอล์ฟกำลังมองร้านอาหารญี่ปุ่น ซูชิ ข้าวปั้น ในตอนนี้ เป็นเวลา 10 นาฬิกา ซึ่งเร็วกว่าไทย 2ชั่วโมง ก่อนจะหันหน้ามาทาง มิโดริก่อนเอ่ยเป็นภาษาญี่ปุ่น มิโดริมีเพื่อนชื่อว่า มิวสิค มิวสิคมาทำงานที่นี่ได้ปีกว่าเขาคอยเป็นล่ามแปลภาษา

“กอล์ฟ นายมาเรียนภาษาอังกฤษที่นี่หรอ”เสียงหวานเอ่ยถามเพื่อนคนไทยด้วยกัน

“ใช่แล้วสิค แล้วสิคมาเรียนที่นี่ด้วยหรอ” กอล์ฟถามเพื่อนด้วยความสงสัย

“ใช่ สิคกลับเมืองไทยเมื่อเดือนที่แล้วแม่ของสิคบอกว่า เงินนะหายากมากๆ สิคเองเลยตัดสินใจว่าจะทำงานและเรียนภาษาให้เก่งขึ้นนะ”มิวสิคบอกก่อนมองไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้ใบไม้กำลังร่วง หล่นจากต้นลงสู่พื้น มิโดริพูดภาษาไทยไม่ค่อยชัด

“อาหารที่นี่อร่อยมากๆ เลยนะ มีเนื้อวากิวนี่สุดยอดมากๆ เลย”

มิโดริพูดเป็นภาษาญี่ปุ่นสลับกับภาษาอังกฤษ มิวสิคเลยแปลภาษาไทยให้ฟัง

“มิโดริถามคุณว่า จะกลับมาเมืองไทยอีกเมื่อไหร่คะ”

กอล์ฟไล่ความคิดก่อนส่ายหน้า

“ไม่รู้สิ จบครอสภาษาอังกฤษจบเมื่อไหร่ ก็ตีกลับไทยเมื่อนั้น”

มิโดริได้ฟังกอล์ฟพูดถึงกับเข้าใจก่อนหยิบหนังสือภาษาอังกฤษขึ้นมาอ่าน มิวสิคมองมาทางมิโดริก่อนยิ้มแหยๆ

…

ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง แพทชักชวนเฌอปรางให้มาทานอาหารกลางวัน เฌอสงสัยเรื่องบางเรื่องจึงเอ่ยถาม

“เออ แพท เราขอถามหน่อย”เฌอปรางเอ่ยขึ้น

“มีอะไรหรอเจ้ ถามมาได้เลย”

“คือว่า เกมเมอร์กับยูทูปเบอร์ต่างกันมากไหมแล้วเขามีรายได้ยังไงหรอ”เฌอปรางเอ่ยด้วยความสงสัย

“เกมเมอร์ คือคนกลุ่มหนึ่งที่เล่นเกม แต่ไม่ใช่คนที่เล่นแต่เกมเท่านั้นแต่เป็การเล่นเป็นอาชีพซึ่งคนส่วนใหญ่อาจคิดว่าการเล่นเกมนั้นมีแต่ข้อเสีย แต่ในความเป็นจริงนั้น การเล่นเกมไม่ได้มีแค่โทษ แต่มีข้ออยู่มากมาย ซึ่งมันอยู่ที่ว่าคนที่เล่นเกมนั้นจะนำไปใช้ประโยชน์มากแค่ไหน

ซึ่งผู้คนที่เป็นเกมเมอร์นั้นเขาได้เล่นโชว์ในappต่างๆ อาทิ

เช่น YouTube ซึ่งเป็นappดังซึ่งทำให้เขามีรายได้และบ้างคนหรือบ้างกลุ่มก็ได้เล่นเกมและได้นำไปแข่งขันในระดับประเทศ จนไปถึงระดับโลกเลยละ ส่วนยูทูปเบอร์ ก็คือ เป็นผู้ที่มีชื่อเสียงได้รับความนิยมในสื่ออินเตอร์เน็ต เป็นนักอัปโหลดสื่อวิดีโอผ่านเว็บไซต์ที่สามารถแบ่งปันวิดีโอได้  ไงละเจ้”

เฌอปรางเริ่มหายสงสัย

“คงจะมีบางส่วนคล้ายกับไอดอลสินะ” เฌอปรางเอ่ยขึ้น

“ใช่นะ เห็นไหมเฌอ สมัยนี้นี่อาชีพที่ไม่ใช่ข้าราชการเขาก็ยังหารายได้นะ” แพทตอบ

เฌอผ่อนลมหายใจ ก่อนมีเสียงหญิงอายุห้าสิบกว่าเอ่ยขึ้น

“สองพี่น้องคู่นี้คุยเรื่องอะไรกันอยู่ละ”

แพทออดอ้อน

“แม่ ก็พี่เฌอนะสิ เขาสงสัยเรื่องยูทูปเบอร์กับเกมเมอร์ค่ะแม่”

“หรอลูก อาชีพอะไร เบอร์ๆ เมอร์ๆ นี่มันคงจะดูเป็นอาชีพอิสระเนอะ”

แพทพ่นลมหายใจ แล้วขำที่แม่ของเธอยังหัวโบราณ

และอีกนาทีต่อมา โอมในชุดลำลองเดินเข้ามาในร้านแพทตี้ ประไพเอ่ยถาม

“คุณโอม จะสั่งอะไรหรอวันนี้มีทั้ง ผัดคะน้าหมูกรอบ กะเพราไข่เหยี่ยวม้า หรือจะเอาข้าวผัดรวมมิตรละ”ประไพแนะนำเมนูอาหารให้อีกฝ่าย

“เปล่าครับคุณป้า ผมมาหาเฌอครับ”โอมตอบ

“เฌออยู่กับแพทอยู่ห้องครัว”ประไพตอบห้วนๆ

โอมมุ่งตรงเข้าไปยังเฌอปราง เฌอปรางกำลังคุยกับแพท

“เจ้ พี่โอมมาหา”

เฌอหันขวับกลับไป โอมก็กำลังจ้องมองเฌอปราง ในตอนนี้เฌอกำลังเลี่ยงที่จะทำอาหาร

“เฌอ มาอยู่นี่เอง เออแพท พักนี้ไม่ได้ติดต่อนายกอล์ฟหรอ”

แพทเกลียดคนที่เขาไม่อยากได้ยินก็คือ ‘กอล์ฟ’

“ไม่นี่พี่โอม ถ้านายกอล์ฟมา ให้มันไปตายที่ไหนเลยไป”แพทประชดก่อนรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้น

เฌอปรางมองน้องสาว ก่อนที่จะส่ายหน้า

“คุณโอมคะ คิดว่ายัยแพท เขาจะลงเอยกับกอล์ฟไหมคะ”เฌอถาม

“คิดว่าไม่รู้สิ เห็นโบราณว่า ใครเกลียดอะไรมักได้อย่างงั้นนะ”

เฌอยิ้มกริ่ม ก่อนเอ่ย

“ถ้ายัยแพท แต่งงานกับกอล์ฟหรือกอล์ฟควงสาวญี่ปุ่นคงจะสะใจมากสินะคะ”

โอมไม่มั่นใจ ก่อนที่จะส่งยิ้มให้เล็กน้อย แล้วเดินจากไป

แพทกำลังหงุดหงิดกับคนชื่อกอล์ฟที่ไม่อยากฟังปรัไพเห็นเลยเอ่ย

“มาช่วยแม่สิ แพท”

แพทหยอดด้วยน้ำเสียง

“ค่ะๆ แม่”

โอมเดินออกมาหลังร้านก็เลยเอ่ยเบาๆ

“วันนี้ลูกค้าเยอะไหม แพท”

แพทชำเลืองมองก่อนเอ่ย

“เยอะค่ะพี่โอม แพทเองก็อยากโสดไปแบบนี้นานๆ แพทเกลียดนายกอล์ฟนั่นมากๆ เลยค่ะ คนอะไรขี้บ่น”แพทบอกกึ่งประชด

โอมรู้อยู่ว่าแพทไม่ชอบนายกอล์ฟมาก แต่เธอเข้มแข็งเมื่อเธอไม่อยากบอกว่าเพราะอะไร

“แพท แพท”เฌอปรางเอ่ยขึ้น

“มีอะไรหรอเจ้”แพทสวนกลับไป

“เอาอันนี้ไปให้ลูกค้าโต๊ะโน้นเร็ว”

แพทรับจานในมือของเฌอปรางก่อนจะนำไปเสิร์ฟถึงโต๊ะลูกค้า

“นี่ค่ะ กะเพราหมู”

เฌอยิ้มเจื่อนก่อนเดินกลับไปยังห้องครัวตามเดิม โอมเหลียวมองที่นาฬิกาข้อมือ ก่อนเดินออกไป

พอร้านแพทตี้กำลังจะปิดร้าน แพทกับเฌอปรางและแม่ของเธอเก็บอุปกรณ์เข้า ก่อนที่จะเข้าไปในบ้าน

แพทกำลังคุยเป็นภาษาอังกฤษกับเฌอปราง

“Cherprang Hello”

“Hi! Pat How are you to day”

“I’m Fine thanks  You And Me?”

แพทงงก่อนตอบ

“Yes, You And Me”

ก่อนที่เฌอปรางและแพทมองหน้ากัน ในตอนนี้เฌอปรางกับแพทพูดภาษาอังกฤษได้คล่องแคล่วแล้ว

…

โอมนั่งครุ่นคิด ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อส่งไลน์ไปหา กอล์ฟน้องชายของเขาที่อยู่ต่างประเทศ

โอม: กอล์ฟ ตอนนี้นายเรียนภาษาอังกฤษจบหรือยัง แล้วกลับไทยตอนไหน

กอล์ฟยังไม่ตอบกลับมาเลย รอสักสิบนาที กอล์ฟตอบกลับมา

กอล์ฟฟี่: ผมเรียนที่นี่สองปีจบครับ อากาศที่นี่เย็นสบายแต่จะเริ่มหนาวตอนช่วงเดือนพฤศจิกายนครับ ปีหน้าผมค่อยกลับมาเมืองไทยครับพี่โอม

พี่สบายดีมากไหมครับ

โอม: สบายดี พี่พึ่งกลับมาจากร้านแพทตี้ ไปหาเฌอปรางมา ปีนี้เขาอายุยี่สิบสี่แล้ว เฌอเขามีงานแสดงและร้องเพลง ส่วนน้องสาวเขาก็เป็นเกมเมอร์แล้ว แต่น้องสาวเขาไม่ชอบนาย

กอล์ฟฟี่: หรอครับพี่ ตอนนี้ผมมีแฟนแล้ว เป็นคนญี่ปุ่น ชื่อ มิโดริ เธอกำลังเรียนภาษาไทยจากผม ผมชอบเขา เขาเป็นคนดีมากๆ เลยครับ

โอมอ่านข้อความถึงกับตกใจก่อนที่จะพิมพ์ไป

โอม: ไหนส่งรูปมาให้ดูหน่อยสิ

กอล์ฟส่งรูป เป็นรูปผู้หญิงผมยาว ผิวขาว ดวงตาสีน้ำตาล  โอมเห็นก็ชื่นชม

โอม: ระวังนะแพทเขาจะเสียใจ

กอล์ฟไม่รู้เรื่องใด ก่อนที่จะไม่ตอบคำถาม

โอมลดมือวางโทรศัพท์ลง ก่อนมองไปนอกหน้าต่าง

เห็นเฌอกับแพทกำลังเดินผ่าน โอมจึงเปิดหน้าต่างเรียก

“เฌอกับแพท คือว่าเรามีอะไรจะคุยด้วย”เสียงเข้มพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

สองสาวหยุดเดินก่อนมองแล้วเอ่ยขึ้น

“มีอะไรหรอคุณโอม”เฌอปรางเอ่ยถามเบาๆ

“คือว่า เมื่อกี้นี้พี่คุยกับกอล์ฟ คือว่า…”

“คืออะไรหรอพี่โอม”แพทถามด้วยน้ำเสียงดุ

“คือว่ากอล์ฟ มันมีแฟนใหม่แล้ว แฟนมันเป็นคนญี่ปุ่น”โอมตอบ

“ก็ดีนี่พี่โอม แพทเองนะก็ไม่รักเขา เขาอยากจะชอบใครก็เชิญ ส่วนแพทขอโสดทั้งที่ไม่มีใครเอา พี่เฌอ

งั้นแพทไปซื้ออาหารเที่ยงก่อนนะคะ แพทขอตัว”แพทบอกก่อนเดินเชิดหน้าหนีก่อนเดินไปข้างหน้า

ปล่อยให้โอมกับเฌอปรางอยู่กันเพียงตามลำพัง

“คุณโอมคะ คิดว่าแพทจะได้ควงคู่กับกอล์ฟไหมคะ”เฌอถามอย่างสงสัย

“คิดว่าไม่รู้สิ แต่สองคนนี้มีเรื่องให้ทะเลาะกันตลอด”

“ไม่เหมือนคู่ของเราเลย รักชอบพอกัน”

โอมฮึดฮัดใจก่อนตอบ

“ใช่ครับ ถ้าไอ้กอล์ฟไปแต่งงานกับมิโดริ แพทคงขึ้นคานอย่างเดียว”

“เฌอว่านะคะ แพทเขาภายนอกแข็งกระด้างแต่ข้างใน อ่อนไหว บอบบาง เขาเคยอกหักตอนอยู่ ม.2ตอนนั้นเขาเจ็บมาก จนไม่ชอบผู้ชายและไม่มีความรักเลยนะคะ” เฌอปรางบอก

“หรอครับผมเองก็สงสารเขานะครับที่เคยอกหักเรื่องความรัก”

เฌอปรางเล่าให้อีกฝ่ายฟัง

“ใช่ค่ะ แพทเคยอกหัก เขาไม่มีความรักนอกจากพ่อกับแม่ แต่คิดว่า อีกนานก็คงขึ้นคาน ว่าแต่ กอล์ฟเขาไปเรียนที่ประเทศไหนคะ”

เฌอเอ่ยถามอย่างสงสัย

“กอล์ฟไปเรียนที่ญี่ปุ่น เขาจะกลับมาปีหน้าครับ ถ้ากลับมาคงจัดงานแต่งให้เลยละครับ”

“งานแต่ง จริงสิปีหน้าเฌอกับแพทจะอายุยี่สิบห้าแล้วสินะ”

“ครับ เฌอครับผมแต่งเพลงนี้ไว้ให้เธอ เธอช่วยร้องเพลงบันทึกเสียง เป็นเพลงเดี่ยวได้ไหม”

เฌอตกใจ

“เพลงเดี่ยว ร้องเดี่ยวหรือคะ”

“ครับ หรือไม่ก็ชวนแพทมาร้องเป็น คอรัสก็ได้ครับ”

เฌอปรางตอบ

“ก็ได้ค่ะ เฌอจะชักชวนน้องมาบันทึกเสียงช่วย”เฌอปรางตอบ

“งั้นเฌอไปตามแพทก่อนนะ”

โอมยืนมองเฌอปรางก่อนแพทจะเรียกให้แฝดผู้พี่เข้าไปช่วยถือ โอมอมยิ้มอย่างไม่ใยดี

…

เฌอปรางกับแพท เดินมาถึงร้านแพทตี้ เฌอเลยเล่าให้อีกฝ่ายฟัง

“แพท คือว่าคุณโอม เขาจะให้เราร้องเพลง เลยอยากให้แพทมาร้องคอรัสแทนแพทสนใจไหม”

แพทครุ่นคิดก่อนตอบ

“ก็สนใจนะเจ้ แต่อยากอัดนายกอล์ฟบ้านั่นมากกว่า”แพทบ่น

เฌอห้ามอีกฝ่าย

“ไม่เอาสิแพท เราควรจะปล่อยวาง พระพุทธเจ้าสอนเรามาให้รู้จักปล่อยวาง นะๆ เฌอขอร้อง”

แพทมองหน้าพี่ก่อนตอบแบบหงุดหงิด

“เออ ก็ได้”

เป็นอันว่า แพทได้ร่วมร้องเพลงและบันทึกเสียงที่โอมแต่งเพลงให้เฌอ