วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

                    เมื่อแก้วตื่นขึ้นมา ในตอนเย็น ก็เห็นโทโมะฟุบหลับอยู่ข้างๆ แก้วดึงมือตัวเองออกจากมือโทโมะ ทำให้โทโมะรู้สึกตัว จากนั้นก็ก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ถึงเวลาอาหารเย็นพอดีเลย

 

 

 

 

 

 

                      โทโมะเข็นโต๊ะที่วางอาหารมาที่เตียง แต่แก้วก็ยังนอนนิ่ง ไม่ยอมลุกขึ้น 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ลุกขึ้นมากินข้าวได้แล้ว

 

 

 

 

 

แก้ว: ...

 

 

 

 

โทโมะ: จะนอนกินใช่่มั้ย ได้ 

 

 

 

 

 

                      โทโมะแกล้งตักข้าวแล้วยื่นใส่ปากแก้วทั้งๆที่แก้วกำลังนอนอยู่ แก้วดันมือโทโมะออกไป แต่ก็ไม่สำเร็จ จนแก้วต้องลุกขึ้นนั่ง แล้วผลักช้อนที่โทโมะยื่นเตรียมจะป้อนให้ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็บอกแล้วไงว่าไม่กิน !!!

 

 

 

 

 

                       แก้วยังไม่ทันจะพูดจบ พ่อกับแม่ของแก้วและโทโมะก็เข้ามาพร้อมกับขนมจีนและตุลย์ 

 

 

 

 

 

 

แม่แก้ว: ทำไมทำแบบนี้ล่ะลูก

 

 

 

 

แก้ว: แม่ 

 

 

 

 

 

                     โทโมะก้มลงเก็บช้อนที่ตกพื้น การกระทำของโทโมะทำให้ทุกคนต่างก็สงสารโทโมะ 

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: วันหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ พ่อไม่เคยสอนให้แก้วทำนิสัยแบบนี้เลยนะ

 

 

 

 

 

                         แก้วก้มหน้ามองมือตัวเองแล้วร้องไห้ออกมา โทโมะเห็นก็เป็นห่วงเพราะไม่อยากให้แก้วร้องไห้และเครียด

 

 

 

 

 

โทโมะ: อย่าว่าแก้วเลยครับ ผมผิดเอง เมื่อกี้ผมแกล้งเค้าก่อนอ่ะครับ

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: ถึงยังไงก็ทำไม่ถูก ออกจากโรงพยาบลเมื่อไหร่ก็กลับกรุงเทพทันที 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แต่แก้วไม่อยากกลับ

 

 

 

 

 

แม่แก้ว: ตอนนี้แก้วท้องอยู่นะ จะอยู่ที่นี้ได้ไงลูก

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: นั้นซิลูก หนูจะอยู่ที่นี้ได้ไง กลับบ้านเราเถอะนะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: แต่แก้ว

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นนะ พ่อยังไม่ได้จัดการเราที่เราไม่ยอมบอกเรื่องท้อง กับเรื่องที่คิดจะหย่า ถึงขั้นต้องฟ้องหย่าเลยนะ 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: พ่อค่ะ ใจเย็นก่อนนะค่ะ

 

 

 

 

 

โทโมะ: ผมขอคุยกับทุกคนด้านนอกหน่อยนะครับ

 

 

 

 

 

ตุลย์: มีอะไรเหรอโทโมะ

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: มีอะไรก็พูดตรงนี้แหละ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เรื่องทั้งหมด ผมผิดเอง ทุกคนอย่าโทษแก้วเลยครับ ถ้าจะด่าหรือจะว่า ก็ว่าผมเถอะครับ ผมขอร้อง ตอนนี้ร่างกายแก้วยังไม่แข็งแรง ผมไม่อยากให้มีอะไรกระทบกระเทือนจิตรใจแก้วเพราะมันจะเป็นอันตรายกับลูกในท้องได้ครับ

 

 

 

 

 

 

 

                           แก้วนั่งก้มหน้าฟังสิ่งที่โทโมะพูดกับทุกคน ทำให้ทุกคนเข้าใจ โดยเฉพาะพ่อแก้ว โทโมะบอกให้ทุกคนกลับไปพักกันก่อนเข้าจะอยู่ดูแลแก้วเอง 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ต้องพยามพูดให้ชั้นถูกหรอกนะ เพราะชั้นไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดกับการที่คุณเอาแต่โทษตัวเอง ยังไงชั้นก็ยืนยันคำพูดเดิมว่าชั้นจะหย่า 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้ว พี่ไม่

 

 

 

 

 

 

                                       แก้วไม่อยากฟังโทโมะพูดเลยล้มตัวลงนอน เวลาผ่านไปจนถึงช่วงเช้าโทโมะก็ออกไปจากห้อง และสักพักก็มีพยาบาลเอารถเข็นมารับแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: จะไปไหนกันเหรอค่ะ 

 

 

 

 

 

พยาบาล: ห้องอัลตร้าซาวด์ค่ะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: ห้ะ ห้องอัลตร้าซาวด์  

 

 

 

 

 

 

                           เมื่อเข้ามาในห้องแก้วก็รีบหันหน้าไปทางอื่นเพราะโทโมะนั่งรออยู่เตรียมที่จะตรวจให้แก้วเอง

 

 

 

 

 

โทโมะ: เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง คุณกลับไปทำงานต่อเถอะ

 

 

 

 

พยาบาล: ค่ะคุณหมอ

 

 

 

 

 

โทโมะ: เชิญคุณจริญญาขึ้นบนเตียงได้เลยนะครับ หมอจะได้เริ่มซาวด์

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้น ไม่  ซาวด์ 

 

 

 

 

 

                        โทโมะอุ้มแก้วขึ้นบนเตียง จากนั้นก็ที่ล็อคมาล็อคมือแก้วไว้ทั้งสองข้าง

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ปล่อยนะ มาล็อคมือไว้แบบนี้ทำไมอ่ะ บ้ารึเปล่าอ่ะ

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็คนไข้ดื้อ หมอก็ต้องทำแบบนี้ไงครับ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นี่ปล่อยชั้นนะ ปล่อย 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หมอตรวจไม่นาน หมอขอแค่ 5 นาที

 

 

 

 

 

 

แก้ว: หมอที่ไหนเค้าทำกับคนไข้แบบนี้อ่ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็หมอคนนี้ไง 

 

 

 

 

 

 

 

                             แก้วยอมอยู่นิ่ง โทโมะเปิดเสื้อขึ้นให้เห็นบริเวณหน้าท้องจากนั้นก็ทาเจลลงไปบนท้องของแก้ว และใช้เครื่องซาวด์ซาวด์วนไปรอบๆ พร้อมกับอธิบายและชี้บนจอให้แก้วรู้ว่าส่วนไหนเป็นอะไร เมื่ออัลตร้าซาวด์เสร็จ โทโมะก็ปล่อยแก้ว เมื่อแก้วลุกออกจากเตียงแก้วก็หยิบหมอนตีใส่โทโมะอย่างแรงและหลายครั้ง 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้ว พี่เจ็บนะ โอ๊ย 

 

 

 

 

 

แก้ว: แล้วทีชั้นละ ชั้นไม่เจ็บรึไง 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็แก้วดื้อเองอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

                       แก้วโยนหมอนใส่โทโมะ แล้วรีบวิ่งออกไป โทโมะรีบวิ่งตามแต่หาไม่เจอ แก้วเห็นโทโมะไปทางอื่นก็รีบวิ่งออกไปหน้าโรงพยาบาล แล้วขึ้นแท็กซี่ไปทันที  โทโมะรีบโทรบอกทุกคน ทำให้ทุกคนช่วยดันตามหา แก้วขอยืมโทรศัพท์ของคนขับแท็กซี่แล้วโทรหาเลขาให้ช่วยติดต่อหาภาวุฒิให้ แล้วฝากให้โทรกลับมาตามเบอร์ที่แก้วโทรไป

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ฮโหลครับ 

 

 

 

 

 

แก้ว: คุณภาวุฒิใช่มั้ยค่ะ 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ใช่ครับ 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วมีเรื่องอยากให้คุณช่วยค่ะ 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: มีอะไรเหรอครับ 

 

 

 

 

 

                    แก้วให้คนขับแท็กซี่พาไปหาภาวุฒิเมื่อมาถึงภาวุฒิก็ช่วยจัดการเรื่องค่าแท็กซี่ให้ จากนั้นก็พาแก้วไปนั่งคุยแถวๆชายหาด แก้วเล่าทุกอย่างให้ภาวุฒิฟัง และแก้วก็ไม่อยากเจอโทโมะอีกเลยขอไปฮ่องกงกับภาวุฒิ เพราะรู้ว่าภาวุฒิต้องกลับไปดูแลธุรกิจที่ฮ่องกง 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: คุณแก้วแน่ใจนะครับ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ แน่ใจ 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ผมว่าคุณน่าจะลองคุยกันก่อนดีมั้ยครับ บางทีคุณโทโมะอาจจะไม่ได้คิดแบบนั้นแล้วก็ได้นะครับ เพราะตอนที่เค้าถามหาคุณกับผม เค้าดูร้อนรน เป็นห่วงคุณกับลูกมากนะครับ ผมว่าที่เค้าทำเพราะเค้ารักคุณนะครับ เค้าหวงคุณนะคุณแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ใช่หรอกค่ะ ถ้าแก้วไม่ท้อง เค้าก็คงไม่รีบร้อน ตามหาแก้วหรอก แก้วเซ็นใบหย่าแล้วก็ถือว่าเราหย่ากันแล้ว นะค่ะแก้วขอไปด้วย แก้วเริ่มต้นชีวิตใหม่กับลูกสองคน คุณภาวุฒิช่วยแก้วเถอะนะค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: แล้วคนในครอบครัวคุณแก้วล่ะครับ คุณจะไม่บอกใครเลยเหรอ

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ถ้าแก้วบอกทุกคนก็จะไม่ยอม แล้วเค้าก็จะเข้ามายุ่งวุ่นวายกับแก้วอีก แก้วขอไปอย่างเงียบๆคนเดียวดีกว่า 

 

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ถ้าคุณแก้วคิดดีแล้ว ผมก็พร้อมจะช่วยครับ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ขอบคุณนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: เดี๋ยวคุณแก้วไปพักที่ห้องผมก่อนก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมไปหาเสื้อผ้ามาให้ คุณคงไม่อยากใส่ชุดโรงพยาบาลแบบนี้ตลอดเวลาหรอกใช่มั้ยครับ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ ขอบคุณนะคะ