ลิขิตรัก สองหัวใจ (โอม เฌอปราง bnk48) เรื่องนี้ลง เว็บนี้ Readawrite และ Dek-D

เฌอปรางกำลังนั่งอ่านหนังสือวิทยาศาสตร์กับชีวิต วันนี้เป็นอีกวันที่เธอที่จะต้องก้มหน้าอ่านหนังสือโดยไม่พูดจากับใคร เพื่อนร่วมห้องกำลังขะมักเขม้นหาข่าววิทยาศาสตร์ขององค์การอวกาศ อาจารย์เดินเข้ามาเอ่ยกับเฌอปรางว่า

“เฌอ ทางมหาวิทยาลัยเขากำลังรับสมัครน้องๆ อายุ 12-19 ที่มีความรู้วิทยาศาสตร์กับอวกาศแต่ครูนะเห็นว่าเธออายุเกิน ฉันเลยส่งเฟรินน้องรหัสของเธอไปแล้วนะ”

 เฌอปรางเงยหน้าขึ้นมามองอาจารย์ก่อนปิดหนังสือเอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆ

“ก็ดีนี่คะอาจารย์เฟรินเขาอายุ 19พอดีนี่คะ เฌอเองอายุเกินหมดสิทธิ์เลยให้น้องๆ ไปแทนค่ะอาจารย์”

อาจารย์ส่งยิ้มก่อนมองไปยังอีกคน ส่วนเฌอก็เปิดหนังสือเพื่อที่จะอ่าน เขาเองต้องการหาความรู้ในห้องเรียนและนอกห้องเรียน

…

ชายหนุ่มในชุดสูทกำลังจัดแจงการแต่งกาย วันนี้เขาแต่งตัวดูดีกว่าทุกวันที่ผ่านมา เขาหอบกีต้าร์ไฟฟ้าตัวโปรดขึ้นมาเล่น แววตาเขาดูเย็นชา เขานึกถึงคนที่ชื่อ ‘เฌอปราง’ เขานึกในใจ

‘เฌอคนในทีวี คนที่พาไปทานข้าวคนเดียวกัน แต่เฌอคนที่เป็นพนักงานต้อนรับของโรงแรมเราละ คือใคร เฌอตัวปลอมหรือไงกันนะ’

เสียงเคาะประตูขัดจังหวะทำเอาอีกคนสั่งให้คนที่เคาะประตูหน้าห้อง

“เข้ามา”

ชายอีกคนสวมสูทสีฟ้าเดินเข้ามาพร้อมนำเอกสารมายื่นให้อีกฝ่ายเซ็น

“เอกสารนี้ คือเอกสารรายละเอียดของหุ้นและผู้ดูแลหรอ” โอมถามอีกฝ่าย

“พี่โอมดูเอาเองสิ”

โอมตรวจทาน

“มีคนถอนหุ้น ลูกค้ามีเยอะไหม”

“ก็เยอะนะครับพี่โอม”

โอมนั่งคิดจนคิ้วขมวดเป็นปม

“นายเอาเอกสารไป กอล์ฟนายคิดเหมือนเราไหมว่า คนที่เราพาไปทานข้าวคือเฌอตัวจริง แต่คนที่เป็นพนักงานของโรงแรมเราคือตัวปลอม”

โอมครุ่นคิด

“ผมก็คิดว่าแบบนั้นนะครับพี่โอม เฌอคนในทีวีคือตัวจริงส่วนคนที่อยู่โรงแรมเราคือตัวปลอม แต่เห็นเขาบอกว่าเขาชื่อแพทนะครับพี่โอม”

โอมเองครุ่นคิดก่อนเอ่ย

“เอางี้พี่จะนัดเฌอไปทานชาบูแล้วนายก็ต้องไปเพื่อจับผิดเขาว่าอีกคนคือใคร”

“ครับพี่โอม งั้นผมไปก่อนนะครับ”

กอล์ฟเดินออกจากห้องทำงานของโอมมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของตนก่อนจะคิดเรื่องคนชื่อแพท

“เธอคือใครกันนะ แพท”

….

พนักงานต้อนรับสาวส่งยิ้มให้ลูกค้าก่อนแนะนำห้องของโรงแรม แพทชอบช่วยเหลือในเรื่อง ลูกค้าสูงวัยขนของมาเยอะเลยช่วยแบกกระเป๋าของลูกค้าส่งถึงห้อง นิ่มมองเห็นก็เอ่ยขึ้น

“นี่แพท เธอนี่ขยันทำงานจัง ถ้าเป็นแบบนี้ผู้จัดการคงถูกใจมากๆ”นิ่มเอ่ยคำชื่นชม

“ถูกใจกับผีสิ เขาจะหักคะแนนฉัน ถ้าเขาดีเลิศเหมือนรองผู้จัดการฉันจะโชว์power แล้ว”

“จ้าแม่คุณ”

นิ่มทำความสะอาด ส่วนแพทกำลังต้อนรับลูกค้า มีพนักงานชายคนหนึ่งรายงานแพท

“แพท ผู้จัดการเรียกให้ไปพบ”

แพทเดินไปตามที่พนักงานชายบอก

“อีตาขี้หลีเรียกฉันทำไมเนี่ย”

เธอบ่นในใจก่อนตัดสินใจเคาะประตู

“เข้ามา”

แพทเดินเข้ามาใบหน้าบึ้งตึงก่อนที่จะมองเจ้านายของเจ้าหล่อน

“เรียกมาหาฉันมีอะไรไม่ทราบคะบอส”

แพทเอ่ยถามอีกฝ่าย ก่อนที่จะเกลียดคนตรงหน้าอย่างหมั่นไส้

“ตอนเย็นไปกินชาบูด้วยกันไหม”

แพทมองไปนอกหน้าต่างก่อนเอ่ย

“ขอโทษนะคะ ฉันไม่ว่างต้องช่วยแม่เก็บร้าน”

“เธอนี่ก็กตัญญูเนอะ ถ้าวันแม่ปีไหนคงได้รางวัลลูกดีเด่นสินะ”กอล์ฟสบถ

“นี่! ฉันจะไปหรือไม่ไปมันก็เรื่องของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์บังคับฉัน”

“ก็ได้ ผมจะบอกคุณ คุณคือเฌอปรางตัวปลอม”

“เดี๋ยว! ฉันเฌอปรางตัวปลอมหรือ”

“ใช่นะสิ หรือว่าเธอจะปฏิเสธ”

แพทคัดค้าน

“ใช่ ฉันไม่ใช่เฌอปราง ฉันชื่อแพท ฉันคือฉันเข้าใจไหม”

แพทบอกก่อนเดินกลับไปยังฟ้อนท์พนักงานต้อนรับ

กอล์ฟร้องห้าม

“หยุด! ถ้าเธออยากไปร้านชาบูก็ไปนะเราไม่บังคับ”

แพทเดินออกไปโดยไม่กล่าวคำใดๆ

 ผู้จัดการหนุ่มตาจับจ้องไปที่ประตูก่อนผ่อนลมหายใจ ก่อนหันมาใช้เครื่องคอมพิวเตอร์

…

รองผู้อำนายการกำลังเขียนเพลงมอบให้แด่เฌอปราง เขาแอบหลงรักเธอเข้าเสียแล้ว แพทเดินผ่านมาได้ยินเสียงเพลงถึงกับชอบ

‘รองผู้จัดการจะแต่งเพลงให้ใครกันนะ’

แพทเริ่มเคาะประตู โอมเอ่ยขึ้น

“เชิญครับ เข้ามา”

แพทเปิดประตูเข้ามา

“รองผู้จัดการคะแต่งเพลงให้ใครหรอ”

“แต่งเพลงให้เฌอไง แล้วเฌอไม่ออกอีเว้นท์หรอ”

แพทส่ายหน้า

“ตอนเย็นว่างหรือเปล่าละครับ”

“ว่างค่ะ เฌอว่างถ้าหากว่าไม่มีอีเว้นท์”

แพทสวมรอยเป็นเฌอ

“หรอครับแล้วเฌอเข้ามาเพราะอะไรหรอครับ”

แพทมองไปรอบๆ และบอกว่า

“เฌอชอบฟังเพลงและร้องเพลงค่ะเลยเข้ามาหา..คุณ”

“งั้น ผมจะชวนคุณไปทานชาบูกันนะครับ”

“ค่ะ”แพทตอบ

แพทรีบเดินออก เธอชอบสวมบทเป็นเฌอปราง เธอก็ชอบร้องเพลง ร้องเพลงเพราะมากๆ ก่อนที่จะกลับบ้านไปช่วยแม่

…

เฌอปรางวันนี้มาดักรอแพทที่ร้านแพทตี้

“ป้าคะ ป้าแพทยังไม่มาหรอ”

“ยังเลยนะ เดี๋ยวคงมามั๊ง”

ประไพบอก

อีกสักพักแพทเดินกลับมาจากทำงานโรงแรม

“อ้าวเฌอ มารอเราหรอ”

“ใช่แล้วกะว่าจะพาไปทานข้าวนอกบ้านซะหน่อย”

แพทจึงเอาเรื่องที่โอมบอกไปเล่าให้อีกฝ่ายฟัง

“เฌอ คือว่าคุณโอมเขาชวนเธอไปทานชาบูด้วยนะ”

“หา! จริงหรอ”

“จริงสิ แต่ฉันนะสวมรอยเป็นเธอบอกว่าไปชาบู”

“สวมรอย? แพทเธอก็ไปกับฉันด้วยนะ”

แพทนั่งคิดอยู่นาน

“ได้สิเฌอฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอนะ”

เฌอกำลังจะขึ้นรถ

“แพท ไม่เก็บร้านช่วยแม่เธอก่อนหรอ”

“แพทไปเลยลูก วันนี้แม่เก็บเอง”

ประไพกวักมือไล่ให้อีกฝ่ายไป

“ยัยหนูสองคนนี้ สักวันต้องรู้ความจริงนะหนู”

ในตอนนี้รถเก๋งคันโปรดเคลื่อนออกไปตามถนน

…

ณ ร้านชาบูแห่งหนึ่ง เป็นร้านที่ติดเครื่องปรับอากาศและดูมีลูกค้าเยอะแยะหลายคน ร้านแห่งนี้ตั้งไม่ไกลจากบ้านเท่าไหรนัก รถคันโปรดก็มาหยุดที่หน้าร้าน

“แพทรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ”

เฌอปรางสั่งห้ามให้อีกฝ่ายลงจากรถ

เฌอมองเห็นชายหนุ่มแต่งตัวดูภูมิฐานก่อนเดินเข้าไปในร้าน

“อ้าวคุณเฌอ เชิญครับ”โอมผายมือเพื่อให้ผู้ที่มานั่งลง

ส่วนแพทจับตามองเฌอก่อนละสายตามายังในรถตอนนี้เธออดใจไม่ไหวเลยมายืนอยู่ข้างรถ เฌอเห็นรีบออกไปหา

“แพทฉันบอกแล้วว่าห้ามลงจากรถ”

“ก็แพทปวดฉี่นี่”

“เฌอเอางี้เราขอไอดีไลน์หน่อยนะเพื่อเราสลับกัน”

เฌอคิดครุ่นก่อนตอบ

“ได้สิแพท นี่ไอดีไลน์ฉัน”

“นี่ไอดีไลน์แพท เราแลกกันนะ”

แพทบอกก่อนหนีหลบหน้าโอมมุ่งตรงไปยังห้องน้ำของร้าน

“เฌอครับ มารอใครหรอครับ”

“เออ..คือเฌอรอเพื่อนในวงนะ ชื่อไข่มุก”

“อ๋อที่ชอบทำอาหารหรอ เขามาหรอ”

เฌอพยักหน้าแก้เก้อ

“ดีพี่จะได้สัมภาษณ์เขา”

“ค่ะคุณโอม”

เฌอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ไลน์หาแพท

เฌอ:แพทตอนนี้เธออยู่ไหน

แพท:ฉันกำลังฉี่อยู่ แล้วข้างนอกเฌอคุยกับคุณโอมหรือยัง

เฌอ:คุยกันแล้ว เขาดูคารมณ์ดี แพทกลัวเขาหรอ

แพท:เปล่า เขาดูน่ารักมากๆ จากที่ฉันพูด

เฌอ:หรอแล้วเขาว่ายังไงหรอ

แพท:เขาว่า เขาแต่งเพลงให้เฌอด้วยแหล่ะ เขารักเฌอ

เฌอ:ไม่ใช่มั๊ง แพท แต่เฌอเองยังไม่รู้ใจเขาเลย

“เฌอครับ เฌอ”เฌอหันไปทางต้นเสียง

“คะ คุณโอม”

“ผมว่าเราเข้าไปนั่งในร้านชาบูก่อนดีกว่าอยู่นี่ร้อนมากๆ”

“ค่ะ”

โอมและเฌอเข้าไปในร้าน เขาและเธอสั่งเนื้อชาบูตามด้วยผักและนานาชนิด

“คุณโอมทานร้านนี้เหรอคะ” โอมนิ่งไปอยู่ครู่หนึ่ง

“ครับร้านนี้เป็นของเพื่อนพ่อผมเลยมาอุดหนุน”

“หรอคะ”

ชายอีกคนมาดเกาหลีเดินเข้ามา

“พี่โอม มานานยัง”

“นานแล้ว  นี่คือเฌอปรางที่พี่อยากแนะนำให้รู้จัก”

“สวัสดีค่ะยินดีที่ได้รู้จักกันนะคะ”

กอล์ฟกระพุ่มมือไหว้อีกฝ่าย

“คนนี้หรอพี่ที่หน้าเหมือนยัยแพทปากปลาร้าเน่า”

“อ้าวรู้จักแพทตี้ด้วยหรอคะ”

“ครับรู้จักกันดี นั่นคือคู่กัดของผม”

เฌอหัวเราะก่อนเอ่ยปาก

“ระวังนะคะเกลียดอะไร มักได้อย่างนั้น ยิ่งเกลียดก็ยิ่งเจอรักนะคะ”

กอล์ฟพ่นลมหายใจ

แพทเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นการสนทนาสองหนุ่มกับหนึ่งสาวก่อนคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา

แพท: เฌอบอกอีตาบ้าเกาหลีนั่นให้ไปโต๊ะด้านหลังหน่อยสิ

เฌอ: โอเคเพื่อน

“คุณกอล์ฟคะ มีเพื่อนฉันเขาบอกว่าจะคุยกับคุณด้วยนะคะ”

“คุยตรงไหนครับ”

“โต๊ะทางด้านหลังค่ะ เชิญเลยนะคะ”เฌอปรางเชื้อเชิญชายอีกคนให้เดินออกมาจากที่นั่น

แพทรีบเดินออกไป ก่อนนั่งไปที่โต๊ะด้านหลัง

“นึกว่าใครเธออีกแล้วหรอ”

“ใช่แล้วจะทำไม”

กอล์ฟมองมาทางเฌอปราง

“คุณนี่หน้าเหมือนเฌอปรางจังเลยนะ”

แพทเบ้ปากก่อนจะสั่งเครื่องดื่มมาดื่ม

“แล้วเธอทำไมไม่ไปโต๊ะโน้นละ”

กอล์ฟเอ่ยถามอีกฝ่าย

“ฉันกลัวคุณโอมรู้เดี๋ยวแป๊บหนึ่งฉันสวมแว่นตาดำก่อน”

แพทรีบสวมแว่นตาดำก่อนที่ไม่ให้โอมจำหน้าเธอได้

“เธอมานี่เลยยัยตัวแสบ”

กอล์ฟจับมือหญิงสาวร่างบางเพื่อให้ไปนั่งโต๊ะเดียวกันกับเฌอ โอมมองเห็นหญิงสาวอีกคนในตอนนี้สวมหมวกกับแว่นตาดำปกปิดใบหน้า

“กอล์ฟนั่นใคร”

เฌอเสนอออกตัวรับแทน

“นั่นญาติฉันเอง มานั่งก่อนสิ”

เฌอเรียกอีกฝ่ายให้นั่งลงข้างๆ เธอ

 แพทนั่งข้างๆ เฌอก่อนถลึงตาใส่คนตรงหน้า

“เฌอครับ ผมอยากให้คุณมาพักที่โรงแรมผมจัง คือแบบว่าตอนพักมาเล่นคอนเสิร์ตนะครับ”

 “อ๋อ เหรอคะช่วงนี้เฌอไม่ค่อยว่างเลยนะคะ เพราะต้องออกงานคอนเสิร์ตไหนจะรับงานแสดงอีกนะคะ” เฌอยิ้มเจื่อนก่อนมองมายังคนข้างๆ

“ใช่ค่ะเฌอเขาไม่ค่อยว่างนี่คะไหนจะงานแสดง งานคอนเสิร์ตอีกเฌอไม่ว่างหรอกค่ะคุณโอม”แพทเสริม

“น่าเสียดายเลยนะครับ อาหารร้านนี้อร่อยมาก ผมเคยมาทานที่นี่เป็นประจำ เฌอไม่เคยมาหรอครับ”

“ไม่นี่คะ เฌอชอบกินอาหารญี่ปุ่น มันอร่อยดี” เฌอบอก

“หรอครับ เฌอร้องเพลงเพราะไหมครับ”

เฌอมองหน้าโอมก่อนยิ้ม

“เพราะสิ เฌอเองชอบพูดภาษาญี่ปุ่น อังกฤษก็ได้นะคะ”

เฌอบอก

โอมนั่งครุ่นคิดก่อนแนะนำชักชวน

“จริงสิ ถ้าโรงแรมของผมมีพนักงานเก่งๆ อย่างเฌอผมคงรับครับ”

เฌอยิ้มให้ชายชุดสูทก่อนเอ่ย

“จริงหรอคะ”

“จริงสิครับ กอล์ฟ มีตำแหน่งว่างไหมที่โรงแรมของเรา”

กอล์ฟมองมาทางโอม

“ไม่มีตำแหน่งเลยนะครับพี่โอม เฌอคงไม่มาร่วมงานกับผมแน่ๆ”

โอมเอ่ยถามอีกฝ่าย

“เฌอทำงานอะไรหรอครับ”

“เฌอทำงานอยู่สถาบันวิจัยไทยค่ะ คุณโอมเป็นผู้จัดการหรอคะ”

โอมปฏิเสธทันที

“เปล่าครับ ผมเป็นรองผู้จัดการ ผู้จัดการคือ กอล์ฟครับ”

เฌอประหลาดใจมากๆ เบิกตาโพลง

“ผู้จัดการคือ คุณกอล์ฟ แล้วทำไมชื่อโรงแรม โอม การ์เด้นท์ คะ”

กอล์ฟอธิบายให้อีกฝ่ายฟัง

“คือตอนนั้นผมซื้อที่ที่นี่เอาไว้ผมเลยคิดว่าจะตั้งชื่อโรงแรมกอล์ฟ การ์เด้นท์ รีสอร์ท แอนด์ สปา แต่พอดีผมเลยให้ตั้งชื่อพี่โอมขึ้นแทนแล้วตัดคำว่ารีสอร์ท แอนด์ สปาครับ”

เฌอได้ฟังดังนั้นถึงเข้าใจเลยว่าทำไมถึงตั้งชื่อโรงแรมแบบนั้น

“ร้านชาบูนี้อร่อยมากๆ เลยนะคะ เป็นร้านเพื่อนๆ คุณสินะคะ”เฌอเอ่ยขึ้น

“เปล่าครับ ร้านนี้ร้านโปรดผม ผมรู้จักเขาผมก็เลยมากินที่นี่ครับ”

แพทเบ้ปากก่อนสบถ

“ให้มันจริงเถอะอีตาขี้เก๊ก”

กอล์ฟเอาเท้าเขี่ยไปที่เท้าของหญิงที่นั่งตรงข้าม

โอมกับเฌอมองตากันก่อนส่งยิ้มให้ พอทานจนอิ่มแล้ว โอมเป็นฝ่ายจ่ายเงิน เฌอมองมาทางโอม

“ขอบคุณมากนะคะคุณโอมที่เลี้ยงฉัน”

“ไม่เป็นไรครับ เฌอจะกลับบ้านหรอครับ ผมแลกไลน์กันไหม”

เฌอยิ้มก่อนส่งโทรศัพท์มือถือให้อีกฝ่าย

“ผมแอดไปหาคุณแล้วครับ”

“งั้นเฌอกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”

เฌอกล่าวลา ก่อนชวนแพทขึ้นรถด้วย

“เห้อรอดตาย เฌอ เราดูอาการแบบนี้เฌอแอบชอบคุณโอมหรอ”

เฌอลังเล เขาก็ดูสุภาพมากๆ

“แพทชอบคุณโอมไหม”

เฌอย้อน

“ไม่นะ ตอนแรกๆ แพทชอบเขาแต่ตอนนี้ยกให้เฌอเลยเขาดูเหมาะสมกับเฌอตั้งเยอะ”

แพทบอก

“เฌอเองก็ไม่มั่นใจนะสิ จริงสิแพท เรามาสลับตัวกันไหม”

แพทถึงกับนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ย

“ก็ได้สิ แต่แพทขับรถยนต์ไม่เป็นเลย แพทอยากไปหาพ่อ อยากดูแลพ่อ”

แพทบอก

“เฌอเองก็อยากดูแลแม่และเก็บร้าน แพทต้องทำวิจัยวิทยาศาสตร์แทนฉันและก็ดูแลทำอาหารให้พ่อด้วยนะ”

“แต่แพททำอาหารไม่เป็นนี่”

“คนเรานะต้องมีการฝึกฝน ถ้าเราไม่ฝึกมันจะเป็นหรือค่อยๆ ทำไปเดี๋ยวก็เป็นเอง”เฌอบอกก่อนจะส่งแพทไปที่ร้านแพทตี้ เฌอเองต้องไปบ้านพักของพนักงาน และรอวันรุ่งขึ้นให้ทั้งคู่แต่งตัวสลับกัน

ในยามเมื่อทั้งคู่เปลี่ยนตัวกัน เฌอเองก็แอบชอบคุณโอม และทิ้งให้แพทอยู่กับพ่อของตน