ตราบาปสีขาว

 
 
                               
 
 
 
 
“น้ำหนึ่งแม่จะออกไปข้างนอกก่อนนะ ห้ามเปิดประตูให้คนแปลกหน้าจนกว่าตากับพี่รัศมีแขจะกลับมา”แก้วสั่งลูกชายตัวแสบให้อยู่แต่ในบ้านก่อนที่จะ
เดินออกมาที่ป้ายรถเมล์แต่แลวต้องร้องเมื่อถูกมือหนากระชากพาแก้วไปในตรอกแคบๆไม่ไกลจากบ้านของเธอ
 
 
 
 
“ไอ้สารเลวแกปล่อยชั้นนะ”แก้วหันกลับมาเจอว่าโทโมะคือคนที่จับเธออยู่ก็ร้องโวยวายสั่งให้เขาปล่อยเธอ
 
 
 
 
 
“ทำไม พอไม่มีพวกที่ค่ายมวยก็กลัวชั้นขึ้นมาล่ะสิ เธอนี่มันดีแต่ปากเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ”โทโมะยิ้มเยาะพลางกระชากตัวแก้วมาแนบลำตัวแน่น
ไม่ยอมปล่อย ยิ่งเธอดิ้นมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งกอดรัดเธอแน่นกว่าเดิม
 
 
 
 
 
“ใครว่าชั้นกลัวนาย คนเลวๆแบบนายชั้นไม่มีวันกลัวนี่กลับมาอีกทำไม อยากโดนดีอีกใช่มั้ย”แก้วรีบว่าก่อนที่จะรีบขู่โทโมะ เพราะ2วันก่อนโทโมะถูก
เด็กในค่ายมวยของพ่อเธอจัดการแทนความแค้นในอดีตที่เขาข่มขืนเธอ
 
 
 
 
 
“หึ ชั้นว่าพวกเธอนั่นล่ะที่ต้องโดนดีไม่ใช่ชั้น เล่นงานชั้นแบบนี้ถ้าแม่ชั้นกลับมาจากทริปยุโรปเมื่อไหร่ชั้นจะให้แม่ฟ้องค่ายมวยกระจอกๆของเธอให้
ล่มจมแน่”โทโมะไม่ยอมแพ้รีบขู่แก้วกลับไปบ้าง
 
 
 
 
 
“หึ พอพ่อตายก็เกาะชายกระโปรงแม่กินสมบัติเก่า นายนี่มันลูกแหง่จริงๆทำเป็นทำงานบริษัทนึกว่าจะมีความรับผิดชอบมากขึ้นที่ไหนได้ ก็แค่เด็กขี้
ฟ้องทำชั่วแล้วให้แม่ตามล้างตามเช็ด ดีที่พ่อนายชิงตายไปก่อนไม่งั้นคงจะเสียใจเพราะสิ่งที่นายทำแน่ๆ นายนี่มัน โอ๊ย”แก้วโวยวายพลั้งปากว่าถึงพ่อ
ของโทโมะที่รถคว่ำเสียชีวิตและดูถูกถึงเรื่องเขาทำให้โทโมะเดือดจัดเอามือหนาบีบที่ปากแก้วอย่างแรง แก้วพยายามดิ้นให้หลุดแต่เหมือนกับมือของ
ชายหนุ่มกลายเป็นคีมคีบหนาที่บีบแก้มเนียนของเธอไม่ยอมปล่อย
 
 
 
 
 
 
“อย่ามาถูกชั้น ชั้นไม่ใช่ลูกแหง่แล้วถ้าไม่รู้เรื่องพ่อแม่ชั้นอย่ามาปากดี หึ กล้ามากนะที่ทำกับชั้น ว่าชั้นแบบนี้ลืมไปแล้วรึไงว่าทอมอย่างเธอสุดท้ายก็
ต้องแพ้คนอย่างชั้น ชั้นจะทำให้เธอจำได้เองว่าอย่ามาปากดีกับชั้นแบบนี้”โทโมะพูดจบก็ผลักแก้วชิดกับกำแพงในตรอกก่อนที่จะพยายามซุกไซร้ตาม
ตัว แก้วกรีดร้องออกมาและดิ้นขัดขืนอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนที่จะให้แรงเฮือกสุดท้ายถีบโทโมะจนล้มกระเด็นแล้วรีบวิ่งหนีโทโมะออกมา
 
 
 
 
“จะหนีไปไหน มานี่นะยัยตัวแสบ”โทโมะรีบลุกแล้ววิ่งตามแก้วไม่หยุด แก้วรีบวิ่งไปให้ถึงปากซอยเพื่อหาคนช่วย
 
 
 
 
 
“ปล่อยนะไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ ปล่อย”แก้วเมื่อถูกโทโมะวิ่งตามมาได้แล้วคว้าแขนร่างบางไว้ได้แก้วพยายามดิ้นขัดขืนแต่โทโมะไม่ยอมปล่อย ชายหนุ่มรีบ
ลากแก้วกลับไปที่รถของเขา
 
 
 
 
 
        ผลัวะ
 
 
 
 
 
แต่แล้วโทโมะก็ถูกฟาดเข้าที่ท้ายทอยอย่างแรงจนชายหนุ่มล้มหัวกระแทกพื้นสลบลงไปทันที
 
 
 
 
 
 
“พ่อ ทำแบบนี้เดี๋ยวเค้าก็ตายพอดีหรอก”แก้วดีใจปนตกใจที่เห็นพ่อและรัศมีแขมาช่วยเธอ แต่พ่อของเธอกลับเอาไม้ฟาดท้ายทอยของเขาจนล้มหัว
ฟาดพื้นแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“มะรืนนี้ก็จะถึงงานของคุณเฟียซแล้วทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิป๊อป ไม่ทำหน้ามุ่ยนะ”แคทมองป๊อปปี้ที่ทำหน้าไม่พอใจขณะจัดเตรียมงานเลี้ยงเปิดตัว
เฟียซให้กับสื่อสังคมในเมืองไทยบนเรือยอร์ชส่วนตัวของตระกูลหยางที่จอดเทียบท่าให้พวกของป๊อปปี้จัดเตรียมงานเลี้ยง
 
 
 
 
“ก็จะไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไงล่ะแคท ผู้หญิงอะไรเรื่องมาก ทั้งๆที่งานเร่งจะจัดอีก4วันแล้วกลับเปลี่ยนเนื้องานทุกวันแบบนี้ ใครจะไปตามใจ รู้ใจได้หมด
ล่ะ นี่ก็อยากจะเพิ่มดอกลิลลี่สีขาว500ดอกและดอกกุหลาบแดงฝรั่งเศสอีก500ดอกและต้องเอามาตกแต่งในงานแล้วแบบนี้ใครจะไปหาทัน คนอะไร
เอาแต่ใจชะมัด”ป๊อปปี้บ่นอุบด้วยความโมโหกับอารมณ์ขึ้นๆลงๆนึกอยากจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนของฟางแบบนี้
 
 
 
 
 
“ชั้นก็แค่อยากให้งานเลี้ยงของชั้นออกมาอย่างสมบูรณ์เพอเฟคที่สุด ชั้นเป็นลูกค้าชั้นจ่ายบริษัทคุณไปในราคาสูงมากแล้ว การที่ชั้นอยากได้อะไรก็
ต้องได้สิคะ แล้วการที่เอาลูกค้ามานินทาแบบนี้คุณคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีนักรึไง”ฟางเดินเข้ามาได้ยินป๊อปปี้กำลังพูดถึงเธอก็รีบตรงดิ่งเข้ามาว่าพลาง
ถอดแว่นกันแดดมองหน้าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง
 
 
 
 
 
“แคทต้องขอโทษคุณเฟียซแทนป๊อปเค้าด้วยนะคะ พอดีป๊อปเค้าอาจจะเหนื่อยกับการวิ่งวุ่นเตรียมงานต่างๆเอกน่ะค่ะเลยเผลอพูดอะไรออกมาไม่ทัน
คิด คุณเฟียซอย่าถือสาเลยนะคะ”แคทเห็นท่าทีไม่ยอมกันของฟางและป๊อปปี้ก็รีบเข้ามาพูดไกล่เกลี่ย
 
 
 
 
 
“ดีจริงๆเลยนะคะ คุณแคททั้งสวย ฐานะดี การศึกษาดีแบบนี้ เป็นคู่หมั้นที่สมบูรณ์เพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง พอคู่หมั้นทำผิดก็ช่วยปกปิด อุ้ย ไม่ใช่สิ
ช่วยพูดให้เฟียซเข้าใจว่าหัวหน้าออแกไนซ์งานอย่างคุณป๊อปต้องทำงานเหนื่อยแบบนี้”ฟางพูดแล้วจ้องหน้าป๊อปปี้กลับอย่างยียวนเล่นเอาป๊อปปี้ที่
มองหน้าอยู่นั้นแทบข่มอารมณ์ไม่อยู่ก่อนที่จะสะบัดตัวหันหน้าหนีไปทางอื่น
 
 
 
 
 
 
“เอาล่ะค่ะ เห็นทำงานเหนื่อยเพราะงานของเฟียซกันมามากแล้ววันนี้เฟียซมีข้าวมาเลี้ยงทุกคนที่นี่นะคะ”ฟางพูดจบก็สั่งเลขาและคนขับรถเอาอาหารที่
เตรียมไว้มาเลี้ยงพวกของป๊อปปี้ก่อนที่จะหยุดยืนมองภาพที่ป๊อปปี้และแคทนั่งทานข้าวด้วยกัน แคทที่กำลังป้อนกุ้งให้กับชายหนุ่มและป๊อปปี้ที่ยิ้มแย้ม
ออกมา หัวเราะคุยกันอย่างถูกคอแล้วกำมือแน่น
 
 
 
 
 
 
 
 
“มีความสุขกันมากสินะ จนหลงลืมอดีตที่เคยทำเลวๆเอาไว้”ฟางพูดพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะสะบัดหน้าหนีไม่มองภาพนั้น แล้วทอดมองไปที่ท้องทะเล
ริมระเบียงแล้วชะงักเมื่อเห็นฟ้าเริ่มครึ้ม ภาพที่เธอเคยถูกทำร้ายในวันที่ฝนตก ที่เธอตกหน้าผาไปในท้องทะเลก็ผุดเข้ามาในหัว ฟางค่อยๆเอามือจับที่
หน้าอกตัวเองเหงื่อซึมผุดมารอบแล้วค่อยๆถอยออกมาจากระเบียงขอดาดฟ้าเรือ
 
 
 
 
 
 
 
“พอดีว่าผมจะมาขอโทษที่ว่าคุณไปเมื่อกี้แล้วก็มาตามคุณไปทานข้าวด้วยกัน คุณซื้อของมาตั้งเยอะแยะแบบนี้มาทานด้วยกันสิครับ”ป๊อปปี้เห็นฟางทำ
ท่าแปลกๆและเริ่มเซถอยมาชนตัวเองที่มาตามก็ประคองร่างบางเอาไว้
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณ แต่ชั้นยังไม่หิว”ฟางรีบพูดแล้วผละออกจากร่างสูงไปและไม่ยอมมองเกลียวคลื่นทะเลด้านล่างอีก
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณโอเคมั้ยเนี่ย หน้าคุณดูซีดมากเลยนะ อย่าบอกนะว่าคุณกลัวทะเลน่ะ”ป๊อปปี้สังเกตท่าทางของฟางที่เปลี่ยนไปก็ร้องทัก
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่ได้กลัวและชั้นก็ไม่เป็นอะไร คุณไม่ต้องมายุ่งเรื่องของชั้น ว้าย”ฟางรีบพูดก่อนที่จะเชิดหน้าหนีก่อนที่จะร้องออกมาเมื่อได้ยินเสียงฟ้าร้องแล้ว
เป็นลมป๊อปปี้ตกใจรีบเข้าไปประคองร่างบางแล้วรีบอุ้มฟางไปจากดาดฟ้าทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้วป๊อปนี่เกิดอะไรขึ้นทำไมคุณเฟียซเป็นลมแบบนี้”แคทตกใจเมื่อเห็นคู่หมั้นหนุ่มอุ้มลูกค้าสาวออกมาก็รีบถามชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปจะไปตามคุณเฟียซเค้าอย่างที่แคทบอกแต่จู่ๆคุณเฟียซเค้าก็มีอาการแปลกๆแล้วก็เป็นลมไป ป๊อปว่าป๊อปจะพาเค้าไปโรงพยาบาลก่อนดี
กว่า”ป๊อปปี้พูดจบก็รีบพาฟางไปหาหมอที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดทันที
 
 
 
 
 
“อาการไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกครับ ที่คนไข้เป็นลมไปอาจจะเป็นเพราะเจอเหตุการณ์ที่ทำให้คิดถึงอดีตที่คนไข้หวาดกลัวมากจนเป็นลมไปน่ะครับ
เดี๋ยวถ้าน้ำเกลือหมดแล้วก็กลับบ้านได้”หมอบอกป๊อปปี้ที่รออยู่หน้าห้องทำให้ชายหนุ่มชะงัก หวาดกลัวงั้นหรอ บนดาดฟ้าเรือที่เขาไปหาเธอเมื่อกี้นัน
ก็มีแค่ท้องฟ้าที่ฝนใกล้จะตกกับท้องทะเลเท่านั้นนิ
 
 
 
 
 
 
 
“ผมโทรหาคุณเขื่อนแล้วนะว่าคุณเป็นลมแล้วเข้าโรงพยาบาล สักพักเค้าคงจะมาที่นี่”ป๊อปปี้เดินเข้ามาบอกฟางที่นอนให้น้ำเกลืออยู่ในห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณนี่มันยุ่งไม่เข้าเรื่องจริงๆจะบอกเขื่อนทำไม เดี๋ยวก็กลายเป็นเรื่องใหญ่พอดี”ฟางตกใจเมื่อรู้ว่าป๊อปปี้เอาเรื่องเธอเป็นลมบนเรือไปบอกเขื่อนก็รีบ
โวยวายแล้วรีบลุกหมายจะแกะสายน้ำเกลือออกจากตัวเองเพื่อเตรียมหนีเขื่อน
 
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณจะทำอะไรน่ะ หยุดเลยนะ อย่าทำอะไรบ้าๆแบบนี้หมอบอกต้องรอให้น้ำเกลือในถุงหมดก่อนถึงจะเอาออกได้”ป๊อปปี้รีบเข้ามาห้ามไม่ให้คนตัว
เล็กถอดสายน้ำเกลือออก “ชั้นไม่เป็นอะไร ชั้นจะกลับบ้าน ไม่ต้องรอเขื่อนหรอก ปล่อยชั้นนะ”ฟางดิ้นไปมาแล้วโวยวาย
 
 
 
 
 
 
“คุณนี่อย่าทำตัวเป็นเด็กไปหน่อยเลย เห็นๆอยู่ว่าบนดาดฟ้าเรือเมื่อกี้นี้คุณกลัวแล้วก็เป็นลมไป อยู่ที่นี่น่ะดีแล้ว รอจนน้ำเกลือหมดแล้วให้คุณเขื่อนมา
รับ คุณหักรักตัวเองหน่อยสิ เป็นอะไรขึ้นมาคนที่ห่วงคุณจะเสียใจเอานะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ชีวิตของชั้นมันก็เหมือนตายไปแล้ว ชั้นจะทำอะไรกับชีวิตชั้นก็ได้ไม่ต้องมาสอนชั้น”ฟางนิ่งสักพักก่อนที่จะรีบว่าแล้วล้มตัวนอนอีกครั้งแล้วหันหลังใส่
ป๊อปปี้ ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วส่ายหน้าเบาๆก่อนที่จะเดินมานั่งรอข้างนอกห้องจนกระทั่งเขื่อนมาถึงที่โรงพยาบาล
 
 
 
 
 
“ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยพาญาติของผมมาส่งที่โรงพยาบาล”เขื่อนกล่าวคำขอบคุณเมื่อเจอป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรครับ พอดีว่าผมเห็นคุณเฟียซเค้ามีท่าทางแปลกๆบนเรือแล้วเป็นลมไป ผมเลยพาเธอมาส่งที่โรงพยาบาล หมอบอกว่าเกิดจากอาการหวาด
กลัวจนทำให้เป็นลมนี่คุณเฟียซเค้ากลัวพายุหรอครับ”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะลองถามเรื่องของฟางกับเขื่อน
 
 
 
 
 
 
 
“ครับ เฟียซกลัวเพราะในอดีตเฟียซเคยเจอเรื่องราวไม่ดีตอนวันฝนตกแบบนี้ล่ะครับ เอ่อ ผมหมายถึงที่เมืองนอกยัยเฟียซเคยไปตกปลากับผมที่แม่น้ำ
แล้วลื่นน้ำฝนตกแม่น้ำไปน่ะครับ”เขื่อนพูดก่อนที่จะรีบโกหกเรื่องของฟางให้ป๊อปปี้เพราะกลัวชายหนุ่มจะสงสัย
 
 
 
 
 
 
 
“เฟียซเสร็จแล้วล่ะเขื่อน นี่นินทาอะไรเฟียซรึเปล่า”ฟางเดินออกมาเห็นเขื่อนและป๊อปปี้นั่งคุยกันอยู่ก็ร้องทัก
 
 
 
 
 
 
“ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวเรากลับบ้านกันเลยเนาะเฟียซ เอ่อ แล้ววันนี้คุณป๊อปพอแค่นี้ก่อนก็ได้นะครับ ให้คุณแคทพาทีมกลับไปพักผ่อนก่อนพรุ่งนี้
ต้องเตรียมงานกันยาว”เขื่อนพูด
 
 
 
 
 
 
 
“จริงสิ วันงานมาร่วมงานด้วยนะคะคุณป๊อป เดี๋ยวเฟียซจะจัด After partyฉลองปิดงานให้กับทีมของคุณ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
“ครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีมีธุระ”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะปลีกตัวออกไปจากฟางและเขื่อนทันที
 
 
 
 
 
 
“ครับแคท ตอนนี้คุณเขื่อนมารับคุณเฟียซไปแล้วล่ะ แคท ป๊อปไปรับแคทไม่ได้แคทกลับบ้านกับทีมเราไปก่อนนะครับ แล้วถึงบ้านโทรหาป๊อปด้วยล่ะ
ครับแค่นี้ก่อนนะ”ป๊อปปี้รับสายคู่หมั้นสาวพูดคุยกันสักพักก่อนที่จะขึ้นรถออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“กะแล้วว่าเชื้อไม่ทิ้งลายจริงๆ นี่คงจะสับรางแอบไปหาสาวๆที่นัดไว้แน่ๆถึงไปรับคู่หมั้นตัวเองไม่ได้แบบนี้ ไปเขื่อน ตามไปกันเถอะ”ฟางและเขื่อนที่
แอบสะกดรอยตมป๊อปปี้ไปถึงที่จอดรถพูดขึ้นก่อนที่จะรีบขับรถตามป๊อปปี้ที่ขับรถออกไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่จริง ทำไมเค้ามาที่นี่”ฟางและเขื่อนที่ทิ้งระยะห่างไม่ให้ป๊อปปี้รู้ว่าถูกสะกดรอยตามมาตกใจเมื่อเห็นว่าป๊อปปี้จอดรถลงที่จุดชมวิวแห่งหนึ่งแถว
ชลบุรีก่อนที่ชายหนุ่มจะถือช่อดอกลิลลี่สีขาวไปที่จุดชมวิว ก่อนที่จะโยนช่อดอกไม้นั้นทิ้งลงที่หน้าผาลงไปในทะเล ชายหนุ่มมองรั้วกั้นที่ถูกซ่อมใหม่
เรียบร้อยแล้วนั่งลงที่ม้านั่งที่ถูกเพิ่มเข้ามาเมื่อ2-3ปีต่อมา
 
 
 
 
 
 
“5ปีมาแล้วนะฟาง ที่ฟางต้องจากโลกนี้ไป ฟางรู้มั้ยว่าช่วงก่อนพี่เจอคนหน้าเหมือนกับเรามากเลยนะ เหมือนกันราวกับฝาแฝดจนพี่ตกใจ แต่พี่รู้ดีว่า
เค้าไม่ใช่ฟางของพี่หรอก เพราะฟางของพี่เป็นผู้หญิงที่อ่อนโยน และก็มีรอยยิ้มที่สดใสทุกครั้งที่เราเจอกันเสมอ แต่ทุกอย่างมันเกิดเพราะพี่ ถ้าพี่ไม่
เข้ามาในชีวิตของฟาง ฟางคงไม่เจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ ป่านนี้ฟางอาจจะเจอผู้ชายที่ดีกว่าพี่ คนที่รักฟางและแต่งงานกันจนมีลูกที่น่ารักไปแล้ว ทุก
อย่างมันเป็นเพราะพี่ พี่ขอโทษนะฟาง พี่ขอโทษ”ป๊อปปี้พูดออกมาแล้วไปยังหน้าผาที่ว่างเปล่า สถานที่ที่เพื่อนของเขาทำสิ่งที่เลวร้ายไว้กับฟางที่นี่
แต่เพราะกวินและจินนี่มีอิทธิพลในสังคมทำให้เรื่องของฟางหายและถูกลืมเลือนไป แต่สำหรับเขา เขาไม่มีวันลืมมันได้ลง
 
 
 
 
 
“พี่สัญญานะฟาง พี่จะมาที่นี่ทุกๆปี เอาดอกไม้ที่เราชอบมาให้เราแบบนี้ตลอดไป”ป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ตรงนั้นสักพักใหญ่นั่งมองพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปจน
ไม่เหลือนักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวตรงนั้นแล้วก็ลุกขึ้นแล้วพูดตรงหน้าผานั้นอีกครั้งก่อนที่จะเดินกลับไปที่รถเพื่อกลับบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
                     โดนฟาดไปแบบนั้นโทโมะคงไม่น่ารอด ส่วนป๊อปปี้จะสำนึกผิดหรือแค่แกล้งทำอีก ต้องติดตาม