ลิขิตรัก สองหัวใจ (โอม เฌอปราง bnk48) เรื่องนี้ลง เว็บนี้ Readawrite และ Dek-D

 

ในตอนนี้แพทกับเฌอปรางสลับตัวกันในการดำรงชีวิต เฌอปราง(แพทตี้)ก็ได้มายืนอ่านบ้านเลขที่ของบ้านพักตรงตามที่เฌอปราง บอกมาก่อนหน้านี้ เขาเดินเข้าไปในบ้าน เห็นอดิศรกำลังจิบชาก่อนมองหน้า

“อ้าวเฌอ กลับมาแล้วหรอลูก”

“ค่ะพ่อ เฌอกลับมาแล้ว เฌอคิดถึงพ่อมากๆ เลย”

แพทตี้ตอนนี้สวมรอยเป็นเฌอปรางได้โผลกอดอดิศร อดิศรยืนอึ้ง

“เฌอทำอะไรเนี่ยลูก เหมือนยังกับไม่เห็นพ่อมานานเลย”

“เปล่าค่ะพ่อ ที่เฌอดีใจที่เจอพ่ออีกครั้งหนึ่ง”

อดิศรเอะใจ ตามปกติเฌอจะคอยทำอาหารให้

“เฌอพ่อหิวไปหาทำไรให้กินเถอะ”

แพทตี้เดินไปเข้าห้องครัว เธอเปิดเตาแก๊ส ก่อนทำอาหารเมนูง่ายคือ ข้าวผัดหมู ไข่เจียวยัดไส้ก่อนจัดแจงเสิร์ฟ

“พ่อคะ อาหารมาแล้วค่ะนี่ ข้าวผัดหมู ไข่เจียวยัดไส้ค่ะ”

อดิศรตักข้าวใส่จานก่อนตักข้าวคำหนึ่ง

“พอทานได้ วันนี้ลูกทำได้ดี ไม่ว่าลูกจะเป็นใครพ่อก็ดีใจแล้ว”

แพทฟังก็แทบน้ำตาจะไหลเพราะไม่เคยมีใครชมเธอมาก่อน ก่อนที่เธอจะเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเรียน เธอเองก็พอมีความรู้ด้านวิทยาศาสตร์มาบ้าง ก่อนรอรถไปมหาวิทยาลัย

…

แพทตี้(เฌอปราง)เดินเข้ามาเพื่อหวังจะช่วยแม่เสิร์ฟลูกค้า

“แม่คะ มาหนูช่วยทำ”

เฌอทำอาหารให้ลูกค้าทาน

“นี่เฌอ แม่พึ่งรู้เลยนะว่า มีเฌอเท่ากับว่ามีสวรรค์มาโปรด แต่มีแพทมาก็ช่วยเล็กๆ น้อยแต่นอกนั้นแพททำไม่เป็น”

“แม่รู้ด้วยหรอคะว่าใครเฌอ ใครแพท” เฌอปรางถาม

“แม่รู้สิ เฌอเป็นคนรักเพื่อน พ่อแม่ อ่อนน้อม แต่แพทนี่สิ เรียนก็ไม่เก่ง ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง เล่นแต่เกม แม่แล้วเหนื่อยมากนะลูกคนนี้”

เฌอปรางเอ่ยขึ้น

“แม่คะ แพทเขาต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะนะคะ ถึงเขาจะไม่เก่งแต่เราต้องสนับสนุนเขานะคะ”

เฌอปรางเอ่ย

“มันก็ใช่นะ แม่ผิดเองที่ไม่อบรมลูก ให้แพทนะเก่งเหมือนเฌอ”

เฌอกำลังปรุงอาหารพร้อมชิม

“จริงดิเฌอลูกต้องไปโรงแรมแทนแพทนะ”

“จ้าแม่ เฌอจะไปแทนแพท”

ประไพกำลังจัดแจงอาหารให้ลูกค้าเสิร์ฟ ในขณะนั้นโอมกับกอล์ฟเดินมาเข้าร้าน

“ผมเอากะเพราหมูกับข้าวผัดกุ้งอย่างละจานนะ”

เฌอปรางเหลือบไปมองโอมในตอนนี้ครุ่นคิดเรื่องเงินๆ ทองๆ ก่อนเอาน้ำมาให้

“อะ กินน้ำสิคะ เดี๋ยวจะไม่สดชื่น”

 โอมมองหน้าก่อนจะส่งยิ้ม

“ขอบคุณมากนะเฌอ แต่ผมไม่อยากกินหรอก”

กอล์ฟกำลังสังเกตท่าทีของแพท(เฌอปราง) มีท่าทีเปลี่ยนไปไม่เหมือนเมื่อก่อน

“เดี๋ยวเธอ! ทำไมไม่ทะเลาะกับฉันละ”

เฌอเองไม่เคยรู้เลยว่าจะแขวะกอล์ฟยังไง

“นี่คุณคะ ฉันเองเคยมีปัญหาขนาดนั้นเลยหรอ”

กอล์ฟเลิกคิ้ว

“ใช่ ผมมีปัญหากับคุณ คุณยังทะเลาะกับผม อ๋อหรือว่าคุณโดนไม้หล่นใส่หัวแล้วความจำเสื่อมหรอ”

“ใช่ ฉันความจำเสื่อม ขอโทษนะคะ คุณถ้าไม่ชอบขี้หน้าฉัน get out”แพท(เฌอปราง)ขึ้นเสียงใส่

“ก็ได้พี่โอมเรากลับ”

โอมใช้ความคิดบอกอีกฝ่าย

“กอล์ฟนายอยากไปก็ไปก่อนเถอะ ป้าครับเอาข้าวห่อใส่กล่องด้วยนะครับเอากล่องพลาสติกนะครับ”

โอมสั่งแม่ค้า

กอล์ฟรับข้าวกล่องก่อนเดินออกไป

“คุณเฌอ นี่ก็ดุไม่แพ้กันกับ..คนก่อนหน้านี้ด้วยนะครับ”

เฌอปรางยิ้มแก้มปริ ก่อนจะเอ่ย

“คุณโอมรู้ได้ยังไงคะ คนไหนเฌอ คนไหนแพท บางทีฉันอาจจะชื่อแพทก็ได้นะคะ”

โอมอึ้งไปสักพักก่อนยิ้มตอบ

“ผมมองแววตาไงครับ แววตาของเฌอดูบอบบาง สู้ คุยเก่ง พออีกคนดูเข้มแข็งทะมัดทะแมงบอกไม่ถูกสิครับ”

เฌอยิ้มก่อนจะเอ่ยขึ้นสุภาพ

“เฌอเองคิดว่าแพทเป็นคนสู้คน เก่ง ดื้อ แต่เฌอ อ่อนแอ อ่อนหวาน ยิ้มเก่งแค่นั้นค่ะ”

เฌอตอบอย่างเรียบๆ ก่อนที่โอมจะเอี้ยวตัวไปอีกทาง

“คุณชอบทำบุญไหมครับ พรุ่งนี้วันพระ ผมกะว่าจะพากันไปวัดอยู่พอดี”

เฌออมยิ้มมองแววตาของชายหนุ่ม

“ชอบค่ะ เฌออยากทำบุญมากๆ เลยนะคะ แต่..ไม่ค่อยมีเวลา”

โอมหัวเราะหญิงสาว

“งั้นผมพาคุณไปวัดดีไหมครับ”

เฌอปรางเองก็พยักหน้ารับก่อนจะเดินไปหลังร้าน

..

เฌอปราง(แพทตี้)กำลังรอขึ้นรถตู้โดยสารประจำทาง เธอได้แต่ยื่นรอรถในตอนนี้เยอะมาก คันแล้วคันเล่าผ่านหน้าเธอไป มีหญิงในชุดนิสิตเดินเข้ามา

“อ้าวเฌอ รถเสียหรอเธอถึงไม่ได้เอารถมาขับ”เสียงของหญิงนิสิต คนนั้นไม่ใช่ใครคืออุ๋งอิ๋งเอ่ยถามเพื่อน

แพทจะปฏิเสธว่าขับรถไม่เป็นก็คงอาย เลยตอบไปว่า

“อ๋อ รถฉันเสียนะ พอดีฉันเลยมารอรถอยู่นะ”

แพทตอบ

“เฌอ รู้ไหมวันนี้เรามีนัดคืออะไร”

แพทยืนงง ก่อนสั่นหัวไปมา

เพื่อนอีกคนเสริมขึ้น

“วันนี้อาจารย์มีนัดรายงานวิจัยเรื่องตัวอย่างยาชนิดใหม่นะ”

“ตัวยา!” แพทเอ่ยขึ้น

“ใช่ตัวยาที่เธอทำอยู่นะ ไอ้ขวดสีฟ้าๆ นะ”

แพทหยิบตัวยาในขวดพลาสติกใสภายในขวดมีตัวยามีสีฟ้า

“อ๋อหรอ พวกเธอชื่ออะไรหรอ”

แพทเอ่ยถาม หญิงสาวสองคนยืนงง แล้วเอ่ยว่า

“เฌอ ความจำเสื่อมหรือเปล่าฉันอุ๋งอิ๋ง ส่วนนี่คือ ก้อยไง”

“อุ๋งอิ๋งกับก้อย”

แพทตอบ

“นี่เฌอวันนี้เป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย อย่าบอกนะว่ากินยาไม่เขย่าขวด วันนี้ดูแปลกๆ”

“เปล่านะ เฌอสบายดี ว่าแต่วิจัยที่ว่านี่เป็นวิจัยที่ฉันทำเองหรอ”

“ใช่ไงเฌอ เธอทำเอง ปะไปหาอาจารย์กัน”

อุ๋งอิ๋งลากแขนอีกฝ่ายตรงไปยังอาจารย์

…

แพท(เฌอปราง)รีบเข้ากะพนักงานในตอนเช้า นิ่มเพื่อนร่วมงานคนสนิทเห็นอีกฝ่ายแต่งตัวดูเรียบร้อย

“อ้าวแพท มาเข้างานแล้วหรอ”

“ใช่แล้วพี่…พี่ชื่ออะไรหรอ”

“พี่ชื่อนิ่ม ชื่อจริงนิ่มนวล น้องแพทความจำเสื่อมหรอถึงจำอะไรไม่ได้”

เฌอปรางพยักหน้า ก่อนจะหยิบปากกาขึ้นมาเขียน ลูกค้า ชาวต่างชาติเดินเข้ามา

“Check In Please”

“Ok Please Wait”

เฌอหันมาทางพี่นิ่ม

“พี่นิ่มมีห้องไหนว่างไหมคะ”

“ห้อง204 ไม่มีผีหรอก”

เฌอหันกลับมาทางลูกค้าชาวต่างชาติ

“Room Number two hundred Four”

“This keys”

ชาวต่างชาติรับกุญแจ

“Thanks You”

เฌอปรางหันกลับมาเช็คกุญแจห้องตามเดิม นิ่มเบิกตาโพลง

“แพท สุดยอดเลย พูดภาษาอังกฤษได้เก่งมาก”

พี่นิ่มชื่นชม

“พี่นิ่มตามปกติแพทไม่ชอบพูดภาษาอังกฤษหรอ”เฌอถามย้อนอีกฝ่าย

“ส่วนมากก็มีแต่ลูกค้าไทยนานๆ ทีถึงจะมีแต่ชาวต่างชาติ แพทสุดยอดเหมือนอย่างกับเจ้าของภาษามาเอง”

“What you name”

พี่นิ่มตอบ

“My name is นิ่มศรี”นิ่มตอบแกมหัวเราะ

เฌอสนุกมากในการสวมรอยเป็นแพท

…

เฌอปราง(แพทตี้)นั้นกำลังเรียนภาษาอังกฤษอยู่ จนอาจารย์ภาษาอังกฤษถาม

“Good morning  ทีเซอร์”

ทุกคนในห้องพากันหัวเราะ อาจารย์ภาษาอังกฤษ สั่นหัวไปมา

“No Re please Under me

Good morning teacher”

แพทพูดตาม

“Good Morning Teacher”

“How are you to day”

“I’m Fine Teacher”แพทตอบ

“very good”

อาจารย์ภาษาอังกฤษเลยสอนอีก

“เฌอ ม่าย เคย เรียน ภา สา อังกฤษ เหรอ ไอ คิด ว่า ภา สา อังกฤษ มัน ดี มากๆ เลย นะ ไป ฝึก มา ใหม่นะ”

แพทเองพอคุยได้แต่ยังไม่ค่อยได้

“เฌอตามปกติเธอจะเก่งภาษานี่วันนี้มาแปลก”

“ขอโทษนะทุกคน เฌอนะผิดเอง”

แพทกล่าวคำขอโทษ

“ไม่เป็นไร ครูให้อภัย”ครูอีกคนบอก

“เฌออาจารย์คิดว่าจะติวภาษาอังกฤษจริงๆ จังๆ กับเธอเสียแล้วละ”

“ค่ะอาจารย์”

อุ๋งอิ๋งมองหน้าเพื่อนก่อนที่จะสั่นหัวไปมา

แพทเองก็หัวเสียและโทษตัวเอง

…

แพทตี้(เฌอปราง)เดินไปตามโถงทางเดินเห็นโอมกำลังเล่นกีต้าร์จึงย่องก่อนเอามือปิดตาอีกฝ่าย

“ทายสิใครเอ่ย”

ผู้ที่ถูกปิดตาไม่อยากเล่นด้วย เขาสัมผัสมือเป็นมือนุ่มๆ กลิ่นตัวที่ดูหอม

“คุณวิ คุณภา หรือไม่ก็คุณเฌอ”

เฌอสวมรอยเป็นแพทก็ลดมือลง

“เก่งจังรู้ได้ยังไงคะ”

“รู้ได้สิครับ เฌอ ก็กลิ่นตัวของเฌอไง”

เฌออมยิ้มเล็กน้อยที่อีกฝ่ายยังจำเธอได้

“คุณโอมวันนี้เฌอ เอ๊ย แพทเอาเอกสารมาให้เซ็นค่ะ”

โอมก้มหน้าตรวจทานเอกสาร เป็นเอกสารผู้ถือหุ้นรายใหญ่ และยังมีการนำเสนอโรงแรมคู่แข่งด้วย

“มีอะไรหรอคะ”

“คือว่า มีคนยักยอกผู้ถือหุ้นของโรงแรมผม เฌอคุณโทรตามกอล์ฟมาด่วนเลยนะ”โอมสั่งเสียงเขียวให้อีกฝ่ายโทรไปหาผู้จัดการ

“สวัสดีครับ ผมผู้จัดการของโรงแรมโอมการ์เด้น ครับ”

“อะไรนะด่วนเลยหรอ”

กอล์ฟรีบเดินจ้ำอ้าวมุ่งตรงไปยังห้องรองผู้จัดการ

“พี่โอมมีอะไรหรอครับ”

โอมยื่นเอกสารให้อีกฝ่ายดู

“อะ อ่านเอกสารนี้นายจะเข้าใจ”

กอล์ฟตรวจทานข้อความในเอกสาร

“เป็นไปได้ยังไง โรงแรมคู่แข่งยักยอกหุ้นของเรา”

โอมครุ่นคิดจนคิ้วเป็นปม

“แพท คุณคิดว่ายังไง”

เฌอเองก็ไม่ค่อยเก่งทางด้านการบริหาร ก่อนจะแก้ปัญหาเฉพาะหน้า

“แพทว่า เราต้องสืบว่าใครคือสายให้กับโรงแรมคู่แข่ง ถ้ามีเราก็จะร่วมมือช่วยคุณโอมด้วยค่ะ”

เฌอตอบก่อนมองหน้าไปหากอล์ฟแต่กอล์ฟก็เริ่มสงสัยว่าแพทดูไม่เหมือนเมื่อก่อน จึงจับมืออีกฝ่ายหลังโอมหารือเรื่องการยักยอก

“นี่คุณ คุณไม่สบายหรือเปล่าแต่ก่อนคุณด่าผม ชวนทะเลาะกับผมอยู่ตลอดเหมือนอย่างกับว่า..คุณเปลี่ยนไปไม่ใช่คนเดิม”

เฌอหันหน้ามาหาอีกฝ่าย

“แล้วไงคะ คุณกำลังจับผิดฉันหรอคะ”

“ใช่ คุณเปลี่ยนไปไม่ใช่คนเดิม แล้วคุณเรื่องบางเรื่องดูจำอะไรไม่ได้ ความจำเสื่อมหรือไง”

เฌอถอนหายใจก่อนตอบ

“คุณคะ สักวันหนึ่งคุณก็จะรู้เองว่าฉันคือใคร แต่ตอนนี้ฉันต้องเก็บความลับเอาไว้ก่อนนะคะ”

กอล์ฟเอาหน้าแนบใบหน้าที่ดูเนียนสวยก่อนจะเล้าโลมจูบอีกฝ่ายที่ผ่านมาเธอพูดกระแทรกแดกดัน เฌออึ้งไปห้านาที

“คุณกล้าจูบฉัน คนผีทะเล คนชวยโอกาส”

เฌอใช้ฝ่ามือประกบไปที่หน้าของอีกฝ่าย

กอล์ฟอมยิ้มที่ชวยโอกาสจูบหญิงร่างเล็ก

เฌอเดินไปคิดไป

‘คนบ้า คนชวยโอกาสฉันไปด่านายตอนไหน คนบ้า’

เฌอครุ่นคิด โอมกำลังนั่งนิ่งพร้อมเอามือลูบใบหน้า

ก่อนที่กอล์ฟจะเดินเข้ามา

“แพทไปแล้วหรอ”

“ครับพี่โอม พี่โอม คนที่ชื่อเฌอที่พี่พูดนี่คือใครหรอครับ”

โอมหยิบรูปขึ้นมาใบหนึ่งแล้วโยนไปให้กอล์ฟดู กอล์ฟตกใจมาก

“เห้ย ทำไมหน้าเหมือนคนชื่อแพทจังเลย ราวกับว่าเป็นคนๆ เดียวกัน”

โอมหัวเราะเบาๆ

“ฉันกำลังสงสัยนะ ว่าทั้งคู่เป็นอะไรกัน แล้วทำไมถึงอยู่คนละที่ได้ละ”

กอล์ฟเคยมีเพื่อนเป็นคู่แฝดชาย หน้าตาคล้ายคลึงกันมาก

“หรือว่า เธอคือฝาแฝดหรอครับ”

โอมครุ่นคิด ก่อนพยักหน้า

“งั้นพี่จะลองสะกดรอยว่าเธอคือใครกันแน่”

โอมเริ่มสงสัยใครคือใครกันแน่