(fic undertale)The tyrannical queen ราชินีทรราช

     "อันไดน์ไปซ้อมกัน!"
 
 
     "ไม่"
 
 
     "ถะ ถ้างั้นคืนนี้มาดูอนิเมะกันที่บ้านฉันมั้ย? "
 
 
     "ไม่"
 
 
     "งั้นคลาสเรียนทำสปาเก็ตตี้ล่ะ!? "
 
 
     "ไม่"
 
 
     "โธ่เอ้ย ไม่เอาน่า! " เสียงแรกพูดขึ้นอย่างขัดใจเล็กน้อย ก่อนจะอ่อนลงเมื่อถูกสายตาของมอนสเตอร์ตัวเล็กจ้องเขม็งเอา และแปรเปลี่ยนกลับไปเป็นกระตือรือร้นอีกครั้งเมื่อเจ้าของบ้านยอมขยับเขยื้อนตัวคลานออกมาจากกองผ้าห่มเน่าๆ นั่นสักที แม้ว่าอีกฝ่ายจะยังไม่ยอมลุกขึ้นมาจากเตียงที่ตอนนี้กลายเป็นสถานที่โปรดปรานไปซะแล้วก็ตาม.. 
 
 
     "ออกไปข้างนอกหรือทำอะไรบ้างเถอะนะอันไดน์ นี่เธอขังตัวเองอยู่ในบ้านและเอาแต่นั่งๆ นอนๆ เฉยๆ มาเป็นเดือนๆ แล้วนะ เธอไม่ใช่เจ้าจอมขี้เกียจแบบแซนส์ซะหน่อยทำตัวแบบนี้มันไม่สมกับเป็นเธอเลยสักนิด! "
 
 
     "พาไพรัส! "คราวนี้ อัลฟี่ส์มอนสเตอร์ไดโนเสาร์ นักวิทยาศาสตร์หลวงคนปัจจุบันของราชวงศ์ดรีมเมอร์ที่ซึ่งตอนนี้ทั้งบัลลังก์และมงกุฎไร้ซึ่งผู้สืบทอด ถึงกับขึ้นเสียงใส่โครงกระดูกร่างสูงผู้กระฉับกระเฉงและกระตือรือร้นตลอดเวลาตนนั้น
 
 
     ซึ่งมันก็ได้ผล.. คราวนี้โครงกระดูกหนุ่มถึงกับหุบปากแน่นสนิทไปเลยทีเดียว
 
 
     อันไดน์ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายดี.. ในที่สุดเจ้าโครงกระดูกบ้านี่ก็ยอมหุบปากซะที
 
 
     เสียงดัง.. หนวกหู.. น่ารำคาญชะมัด! 
 
 
     "อันไดน์.." แต่ก็ใช่ว่าเจ้าของบ้านจะรอดตัวเพราะอันไดน์เองก็โดนมอนสเตอร์ร่างเล็กตนนั้นดุเอาผ่านทางสายตาเหมือนกัน แต่นั่นก็ไม่ได้เกินความคาดหมายของเธอแต่อย่างใด.. เพราะมอนสเตอร์ปลารู้ดีว่าเหตุผลที่เพื่อนรักทั้งสองพร้อมใจกันถ่อสังขารมาจากทั้งเขตสโนว์ดินและฮอตแลนด์เพื่อมาเยี่ยมเยือนเธอถึงถิ่นวอเตอร์ฟอลแห่งนี้ ก็เพื่อที่จะพยายามโน้มน้าวให้เธอลุกขึ้นมาจากเตียงมาขยับแข้งขยับขา และออกไปทำอะไรข้างนอกบ้านบ้าง
 
 
 
 
เป็นไอ้พวกบ้าที่มีความพยายามกันดีซะเหลือเกิน..
 
 
     "..." ดวงตาสีดำกลมโตภายหลังกรอบแว่นหนาเตอะของนักวิทยาศาสตร์หลวงมองมายัง 'อดีต' หัวหน้ารอยัลการ์ดสาวที่หลังจากประกาศขอลาออกจากตำแหน่งที่ครั้งหนึ่งเจ้าตัวเคยภูมิอกภูมิใจนักหนาที่ได้มันมาอีกฝ่ายก็เอาแต่นั่งๆ นอนๆ อยู่ภายในบ้านและไม่ยอมออกไปพบปะสังสรรค์กับพวกเธอเหมือนอย่างเคย.. แต่ก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของปีศาจปลาอยู่บ้างแหละ
 
 
     ก็พึ่งสูญเสียบุคคลที่เป็นเหมือนทุกๆ อย่างในชีวิตไปนี่นะ.. จะมีสภาพหมดอาลัยตายอยากซะขนาดนี้ก็คงไม่แปลก
 
 
     "เฮ้.. เธอรู้อะไรมั้ย? " มอนสเตอร์ร่างเล็กสบสายตากับเจ้าของบ้านที่มีสภาพโทรมมากกว่าครั้งสุดท้ายที่เจอกันขณะที่พูดถามขึ้น นักวิทยาศาสตร์หลวงของราชวงศ์ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้หลบตาเธอ และในขณะเดียวกันก็ไม่ยอมพูดระบายอะไรออกมา ก่อนที่เธอจะเอ่ยขึ้นแบบไม่ได้ติดอ่างด้วยความประหม่าหรือเขินอายแบบทุกที
 
 
     "ไม่อยากออกไปไหนก็ไม่เป็นไร แต่อย่างน้อยๆ เธอก็ควรจะกินอะไรบ้างนะ.."
 
 
     ดวงตาสีดำของมอนสเตอร์ไดโนเสาร์จ้องมองเพื่อนสนิท (ที่เธอแอบคิดเกินเลยมากกว่าคำว่าเพื่อน..) ด้วยแววตาที่ห่วงใยนับตั้งแต่ทราบข่าวเรื่องการตายของพระราชา อันไดน์ก็ทำตัวแบบนี้มาเดือนกว่าแล้ว ในตอนแรกที่รู้ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่เธอคาด อันไดน์เอาแต่โวยวายอาละวาดจนในหน่วยเขาต้องห้ามกันชุลมุนไปหมด แต่หลังจากที่สงบสติอารมณ์ได้สักพัก ปีศาจปลาก็ขอลาออกจากงานรอยัลการ์ดที่เธอรักยิ่งกว่าอะไรดี เพื่อเอาเวลาทั้งหมดที่มีไปจมปลักอยู่กับการร้องไห้ ไม่ยอมกินยอมนอน เอาแต่โทษตัวเองว่าเป็นความผิดของเธอที่ไม่สามารถปกป้องราชาเอาไว้ได้
 
 
     แม้ว่าอัลฟี่ส์จะไม่สามารถมองเห็นร่างกายที่อีกฝ่ายจงใจซ่อนเอาไว้ให้พ้นจากสายตาของพวกเธอด้วยผ้าห่มผืนนั้น แต่ด้วยประสบการณ์ในฐานะของนักวิทยาศาสตร์หลวง เธอก็พอจะเดาได้จากใบหน้าที่ซูบตอบและขอบตาที่ดำคล้ำนั่นว่าร่างกายของมอนสเตอร์ปลาเองก็คงจะทรุดโทรมลงมากไม่ต่างกัน
 
 
     ถ้าหากว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน บอกไปใครล่ะจะไปเชื่อ.. ว่าครั้งหนึ่งมอนสเตอร์ปลาที่เอาแต่ขดตัวนอนตายซากอยู่บนเตียงตนนี้ ครั้งหนึ่งเคยมอนสเตอร์ไฟแรงที่บ้าพลัง และกระตือรือร้นกับการทำงานมากขนาดไหน? 
 
 
 
 
     เธอจะทรมานตัวเองไปถึงไหนอันไดน์? 
 
 
 
 
     ทั้งๆ ที่ทั้งหมดนี่มันก็ไม่ใช่ความผิดของเธอแท้ๆ ..
 
 
     "..ฉันไม่หิว" ดวงตาสีอำพันเหลือบมองมอนสเตอร์ทั้งสองตนที่พอจะนับได้ว่าเป็นเพื่อนของเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เจ้าของบ้านจะเป็นฝ่ายเบือนสายตาหลบเสียเอง พร้อมกับที่ขยับแขนกระชับผ้าห่มที่ใช้คุมกายเพื่อเพิ่มความอบอุ่นมากขึ้น
 
 
     "พวกนายไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วง..ฉันอยากอยู่คนเดียวและต้องการพักผ่อนอีกสักหน่อย"
 
 
     "ไม่/ไม่! " เป็นทีของฝ่ายผู้มาเยี่ยมบ้างที่จะปฎิเสธบ้างหนึ่งมอนสเตอร์โครงกระดูกและอีกหนึ่งไดโนเสาร์ร่างเล็กพร้อมใจกันตะโกนออกมาโดยที่ไม่ได้นัดหมาย
 
 
     ครั้งที่แล้วก็พูดแบบนี้ แล้วสุดท้ายเป็นไงล่ะ? วันนี้ก็เห็นยังนอนอืดอยู่เหมือนเดิม! 
 
 
     "วันนี้เลือกมาเลยนะว่าจะดูอนิเมะหรือทำสปาเก็ตตี้! " กิจกรรมที่ถูกเพื่อนรักทั้งสองยื่นมาให้เลือกอย่างใดอย่างหนึ่งด้วยสีหน้าที่เหมือนจะบอกว่าถ้าไม่ยอมเลือกมาสักอย่างจะไม่ยอมกลับไปจริงๆ ด้วยแอบสร้างความรำคาญใจเล็กๆ ให้กับมอนสเตอร์เจ้าของบ้านผู้หมดอาลัยตายอยาก
 
 
     อดีตรอยัลการ์ดสาวได้แต่ลอบถอนหายหายใจออกมาไอ้เจ้าพวกนี้นี่มันช่าง.. ขี้ตื้อและดื้อด้านกันเป็นบ้า! 
 
 
     ไม่รู้ว่าจะรู้สึกเสียใจ.. หรือว่าเธอควรต้องดีใจมากกว่ากันดี? ที่มีไอ้เจ้าบ้าพวกนี้เป็นเพื่อนน่ะ

 
 

     "โอเค.. โอเค" ปีศาจปลายกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ ก่อนที่เธอจะรั้งข้อมือและดึงมอนสเตอร์ทั้งสองให้ล้มลงมานอนบนเตียงด้วยกันพร้อมกับที่อันไดน์จะแกล้งเอามือป้องปาก ทำท่าหาวหวอดออกมาเหมือนว่าตัวเองง่วงเสียเต็มประดา ทั้งๆ ที่ก็นอนมาทั้งวันแล้ว
 
 
     "ถ้าถามฉันแล้วล่ะก็.. ฉันขอเลือกนอนต่อดีกว่าน่ะนะ.. เอาล่ะ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะทุกคน zZz"
 
 
     "อันไดน์! "
 
 
     ท่ามกลางเสียงโวยวายจากมอนสเตอร์ผู้มาเยือน รอยยิ้มเล็กๆ ได้ปรากฎขึ้นใบหน้าของเจ้าของบ้านที่แกล้งทำเป็นหลับไม่รู้เรื่องโดยที่ผู้มาเยี่ยมทั้งสองไม่ทันได้สังเกตเห็นเพราะเอาแต่เถียงกันและพยายามดื้อเขย่าตัวปลุกเจ้าของบ้านตัวแสบให้ลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่องให้จงได้
 
 
     ยังไงก็ตาม ขอบใจนะอัลฟี่ส์.. พาไพรัส..
 
 
 
     ดีใจนะที่ฉันได้เจอ.. ได้รู้จัก.. และได้มีเพื่อนดีๆ แบบพวกนาย
 
 
*********************************************