วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

                             แก้วรีบเข้าไปอาบน้ำและรีบแต่งตัวออกมาก็เห็นโทโมะยังนั่งพันผ้าไม่เสร็จเลยเดินเข้าไปช่วยเพราะข้างที่โทโมะเจ็บเป็นข้างเป็นข้างขวาซึ่งต้องใช้งานหลายอย่าง

 

 

 

 

 

แก้ว: มาเดี๋ยวแก้วทำให้ 

 

 

 

 

 

 

                        แก้วไม่รอช้ารีบเอาผ้าในมือโทโมะมาพันแขนให้โทโมะจนเสร็จ 

 

 

 

 

 

 

  

แก้ว: แก้วขอโทษนะ ที่ทำให้พี่เจ็บอ่ะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ...

 

 

 

 

 

 

                             โทโมะไม่ตอบอะไรและลุกขึ้นจากปลายเตียงไปนั่งทำงานต่อแต่พอจะพิมงานต่อก็ก็ค่อนข้างลำบากเพราะต้องใช้มือเดียว 

 

 

 

 

 

  

แก้ว: ให้แก้วช่วยอะไรมั้ย

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่ต้องอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ให้แก้วช่วยเถอะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่ต้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                 แก้วเห็นโทโมะกำลังจะเปิดเอกสารและมือก็พิมไปด้วยแก้วเลยเดินเข้ามาจะช่วยให้ได้ โทโมะกับแก้วเลยแย่งเอกสารวิจัยกันจนเอกสารงานวิจัยขาด

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: !!! 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้ว...แก้วขอโทษนะ แก้ว

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เธอออกไปไกลๆเลยนะ  ออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                          แก้วรีบถอยออกมาด้วยความรู้สึกผิด แก้วรีบล้มตัวลงนอนทั้งน้ำตา แก้วร้องไห้เพราะโทโมะชอบไล่ให้แก้วไปไกลๆตั้งแต่เมื่อก่อนยันปัจจุบัน แก้วเสียใจมากนอนร้องไห้จนหลับไป ด้านโทโมะก็ รู้สึกง่วงเลยปล่อยงานไว้เตรียมจะทำพรุ่งนี้ เพราะพรุ่งนี้คงไม่ได้เข้าโรงพยาบาลแน่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                           เช้าวันรุ่งขึ้น แก้วตื่นก็เห็นโทโมะยังหลับอยู่เลยรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำและเดินมาดูพวกเอกสารที่ทำขาดเมื่อคืน แก้วเห็นมันเรียงอยู่แต่ยังไม่ได้ติดกลับไปเป็นเหมือนเดิมเลยหาสก๊อตเทปมาติดไว้ เมื่อโทโมะตื่นก็อาบน้ำแต่งตัวลงมาทานข้าวด้านล่าง 

 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: โทโมะมือเป็นอะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อ่อ มันเคล็ดอ่ะครับ เลยพันไว้

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: อาหารเช้ามาแล้วจ้าวันนี้แม่กับหนูแก้วลงมือทำกันเองเลยนะ...โทโมะมือลูกเป็นอะไรเนี้ย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เป็นความผิดแก้วเองอ่ะค่ะ เพราะความซุ่มซ่ามของแก้วเอง เลยทำให้พี่โทโมะต้องเจ็บตัวแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: มันอะไรยังไงกันเนี้ย 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่มีอะไรหรอกครับ กินข้าวกันดีกว่า 

 

 

 

 

 

                  

 

                        ระหว่างที่กินข้าวโทโมะก็กินด้วยท่าทางที่ลำบาก แก้วเลยอาสาป้อนจนหมด ด้านคนเป็นแม่ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: วันนี้หนูแก้วไม่ต้องไปทำงานหรอกนะลูก อยู่ดูแลพี่เค้าหน่อยนะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ 

 

 

 

 

 

                           โทโมะกลับขึ้นไปทำงานบนห้องต่อก็เห็นเอกสารมีสก๊อตเทปติดตามรอยที่ขาดอยู่ ในช่วงบ่ายโทโมะทำงานจนเสร็จเลยลงมาด้านล่างเห็นแก้วฟุบหลับคาโต๊ะแถวสระว่ายน้ำ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ป้าพร้อมครับพ่อกับแม่ไปไหนครับ

 

 

 

 

 

 

 

ป้าพร้อม: ท่านบอกว่าออกไปหาเพื่อนนะค่ะ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อ่อครับ

 

 

 

 

 

 

                         โทโมะเดินออกมาดูแก้วที่ฟุบหลับอยู่ก็เห็นเหมือนกับว่าโทรศัพท์แก้วมีคนโทรเข้ามาเลยรับสายให้ โทโมะเห็นเอกสารใส่ซองอยู่เลยรีบโทรให้แมสเซ็นเจอร์มาเอาไปส่งที่บริษัท แก้วตื่นขึ้นมาก็ตกใจจที่เอกสารหายไปเลยเดินหาทั่วบ้านและถามคนทั่วบ้านก็ไม่มีใครรู้ จนโทโมะเดินเข้ามา

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หาเอกสารอยู่ใช่มั้ย

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ พี่โทโมะเห็นเหรอค่ะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นเอาเอกสารฝากแมสเซ็นเจอร์ไปให้เลขาเธอที่ห้างแล้ว 

 

 

 

 

 

แก้ว: ฝากไปให้แล้ว 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เลขาเธอโทรมาพอดี เลยรับให้เค้าบอกว่าเห็นเธอจะฝากเอกสารมาเพราะวันนี้ไม่เข้าไปทำงาน ชั้นเห็นมันมีโน้ตแปะอยู่พอดีเลยส่งไปให้

 

 

 

 

 

แก้ว: อ่อ สงสัยคงเผลอหลับไป 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อืม...ขอบใจนะที่ติดเอกสารให้

 

 

 

 

 

                       พูดจบโทโมะก็เดินออกไป แก้วได้แต่มองตามแล้วยิ้มให้