Bleach Flowers withered ฉันน่ะ...คือยมทูต(โลลิ)ไง!

     กลับมาอีกครั้ง ฉันนั่งสั่นติดกำเเพงเพราะโดนเจ้าปีศาจตบกระเด็น เพราะปากพาซวย 

‘น่าเศร้าจริงๆโอริฮิเมะ ลืมเสียงของฉันไปเเล้วเหรอ ฉันไง...’

“ยะ-อย่าเขามานะ...”

‘เศร้าใจ เศร้าใจ เศร้าเหลือเกิน!!!’

เมื่อสิ้นคำพูดเจ้าปีศาจก็รีบตวัดมือมาจะฆ่าพี่ฮิเมะเสีย 

เคร้ง!!!

ฉันรีบวิ่งไปใช้ดาบกันมือยักษ์จากพี่ฮิเมะ พร้อมกับพี่ชายหัวส้มเเสบตาคนหนึ่ง ที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับพี่ฮิเมะ

“หยุดนะเฟ้ย!! คนที่เเกต้องการตัวอยู่นี่... เธอเองก็คงจะเป็นยมทูตสินะ ยัยหนู...”

“ไม่รู้! จู่ๆ หนูได้ดาบนี่มาเท่านั้นเเหละ”

พอกันมือมันไปได้ซักพัก พวกเราก็ใช้ดาบผลักมันออกจนมันโซเซ ก่อนพวกชั้นกับพี่ชายจะวิ่งเขาไปฟันเเขนมัน เเต่มันกลับหายตัวไปในหลุมดำประหลาด

“อะไรกัน...”

“ไม่เป็นไรใช่มั้ยยัยหนู...”

“ไม่ใช่ยัยหนูค่ะ เด็นเช็ตสึริน ฮิกังบานะต่างหาก เรียกฮิบานะก็ได้ค่ะ” ฉันเเย้ง

“ชั้นคุโรซากิ อิจิโกะ เข้าใจนะยัยหนู”

“ก็บอกว่าไม่ใช่ยัยหนูไงคะ พี่อิจิ!”

“เออๆ โถ่เว้ย! ทัตสึกิโดนลูกหลงด้วยเหรอเนี้ย”

“คุโรซากิคุง ใช่เธอจริงๆด้วย” พี่ฮิเมะพูด

“พะ-พี่ฮิเมะ เป็นอะไรมากมั้ยคะ?” ฉันพูดอย่างตกใจ ก่อนจะรีบวิ่งไปดู

“ไม่เป็นไรจ้ะ เเต่ว่าทำไมถึ---”

“อิโนะอุเอะ เธอนั่นเเหละ ทำไมถึงมองเห็นฉันได้ล่ะ”

“ทะ-ทำไมน่ะเหร---” พี่ฮิเมะผู้น่าสงสารโดนขัดอีกเเล้ว

“เท่าที่หนูคิด พี่เขาน่าจะอยู่ในร่างวิญญาณน่ะคะ”

“ว่าไงนะ! วิญญาณของอิโนะอุเอะ...”

‘ใช่เเล้ว... นายก็เป็นวิญญาณเหมือนกันนั่นเเหละ โอริฮิเมะน่ะตายไปเเล้ว เเต่น่าเเปลกที่ยัยหนูนั่นยังไม่ตายเเต่มองเห็นวิญญาณนะ...’ เสียงนี่อีกเเล้ว

พอมันพูดจบมันก็โผล่ขนาดใหญ่มันออกมา จ๊ะเอ๋(?) ราวกับเล่นกับเด็กอยู่...

“ย้ากกก!!!” พี่อิจิโกะร้องก่อนจะพุ่งไปฟันมัน เเต่เกินคาดมันสามารถหลบได้ เเลพคว้าเอาโซ่ที่ติดกับอกพี่ฮิเมะร่างวิญญาณ เเละร่างมนุษย์ไป

“พี่ฮิเมะ!!!”

“ย้ากกกก!!!”X²

ฉันเเละพี่อิจิตั้งท่าต่อสู้ จะวิ่งเข้าฟันเจ้าปิศาจ เเต่กลับโดนหางยาวๆน่าเกลีบดของมัน ฟาดจนกระเด็นออกมานอกอพาทเม้น 

“หน็อย! เจ้าสัตว์ประหลาดปล่อยพี่ฮิเมะนะ”

‘พวกเเกอย่าขยับเด็ดขาด ไม่อย่างงั้น’

มันชูร่างวิญญาณของพี่ฮิเมะขึ้นมา พลางปากพะงาบๆ ทำให้ฉันพี่อิจิหยุดชะงักไปชั่วครู่ เเต่หาไม่รู้... มันคือกับดัก!! หางยาวของมันฟาดงงอย่างรุนเเรง จนพวกเรากระเด็นลงกระทบกับคอนกรีต 

“อิจิโกะ!!”

“อย่าพึ่งมาลูเคีย!”

“ไปดูเเลยัยหนูฮิบาระก่อนเถอะ”

“ยะ-ยัยหนูยมทูตกำจัดฮอลโล่งั้นเหรอ” พี่ลูเคียหยุดชะงัก ฉันดสบฮิกังบานะพยุงร่างอันสั่นเทาของตัวเองขึ้นมา

“ปะ-ป่าวค่ะ หนูไม่รู้หรอกนะ... พวกพี่น่ะ... ไม่ต้องสนหนูหรอก เจ้าปีศาจฮอลง ฮอลโล่มันหนีไปเเล้วนะ...” ฉันพูดพลางใช้ผ้าตรงกิโมโน มาเช็ดหน้าเปื้อนฝุ่นของตัวเอง ก่อนชี้ไปที่รูอพาทเม้นผุๆนั่น