วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

                 หลังจากโทโมะหายดีก็กลับไปทำงานตามปกติ และเมื่อแม่ของโทโมะรู้เรื่องที่โทโมะกำลังจะไปหัวหิน แม่ของโทโมะเลยให้พาแก้วไปด้วย และเมื่อมาถึงหัวหิน โทโมะก็ไม่ได้สนใจแก้วซะเท่าไหร่ และในระหว่างที่โทโมะกำลังจัดเสื้อผ้าใส่ตู้แก้วก็รีบเดินมาดึงเสื้อออกจากมือโทโมะ

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำอะไรของเธอ 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็...มันเป็นหน้าที่ของแก้ว

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หน้าที่อะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็แก้วเป็นภรรยาก็ต้องทำหน้าที่ของภรรยาซิ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หน้าที่ภรรยา...ภรรยา อย่าพูดแบบนี้อีกนะชั้นไม่ชอบ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แต่แก้วพูดความจริง เราแต่งงานกันแล้ว ทำไมแก้วพูดไม่ได้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: นิสัยตามผู้ชายแบบนี้อ่ะ เลิกซะทีเถอะ น่ารำคาญ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: พี่โทโมะ พี่พูดแรงไปรึเปล่าอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พูดไม่แรงและพูดไม่ผิดหรอก ก็เธอเป็นคนนั้นจริงๆ เธอคอยตามชั้นตั้งแต่มัธยมยันมหาลัย ดีนะไม่ตามไปเรียนต่อด้วย 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วผิดมากเหรอ ที่แก้วทำทุกอย่างเพราะแก้วรักพี่ แก้วรักพี่ได้ยินมั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แต่ชั้นไม่เคยรักเธอ เธอเองก็น่าจะรู้ที่ผ่านมาตลอดเวลา ว่าชั้นไม่ได้รักเธอ 

 

 

 

 

 

 

 

                        แก้วไม่อยากฟังโทโมะพูดอีกเลยปาเสื้อใส่โทโมะและวิ่งออกไปนอกห้องพัก โทโมะไม่ได้สนใจอะไรเลยจัดเสื้อผ้าต่อ  ในช่วงค่ำโทโมะลงไปหาอาหารทานด้านล่างของโรงแรม ก็เห็นแก้วนั่งดื่มอยู่ที่บาร์ ท่าทางดูเหมือนคนเมา

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อึ้มมมม

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ดื่มมากไปแล้วนะ พอได้แล้วนะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อย่ามายุ่ง อย่ามายุ่งได้ม่ะ ไป อย่ามายุ่ง

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็บอกให้พอไง 

 

 

 

 

 

 

 

                       แก้วไม่สนใจหยิบแก้วขึ้นมาดื่มต่อ โทโมะดึงแก้วออกจากมือแก้ว แล้วหยิบเงินจ่ายให้พนักงาน ก่อนจะอุ้มแก้วกลับไปที่ห้อง ระหว่างทางแก้วทั้งดิ้นทั้งทุบตีโทโมะ และร้องไห้ออกมา เมื่อมาถึงห้องโทโมะก็โยนแก้วลงบนเตียง

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: นี่ มีสติหน่อยซิ !!!

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: มายุ่งกับแก้วทำไม มายุ่งกับแก้วทำล่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เลิกบ้าได้แล้ว ลงไปดื่มแบบนั้นคนเดียวได้ไง ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง เธอเป็นผู้หญิงนะ ถ้าเกิดมีคนมาอุ้มพาเธอไปทำอะไรขึ้นมา จะทำยังไง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็ดีซิ แก้วมันบ้าผู้ชายอยู่แล้วหนิ ไม่เห็นจะแปลกเลย 

 

 

 

 

 

 

 

                    แก้วพูดจบก็ลุกขึ้นจะออกไปนอกห้องเพื่อดื่มต่อ แต่โทโมะดึงแขนแล้วลากแก้วเข้ามาในห้องน้ำ จากนั้นก็เปิดฝักบัวใส่แก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: จะหายบ้าได้รึยัง !!!

 

 

 

 

 

แก้ว: ฮื้ออออออ ทำแบบกับแก้วทำไม มายุ่งกับแก้วทำไม อ่อ หรือว่ารัก รักแก้วเหรอ ถึงห่วงแก้ว หึ ห่วงแก้วใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

                         แก้วที่ยังไม่ได้สติก็เข้าหาโทโมะและดึงโทโมะมาจูบก่อนจะค่อยๆถอดกระดุมเสื้อของตัวเองออก 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หยุดนะ !!!!

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ชอบเหรอ ต้องทำยังไงอ่ะ พี่ถึงจะชอบ ถึงจะรักแก้วซะที อ่ะ อึก ต้องทำยังไง บอกมาซิ บอกมา อื้ออออ อื้ออออ บอกมา

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เธอเมามากแล้วนะ เธอพูดไม่รู้เรื่องล่ะ อยู่ในนี้จนกว่าจะมีสติแล้วกัน 

 

 

 

 

 

 

                              โทโมะทิ้งให้แก้วอยู่ในห้องน้ำคนเดียว แก้วก็เอาแต่ร้องไห้ออกมา จนเผลอหลับคาห้องน้ำ โทโมะเห็นแก้วเงียบไปเลยเข้ามาดู จากนั้นก็อุ้มแก้วแล้วหยิบผ้ามาห่อตัวแก้วไว้ ก่อนจะพาไปที่เตียง จากนั้นโทโมะก็โทรเรียกให้พยาบาลจากโรงพยาบาล มาที่โรงแรมหนึ่งคน เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

พยาบาล: อันนี้เป็นยาแก้ปวดกับ ยาลดไข้นะค่ะคุณหมอ เมื่อกี้ตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าเหมือนคุณแก้วจะมีไข้นะค่ะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ขอบคุณมากครับ แล้วเรื่องผ่าตัด เตรียมห้องไว้เรียบร้อบแล้วใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

พยาบาล: เรียบร้อยแล้วค่ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: โอเค วันนี้ขอบคุณมากครับ