ตราบาปสีขาว

 

 

 

 

 

“มาซะค่ำเลยทำไมไม่รอกันที่คอนโดล่ะเดี๋ยวพรุ่งนี้เขื่อนก็จะไปหาอยู่แล้ว”เขื่อนแปลกใจเมื่อพบฟางบุกมาเคาะห้องเขากลางดึก

 

 

 

 

“ก็เรื่องแม่ของป๊อปปี้นี่ล่ะ ฟางว่าป้านั่นต้องเข้าข่ายคนโรคจิตแล้วแน่ๆเพราะล่าสุดฟางพาพ่อป๊อปปี้ไปจัดการเรื่องบางอย่างแล้วก็บังเอิญได้รู้เรื่องๆนึง

เข้า นี่ยังไม่นับอีกตากวินที่แค้นฝังหุ่น ตามตอแยฟางไปทุกที่อีกนะ”ฟางบ่นยาวเหยียดก่อนที่จะขอตัวเข้ามาในห้อง เขื่อนตกใจเลิกลั่กแต่ก็ทำอะไรไม่

ได้เมื่อร่างบางนั่งลงที่โซฟาเพื่อพักเหนื่อย

 

 

 

 

 

“เขื่อนว่าคืนนี้ฟางกลับไปก่อนเถอะมันไม่เหมาะ/ไม่เหมาะ รึว่าเขื่อนซ่อนสาวๆไว้คืนนี้ ใคร เพราะคงไม่น่าใช่จินนี่ ยัยนั่นไปงานเดินแบบคืนนี้นิ”เขื่อน

พยายามดึงฟางให้กลับไป ฟางก็ยังสงสัยไม่เลิก

 

 

 

โครม

 

 

 

 

 

แต่แล้วมีเสียงแปลกๆในห้องนอนของเพื่อนชายทำให้ฟางรีบหันไปทางต้นเสียงก่อนที่จะเดินไปที่ห้องนอนแล้วต้องตกใจเมื่อเจอเข้ากับเฟย์ที่ฟื้นแล้ว

กำลังล้มลงจากเตียง

 

 

 

 

 

“นี่น่ะหรอวิธีที่บอกจะจัดการยัยนกต่อนี่ เขื่อนได้กับมันแล้วงั้นสิ”ฟางตกใจก่อนที่จะหันไปโวยวายใส่เขื่อนทันที

 

 

 

 

“ใจเย็นก่อนเถอะฟางถึงจะนอนด้วยกันแต่เขื่อนก็ไม่ได้รักยัยนี่ ทุกอย่างมันก็แค่การแก้แค้นให้ขิมเท่านั้นล่ะ”เขื่อนรีบบอก ทำให้เฟย์ที่นั่งกับพื้นได้ยิน

ทุกอย่างก็เหมือนยิ่งตอกย้ำเข้าไปในหัวใจของเธอ กับเรื่องราวร้ายๆที่เธอเจอตอนนี้ มันคงเป็นกรรมที่ตามเธอทันมาแล้วสินะ

 

 

 

 

 

“ตกลงนี่มันคือแผนการที่วางไว้เพื่อการแก้แค้นพวกเราสินะ และเธอก็ยังไม่ตายตามที่กวินกับจินนี่บอก”แต่ก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น เฟย์ที่

ได้ยินฟางแทนตัวเองว่าฟางไม่ใช่เฟียซก็พูดขึ้นทำให้เขื่อนหันขวับไปพร้อมกระชากร่างบางขึ้นมาอย่างแรงไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บปวดแค่ไหน

 

 

 

 

“เสียใจงั้นหรอที่คนอย่างชั้นไม่ตายแล้วจะมาจัดการพวกของเธอทีละคนๆ โดยเฉพาะแม่ของป๊อปปี้ที่เป็นคนสั่งฆ่าชั้น”ฟางเดินตรงเข้าไปว่าเฟย์ก่อนที่

จะแผดเสียงใส่เธอแทนความอัดอั้นในอดีต

 

 

 

 

 

“หายไป5ปีไม่รู้เลยสินะว่ามันทำให้ป๊อปเค้าตายทั้งเป็นไปแล้ว ป๊อปเค้ารู้สึกผิดติดตัวมาตลอดกับเรื่องของเธอ”

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

ก่อนที่เฟย์จะพูดจบ ฟางตวัดมือลงที่แก้มเนียนจนหน้าหันทันที

 

 

 

 

“ชั้นไม่เชื่อคำพูดของนางนกต่อแบบเธออีกแล้ว เพราะสิ่งที่ชั้นเห็นคือเค้ามีความสุขกับคนอื่นไปแล้ว โดยลืมไปว่าทำเลวอะไรกับชั้น เขื่อน เรื่องนี้ฟาง

จะให้เขื่อนจัดการนะ อย่าให้ยัยนี่เอาความลับว่าฟางยังไม่ตายไปบอกพวกของมันนะ ส่วนเรื่องอื่น เดี๋ยวฟางจะโทรหาวันพรุ่งนี้”ฟางพูดจบเดินออกมา

จากห้องทันที โดยที่คำพูดของเฟย์ยังดังก้องในหัวคนอย่างป๊อปปี้น่ะหรอจะยังรู้สึกผิดกับเรื่องคน คนที่ทำลายเธอคนนั้นน่ะหรือ

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ปล่อยชั้นนะ ชั้นจะกลับบ้าน”เฟย์ร้องออกมาเมื่อเขื่อนเดินเข้ามากระชากร่างบางไม่ให้ออกไปจากห้องของเขา

 

 

 

 

“พึ่งหายไข้แท้ๆแถมยังเจ็บตัวก็ยังไม่วายหาเรื่องใส่ตัวไม่หยุด”เขื่อนรีบว่า

 

 

 

 

 

“ชั้นจะเป็นไงก็เรื่องของชั้น ปล่อยชั้นไปได้แล้ว ชั้นจะกลับบ้าน ชั้นไม่ใช่นักโทษของคุณนะ”เฟย์โวยวายและดิ้นไปมาในอ้อมกอดของเขา

 

 

 

 

 

 

“ไม่ให้ไป เธอกุมความลับของฟางอยู่ชั้นไม่มีวันให้เธออยู่นอกสายตาชั้นแล้วคาบข่าวไปบอกเพื่อนรักของเธอหรอก”เขื่อนพูดจบก็ลากเฟย์เข้าไปใน

ห้องนอนเล็กที่อยู่อีกมุมหนึ่งของห้องนอนใหญ่

 

 

 

 

“ปล่อยนะคนบ้า จะมาขังชั้นไว้ตลอดไปไม่ได้นะ ชั้นจะออกไปหาแม่”เฟย์ทุบประตูที่เขื่อนปิดขังเธอแล้วทรุดลงไปนั่งกับพื้นแล้วปาดน้ำตา นี่มันเรื่อง

บ้าอะไรที่เธอต้องเจอก่อนที่จะคิดหาทางออกไปจากที่นี่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อ เห็นโทโมะมั้ย”แก้วที่ตื่นมาในเช้าวันต่อมาก็แปลกใจที่ไม่พบชายหนุ่มที่นอนข้างกายก็รีบลุกขึ้นกลับไปจัดการตัวเองก่อนที่จะเดินมาถามทุกคนที่

ค่ายมวยก็แปลกใจที่ทั้งพ่อของเธอไม่อยู่ และโทโมะที่หายตัวไปอีกคน

 

 

 

 

“ลุงเค้าออกไปธนาคารแต่เช้าล่ะจ้ะส่วนพี่โทโมะพวกเราไม่เห็นนะ ไปหาน้ำหนึ่งที่โรงเรียนรึเปล่า”รัศมีแขพูดขึ้นก่อนที่แก้วจะสังหรณ์ใจแปลกๆ จึงเดิน

ไปหาลูกชายที่อยู่โรงเรียนเล็กๆในชุมชนไม่ไกลจากบ้านเธอทันที

 

 

 

 

 

“ทำไมมานั่งตรงนี้ล่ะลูก ไม่เข้าไปเล่นกับเพื่อนๆล่ะ”แก้วเห็นน้ำหนึ่งนั่งคนเดียวเลยเข้ามาหาลูกชาย

 

 

 

 

 

“พวกนั้นบอกหนึ่งว่าเล่นกับหนึ่งทีไรหนึ่งก็เหนื่อยตลอดไม่สนุกแต่วันนี้ ดีนะฮะที่พ่อมาหาหนึ่งหนึ่งเลยไม่เหงา”น้ำหนึ่งตอบทำให้แก้วหันไปมองรอบๆ

แล้วแปลกใจที่ไม่มองเห็นโทโมะก่อนที่จะตัดสินพาลูกชายกลับบ้านก่อนเวลาเพื่อจะได้แวะไปหาหมอเพราะเริ่มเห็นลูกชายหน้าซีด

 

 

 

 

 

“นี่มันอะไรกันพวกคุณเป็นใคร”แก้วตกใจเมื่อเห็นชายชุดดำจำนวนหนึ่งอยู่ออกันที่ในบ้านเธอ

 

 

 

 

 

 

“พอดีชั้นไปรื้อแฟ้มลูกหนี้เก่าๆแล้วบังเอิญเจอบ้านหลังหนึ่งที่กู้เงินสามีชั้นมาทำค่ายมวย แต่พอหลังจากที่สามีชั้นตายไปลูกนี้คนนั้นก็หายหน้าไปเลย

ค้างผ่อนเงินค่าบ้านให้ชั้นมาหลายปีถ้านับดอกด้วยที่นี่ก็คงเหลือแต่ชื่อแล้วล่ะ”ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วลุกขึ้นมาประจันหน้ากับแก้ว แก้วตกใจหันไป

มองพ่อของเธอที่นั่งหน้าซีดอยู่ตรงเก้าอี้

 

 

 

 

 

 

“ไหนพ่อบอกว่าลุงเจ้าของธนาคารเค้ายกหนี้แล้วไง นี่มันเรื่องอะไรกัน พ่อชั้นตกลงกับเจ้าของธนาคารไปแล้วพวกคุณเป็นใคร มีหลักฐานรึเปล่า มาก

ล่าวหากันแบบนี้”แก้วไม่เข้าใจก็รีบโวยวาย

 

 

 

 

 

“สัญยิงสัญญากับสามีชั้นอะไรกัน ชั้นไม่รู้เรื่อง ตอนนี้เวลานี้ชั้นเป็นเจ้าของธนาคารและเป็นเจ้าหนี้ที่พร้อมจะยึดบ้านของเธอไม่มีที่ซุกหัวนอน แหกตา

ดูซะ นี่สัญญาทั้งหมด ไม่มีลายเซ็นสามีชั้น มีแต่ของพ่อเธอดังนั้น ทุกอย่างเป็นโมฆะ นี่ยังไม่นับเรื่องที่พวกเธอบ้านนี้ทำเลวกับลูกชั้นไว้อีกดนะ”ผู้

หญิงคนเดิมตอกกลับใส่แก้วพร้อมปาเอกสารการกู้ยืมเงินต่างๆจากธนาคารใส่แก้ว

 

 

 

 

 

“ลูกชายอะไรกัน”แก้วตกใจมองหน้าผู้หญิงคนเดิม

 

 

 

 

 

“สงสัยเค้าคงความจำเสื่อมแล้วมั้งครับแม่ถึงได้จำอะไรไม่ได้ว่าเคยทำอะไรไว้ ทั้งกักขัง โหน่งเหนี่ยวแถมทำร้ายร่างกายจนผมความจำเสื่อมไปช่วง

หนึ่งแบบนี้ เอ ถ้าเราจะแจ้งความเอาผิดด้วยคงจะติดคุกหัวโตกันทั้งบ้าน”โทโมะเดินลงมาจากชั้นบนพร้อมกับพูดขึ้น แก้วอึ้ง ยืนมองชายหนุ่มที่อยู่ใน

ชุดสูท ผมที่ถูกจัดทรงมาดผู้บริหารผิดกับโทโมะคนเดิมที่เคยความจำเสื่อมอยู่ที่นี่

 

 

 

 

 

“พ่อ/ไม่น้ำหนึ่ง อย่าไปหาพ่อนะ”น้ำหนึ่งยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นโทโมะ แก้วได้สติรีบดึงลูกชายเอาไว้

 

 

 

 

 

“อะไรกันโทโมะ นี่แกหายไปเป็นเดือนๆไหนว่าความจำเสื่อมโดนจับตัวไป นี่ซุกลูกซุกเมียไว้ทำไมไม่บอกแม่”แม่โทโมะโวยวายใส่ลูกชาย “ยัยนี้ไม่ใช่

เมียผมจุดประสงค์ที่ทำให้ผมความจำเสื่อมแล้วพามาขังไว้ที่นี่เพื่อที่จะเอาคืนผมทั้งนั้นล่ะแม่ สมัยเรียนผมกับยัยนี่เป็นศัตรูกัน ไม่มีวันจะญาติดีง่ายๆ

หรอก ยิ่งทำให้เจ็บเท่าไหร่ก็ต้องเอาคืนแรงมาแรงกลับ”

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

ไม่ทันที่โทโมะจะพูดอะไรต่อ แก้วก็ตรงไปตบหน้าโทโมะหันทันทีก่อนที่จะถูกบอดี้การ์ดของแม่โทโมะมาจับตัวไว้

 

 

 

 

 

“ปล่อยแม่แก้วนะ ปล่อย/น้ำหนึ่งลูก”น้ำหนึ่งตรงไปหมายจะจัดการบอดี้การ์ดที่มาจับตัวแม่เธอไปแต่ต้องทรุดลงไปท่ามกลางความตกใจของทุกคน

ก่อนที่โทโมะจะลดมือลงให้บอดี้การ์ดปล่อยตัวของแก้ว แก้วรีบตรงไปหาลูกชายแล้วกอดลูกแน่น

 

 

 

 

 

“เอาเป็นว่าตอนนี้เอกสารทุกอย่างยังมีอยู่ดังนั้น บ้านหลังนี้ค่ายมวยซอมซ่อนี้ ก็ยังคงติดหนี้ของธนาคารชั้น ชั้นมีสิทธิ์จะทำอะไรกับมันก็ได้ และฐานะ

ของแม่ที่รู้ว่าลูกชายโดนทำร้ายจนความจำเสื่อมแถมถูกลักพาตัวมาทรมาน ชั้นขอยึดที่นี่เอาไว้ ถ้าอยากจะสู้ก็หาเงินมาคืนชั้นรวมๆดอกเบี้ยก็แค่10ล้าน

เอง”แม่โทโมะพูดเสียงดัง

 

 

 

 

 

“ขูดเลือดกับพวกเราได้งั้นเราก็มีสิทธิ์เรียกร้องความเป็นธรรม ที่เมื่อ5ปีก่อนลูกของแกข่มขืนยัยแก้วจนท้อง จนมีเจ้าน้ำหนึ่งขึ้นมาล่ะ พวกเราก็มีสิทธิ์

เอาเรื่อง”พ่อแก้วโวยวายบ้าง

 

 

 

 

“5555 มุกตื้นๆของผู้หญิงที่ตั้งใจมาจับลูกชั้นรึเปล่า สมัยเรียนลูกชั้นมีแต่สาวๆตามติดทั้งนั้น ชั้นจะเชื่อได้ยังไงว่าพวกแกไม่สร้างเรื่องพวกนี้ขึ้นมา อ้อ

หรือถ้าเรื่องที่พวกแกพูดเป็นความจริง ถ้าเด็กคนนี้เป็นลูกโทโมะเป็นหลานชั้นจริงก็จะยกหนี้ให้แต่ต้องเอาเด็กมาให้ชั้นเลี้ยงเท่านั้น”แม่โทโมะยื่น

คำขาด

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวัน ลูกของชั้นชั้นอุ้มท้องเลี้ยงเค้ามาตั้ง5ปี จะให้ใครที่ไหนมาพาไปชั้นไม่ยอม แล้วยิ่งเป็นพวกที่เคยทำร้ายชั้นมาก่อนชั้นไม่ยอม แค่เวลาไม่กี่

เดือนที่ความจำเสื่อมอยู่ที่นี่ การที่นายทำดีกับคนที่นี่มันก็ชดใช้ไม่หมดกับความเลวที่นายทำกับชั้น”แก้วหันขวับไปตวาดใส่เสียงดังพร้อมกลับจ้องหน้า

ชายหนุ่มที่ยืนข้างแม่ของเขาแล้วเดินเข้ามาพูดใกล้ๆก่อนที่จะผลักอกชายหนุ่มจนเขาเซทันที

 

 

 

 

 

“หึ เวลาไม่ดี่เดือนงั้นหรอ ที่เธอจับชั้นมา คนของเธอทำชั้นความจำเสื่อม เอาชั้นมาทำอะไรบ้างก็ไม่รู้ ชั้นยังไม่คิดบัญชีกับเธอ นี่คงกะจะทรมานชั้นจน

ไม่ให้ชั้นเจอครอบครัวกับเพื่อนชั้นล่ะสิ ชั้นยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลย แสบมากนักนะ”โทโมะว่ากลับมา

 

 

 

 

 

“แต่ตอนที่แกอยู่ที่นี่ แกทำท่าเหมือนแกจะชอบลูกชั้น จำไม่ได้เลยรึไง”พ่อแก้วว่ากลับไปบ้าง

 

 

 

 

“จำไม่ได้ ชั้นไม่รู้อะไรทั้งนั้น เอาเป็นว่าตอนนี้ชั้นคือเจ้าของที่นี่ เชิญพวกของเธอย้ายออกไปซะชั้นให้เวลา3วัน ถ้ายังอยากอยู่ที่นี่ต่อก็หาเงินมา10ล้าน

อ้อ ที่บอกว่าชั้นเคยชอบยัยนี่ตอนความจำเสื่อม ชั้นจำไม่ได้ สิ่งที่จำได้ตั้งแต่ลืมตาฟื้นขึ้นมาที่โรงพยาบาลคือ ชั้นต้องจัดการไอ้พวกที่มันทำกับชั้นไว้

อย่างสาสม หึ ไม่คิดเลยนะว่าทอมอย่างเธอ พอโดนชั้นจัดการแล้วจะกลับใจเป็นผู้หญิงแล้วจะมาหาทางจับชั้นแบบนี้”โทโมะว่า ก่อนที่จะเดินออกไป

จากบ้านพร้อมกับพวกของเขา แก้วที่ฝืนเข้มแข็งอยู่ตรงนั้นรีบปาดน้ำตาที่ไหลออกมา หลังจากมองแผ่นหลัง ของโทโมะออกไป

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไร”พ่อของแก้วดึงลูกสาวไปกอดแน่นเพื่อปลอบเธอ

 

 

 

 

 

“เมื่อก่อนที่เค้าจะเข้ามา แก้วยังเข้มแข็งแก้วยังเกลียดเค้าได้ ตอนนี้เค้าไปแล้ว แก้วต้องทำได้สิพ่อ แก้วต้องเกลียดเค้า”แก้วพยายามบอกกับตัวเองให้

เกลียดโทโมะเหมือนเดิม แต่ทำไม ยิ่งสบตา ยิ่งได้เห็นหน้าและได้ยินเสียงของเขา มันทำให้หัวใจของเธอสั่นและไม่มีแรงเหมือนทุกที

 

 

 

 

 

 

“ฮัลโหลป๊อป เออ ชั้นเองกลับมาแล้วเดี๋ยวไปหาแกที่บ้านแล้วกัน”โทโมะแอบหันหลังกลับไปมองภายในบ้านที่เดินจากมาแล้วนิ่งก่อนที่จะรับสาย

เพื่อนรักแล้วแยกกับแม่ขับรกออกไปทันที