สามเกลอ...รอรัก Fic เปลวกนก,หญิงยอ,โสมภา

ภาคิไนยตกปลาได้สักหนึ่งหรือสองตัว ส่วนภูบดีตกได้สัก สี่ถึงห้าตัว หนองน้ำแห่งนี้ดูกว้างมากเป็นหนองน้ำที่สุขาภิบาลขุดลอกขึ้นมา หญิงยอวันนี้สวมชุด สีเขียว ลายฟองน้ำสีขาว ชุดที่เจ้าหล่อนใส่เป็นชุดคลุมไหล่พร้อมกระโปรง ส่วนคุณโสม สวมชุด สีชมพูลวดลายที่ดูสวยงาม เดินตรงมาหาภาและภูภูก็เอ่ยคำชื่นชมที่มองเห็นหญิงยอ สวมชุดตัวเก่งของเจ้าหล่อน

“วันนี้หญิงยอ ดูสวยมากๆเลย” ภูบดีเอ่ยคำยกยอ

“ขอบคุณค่ะ คุณภู” หญิงยอกล่าวคำขอบคุณที่อีกฝ่ายชื่นชม

ส่วนโสมภา นั้นก็เอ่ยกล่าวทักหนุ่มผู้พี่

“พี่ภาคะ วันนี้ได้ปลากี่ตัวหรอคะ” โสมภาถามอีกฝ่าย

ในขณะที่ชายหนุ่มผู้มีโฉมหน้าดูเสน่ห์ก้มมองดู ว่าปลาที่จับมาได้นั้นมีอยู่กี่ตัว

“สองตัวจ๊ะ ไอ้ภูนะสิมันตกได้เยอะกว่าพี่อีก“ ภาบอกพร้อมแสยะยิ้มให้ภูบดีน้องชายของตน

“โธ่ พี่ภา ก็ผมถนัดเรื่องแบบนี้นี่พี่ ของผมนะตกได้ ห้าตัวครับ” ภูบดีบอกพร้อมมองไปยิ้มให้หญิงยอ

“ภา นี่ไม่เอาไหนเสียเลย” ศักดิ์ชายบอก

“นี่ศักดิ์ แกก็รู้อยู่นี่ว่า ฉันนะสู้น้องของเราไม่ได้นี่ น้องเราเก่งกว่าตั้งเยอะ” ภาคิไนยบอกและอมยิ้มให้ชายหนุ่มอีกคน

“อ้าว แล้ว เปลวไปไหนแล้วละ” ศักดิ์ชายถามอีกฝ่าย

“คงกลับบ้านไปช่วยแม่ปลื้มแล้วมั๊ง” หญิงยอบอกพร้อมอมยิ้ม

“แม่ปลื้ม เป็นแม่ของเปลวที่ขายปลาขายผักอยู่ในตลาด ที่ติดหนี้บุญคุณแม่ของฉันใช่ไหม หญิงยอ” โสมภาถามอีกฝ่าย

“ใช่นะ” หญิงยอบอก

“เสียดายจังที่เปลวกลับบ้านไปก่อนถ้าไม่งั้น เราคงจะคุยกัน” หญิงยอบอก พร้อมถอนหายใจเป็นระยะ

ในระหว่างที่เปลว กำลังเดินกลับบ้าน ไปตามทางถนนในพระนคร เปลวมักจะมีของติดไม้ติดมือมาฝากแม่ทุกวัน ภานั้นก็ปั่นจักรยานคู่ใจเพื่อที่จะแอบดูว่าบ้านของเปลวอยู่ที่ไหน มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

“นังเปลว แกไปไหนมา หา” เสียงของหญิงวัยกลางคน น้ำเสียงที่ออกมาอย่างดุ และในมือกำลังถือไม้เรียวเพื่อโบยบุตรสาวของตน

“ไปทางด้านโน้นมาจ๊ะแม่” เปลวตอบแบบเรียบๆ

“อ๋อ นี่เอ็งไปหาเพื่อนๆ ในวังหรือ มานี่ มาให้ข้าตีสักที” หญิงวัยกลางคนบอก พร้อมยกไม้เรียวตีไปที่บุตรสาวเพื่อสั่งสอนให้หลาบจำ

“อย่าจ๊ะแม่ ฉันหลาบแล้ว”

“เอ็งต้องสัญญากับข้าว่า จะไม่ไปหาหญิงนั่นในวังอีก”

“จ๊ะ ฉันสัญญาจ๊ะแม่” เปลวตอบ

“ข้าคิดไปคิดมา ข้าว่าจะให้เอ็งไปรับใช้คุณนายฟองแข และไปเป็นเพื่อนเล่นกับโสมภา” แม่ปลื้มบอกให้แก่บุตรสาว

“จ๊ะแม่ ถ้าแม่ออกคำสั่ง ฉันจะไม่ขัดเลยจ๊ะ” เปลวตอบแบบเรียบๆ

 เปลวก็เหลือบไปมองนายฟู่ ซึ่งเป็นพ่อเลี้ยงของนาง

“พ่อจ๋า” เปลวบอก

“อ้าว นังเปลว วันนี้ไม่ได้ไปหาข้าวมาให้ข้ากินหรอกหรือ” ฟู่ถามนังเปลว

“จ๊ะๆ จะไปหามาให้พ่อกินละจ๊ะ” เปลวบอก

เปลวเดินไปดูข้าวที่หุงในหวด ทำหน้าที่แทนแม่ พร้อมทั้งทำอาหารมาให้นายฟู่ได้กิน พอข้าวที่หุงนั้นสุก เปลวก็ได้เตรียมสำรับอาหารเอาไว้ให้ นายฟู่ได้ดื่มกิน

“นี่จ๊ะพ่อ ข้าวมาแล้ว” เปลวตอบ พร้อมยื่นสำรับอาหาร

“ดีมาก เอ็งจะไปไหนก็ไปเลยไป” ฟู่บอกพร้อมกวักมือไล่อีกฝ่ายให้ไป

เมื่อปลื้มเดินทางกลับจากตลาดมา ก็เห็นสภาพนายฟู่เมาไม่ได้สติ กำลังกินข้าวอยู่ ก็หาเรื่องชวนทะเลาะ

“ไอ้ฟู่ เอ็งแต่ละวันงานการไม่เคยช่วยข้าเลย เอ็งนี่ไม่ต่างจากหมาตัวหนึ่งเลยวะ” ปลื้มโมโห

“อ้าว แม่ปลื้มนี่เอง จะไปไหนก็ไปเลยไป” ฟู่กวักมือไล่ปลื้ม แต่ปลื้มอดทนเห็นสภาพไม่ไหวเลยด่า พอด่านายฟู่เสร็จ ก็วานให้เปลว ไปช่วยดูแล คุณนายฟองแข

“นังเปลว พรุ่งนี้เอ็ง ต้องไปช่วยดูแลคุณนายฟองแข นะ ที่บ้านเช่าที่ชลบุรี” ปลื้มบอกกับลูกสาวของตน

“จ๊ะแม่ ฉันจะไปดูแลคุณนายฟองแข และก็ไปเล่นกับนังโสม เอ๊ย คุณโสมภาจ๊ะแม่” เปลวบอก

พอรุ่งเช้าเปลวก็ได้เดินมุ่งหน้าไปที่บ้านเช่าที่ชลบุรีของคุณนายฟองแขอยู่ เจ้าหล่อนมาหยุดอยู่หน้าบ้าน

“นี่เหรอบ้านคุณนายฟองแข” เปลวถามในใจ พร้อมมองดูตัวบ้านหลังดังกล่าว

“นี่เธอ มาทำอะไรที่นี่หรือนังเปลว” เสียงของโสมภา ถามอีกฝ่าย

“อ้าวโสม คือว่าแม่ของฉันนะให้ฉันมาดูแลคุณนายฟองแข”

“แม่ปลื้มให้เธอมาดูแลแม่ของฉันนะหรือ” โสมภาถาม

อีกฝ่ายได้แต่พยักหน้ารับ

“เธอเข้าไปข้างในก่อนสิ” โสมภาบอก

อีกฝ่ายเปรียบเหมือนผู้มาเยือนก็เดินเข้ามา คุณนายฟองแขก็มองเห็นโสมภาพาใครอีกคนมา

“สวัสดีจ๊ะ ฉันชื่อเปลว เป็นลูกของแม่ปลื้ม แม่ค้าขายปลาในตลาดจ๊ะ” เปลวแนะนำตัวให้คุณนายฟองแขรู้จัก

“ลุกขึ้น เธอจะมาดูแลฉันใช่ไหม” คุณนายฟองแขถาม

“ใช่จ๊ะ คุณนายฟองแข” เปลวตอบแบบเรียบๆ

“เรานะคุยกับแม่ของเธอแล้ว เราก็ยินดีนะที่เธอจะมาดูแลและรับใช้เรา” ฟองแขบอก

เปลวกนก เงยหน้าขึ้นดู สีหน้าของฟองแข ดูไม่ค่อยมีความสุขใดๆ เลย บางครั้งก็ไม่อยากเล่าเรื่อง คุณชายยิ่งศักดิ์ ไปแต่งงานใหม่ เปลวเองก็อดสงสารคุณนายฟองแขไม่ไหว

“อ้าว ยัยโสม นั่นใครมารับใช้คอยดูแลแม่ของเราละ” ศักดิ์ชายถามน้องสาว

“อ๋อ นังเปลวลูกแม่ปลื้มไงพี่ศักดิ์” โสมบอก

“เขาก็ดูมีมารยาทดีนะนี่ ดีแล้วที่มีคนคอยดูแลแม่” ศักดิ์ชายบอก

ณ วังศุภคุณ เป็นวังที่มีอาณาเขตที่ดูกว้างขวาง หญิงยอกำลังนั่งกินขนมปังอยู่ศาลานั่งเล่นชมนกอยู่ คนที่เดินมาหาคือ หญิงโฉมสำอาง ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของหญิงยอ

“อ้าว น้องหญิง มานั่งอะไรคนเดียวหรอ แล้วเพื่อนๆ หายไปไหนกันหมดละ” หญิงโฉมถามน้องสาวของตน

“ไม่รู้สิคะพี่หญิง แล้วพี่หญิงวันนี้ไม่ไปบ้านคุณชายยิ่งศักดิ์หรอคะ” หญิงยอถามอีกฝ่าย

“ไม่นะหญิงยอ ถ้าพี่ไป กลัวไปมีเรื่องกับ โสมภาอีก” โฉมสำอางบอกให้แก่หญิงยอ

“พี่หญิงก็ไปแขวะใส่เขานี่ เห็นมัยพี่หญิง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ถูกกันกับพี่หญิงแต่เขาก็ยังมาเล่นกับหญิงยอเลย” หญิงยอบอกให้อีกฝ่ายรู้

“ยัยเด็กนี่ ฤทธิ์มันเยอะมากๆเลย ร้ายกาจมากๆ น้องหญิงยังไม่รู้ธาตุแท้ของยัยนี่หรอกว่ามันเป็นคนแบบไหน” โฉมสำอางบอก

“พี่หญิงอย่ามองโลกในแง่ร้ายสิคะ เขาอาจจะอยากมาเล่นกับหญิงก็เป็นได้นะคะ” หญิงยอบอก

“น้องหญิงต้องระวังยัยนี่ด้วยนะ”

“ค่ะ พี่หญิง หญิงจะระวังตัว”

โฉมสำอางมองหญิงยอ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหา ท่านชายเกียรติก้อง

“ท่านอา มาหาน้องหญิงหรอเพคะ”

“ใช่ หญิงยออยู่ที่ไหนหรอ”

“อยู่ทางโน้น” โฉมสำอางตอบพร้อมชี้ไปอีกทาง

ท่านชายเกียรติก้อง เดินมาหยุดอยู่ตรงที่หญิงยอนั่งอยู่

“กำลังทำอะไรอยู่หรอลูกหญิง”

“กำลังอ่านหนังสือ เพคะท่านพ่อ” หญิงยอตอบพร้อมก้มหน้าอ่านหนังสือภาษาอังกฤษ

“เป็นไงบ้าง เรียนในวังของเรา” ท่านพ่อถามอีกฝ่าย

“ก็สนุกดีเพคะ แล้วท่านพ่อไม่ไปหาคุณแม่หรอเพคะ” หญิงยอถามบิดา

“ก็กำลังจะไปหาอยู่ งั้นพ่อไปหาแม่ก่อนนะลูกหญิง”

“เพคะ”

หญิงยอก้มหน้าอ่านหนังสือ คนรับใช้ก็เดินเข้ามารายงานผู้ที่มาหาของหญิงยอ

“คุณหญิงยอ คะ คือว่ามีคนมาหาหญิงยอด้วยค่ะ” คนรับใช้รายงานให้อีกฝ่ายฟัง

“ใครหรอคะป้า”

“เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดูดีมากๆเลย หญิงยอ”

หญิงยอรีบเดินเพื่อที่จะไปดูให้แน่ใจว่า คนที่มาหาคือใคร

“คุณภู มาหาหญิง มีเรื่องอะไรหรอคะ” หญิงยอถามเด็กหนุ่ม

“คือว่า ผม มาหาหญิงเพราะ ผมคิดถึง หญิงกับพี่ภาดูสนิทสนมมากๆเลยนะ” ภูบดีถาม

“ก็สนิทนะคะ แต่หญิงเองก็คิดได้แค่พี่กับน้อง ไม่ใช่ฐานะอย่างอื่น” หญิงยอตอบแบบเรียบๆ

“จริงดิ ตอนที่ผมจะมาหาหญิง ผมได้ยินคุณศักดิ์ว่า จะมีการจัดงานเลี้ยงต้อนรับ เจ้าคำฟ้าด้วยนะ” ภูบดีบอก

“จริงหรอคะ ว่าแต่จัดวันไหนคะคุณภู” หญิงยอถาม

“คงจะเป็นคืนพรุ่งนี้ละมั๊งหญิง หญิงจะไปไหม”

“ไปสิคะ ไปกับคุณแม่ ท่านพ่อ คงไปไม่ได้ เพราะท่านพ่อไม่อยู่” หญิงยอบอก

“จริงดิ หญิงนะอยากไปหาเปลวจังเลย”

ภูก็มองไปรอบๆ พร้อมให้หญิงยอซ้อนท้ายไปด้วย

“ขึ้นมาสิครับ หญิงยอ เดี๋ยวผมไปส่งถึงที่เอง” ภูบดีบอกพร้อมผายมือให้อีกฝ่ายนั่งจักรยานไป

“ขอบคุณมากๆ นะคะคุณภู” หญิงยอบอก พร้อมยิ้มส่งให้ภูบดี

ภูบดีก็ปั่นไปตามถนน และเป้าหมายคือ บ้านคุณนายฟองแข ภูและหญิงยอเห็นเปลวกำลังรับใช้คุณนายฟองแข ส่วนโสมภานั้นก็คอยช่วยแม่ทำอาหารให้ผู้มาเยือนกิน ภูบดีเห็นคุณนายฟองแข ก็ยกมือรับไหว้ไปตามมารยาท

“สวัสดีครับคุณนายฟองแข เห็นเปลวหรือเปล่าครับ” ภูถามคุณนาย

“เปลวกำลังอยู่ในครัว พอดีแม่ปลื้มแม่ของเปลวใช้เปลวให้มาดูแลรับใช้ฉัน” คุณนายฟองแขตอบ

“เปลว เปลว” หญิงยอร้องเรียก

อีกฝ่ายได้ยินจึงขานรับทันที

“หญิงยอ คือว่าฉันกำลังช่วยโสมภา ทำอาหารอยู่” เปลวบอก

“เปลว พรุ่งมาเป็นวันแรกหรอ”

“ใช่ พอดีแม่ปลื้มนะ บอกว่าเป็นหนี้บุญคุณที่ช่วยคุณนายตอนเป็นลมที่ตลาดนะจ๊ะ” เปลวตอบแบบเรียบๆ

“เปลว คุณโสมแกล้งอะไรเธอหรือเปล่า” หญิงยอถามด้วยความเป็นห่วง

“ก็ไม่นี่ คุณโสมบอกว่า จะร้ายเฉพาะคนที่คิดทำร้ายแม่ของเธอต่างหากละ”

“ก็แสดงว่า ตอนนี้คุณโสมก็พอคิดได้หรอ ว่าอะไรถูกหรือผิด” หญิงยอถาม

เปลวรีบพยักหน้ารับ แล้วหันไปมองคุณนายฟองแข

“หญิงยอ คือว่า ฉันกับตาศักดิ์ช่วยอบรมสั่งสอน ไปในทางที่ดี ที่ครั้งก่อน หล่อนเห็นแก่ตัวมากๆ แถมยังพาล ฉันกับตาศักดิ์ก็เลย ช่วยกันอบรมสั่งสอนให้ หัดแยกแยะ อะไรผิด อะไรถูกก็แค่นั้น” คุณนายฟองแขบอก

“ก็ดีแล้วนี่คะ หญิงเองก็สงสารคุณโสม” หญิงยอบอก

ในขณะเดียวกัน มีชายหนุ่มร่างใหญ่ก็เดินเข้ามาที่บ้านของคุณนายฟองแข ส่วนโสมภาก็เดินออกมาจากครัว พร้อมวางอาหารบนโต๊ะ โสมภาเห็นก็ทักทาย

“พี่ภา มาหาโสมหรอคะ” โสมภาถามอีกฝ่าย

“ครับ แล้วพี่ก็มาหาเปลวด้วย” ภาตอบ

“มาๆ ทานข้าวกัน”

ส่วนภาก็ได้แต่สบตามอง เปลวกนก เปลวก็ดูออกกวนๆ จึงถาม

“มองหน้าทำไม”

“ก็เปลวดูออกแก่นแก้วนี่ จริงๆแล้ว เปลวก็ดูใจกล้านะ”

“เราอยู่ในสังคมนี่ ก็ต้องมีกล้า สู้ คอยแต่อ่อนแอ เดี๋ยวคนอื่นข่มแหงกันพอดี” เปลวบอก

ภาก็ได้แต่ยิ้ม ในใจลึกๆ ภาเองก็หลงชอบเปลว เพราะ เปลวข้างนอกดูร้าย แต่ภายในใจกลับเป็นคนใจดี เป็นมิตรไมตรีต่อคนรอบข้าง

“แม่มากินข้าวด้วยกันสิ” โสมชวนฟองแขมากินพร้อมเพื่อนๆ

“กินก่อนเลย แม่ยังไม่หิวนะลูก” ฟองแขตอบ

โสมภานั้นก็นั่งข้างๆ ภาคิไนยแต่โสมยังไม่รู้เสียแล้วว่า ภาคิไนยนั้นแอบชอบเปลวมาตั้งแต่แรกๆแล้วแต่เจ้าหล่อนก็ทำเป็นไม่รู้