Bleach Flowers withered ฉันน่ะ...คือยมทูต(โลลิ)ไง!

[denshentsurin Hikanbana]
     โย่ววววววว! เด็นเช็ตสึริน ฮิกังบานะเองคร่าาาาา รีดที่รักจะเรียกเค้าว่า ฮิบานะ ก็ได้น้าา วันนี้กลับมาจากโรงเรียนเเล้วล่ะ เเล้วอาบน้ำเเล้วด้วย วันนี้มีการบ้านมั้ยนะ.  ไม่มีอะไรนิหวา
 
กริ๊ง กร๊อง...
 
พอได้เสียงกริ่งฉันก็รีบวิ่งไปที่ประตูอพาทเม้นทันที ใครกันนะ ฉันเปิดประตูออกเเละมองไปรอบไม่เจออะไรเลยนอกจาก...
 
“ว่างเปล่า...”
 
ปึก!!!!
 
“โอ้ย!! เชี่ย!! เจ็บ” เท้าฉันไปโดนอะไรซักอย่างเข้าจังๆ บอกเลยอย่างเจ็บ พอก้มหน้าลงไปดูเท่านั้นเเหละ
 
“พัสดุอะไรอีกฟร้ะ!” ฉันก้มลงเอาเก็บกล่องพัสดุสีเเดงน่าขนลุก ลักษณะตัวกล่องเป็นยาวๆ ก่อนจะหันหลัง...
 
โฮกกกกกกกก...
 
เสียงอะไรกันนะ...เหมือนเสียงสัตว์ประหลาดเลย ฉันคิดในใจก่อนส่ายหัวไปมาไล่ความคิดสับเพร่าออกไป ก่อนเขาไปเเละได้ทำการ นั่งลงบนหมอนสำหรับนั่ง เเละใช้กรรไกรเเงะกล่องพัสดุออกมา เเละสิ่งที่ฉันพบคือ 
 

“ดาบ...” ใช่เเล้ว มันคือดาบที่กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ชวนเคลิบเคลิ้ม ลายดอกไม้ต่างๆถูกสลักอย่างปราณีต มีตัวอักษรญี่ปุ่นสลักไว้ว่า“โซโดกินงุ” หรือ ดาบราชันย์ 

 
เเต่...
 
ใครสนล่ะ เราไปหาพี่โอริฮิเมะที่อยู่ห้องข้างๆเราดีกว่า
พอฉันเข้าไป พี่ฮิเมะกับพี่ทัตสึกิก็ชวนฉันมาทานผัดมันฝรั่ง ห่อนที่ตุ๊กตาของพี่ฮิเมะจะหล่น พี่ทั้งสองคงไม่เห็นที่ฉันเห็นสินะ เวลานี้ฉันหน้าซีดเลย เพราะสิ่งที่ตาของฉันเฟ็นคือ มือขนาดยักษ์ที่ข่วนตุ๊กตาจนขาด จนตุ๊กตาจะล่วงลงไป
 
“เอ็นราคุ ทำไมขาดเเบบนี้ล่ะ..”
 
ตึง!! ตึง!!
 
เสียงย้ำเท้าดังสนั่นไปทั่วบริเวณนั้น จนฉันใจสั่นเเปลกๆ
 
“อะไรน่ะ!?” พี่ทัตสึกิพูด ใช่ ไอ้เสียงกะบมือนั่นอะไรมันจะเกี่ยวดาบราชันย์รึป่าวนะ อ้าวเฮ้ย! จำได้ว่าไม่ได้ถือมา ทำไมมันวางชั้นฟร้ะะะะ!! ก็ดี เผื่อตัวอะไรมา ฉันจะฟันหน้ามันเเหก(?)เองวะฮ่าฮ่า เสียงนั้นมันใกล้เขามาเรื่อยๆ ฉันรีบกินน้ำที่อยู่บรโต๊ะ เตรียมเเสตนบายวิ่งล่ะจ้า... 
 
“ละ-เลือด...” ฉันมองหน้าซีดอีกครั้ง เมื่อเห็นโลหิตจำนวนหนึ่งไหลออกมาจากตุ๊กตา ลงบนมือพี่ฮิเมะ
 
“นี่มัน...อะไรเนี่ย” พี่ฮิเมะพูดพร้อมทำหน้าลำบากใจ มองดูมือที่เปื้อนเลือดของตัวเอง...
 
ตึง!!!
 
สิ่งที่ฉันตอนนี้คือกรงเล็บขนาดยักษ์ พุ่งมาเเทงหลังพี่ฮิเมะเลือดไหลนอง ก่อนร่างของพี่จะสลบไป เเต่สิ่งที่ชั้นเห็นคือ วิญญาณ วิญญาณของพี่ฮิเมะ กับสัตว์ประหลาดตัวยักษ์น่ากลัว รู้ตัวอีกที่ก็หายไปซะเเล้ว ทิ้งไว้เพียงร่างไร้วิญญาณของพี่ฮิเมะเท่านั้น  เวลานี้ ฉันโกรธเจ้าสัตว์ประหลาดมากจนกำดาบเเน่น ทำไมเราถึงอ่อนเเอเเบบนี้นะ
 
“อ๊าาาาาากกกก!!”
 
เสียงสั่นสะเทือนบางอย่างทำร่างของทัตสึกิ ปลิวไปชนกับกำเเพงอย่างเเรง เเต่โชคยังดีที่ฉันไม่เป็นอะไร
 
“พี่ทัตสึกิ!!!!” ฉันร้องเมื่อเห็นโลหิตจำนวนหนึ่งไหลออกจากไหล่พี่ฮิเมะ...
 
‘หอมหวาน...’สะ-เสียงอะไรน่ะ...
 
‘มนุษย์ตนนี้ น่ากินเหลือเกิน...’ 
 
เเละเสียงของพี่ดึงสติฉันไว้ ไม่ให้เเตกตื่น ใครกัน ที่จะมากินฉันน่ะ... ก่อนร่างของพี่เขาจะกระเด็น เหมือนคนผลักออกไป ฉันคว้าดาบคมออกมาจากฝักตั้งท่าต่อสู้ทันที เเต่ก็ตเองประหลาดใจ กิโมโนกระโปรงสั้นสีดำ มีระบายสีเเดงนี่ ฉันเอาใส่เมื่อไหร่กัน (สามารถดูได้ ที่เเนะนำตัวละคร)
 
“กรี๊ด!”
 
ฉันหันไปทางพี่ทัตสึกิ ก็พบกับสัตว์ประหลาดยักษ์ ที่คร่อมพี่ทัตสึกิไว้ไม่ให้ไปไหน ฉันตั้งสติเเละรีบไปฟันที่เเขนของมันจนเป็นเเผลเหวอะหวะทันที
 
โฮกกกก!!!!
 
มันกรี๊ดร้องโหยหวน ก่อนหันหน้ามาชั้นด้วยเเววตาโกรธเเขน เเต่เเผลของมันดูจะไม่จบเเค่นั้น บริเวณที่ฉันฟันเริ่มมีสีเขียวม่วงเมื่อโดนพิษจากดอกฮิกังบานะ มันเริ่มใกล้เขามาเรื่อยๆ จนชั้นตัวสั่น มะ-ไม่ยอมเเพ้หรอก
 
“อะ-อะ-อะไรเนี่ย ระวังตัวด้วยนะ ฮินะจัง” วิญญาณของพี่ฮิเมะนี่ ดูพี่เขาตัวสั่นมาก เเต่เจ้าสัตว์ประหลาดมาใกล้ฉัน เเละกรงเล็บของตวัดตบฉันจนกระเด็น ไปติดพนัง...
 
“ฮิบานะจังงง!!!” พี่ฮิเมะร้องดังลั่น เมื่อเห็นฉันบาดเจ็บ ฉันนั่งอยู่เฉยๆ ด้วยอาการปวดทั่วร่างเเว๊บๆ ก่อนหายปวด 
 
“เเค่กๆ” เมื่อเห็นพี่ทัตสึกิหายใจติดขัด พี่ฮิเมะพุ่งไปผลักเจ้าสัตว์ประหลาดออกไป เเละวิ่งเข้าดูอาการพี่ทัตสึกิ ห่วงหนูดีกว่ามั้ยเนี่ย...
 
“กรี๊ด อะไรเนี่ย ออกไปนะ...” พี่ทัตสึกิพุ่งออกปัดเเขนไล่ที่มองไปเห็นออกไป ก่อนเจ้าสัตว์ประหลาดจะพูดว่า
 
‘ไม่มีประโยชน์หรอกโอริฮิเมะ มันไม่ได้ยินเสียงเราหรอก เเม้เเต่ร่างก็ไม่มีทางเห็น...’ พะ-พี่ทัตสึกิสลบไปเเล้ว
 
“ฉันนี่ไง เห็นเเก!!!” ฉันตะโกนออกำปด้วยความโมโห ก่อนวิ่งไปฟันเเผลที่เดิม  เเละผลก็ออกมาอีกตามเคย ฉันถูกมันตบกระเด็นไปใกล้ๆร่างของพี่ฮิเมะ
 
“ฮินะจัง ฮินะจังเห็นพี่ด้วยเหรอ”
 
“หะ-เห็นสิคะ เเค่กๆ”
 
“ฮินะจัง!!คะ-คุณเป็นใคร? ”
 
‘น่าเศร้าจริงๆ โอริฮิเมะ’
 
“นะ-หนีไปพี่ฮิเมะ...”
 
“ไม่!! พี่ทิ้งเธอไม่ได้นะ ฮิกังบานะ!”