Fic อนิเมะ นักเดินทางข้ามโลก

 
         
          หลังจากที่ชินอิจิร้องไห้เสร็จแล้วเขาก็เช็คน้ำตาด้วยความเขินอาย เป็นผู้ชายดันร้องไห้ให้ผู้ชายด้วยกันเห็นก็คงอายมาก เรื่องนี้เป็นเรื่องปกติ
 
          พอเช็คน้ำตาเสร็จชินอิจิก็ลุกขึ้นยืน แล้วก็ก้มหัวขอโทษริมหนึ่งทีที่ทำให้กลัว ซึ่งการกระทำนี้ทำให้ริมรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่ชินอิจิมาขอโทษทั้งๆที่เขาไม่ได้ผิดอะไรเลย
 
          "สวัสดีครับ ฉันชื่อริม"  ริมพูดพร้อมยื่นมือซ้ายออกไปเพื่อจะจับมือกับชินอิจิ ชินอิจิก็ยื่นมือขวาออกไปเพื่อจับมือตามมารยาทแต่พอนึกขึ้นได้มามือขวาคือมิกิที่ซึ่งจะฆ่าอีกฝ่าย  เขาจึงดึงมือกลับอย่างรวดเร็วแล้วเปลี่ยนไปใช้มือซ้ายแทน
 
          ริมเห็นฉากนี้ก็ยิ้มเล็กน้อย  แล้วก็เก็บมือซ้ายพร้อมกับยื่นมือขวาออกไปจับมือ 
          "ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณริม ฉันชื่อว่าอิซุมิ ชินอิจิ"  ชินอิจิพูดพร้อมยิ้มทักทาย
 
          หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งทั้งสองก็ปล่อยมือแล้วก็เงียบไปซักพักเพราะไม่รู้จะพูดอะไรก่อน ฝั่งริมที่รู้ว่าชินอิจิเป็นใครและจะเกิดอะไรขึ้นต่อก็ไม่รู้จะพูดอะไรเพราะกลัวว่าจะทำให้เกิดบัตเตอร์ฟายเอฟเฟกต์ (Butterfly Effect) ขึ้นแล้วพล็อตเรื่องที่เขารู้จะเปลี่ยนไป
 
          ส่วนชินอิจิก็ไม่รู้จะพูดอะไรเพราะตอนนี้ตัวตนที่แท้จริงของเขาถูกเห็นแล้ว แม้ว่าอีกฝ่ายผู้ว่าเข้าใจแต่ตัวของเขาเองก็ยังไม่เชื่อใจ100 เปอร์เซ็นอยู่ดี  เพราะถ้าตัวตนปรสิตของเขาได้ถูกเผยแพร่หรือถูกบอกกล่าวแล้วล่ะก็มันต้องเป็นอันตรายต่อตัวเขาอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะถูกนำไปผ่าตัดทดลองหรือถูกนำไปฆ่าก็ตาม
 
          ริมที่เห็นว่าชินอิจิทำท่าทางกระอึกกระอักก็พอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังกังวลว่าตัวเขาจะนำเรื่องของตัวเองไปบอก ซึ่งจุดนี้ถือว่าเข้าใจได้เนื่องจากมันเป็นสิ่งที่อันตรายจริงๆ ถ้ามีการเผยแพร่ออกไป
          ดังนั้นเขาต้องทำให้ชินอิจิเชื่อใจในตัวเขาก่อน
          "ชินอิจิ ฉันรู้ว่านายเป็นปรสิต... แต่ไม่เป็นอะไรหรอก เพราะฉันรู้ว่าจิตใจของนายยังคงเป็นมนุษย์อยู่" 
          ชินอิจิที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้หมดห่วง
          "อา...ขอบคุณที่ปลอบใจฉัน แต่ฉันรู้ตัวเองดีว่าฉันไม่ใช่มนุษย์แล้ว" ชินอิจิพูดพร้อมถอนหายใจ แต่แล้วเขาก็จำได้ว่าริมไม่ได้รู้สึกแปลกใจหรือรู้สึกตกใจที่รู้ว่าตัวเขาเป็นปรสิต  สิ่งที่ดูน่ากลัวและเป็นอันตรายอย่างมาก
          "...ริม.. นายไม่กลัวปรสิต?.."  ชินอิจิมองไปที่ริมอย่างสนใจ เขาอยากรู้มากๆ ว่าทำไมริมถึงไม่รู้สึกตกใจที่ตัวเองเป็นปรสิต
          "ฉันเคยเห็นปรสิตแล้วน่ะ  เลยไม่รู้สึกตกใจมาก แต่ฉันตกใจมากนะที่เห็นว่าปรสิตของนายอยู่แค่ที่มือขวา" ริมพูดพร้อมชี้ไปที่มือขวาของชินอิจิ
 
          พอได้ยินอย่างนั้น ชินอิจิก็เกาแก้มเล็กน้อย จากนั้นจึงตัดสินใจเล่าให้ริมฟังตั้งแต่ต้นเกี่ยวกับมิกิและตัวเอง 
 
          แต่สิ่งที่ทำให้ริมแปลกใจคือการที่ชินอิจิตัดสินใจเล่าเรื่องที่ควรจะเป็นความลับให้เขาฟัง แต่พอคิดถึงสถานการณ์ของชินอิจิที่ต้องมาเจอกับมิกิแล้วยังต้องมาเจอกับปรสิตหมาอีก เขาก็รู้สึกเข้าใจขึ้นมาก
 
          เพราะการที่คนเราต้องเก็บความลับที่เป็นอันตรายมาก โดยไม่บอกแม้แต่คนในครอบครัว มันรู้สึกอึดอัดมาก เขาจึงทำเป็นสงสัยบ้าง ชื่นชมที่ชินอิจิแน่วแน่ในการรัดแขนของตัวเองบ้าง เพื่อให้ชินอิจิได้ระบาย
 
          หลังจากพูดคุยกันอีกซักพัก ชินอิจิก็ขอตัวกลับบ้าน ริมก็เลยแยกตัวออกมาจากชินอิจิตอนนั้น แต่เขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเขาไม่มีเงินติดตัวเลยซักเยนเดียว ไม่มีที่อยู่อาศัยด้วย
 
          ตอนนั้นหกที่เงียบหายไปนานก็ดังขึ้นในใจของเขาอีกครั้ง
          "ขอแสดงความยินดีที่สามารถสู้กับความกลัวของตัวเองได้นะครับ  ถ้านายท่านกำลังกังวลเรื่องเงิน ที่พักหรือตัวตนในโลกนี้ กระผมสามารถช่วยได้นะครับ โดยปกติระบบจะสามารถแลกเปลี่ยนแต้มเป็นเงินได้โดยอัตราคือ1 แต้มต่อ100,000 เยน (ประมาณ29,355.73 บาท) และสามารถสร้างตัวตนในโลกใบนี้ได้ด้วย5 แต้ม แต่ตัวตนเป็นแค่คนธรรมดานะครับ ถ้าจะเป็นลูกชายมหาเศรษฐีต้องใช้แต้มมากกว่านี้ตามฐานะ"
 
          "ไม่ต้องหรอก.. เอาแค่นี้ก็พอ เอาเป็นแลกเงิน5 แต้มแล้วก็สร้างตัวตนให้ฉันทีนะ ขอให้เป็นนักเรียนในโรงเรียนเดียวกับชินอิจิด้วย"  ด้วยที่ภารกิจต่างๆ ของริมอยู่ในเนื้อเรื่องหลักที่เขารู้ ซึ่งมีจุดศูนย์กลางคืออิชุมิ ชินอิจิ ถ้าจะใช้ความได้เปรียบด้านข้อมูลที่รู้เขาต้องเขาไปอยู่ใกล้กับชินอิจิเข้าไว้
          "5 นาทีครับ" 
 
          ได้ยินแล้วริมก็เดินไปนั่งที่ชิงช้าเพื่อคลายเครียดหลังจากเจอประสบการณ์เฉียดตาย พร้อมกับจับที่แผลบนไหล่ของตัวเองซึ่งมีเลือดไหลอยู่เล็กน้อย  
 
          แต่สิ่งที่สำคัญสำหรับเขาคือ เลือดนั้นอุ่มและเหนียว สัมผัสอันสมจริงนี้ทำให้เขาเข้าใจกับอันตรายของโลกอนิเมะได้มากขึ้นว่า การประมาทแค่เล็กน้อยอาจจะทำให้ตัวของเขาเสียชีวิตได้ แต่เขาถือว่าโชคดีถ้าเขาไปโผล่ที่โลกอันตรายสูงมากอย่างนารูโตะเป็นที่แรก  ริมกลัวว่าตัวเขาจะตายหลังจากไปถึงเพียงไม่กี่นาที
 
          'มันน่าหัวเราะนิดหน่อยแหะ.... ทั้งๆที่ได้เข้ามาในโลกอนิเมะ ตามที่อยากแล้วแต่กลับมากลัวซะได้' ริมยิ้มเยาะออกมาเล็กน้อยพอคิดถึงเรื่องนี้ แต่ยิ้มได้ไม่นานเขาก็รู้สึกเจ็บแผล
 
          'เจ็บเว้ย!! ' ริมคิดแล้วก็จับแผลของเขา
 
          ผ่านไปไม่นานเสียงของหกก็กลับมา
 
          "เสร็จเรียบร้อยแล้วครับนายท่าน" สิ้นเสียงก็มีบัตรประชาชนและบัตรเครดิตตกลงมาข้างหน้าริม ดีที่ริมรับได้ทันไม่อย่างนั้นมันอาจจะตกพื้นไปแล้ว
 
          ได้เงินและบัตรประชาชนแล้วริมก็ลุกขึ้นจากม้านั่ง เพื่อจะไปหาที่อยู่อาศัยเพราะตอนนี้เวลาใกล้จะมืดแล้ว เขาก็ไม่อยากจะนอนข้างถนนด้วยแต่ก่อนจะไปหาเช่นหอพักหรือเข้าโรงแรม เขาต้องไปหาทางพันแผลหรือห้ามเลือดก่อน
 
          คิดได้อย่างนั้นริมก็เลยเดินหาคลินิกที่อยู่ใกล้ๆ สนามเด็กเล่นที่เขาอยู่แล้วก็ให้พยาบาลในคลินิกช่วยทำแผลให้ ซึ่งตอนแรกพยาบาลก็ถามด้วยความสงสัยว่าเขาไปโดนอะไรมาเพราะแผลยาวพอสมควรดีที่บาดไม่ลึกมาก
 
          ริมได้แต่ยิ้มและโกหกพยาบาลไปว่ามีดมันตกใส่พอดี  นางพยาบาลจึงไม่เอาความต่อ เขาจึงรอดออกมาได้จากสถานการณ์นี้ ก่อนจะขอบคุณพยาบาลแล้วก็เดินออกจากคลินิกเพื่อไปหาที่อยู่อาศัย
 
          แน่นอนด้วยความที่เขาไม่ใช่คนท้องถิ่น เขาก็เลยไม่รู้จักเมืองนี้เลยแม้แต่น้อย เขาจึงได้แต่ถามคนที่ผ่านทางมาว่ามีโรงแรมหรือหอพักราคาไม่แพงพริเวณนี้ไหมและก็มีคนบอกทางให้ ดังนั้นเขาจึงสามารถหาหแพักอยู่ได้อย่างง่ายดายด้วยราคา9,000 เยนต่อคืน (ซึ่งไม่รู้ว่าแพงไหม)
 
          หลังจากหาที่พักได้แล้ว ริมก็รู้สึกว่าเขาหิวมากจึงตัดสินใจเดินทางออกไปหาของกินข้างนอก แน่นอนอาหารที่เขาจะกินคือ 'ซูชิ' เพราะซูชิเป็นอาหารญี่ปุ่นที่โด่งดังมาก แม้แต่ริมก่อนที่จะมาโลกนี้ก็มักจะกินซูชิบ่อย แต่เป็นซูชิชิ้นล่ะ5 บาท ซึ่งมีรสชาติค่อนข้างปานกลาง 
 
          หลังจากที่กินซูชิไปมื้อใหญ่ริมก็กำลังเดินทางกลับหอพักแต่ตอนนั้นเอง  เขาก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาในทันที สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนตอนเห็นปรสิตหมาและมิกิ มันเป็นสัญชาตญาณที่บอกให้เขารู้ว่ามีปรสิตอยู่ใกล้ๆ (ซึ่งพึ่งมารู้เพราะระบบบอก)
 
          'ปรสิต!!'  คิดได้อย่างนั้น ริมก็เรียกปืนออกมาจากระบบทันทีและเพิ่มความระมัดระวังทันใด พร้อมกับหันมองไปรอบๆตัว
 
          ตอนนั้นเขาก็สังเกตเห็นว่าในซอยใกล้ๆ กับตัวเขานั้นมีรอยเลือดเปื้อนอยู่บนพื้น มันเป็นการยืนยันว่ามีปรสิตผ่านตรงนี้มาก่อน ทำให้เขาต้องชั่งน้ำหนักว่าจะไปหรือจะสู้ แต่คิดได้แปปเดี๋ยว ริมก็ตัดสินใจสู้เพราะเขาไม่ต้องการกลายเป็นคนขี้ขลาด
 
          ริมดึงปืนมาข้างหน้าตัวของเขาแล้วก็ค่อยๆ เดินไปทางซอยที่มีปรสิตอยู่ ค่อยๆก้าวทีละก้าวจนใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อถึงระยะหนึ่งเขาก็ได้ยินเสียงกินเนื้อ ซึ่งทำให้เขารู้สึกสะอิดสะเอียนและคลื่นไส้ แต่เขาก็ยังคงเดินต่อไปจนถึงระยะที่ปรสิตหยุดกิจแล้วหันมาทางเขา
 
          หน้าของปรสิตนั้นแยกออกเหมือนดอกไม้บาน แต่มันไม่ได้สวยงาม มันเต็มไปด้วยเลือดและชิ้นเนื้อ มันน่ากลัวมาก พอปรสิตนั้นเห็นว่ามีมนุษย์เข้ามาใกล้หน้าที่บานออกก็กลับมาเป็นหน้ามนุษย์แบบปกติ แต่ปากเปื้อนเลือด
          "มนุษย์....เหรอ..." ปรสิตตัวนั้นพูดพร้อมกับลุกแล้วก็ทำท่าจะเดินมาหาริม
          เห็นแบบนั้นริมยกปืนขึ้นเล็งแล้วยิงออกไปแบบไม่ลังเลทันที เพราะในความคิดของเขาปรสิตไม่ใช่มนุษย์ แม้เขาจะฆ่าไปเขาก็ไม่รู้สึกมากนัก
          แต่กระสุนนั้นไม่ได้โดนตัวของปรสิต ปรสิตได้แยกหัวออกแล้วใช้ใบมีดปัดกระสุนออกไป พอเห็นอย่างนั้นริมก็ยิงปืนออกไปอีกอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าจะยิงไม่โดนบ้างแต่นั้นไม่ใช่เรื่องที่ริมต้องสนใจเพราะเขาไม่คิดว่าปรสิตจะสามารถปัดกระสุนได้หมดและด้วยปืนglock กระสุนไม่มีวันหมดมันทำให้เขาสามารถยิงได้อย่างไม่ต้องสนใจจำนวนกระสุน
 
          ปรสิตที่เห็นว่าปืนของริมยิงได้มากกว่า20 นัดก็รู้สึกแปลกใจแม้ว่าปรสิตส่วนใหญ่จะไม่ค่อยหาความรู้กัน แต่ก็มีบางส่วนที่เข้าใจหรือรู้จักวัฒนธรรมของมนุษย์ และปรสิตตัวนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น มันพอจะรู้ว่าปืนพกแบบนี้ไม่น่าจะยิงกระสุนได้มากกว่า20 นัดแน่ๆ
 
          คิดได้แบบนั้นปรสิตก็รู้ว่าปืนของรินมีอะไรที่พิเศษกว่าปกติจึงเล็งใบมีดให้ไปเฉือนมือของริม แต่ในขณะที่ปรสิตเสียสมาธิ ตอนนั้นก็เกิดข้อผิดพลาดขึ้น ใบมีดได้ปัดพลาดทำให้กระสุนไม่ได้กระเด็นออกแต่กลายเป็นกระเด็นเข้าไปโดนที่แขนแทน และเมื่อโดนยิงยิ่งทำให้ปรสิตเสียงสมาธิและทำให้การปัดกระสุนหยุดลง
 
          ตอนนั้นริมก็เห็นโอกาส เขาเลยยิงออกไปเป็นชุดใหญ่ในทันทีและมันก็เข้าเป้าหมด ทำให้ปรสิตเต็มไปด้วยรูกระสุน ปรสิตที่รู้ว่าตัวเองจะตายแน่ๆ มันจึงคิดจะฆ่าริมก่อนที่มันจะตาย  แต่ริมที่ระมัดระวังอยู่เสมอก็เห็นการกระทำของปรสิตเลย กระโดดออกมาในทันทีทำให้การโจมตีของปรสิตพลาดเป้าไป!
 
          "....ม..นุษย์..." ปรสิตพูดก่อนที่มันจะเหี่ยวเฉาและตายลง
          ริมที่เห็นว่าปรสิตตายแล้วก็รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อยแต่ไม่ได้วางการป้องกันลง เพื่อความปลอดภัย เขาจึงซ้ำไปที่หัวของผปรสิตอีกที พอแน่ใจแล้วว่าปรสิตตายเขาจึงค่อยๆ ลดปืนลง ก่อนที่จะผ่อนคลายความระมัดระวัง
          หน้าและหลังของริมเต็มไปด้วยเหงื่อเนื่องจากความเครียดที่ได้จากอันตรายของปรสิต
          'นี้เราฆ่า....คน... ไม่ๆ ....มันไม่ใช่คนมันเป็นปรสิต!!'  ริมรู้สึกกังวลมากในตอนแรกก่อนที่จะสงบสติได้ในตอนท้าย
 
          ตอนนั้นก็มีเสียงของหกดังขึ้น
          "ขอแสดงความยินดี นายท่านปลดล็อครางวัลพิเศษ 'First Kill' และได้แต้มจากฆ่าปรสิต5 แต้ม" 
          ได้ยินอย่างนั้นริมก็เปิดหน้าต่างสถานะขึ้น
               
               ชื่อ: ริมแม่น้ำ  
               สายเลือด: มนุษย์
               สถานะ: เหนื่อยล้า
               โลกปัจจุบัน: ปรสิตเดรัจฉาน
               อุปกรณ์: ปืนglock40 (กระสุนไม่มีวันหมด) ,ยาศีล, หนังสือสุ่มทักษะระดับ1                ดาว 1 เล่ม
               แต้ม:25 (50-20-10+5)
 
          เมื่อริมเห็นว่าในช่องอุปกรณ์ของตัวเองนั้นมีหนังสือทักษะแบบสุ่ม  เขาก็รู้สึกแปลกใจมากเพราะตอนแรกเขาไม่เห็นว่าระบบมีช่องทักษะ เลยคิดว่าจะไม่มีช่องทักษะ แต่แน่นอนเขาดีใจมาก แม้จะเป็นแค่หนังสือสุ่มทักษะ1 ดาวแต่สำหรับเขาตอนนี้มันเป็นของที่มีค่ามากๆ
 
          ริมหายใจเข้าเล็กน้อยแล้วก็กดเปิดหนังสือสุ่มทันที!!
 
          ตึ้ง!  รับหนังสือทักษะขว้างปาระดับ1 ดาว จำนวน1 เล่ม
          ต้องการเรียนรู้เลยหรือไม่ [ใช่/ไม่]
 
          ริมเลือกใช่โดยไม่ลังเล แม้ว่าเขาจะรู้สึกผิดหวังที่ไม่ได้ทักษะยิงปืนหรือทักษะต่อสู้ที่ดูเหมือนจะมีประโยคกับเขาในปัจจุบันมากกว่าแต่เขาก็เชื่อว่าทักษะขว้างปาน่าจะมีประโยชน์ต่อเขามากในอนาคต
 
          เรียนรู้ทักษะขว้างปาระดับ1 ดาว
          ตึ้ง! เนื่องจากได้รับทักษะแรกแล้วระบบจะปลดล็อคช่องทักษะในสถานะโดยอัตโนมัติ
            
               ชื่อ: ริมแม่น้ำ  
               สายเลือด: มนุษย์
               สถานะ: เหนื่อยล้า
               โลกปัจจุบัน: ปรสิตเดรัจฉาน
               ทักษะ: ขว้างปา(1)
               อุปกรณ์: ปืนglock40 (กระสุนไม่มีวันหมด) ,ยาศีล               
               แต้ม:25 
               
          หลังจากดูสถานะแล้ว ริมก็เดินกลับหอพักอย่างเหนื่อยล้าไม่ว่าจะเป็นกลายหรือจิตใจ เมื่อถึงหอพักเขาก็กระโดดลงนอนบนเตียงทันทีโดยไม่มีการอาบน้ำหรือทำอะไรทั้งนั้น
          'พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนสินะ' ริมคิดขึ้นขณะพลิกตัวไปมาเพื่อให้ตัวเองผ่อนคลายและมันเป็นนิสัยของริมที่จะกลิ้งตัวไปมาก่อนนอน
          'เฮ้อ.. วันนี้เหนื่อยมามากแล้วนอนเลยดีกว่า' สิ้นความคิด ริมก็หลับไปในทันที
 
-----------------------------------------------
ปล.อาจมีอีก1 ตอน ในสุดสัปดาห์ ที่เหลือจะไปทำการบ้านก่อน