(fic undertale)The tyrannical queen ราชินีทรราช

     .

     .

     .

     ตั้งแต่ที่ได้เป็นรอยัลการ์ดสมกับความตั้งใจ อันไดน์ก็พยายามอย่างหนักมาโดยตลอด จนกระทั่งเธอได้รับการแต่งตั้งยศให้เป็นถึงหัวหน้ารอยัลการ์ดในเวลาต่อมาท่ามกลางความปิติยินดีของทุกคนภายในหน่วย

     ไม่มีใครมีข้อกังขากับการแต่งตั้งมอนสเตอร์สาวให้ขึ้นเป็นหัวหน้ารอยัลการ์ดเลยแม้แต่น้อย เพราะว่ามอนสเตอร์ปลาได้แสดงให้พวกเขาเห็นแล้วว่าเธอเหมาะสมและคู่ควรตำแหน่งนั้นในทุกประการ

     ไม่ว่าจะเป็นวิชาความรู้ ความแข็งแกร่ง หรือความพยายามมุ่งมานะที่จะปกป้องทุกๆ คนเอาไว้ นอกจากองค์ราชาแล้ว.. ทุกคนต่างยอมรับเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่มีใครในหมู่ของพวกเขาที่มีมันมากไปกว่าอันไดน์ เจ้าของฉายา 'นักรบไร้พ่าย' อีกแล้วภายใต้อันเดอร์กราวแห่งนี้

อันไดน์พยายามหนักยิ่งกว่าใคร เธอพยายามหนักมาก.. มากจริงๆ

     นั่นทำให้ราชาแอสกอร์ผู้เปรียบเสมือนทั้งพ่อและอาจารย์ของเธอถึงกับหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความยินดี ในวันที่เขามีโอกาสได้จรดสามง่าม แต่งตั้งตำแหน่งอันทรงเกียรติให้กับเด็กน้อยที่เขาเพียรเฝ้าอบรมสั่งสอนมาตลอดหลายปีที่ผ่านมากับมือตัวเอง

     ส่วนตัวของอันไดน์เองก็ดีใจไม่แพ้กัน เธอเกือบจะหลุดร้องไห้ตามราชาเฒ่าไปเสียแล้วด้วยซ้ำ แต่โชคยังดีที่เธอยังเก็บอาการเอาไว้ได้ ทำให้มอนสเตอร์ปลาเพียงแค่ยิ้มกว้างโชว์ฟันเขี้ยวอันเป็นเอกลักษณ์กลับไปให้ราชาเฒ่าที่กำลังร้องไห้ออกมาเพื่อเธอด้วยความปิติยินดีเท่านั้น

     ภาพในวันนั้นจึงกลายเป็นภาพของราชาแพะที่กำลังร่ำไห้ออกมาด้วยภาคภูมิใจในตัวของศิษย์รัก โดยมีเธอยืนส่งยิ้มกว้างให้เขาขณะที่ทำความเคารพรับตำแหน่งอันทรงเกียรติมาอย่างภาคภูมิ ท่ามกลางเสียงปรบมือชื่นชมของเพื่อนๆ รอยัลการ์ดที่มาร่วมแสดงความยินดีกับเธอด้วย

     สำหรับมอนสเตอร์สาวแล้ว มันเป็นภาพที่ทั้งงดงาม.. และตราตรึงฝังลึกเข้าไปถึงข้างในจิตวิญญาณของเธอ มันงดงาม.. งดงาม

     เธอรู้สึกได้เลยว่าตัวเองนั้นเดินมาไกลมาก.. จากอดีตที่เป็นเพียงแค่เด็กน้อยแก่นแก้วคนหนึ่งที่ชอบท้าตีท้าต่อยคนอื่นไปวันๆ ไม่เว้นแม้กระทั่งราชาในวันนั้น ในวันนี้กลับได้ก้าวขึ้นมาสู่การเป็นหัวหน้าของเหล่ายอดนักรบ เป็นรอยัลการ์ดที่ทั้งสง่างามและเพียบพร้อมในวันนี้ ด้วยความกรุณาของพระราชาที่อยู่ตรงหน้าเธอในตอนนี้

     ในตอนนั้นเองที่เธอได้นึกสาบานกับตัวเองอยู่ภายในใจว่าจะขออุทิศชีวิตที่เหลืออยู่หลังจากนี้ให้กับเขา.. ให้กับความฝันของเขา เพื่อปกป้องเขาผู้ที่ชี้ทางสว่าง มอบชีวิตใหม่ และอนาคตอันสดใสให้กับเธอ

     ก่อนนอนคืนนั้นหลังจากที่เธอกลับมาจากพิธีรับตำแหน่งและงานเลี้ยงต้อนรับหัวหน้ารอยัลการ์ดคนใหม่ อันไดน์ก็แวะไปภาวนากับหินแห่งดวงดาวที่อยู่ในห้องอธิษฐานในวอเตอร์ฟอลเหมือนกับที่เธอเฝ้าภาวนาตลอดมาในทุกๆ ค่ำคืน..

     เธอภาวนาให้แก่ความหวังและความฝันของมอนสเตอร์ทุกๆ ตน ขณะเดียวกันก็ภาวนาให้กับความฝันเล็กๆ อันเรียบง่ายของตัวเองด้วย

     ตลอดเวลาที่ผ่านมามอนสเตอร์ปลาไม่ขออะไรจากหินดวงดาวพวกนั้นมากไปกว่าขอเพียงสักครั้งในชีวิตที่เธอกับอาจารย์ผู้แสนดีจะมีโอกาสได้ออกไปชมพระอาทิตย์ตกดินด้วยกันยังอีกด้านของบาเรีย และในระหว่างที่พวกเธอยังคงติดอยู่ในคุกใต้พิภพแห่งนี้ เธอก็ไม่ขออะไรมากไปกว่า ให้ราชาของเธอมีความสุขและมีชีวิตอยู่สืบต่อไปอีกนานแสนนาน

     ขอให้เขาได้อยู่เพื่อได้เฝ้าดูและรู้สึกภาคภูมิใจกับความสำเร็จของลูกศิษย์คนนี้.. ให้มากกว่านี้อีกสักนิด

     แต่ทว่า ดวงดาวกลับใจร้าย..

     ทั้งๆ ที่เธอก็ขอแค่ในสิ่งที่แสนเรียบง่ายและเฝ้าอธิษฐานอยู่ทุกค่ำคืนแท้ๆ คำขอนั้นแค่ข้อเดียวเท่านั้นแต่กลับไม่ยอมทำให้มันกลายเป็นจริง

     ไม่กี่เดือนหลังจากที่เธอขึ้นรับตำแหน่งหัวหน้าเหล่ารอยัลการ์ด เด็กมนุษย์ผู้หนึ่งก็ได้ปรากฎตัวขึ้นและเอาชนะเธอได้โดยบังเอิญ จบตำนานนักรบผู้ไร้พ่ายของหัวหน้ารอยัลการ์ดสาวลงไปอย่างน่าขัน และพอเธอรู้ตัวอีกที.. เด็กคนนั้นก็ลงมือพรากเอาชีวิตของพระราชาผู้เป็นเหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอไปเสียแล้ว..

     นั่นทำให้ปีศาจปลาตระหนักว่าหากไม่อยากสูญเสียสิ่งที่แสนสำคัญไป ก็ไม่ควรที่จะปล่อยมนุษย์ให้มีชีวิตรอดในทุกๆ กรณี

แต่เธอก็พลาด.. พลาดเมื่อมันสายไปแล้ว

     อันไดน์ได้แต่โทษว่ามันเป็นความผิดของตัวเอง เป็นเพราะเธอ เพราะความอ่อนแอ และใจอ่อนของเธอ.. เพราะเธอปล่อยเด็กนั่นไป แอสกอร์ถึงต้อง ตาย

     มันเป็นความผิดพลาดที่ไม่อาจจะอภัยให้ได้.. ที่เธอดันปล่อยให้ 'นังเด็กนั่น' มันมีชีวิตรอดไปจนถึงตัวเขาได้