(fic undertale)The tyrannical queen ราชินีทรราช

     หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา.. อันไดน์ในวัยเด็กก็ยังคงหมั่นแวะไปเยี่ยมเยือนราชาแพะอยู่เสมอ แต่สิ่งที่แตกต่างไปจากเดิมก็คือสถานะของเธอไม่ใช่แค่ผู้ท้าชิงอีกต่อไปแล้ว เพราะตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อตอนนั้นเธอก็ได้กลายเป็นลูกศิษย์คนแรกของราชาแอสกอร์ ผู้ปกครองเผ่าพันธุ์มอนสเตอร์ และยังเป็นลูกศิษย์คนโปรดของเขาอีกด้วย


 
 

เพราะว่ามีแค่เธอคนเดียวที่ได้รับสิทธิ์นั้น อภิสิทธิ์ในการเป็นลูกศิษย์ของราชาแห่งเผ่าพันธุ์มอนสเตอร์ผู้แข็งแกร่งยังไงล่ะ อุฟุฟุ! 

 
 
     ...
 
     ราชาแอสกอร์เป็นอาจารย์ได้ไม่เลว.. ไม่สิ ไม่ใช่แค่ไม่เลว เพราะความจริงแล้วอาจกล่าวได้ว่าเขาเป็นครูที่ยอดเยี่ยมมากคนหนึ่งเลยแหละ เขาไม่เพียงแต่สอนเธอในเรื่องศิลปะการต่อสู้และกระบวนท่าอาวุธระยะประชิดต่างๆ นอกจากจะฝึกซ้อมกับสอนเธอสู้แล้ว เขายังสอนให้เธอฝึกควบคุมเวทมนตร์ในร่างกายได้อีกด้วย โดยบอกว่ามันจะทำให้เธอสามารถสร้างอาวุธที่มาจากเวทมนตร์ที่ไหลเวียนอยู่ภายในตัวได้


 
     และอาวุธที่สร้างขึ้นมาจากเวทมนตร์ของตนเอง มันเรียกออกมาใช้งานได้ง่ายกว่า และก็ทนกว่าหอกไม้(โง่ๆ)ที่ทำเองของเธอ.. เพราะสามง่ามคู่กายของเขาเองก็สร้างขึ้นมาจากเวทมนตร์เหมือนกัน
 
 
ซึ่งมันจริง..


 
     ความอึดและคมของหอกไม้ที่เธอนั่งหลังขดหลังแข็งเหลาอยู่ตั้งนานสองนาน เทียบไม่ได้เลยกับหอกที่สร้างขึ้นมาจากเวทมนตร์ของเธอ.. ถึงเธอจะยังไม่ชำนาญมากพอที่จะควบคุมให้มันเสถียรและคงรูปร่างเอาไว้ได้ก็เถอะ


 
     และนอกจากสอนวิชาการต่อสู้แล้ว แอสกอร์ก็ยังสอนให้เธอฝึกอ่านและเขียนภาษาของพวกมอนสเตอร์ด้วย จนอันไดน์สามารถอ่านเขียนได้คล่องแคล่วไม่แพ้กับมอนสเตอร์อายุเท่ากันที่มีพ่อแม่คอยสอนหนังสือให้


 
     จนบางที.. อันไดน์ก็คิดว่าทักษะอ่านเขียนของเธออาจจะเหนือกว่าเด็กรุ่นราคราวเดียวกันด้วยซ้ำไป


 
     ในอีกหลายๆ ครั้ง หลังจากฝึกซ้อมกันเสร็จ หากว่าเธอไม่รีบกลับหรืออยู่ค้างคืนกับอาจารย์เฒ่า แทบทุกครั้งที่ราชามอนสเตอร์จะยอมให้เธอนั่งเล่นบนตักของเขาและกินชากับขนมที่พวกเธอช่วยกันทำขึ้นมา เขามักจะอ่านหนังสือนิทานไม่ก็เล่าเรื่องต่างๆ ให้เธอฟัง และพอโตขึ้นมาหน่อย ถ้าวันไหนมีเวลาเหลือมากๆ ราชาผู้นั้นก็ยังสอนยังหัดให้เธอเริ่มลองทำอาหารกับอบขนมเองด้วย


 
     ก็ไม่อยากจะอวดหรอกนะ แต่ชาดอกบัตเตอร์คัพสูตรของเขา มันทั้งหอมและเป็นน้ำชาที่อร่อยที่สุดที่เธอเคยกินมา และยิ่งเวลาทานคู่กับพายหรือคุ้กกี้วนิลาร้อนๆล่ะก็..อืม
 

     ที่สำคัญ ยิ่งถ้ากินคู่กับขนมอบฝีมือเธอนะ.. อร่อยอย่าบอกใครเชียว

 


 
แต่อย่าพูดถึงเรื่องให้ทำอาหารคาวเลยนะ.. เธอขอ


 
     'ข้าไม่อยากให้เจ้าเอาแต่จดจ่ออยู่กับการต่อสู้หรอกนะอันไดน์' ครั้งหนึ่งเขาเคยพูดถึงสาเหตุที่สอนเธอเรื่องพวกนี้ออกมาครั้งหนึ่ง ในตอนที่มอนสเตอร์ปลาถามว่าทำไมเขาไม่เอาเวลาที่ฝึกให้เธอทำอาหารและขนมพวกนี้ไปฟิตซ้อมเพิ่มความแข็งแกร่งของร่างกายแทน


 
 


 
 

     'เด็กน้อย.. อายุเจ้ายังน้อยนัก ในเวลาแบบนี้เจ้าควรจะใช้ชีวิตเล่นสนุกให้สมวัยและมีงานอดิเรกอย่างอื่นนอกจากฝึกซ้อมกับข้าและฝึกฝนความแข็งแกร่งบ้างสิ'

 
 


 
 

     'อย่ายึดติดกับเป้าหมายมากเกินไปจนกลายเป็นว่าตัวเองมัวจดจ่ออยู่กับการฝึกซ้อม จนทิ้งโอกาสในการเรียนรู้สิ่งอื่นๆ และเล่นสนุกตามวัยไปจนหมดนะ'

 
 


 
 

     'เจ้าไม่จำเป็นต้องรีบโตเป็นผู้ใหญ่หรอก เพราะตอนที่เจ้าได้กลายเป็นผู้ใหญ่และมองย้อนกลับมา เจ้าจะต้องรู้สึกเสียใจมากแน่ๆ หากไม่ได้ใช้เวลาตอนเด็กไปกับการเล่นสนุกบ้างน่ะ'

 
 
 


 
     'อันไดน์ การเป็นผู้ใหญ่น่ะมันทั้งไร้สีสัน เจ็บปวดและก็น่าเบื่อ แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าก็ไม่อาจหลีกหนีมันได้พ้น เพราะฉะนั้น อย่างน้อยก็ในตอนนี้.. เจ้าจงสนุกและมีความสุขเสียให้เต็มที่เถอะ'


 
 


 
 

     'รู้อะไรไหมเด็กน้อย? ฮีโร่ที่ดีน่ะไม่ใช่แค่ปกป้อง แต่ต้องเข้าใจเด็กๆ ด้วยนะ ไม่งั้นเขาจะช่วยเหลือพวกนั้นได้ยังไงกันล่ะ? เพราะงั้นถ้าเจ้าอยากจะเป็นฮีโร่ เจ้าถึงต้องเคยผ่านการเป็นเด็กมาก่อนถึงจะเข้าใจและช่วยเหลือเด็กๆ เหล่านั้นได้ ทีนี้เข้าใจรึยัง? '

 
 


 
     ...


 
     ความจริง สำหรับอันไดน์แล้ว เขา.. ราชาเฒ่าไม่ได้เป็นเพียงแค่อาจารย์และคู่ฝึกซ้อมเท่านั้น เขาเป็นมากกว่านั้น แอสกอร์เหมือนพ่ออีกคนหนึ่งของเธอ.. พ่อที่แม้จะไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดแต่ก็ช่างแสนดีกับเธอมาก ทั้งช่วยเหลือ คอยดูแล มอบความรัก และอบรมสั่งสอนเธอเป็นอย่างดี ราวกับว่าเธอเป็นลูกเป็นหลานของเขาจริงๆ ด้วยซ้ำไป
 
     เขาแคร์เธอเสมอ ทั้งเอ็นดูรักใคร่ คอยหวังดีกับเธอมาโดยตลอด.. คอยห่วงใย เป็นห่วง เฝ้าอบรมสั่งสอนและคอยปกป้องเธอ.. ดูแลเธอ ทั้งๆที่เขาไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นก็ได้
 
     'คอยดูแลสั่งสอนเด็กกำพร้าคนหนึ่งที่ทั้งก้าวร้าวและหัวรุนแรง' ทั้งๆที่นั่นไม่ใช่งานหรือหน้าที่ แต่ราชาตนนั้นก็ยังทำมันเพื่อเธออย่างเต็มใจ
 
     แม้จะชอบทำตัวดื้อด้านไม่ฟังใคร แต่แท้จริงอันไดน์ไม่ใช่คนที่แข็งกระด้าง
 
     และแน่นอน.. ว่าหัวใจของเธอไม่ทำมาจากก้อนหิน
 
 
เธอเองก็รักและแคร์เขาไม่ต่างกัน..


 
     เขาเหมือนเป็นทั้งพ่อ เพื่อน อาจารย์ ที่ปรึกษา.. เป็นทุกๆ อย่างที่เธอไม่เคยมีนับตั้งแต่ที่สูญเสียครอบครัวไปในสงครามครั้งนั้น ความรักและความปราณีที่เขาหยิบยื่นมาให้อย่างใจดีมันมากมายเกินกว่ามอนสเตอร์ที่วาทศิลป์เข้าขั้นเลวร้ายอย่างเธอจะสามารถพรรณนาออกมาเป็นคำพูดสวยหรูที่ฟังแล้วรื่นหูได้


 
     อันไดน์รู้เพียงแค่ว่า.. ความรักและความเมตตาที่เขามอบมาให้ ต่อให้เธอจะชดใช้กลับคืนไปให้เขา ยังไงมันก็คงไม่มีหมด และมันคงไม่มีวันจะเพียงพอหากเทียบกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำให้เธอตลอดมาหลายปีที่ผ่านมา


 
     เพราะอย่างนั้น วันหนึ่งหลังจากที่ได้ร่ำเรียนวิชาความรู้ การต่อสู้จากแอสกอร์จนครบหมดทุกกระบวนท่า ไม่เหลือสิ่งใดให้เธอเรียนรู้จากเขาได้อีกต่อไปแล้ว ประจวบกับอายุของเธอก็มากพอที่จะพูดได้เต็มปากว่าเติบโตเป็นผู้ใหญ่อย่างเต็มตัวแล้ว มอนสเตอร์ปลาจึงไม่ลังเลเลยที่จะลงชื่อสมัครเข้าร่วมกับรอยัลการ์ด กองทัพของทหารหาญผู้ขึ้นตรงต่อราชวงศ์ เพื่อใช้สิ่งที่เธอเรียนรู้มาจากราชาผู้นั้นมาเป็นกำลังแขนขาให้กับเขา เพื่อปกป้องแผ่นดินและประชาชนที่เขารักยิ่งกว่าสิ่งใด


 
     อย่างน้อยๆ นี่ก็เป็นสิ่งเดียวที่เธอพอจะทำเพื่อตอบแทนเขาได้บ้าง.. แม้ว่ามันจะเป็นแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ตาม
 
*********************************************