ตราบาปสีขาว

 

 

 

 

 

 

“จะร้องไห้ฟูมฟายให้มันได้อะไรขึ้นมา รึว่าเสียใจที่คนแรกของเธอไม่ใช่เพื่อนสุดที่รักของเธออย่างป๊อปปี้”เขื่อนที่สวมเสื้อเสร็จแล้วยืนมองร่างบางของ

เฟย์ที่นอนขุดคู้อยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียง

 

 

 

 

 

“ปากบอกว่าเกลียดพวกชั้น แต่สุดท้ายคุณก็กลับทำเรื่องแบบนี้ไม่ต่างจากกวิน”เฟย์ปาดน้ำตาฝืนตัวลุกขึ้นมานั่งแล้วพูดเสียงสั่น

 

 

 

 

 

 

“หึ เป็นอะไรไป กลัวรึไงทีตอนทำกับคนอื่นไว้ไม่เคยจะคิด แต่พอกลับโดนซะเองกลับร้องฟูมฟาย เมื่อกี้บอกว่าขอโทษขอให้ชั้นให้อภัย กับสิ่งเลวๆที่

พวกเธอทำ ไม่มีวันซะหรอก แล้วถ้าเธอคิดว่าการที่ชั้นทำกับเธอเมื่อกี้มันจะลบล้างความเลวได้ บอกเลยว่ามันยังน้อยไป”เขื่อนเดินเข้าไปนั่งข้างๆเฟย์

ก่อนที่จะกระชากร่างบางมาแนบอกกว้างแล้วพูดว่าเฟย์ก่อนที่จะผลักเธอลงไปนอนกับเตียงอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

“อ้อ แล้วถ้าคิดจะบอกเรื่องนี้กับจินนี่ ก็คงจะรู้นะว่าตอนนี้เพื่อนของเธอเลือกที่จะเชื่อใครมากกว่ากัน”เขื่อนพูดอีกครั้งก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง เมื่อ

เขื่อนออกไปแล้วเฟย์ร้องไห้ออกมาเพื่อระบายความอัดอั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ คุณเฟียซบอกว่าอยากพักผ่อนครับตอนนี้ก็เย็นแล้วพวกคุณเองก็กลับไปพักผ่อนเถอะ”หลังจากที่กลับมาจากการถ่ายภาพที่เรือ ฟางที่ถูกพาขึ้น

ฝั่งก็กลับไปที่พักส่วนตัวและสั่งให้ลีที่มาส่งไฟล์งานที่กู้คืนได้บอกกับป๊อปปี้และแคทที่ยังนั่งรอเธอที่ชั้นล่างของบ้านพัก

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะป๊อปอย่างน้อยคุณเฟียซก็ได้พักแล้วเค้าคงจะเพลียน่ะ แล้วนี่ทำไมป๊อปถึงตกลงไปในทะเลกับคุณเฟียซแบบนั้นล่ะ”แคทเห็นสีหน้าป๊อปปี้

ที่แอบร้อนรนที่ฟางไม่ให้เข้าพบก็ชะงักก่อนที่จะเดินไปแตะที่แขนป๊อปปี้แล้วพูดพลางถามชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

“ป๊อปแค่รู้สึกว่าตั้งแต่เราเจอกับคุณเฟียซและคุณเขื่อนทำไมมันถึงได้เจอแต่เรื่องต่างๆเข้ามา ป๊อปแค่ไม่ไว้ใจพวกเค้า แล้วยิ่งคุณเฟียซชอบหาเรื่อง

ป๊อปอยู่ตลอดเวลาแบบนั้นด้วย ป๊อปเลยคิดว่าเข้าไปเคลียร์กันให้รู้เรื่องแต่สุดท้ายเราทะเลาะกันทำให้พวกเราพลัดตกลงไป มันคือความผิดของ

ป๊อป”ป๊อปปี้พูดออกมาในใจแอบรู้สึกแย่แคทจึงดึงป๊อปปี้เข้าไปกอดปลอบก่อนที่จะพาชายหนุ่มออกไปพักผ่อน ฟางลอบมองแคทและป๊อปปี้เดินออก

ไปแล้วก็ถอนหายใจโล่งอกก่อนที่จะคิดถึงเหตุการณ์ใต้น้ำที่ป๊อปปี้ช่วยชีวิตไว้

 

 

 

 

 

“ได้ยินว่าฟางกับป๊อปปี้ตกน้ำ แล้วนี่เป็นยังไงบ้าง ไปทำอีท่าไหนถึงได้ตกไปแบบนั้น”เขื่อนเดินเข้ามาหาฟางที่ยืนอยู่ในระเบียงห้องก็รีบถามด้วยความ

เป็นห่วง “ป๊อปปี้แอบได้ยินพวกเราพูดกัน แล้วมาคาดคั้นกับฟางทำให้ฟางกับเค้าพลัดตกลงไปในทะเล”ฟางพูด

 

 

 

 

“งั้นแสดงว่าทั้งป๊อปปี้ ทั้งเฟย์สงสัยพวกเราแล้ว พวกเราประมาทพวกชั่วนั้นเกินไป งั้นเราต้องจัดการพวกนั้นต่อได้แล้ว อย่าได้ออมมือ”เขื่อนพูดแล้ว

อดคิดแค้นเฟย์ที่มาสืบเรื่องราวที่นี่กว่าเดิมไม่ได้ก่อนที่จะเดินหัวเสียออกไปจากห้องทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วลุงเค้าจะกลับมากินข้าวด้วยกันมั้ยอ่ะแม่”น้ำหนึ่งมองจานไข่เจียวที่ถูกแก้ววางลงที่โต๊ะก็พูดขึ้น แก้วชะงักก่อนจะนั่งลงตรงข้ามลูกชาย

 

 

 

 

“ไปญาติดีกับเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่ห้ะเราน่ะ กินข้าวไปเถอะ”แก้วเปลี่ยนเรื่องแล้วสั่งลูกชาย

 

 

 

 

 

“ลุงเค้าบอกจะช่วยหนึ่งต่อเครื่องบินของเล่นให้ เค้ายังไม่มาเลย หนึ่งอยากต่อแล้ว”น้ำหนึ่งพูดแล้วมองไปยังประตูบ้านชะเง้อหาโทโมะแก้วมองตาม

น้ำหนึ่งไปแล้วถอนหายใจ นั่นสินะ ค่ำมืดป่านนี้แล้วทำไมโทโมะยังไม่กลับมาอีก

 

 

 

 

 

“แม่จะพาหนึ่งไปไหน”ขณะที่น้ำหนึ่งกำลังจะเข้านอน แก้วก็อุ้มลูกชายขึ้นรถไปกับตน

 

 

 

 

 

“หนึ่งถ้าง่วงหลับบนรถก่อนก็ได้นะลูก เดี๋ยวแม่จะไปตามลุงโทโมะ”แก้วพูดก่อนที่จะขับรถช้าๆเพื่อชะลอมองตามทางเพื่อหาโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ นั่น”พลันสายตาของแก้วมองไปเห็นที่ริมฟุตบาท โทโมะถูกนักเลงจากบาร์เหล้าไม่ไกลหิ้วปีกออกมาในสภาพสะบักสะบอม

 

 

 

 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมเค้าถึงเป็นแบบนี้”แก้วรีบถาม

 

 

 

 

 

“นี่คงเป็นผัวน้องล่ะสิ มันมากินเหล้าแล้วไม่มีเงินจ่ายแถมพูดไม่รู้เรื่องเลยโดนพวกพี่กระทืบ เห้ย เอามันไปไว้ข้างถังขยะแล้วรุมมันต่อ”นักเลงตอบแก้ว

ก่อนที่จะสั่งให้ลูกน้องหันไปเล่นงานโทโมะต่อ

 

 

 

 

 

“พอได้แล้ว เค้าติดค่าเหล้าพวกพี่เท่าไหร่ก็เอาไปเลยนะ แต่เลิกทำร้ายเค้า”แก้วว่าก่อนที่จะจ่ายค่าเหล้าของโทโมะแล้วประคองร่างสูงมาที่รถก่อนจะ

ให้ชายหนุ่มนั่งที่ข้างคนขับเพื่อกลับบ้านกัน

 

 

 

 

“มาช่วยทำไมกันในเมื่อแก้วเกลียดพี่ไม่ใช่หรอ”โทโมะที่เริ่มสร่างเมาแล้วปรือตามองแก้วที่อุ้มลูกไปนอนเสร็จแล้วกลับมาประคองเขาก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

“ถ้านายเป็นอะไรไปแล้วพ่อชั้นล่ะแถมน้ำหนึ่งก็อยากได้คนช่วยต่อเครื่องบินอีก นายจะผิดสัญญากับน้ำหนึ่งรึไง”แก้วว่าก่อนที่จะดันตัวโทโมะลงไป

นอนพักที่โซฟาชั้นล่างแล้วเตรียมอุปกรณ์ทำแผลมาทำให้เขา

 

 

 

 

 

“เราเริ่มต้นกันใหม่ไม่ได้หรอแก้ว ในอดีตพี่อาจจะเลวมาก แต่พี่อยากเริ่มต้นใหม่เพื่อชดใช้ความผิดที่เคยทำกับแก้ว”โทโมะพูดอีกครั้ง

 

 

 

 

“แล้วจำได้แล้วรึไงว่าเคยทำอะไรกับชั้น ชั้นมั่นใจว่านายจำไม่ได้หรอกเพราะถ้านายจำได้ นายจะไม่มีวันมาพูดดีกับชั้นอื้อ”แก้วพูดพางปิดผ้าพันแผลที่

หัวโทโมะก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อชายหนุ่มโน้มหน้ามาจูบแก้วอย่างอ่อนโยนสัมผัสที่เธอไม่เคยได้รับจากผู้ชายที่ไหน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โทโมะจูบเธอ

แต่เธอกลับรู้สึกใจเต้นแรงกับสัมผัสที่อ่อนโยนครั้งนี้

 

 

 

 

“ถึงจะจำไม่ได้แต่ขอโอกาสพี่อีกครั้งได้มั้ย”ชายหนุ่มถอนจูบแก้วออกมาแล้วพูดอีกครั้ง แก้วไม่ตอบอะไรรีบวิ่งออกไปโทโมะทันที

 

 

 

 

“หวังว่าเธอคงให้อภัย”โทโมะยิ้มพลางมองตามแก้วออกไปก่อนที่จะร้องออกมาเมื่อจู่ๆเขาก็ปวดหัวจี้ดก่อนที่จะไล่สะบัดอาการปวดหัวนั้นไปกินยาแล้ว

ล้มตัวนอนลงที่โซฟาตัวเดิม

 

 

 

 

 

“โอ๊ย นี่เธอจะตามอะไรชั้นนักหนาห้ะยัยเฟย์”ทางด้านจินนี่โวยวายเมื่อเห็นเฟย์บุกเข้ามาหาเธอถึงหน้าห้องนอนที่คอนโดส่วนตัวหลังจากที่กลับมาจาก

ทะเลแล้วเธอพยายามโทรจิกเพื่อนสาวแต่จินนี่ไม่ยอมรับสาย

 

 

 

 

 

“เธอต้องเชื่อชั้นนะจินนี่ว่าคุณเขื่อนเค้าไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิด”เฟย์พยายามอธิบายให้จินนี่

 

 

 

 

“ไม่ดียังไงหรอครับคุณเฟย์ เอ รึว่าคุณเฟย์ยังไม่ไว้ใจผมกลัวว่าผมจะมาหลอกจินนี่เค้าอีก สบายใจได้นะครับว่าผมไม่มีวันทำแบบนั้นเพราะผมเลือกจิน

นี่แล้วไม่มีวันเปลี่ยนใจ หรือว่าคุณอยากจะทำหน้าที่เพื่อนรักที่คอยดูแจินนี่มาตั้งแต่เล็กจนโตตามประสาลูกแม่บ้านที่บ้านพ่อแม่จินนี่เค้าล่ะครับ แหม

ทำหน้าที่ดีแบบนี้จินนี่ต้องให้โบนัสคุณเฟย์นะเนี่ย”เขื่อนเดินออกมาจากห้องนอนของจินนี่แล้วพูดขึ้นทำให้เฟย์อึ้งก่อนจะรีบหลบสายตาเมื่อสบสายตา

คมของเขาและกำมือแน่นเมื่อรู้ว่าความลับของเธอที่เป็นลูกแม่บ้านบ้านจินนี่และต้องคอยดูแลจินนี่มาตลอดจินนี่ก็เอาไปบอกเขื่อนหมด

 

 

 

 

 

“เลิกมารยาเสแสร้งสักทีคุณมันมารยาชั้นไม่มีวันปล่อยให้คุณมาทำร้ายเพื่อนชั้น”เฟย์โกรธจัดตรงเข้าไปทำร้ายเขื่อนแต่จินนี่ไวกว่ารีบผลักเฟย์ล้มไป

กองกับพื้น

 

 

 

 

“เป็นบ้าอะไรของเธอห้ะเฟย์ เลิกบ้าได้แล้ว แล้วก็เลิกยุ่งกับชั้นกับเขื่อนสักทีจะไปไหนก็ไป”จินนี่รีบว่าก่อนจะเดินหัวเสียเข้าห้องน้ำไป

 

 

 

 

 

“หึ ก็บอกไปแล้วไงว่าถึงเธอจะบอกความจริงไปยังไงเพื่อนเธอก็เชื่อชั้นอยู่ดี เอาล่ะหมดหน้าทองทาสผู้ซื่อสัตย์แล้ว มาทางไหนกลับไปทางนั้นชั้นยัง

เมตตาเธออยู่นะ แต่ถ้าครั้งหน้าชั้นรู้ว่าเธอจะบอกความลับชั้นอีกล่ะก็ เธอเจอดีแน่”เขื่อนว่าก่อนที่จะขู่เฟย์แล้วเดินตามจินนี่เข้าไปในห้องทิ้งให้เฟย์

หงุดหงิดทจัดการเขื่อนไม่ได้สักที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวถ้าไม่มีอะไรแล้วไปจัดการายละเอียดของงานหมั้นตามนี้เลยก็ได้นะแคท”ป๊อปปี้พูดกับคู่หมั้นสาวเมื่อไปคุยกับทีมงานที่จัดเตรียมงานหมั้นในช่วง

เช้าของพวกเขาที่จะเกิดขึ้นอีกในวันอาทิตย์ข้างหน้า

 

 

 

 

“แม่เป็นอะไรรึเปล่าครับ”เมื่อกลับมาที่บ้านพร้อมแคทป๊อปปี้ต้องแปลกใจเมื่อเห็นแม่เธอหัวเสียและปามือถือลงที่โซฟาสุดหรู

 

 

 

 

“พ่อเราน่ะสิตาป๊อปไม่รับสายแม่ บอกจะไปประชุมแต่จริงๆแล้ววันนี้ไม่เข้าบริษัท แล้วก็มีผู้หวังดีส่งภาพนี้มาให้อีก”แม่ป๊อปปี้หัวเสียพร้อมกับชูรูปที่มีคน

ถ่ายภาพของฟางกำลังคล้องแขนเดินอยู่ที่ห้างแห่งหนึ่งกับพ่อของเขา

 

 

 

 

“ไหนว่าไปฮ่องกงยังไม่กลับมาไงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่”ป๊อปปี้รีบว่าเพราะหลังจากกลับมาจากทะเลเมื่อ4วันก่อน เขาก็รู้มาว่าฟางและเขื่อนต้องไป

ฮ่องกงเพื่อคุยงานกับลูกค้า นี่นี่มันอะไรกัน

 

 

 

 

 

“ป๊อปต้องช่วยแม่นะ แม่ไม่ชอบหุ้นส่วนพ่อเราคนนี้ เหมือนมันจะมาแย่งทุกอย่างของแม่ไป แม่นั้นชักจะล้ำเส้นเป็นมากกว่าแค่หุ้นส่วนของพ่อเราไป

แล้วนะ”แม่ป๊อปปี้โวยวายหัวเสียออกมาจนแคทแอบสะดุ้งเมื่อเห็นอารมณ์ฉุนเฉียวของแม่ป๊อปปี้แบบนี้ก่อนที่ป๊อปปี้จะไปส่งแคทที่บ้านแล้วรีบไปหา

ฟางที่คอนโดสุดหรูตามที่เลขาฟางบอกมา

 

 

 

 

 

“ขอบคุณหนูเฟียซมากนะจ้ะที่มาชวยเลือกซื้อองกับลุง หนูรู้ใจลุงไปหมดทุกอย่างแบบนี้ทีหลังต้องไปช้อปปิ้งด้วยกันบ่อยๆแล้วล่ะ”พ่อของป๊อปปี้เดิน

มาส่งฟางหน้าคอนโดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มป๊อปปี้ไม่พอใจหมายจะเดินไปต่อว่าแต่ชะงักเมื่อเห็นแม่ของเขาเดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องก่อน

 

 

 

 

 

“หนีมาอยู่ด้วยกัน2ต่อ2บ่อยๆนี่คงจะเป็นมากกว่าแค่ทำธุรกิจแล้วสินะ เธอนี่หน้าไม่อายจริงๆอายุก็ยังน้อยแต่ชอบเที่ยวไปไหนมาไหนกับชายแก่คราว

พ่อที่มีภรรยาแล้ว”แมป๊อปปี้รีบต่อว่าฟางทันที

 

 

 

 

 

“คุณป้ากำลังเข้าใจเฟียซกับคุณลุงผิดนะคะ ว้าย”ฟางรีบเข้าไปอธิบายแต่ถูกแม่ป๊อปปี้หึงจนหน้ามืดผลักฟางล้มลงก่อนที่พ่อของป๊อปปี้จะเข้ามา

ประคองร่างบางเอาไว้ฟางทำทีร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

“นี่มันไม่เกินไปหน่อยหรอครับพ่อ มากอดกับผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ต่อหน้าแม่แบบนี้”ป๊อปปี้ทนไม่ไหวตรงเข้ามาว่าทันที

 

 

 

 

 

“ป๊อปมาก็ดีแล้ว ดูเอาไว้ซะว่าผู้หญิงคนนี้น่าไม่อายแอบเข้าหาผู้ชายที่มีลูกมีเมียแล้ว ถ้าอยากจับผู้ชายก็ไปหาที่อื่นไม่ใช่สามีชั้น”แม่ป๊อปปี้โวยวายว่า

เสียเทเสียใส่ฟางทันที

 

 

 

 

 

“นี่คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะคะ การที่คุณกล่าวหาชั้นกับสามีคุณแบบนี้ชั้นมีสิทธิ์ฟ้องร้องคุณแน่นอน รับรองว่าชั้นฟ้องให้คุณล้มละลายไม่เหลืออะไรได้

แน่นอน”ฟางหันขวับเข้ามาว่าแล้วตรงเข้าไปว่าใส่แม่ป๊อปปี้อย่างไม่กลัว แม่ป๊อปปี้ชะงักเมื่อสบสายตาของฟางแล้วนึกถึงเรื่องราวเมื่อ5ปีก่อนก็รีบหลบ

สายตาทำให้ป๊อปปี้รีบเข้ามาปกป้องแม่ของเขาทันที

 

 

 

 

 

“ก็ดูการกระทำของคุณซะก่อนสิว่าทำตัวให้สมควรถูกเค้ากล่าวหารึเปล่า ควงกับเพื่อนผม ควงกับพ่อผมแล้วคนต่อไปจะเป็นใครดีล่ะ”ป๊อปปี้รีบว่า

 

 

 

 

 

“นั่นสินะ ใครดีรึว่าคุณดี”ฟางยิ้มเยาะก่อนที่จะเดินเข้ามาหาป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“หน้าด้านลูกชายชั้นกำลังจะหมั้นหมายกับคู่หมั้นที่เพียบพร้อมไม่มีวันลดตัวไปหาเศษหาเยจากดอกไม้้างทางที่ไหนหรอก”แม่ป๊อปปี้รีบว่า

 

 

 

 

 

“จริงสินะคะ คุณหญิงนาตยาภรรยาสาวของนักธุรกิจส่งออกอันดับต้นของประเทศมีลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแค่เพียงคนเดียวการที่จะหาผู้หญิงที่ดี

พร้อมมาร่วมชีวิตคู่ด้วยเนี่ย คงจะต้องสแกนดีๆหน่อย พวกแมลงเล็กๆน้อยๆคุณหญิงคงไม่ปล่อยให้รอดไปไหนแน่ๆ ระดับคุณหญิงเฟียซเชื่อค่ะว่า

ทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ก็เหมือนกับเฟียซที่ทำทุกอย่างได้เหมือนกัน”ฟางพูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้แม่ป๊อปปี้แล้วกระซิบประโยคหลังให้เธอได้ยินกัน

แค่2คนก่อนที่จะยิ้มเยาะ

 

 

 

 

“แล้วเธกก็อย่าลืมว่าคนอย่างชั้นทำได้หมดทุกอย่างเวลามีพวกเสี้ยนหนามมาขวางชั้นเหมือนกัน”แม่ป๊อปปี้ไม่ยอมแพ้รีบพูดขู่ฟางเบ้ปากยิ้มออกมา

แล้วเดินกลับขึ้นชั้นบนไป ป๊อปปี้มองการกระทำของฟางและท่าทางของแม่ก็ยิ่งแปลกใจแต่ไม่ได้ติดใจอะไรมากแล้วกลับไปส่งพ่อแม่เขาที่บ้าน

 

 

 

 

 

“ปากดีนักนะ ช่วยจัดการสั่งสอนให้มันรู้จักกลัวว่าอย่ามายุ่งกับสามีชาวบ้านอีก”ระหว่างที่ป๊อปปี้ออกมาเอาของที่รถเขาได้ยินแม่ของเขาคุยโทรศัพท์สั่ง

ใครบางคน แวบแรกเขาคิดถึงฟาง ก่อนจะรีบตัดสินใจไปหาฟางที่คอนโดทันที

 

 

 

 

“นี่คุณมาทำอะไรที่นี่”ฟางที่กลับมาจากทานข้าวกับเขื่อนก็แปลกใจเจอป๊อปปี้มาดักรอเธออยู่

 

 

 

 

 

“คุณเฟียซระวัง”ไม่ทันที่ป๊อปปี้จะพูดอะไรก็มาก็มีชายคนหนึ่งสวมหมวกกันน็อคตรงเข้ามาพร้อมกับน้ำขวดหนึ่ง ป๊อปปี้สังหรณ์ใจไม่ดีก็รีบดึงฟางเข้ามา

หลบทำให้ชายคนนั้นพลาดสาดน้ำกรดเฉี่ยวแขนเขาไปเล็กน้อย

 

 

 

 

“จับมันไปเลยค่ะพี่ยาม ตายแล้วคุณไปหาหมอก่อนเร็ว”ฟางรีบสั่งยามที่วิ่งเข้ามาให้จับตัวคนร้ายก่อนที่จะพาป๊อปปี้ไปหาหมอที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

ทันที

 

 

 

 

“คุณนี่นะไม่ใช่เรื่องของตัวเองแท้ๆจะมาปกป้องชั้นทำไมก็ไม่รู้”ฟางเดินบ่นอุบไม่หยุดระหว่างเดินประคองป๊อปปี้ออกมา

 

 

 

 

 

“ผมแค่สังหรณ์ใจไม่ดี ไม่อยากให้คนที่ผมรักต้องทำร้ายใคร และผมก็ไม่อยากทำผิดช่วยใครไม่ทันอีกแล้ว”ป๊อปปี้พูดแล้วเศร้าลงไปเมื่อคิดถึง

เหตุการณ์5ปีก่อนที่เขาตามมาช้าไปและต้องสูญเสียฟางไป

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาดึงดราม่าแถวนี่น่าคุณ มาเดี๋ยวชั้นไปส่งคุณที่บ้านแล้วชั้จะไปโรงพักต่อ”ฟางชะงักเมื่อเห็นสายตาของป๊อปปี้เศร้าลงไปก่อนที่จะรีบว่าแล้ว

พาป๊อปปี้ไปส่งที่บ้านก่อนที่จะมาหาเขื่อนที่รออยู่แล้วที่โรงพัก

 

 

 

 

“จากการซักทอดของคนร้ายพวกนั้นเหมือนจะถูกสั่งมาอีกทอด มันไม่ยอมบอกว่าใครทำ”เขื่อนสรุป

 

 

 

 

“มีคนเดียวเท่านั้นล่ะที่ฟางพึ่งมีเรื่องมาวันนี้ หึ ร้ายมาถึงขั้นส่งคนมาเล่นงานกันถึงที่แบบนี้สงสัยเราต้องจัดการเอาคืนชุดใหญ่แล้วล่ะ”ฟางพูดแล้วยิ้ม

ออกมาอย่างร้ายกาจ