วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

แก้ว: คุณจำได้มั้ย คุณเองเคยพูดอะไรเอาไว้ คุณบอกว่าไม่อยากมีลูก คุณไม่อยากไม่ใช่เหรอ 

 

 

 

 

โทโมะ: ใช่เมื่อก่อน พี่คิดแบบนั้นพี่ยอมรับ แต่ตอนนี้พี่ไม่ได้คิดแบบนั้นแล้ว 

 

 

 

 

 

แก้ว: แปลกดีนะ นึกอยากจะร้ายก็ร้าย นึกอยากจะดีก็ดี 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่ขอโทษแก้ว ทุกอย่างพี่ผิดเอง พี่มัน พี่มันโง่เอง พี่ขอโทษ 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นไม่อยากฟัง เอาอย่างงี้ซิ คุณก็คิดซะว่า ชั้นไม่ได้ท้องก็แล้วกัน เรื่องมันจะได้จบๆ แล้วคุณก็เซ็นใบหย่าซะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้วมีเหตุผลหน่อยได้มั้ย 

 

 

 

 

 

แก้ว: ใช่ ชั้นมันคนไม่มีเหตุผล งี่เง่า ทำอะไรๆก็ไม่ดีหรอก กลับไปเถอะ ยังไงชั้นก็ไม่กลับไปกับคุณแน่ ต่อให้คุณจะพยายามแค่ไหน ชั้นก็จะไม่กลับไปเจ็บเพราะคุณอีก ส่วนเรื่องลูกชั้นก็จะไม่ให้คุณมายุ่งกับเค้าแน่ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้วจะทำแบบนั้นไม่ได้ แล้วพี่ก็จะไม่ยอมด้วย

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ได้ ได้ซิ ในเมื่อพ่อเค้าไม่ต้องการ อย่ากลืนน้ำลายตัวเองซิค่ะคุณหมอ เป็นหมอต้องมีจรรยาบรรณไม่ใช่เหรอ รักษาคำพูดหน่อยซิ

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่ว่าเราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วนะ รอให้แก้วใจเย็นกว่านี้ก่อนล่ะกัน 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นถามจริงเถอะนะทุกอย่างที่คุณกำลังทำตอนนี้ คุณทำเพราะอยากรับผิดชอบเรื่องลูกใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ใช่ พี่ทำเพราะอยากรับผิดชอบเรื่องลูก 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ถ้าชั้น...มีข้อเสนอให้คุณล่ะ ถ้าคุณยอมหย่าให้ชั้น ชั้นจะไม่เอาเด็กออก แต่ถ้าคุณไม่หย่า ชั้นไม่รับประกันนะ ว่าเด็กจะยังอยู่ในท้องชั้นจนกว่าจะครบ 9 เดือนรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เอาความคิดพวกนี้ออกไปจากสมองได้เลย เพราะพี่ไม่หย่า แล้วพี่ก็จะไม่ยอมให้แก้วเอาเด็กออกแน่นอน 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นเตือนคุณแล้วนะ !! 

 

 

 

 

 

 

 

                                 แก้วพูดจบก็เดินกลับไปที่ห้องทันที โทโมะกลุ้มใจเรื่องแก้วมาก ไม่รู้จะทำยังไงดี โทโมะโทรหาที่บ้านบอกเรื่องที่แก้วกำลังท้องให้ทุกคนได้รู้เผื่อทุกคนจะช่วยเปลี่ยนความคิดของแก้วได้บ้าง 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                   เช้าวันรุ่งขึ้นแก้วเปิดประตูออกมาเป็นจังหวะเดียวกับที่โทโมะเปิดออกมา แก้วไม่ได้สนใจอะไร รีบเดินออกไปโทโมะก็รีบเดินตามไป แก้วเดินไปตักอาหารเช้าแล้วมานั่ง โทโมะตักตามแล้วมาตั้งไว้ฝั่งตรงข้ามแก้ว โทโมะกำลังจะกิน แต่แก้วหยิบจานแล้วลุกขึ้นไปนั่งอีกโต๊ะ โทโมะถอนหายใจแล้วก้มลงกินอาหารในจานจนหมดเมื่อหันไปหาแก้วก็ไม่เจอแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว:  ฮโหลคุณภาวุฒิค่ะ จะมารับพวกเรากี่โมงเหรอค่ะ 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: คุณแก้ว ยังจะไปอยู่เหรอครับ

 

 

 

 

 

แก้ว: ทำไมคุณพูดแบบนั้นล่ะค่ะ

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ผมนึกว่าคุณจะกำลังกลับกรุงเทพกับคุณโทโมะซะอีก

 

 

 

 

 

แก้ว: คุณภาวุฒิรู้ได้ไงค่ะว่าเค้าอยู่ที่นี้ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็เค้าเป็นคนบอกพี่ว่าแก้วอยู่ที่นี้ไง

 

 

 

 

 

                  แก้ววางสายจากภาวุฒิแล้วรีบเดินหนีโทโมะ โทโมะก็รีบเดินตามแก้ว จนแก้วเริ่มรำคาญ แต่แก้วก็ยังไม่ยอมพูดกับโทโมะ แก้วทนไม่ไหวเลยกลับเข้าไปอยู่ในห้อง แล้วรีบล็อกประตู โทโมะก็ได้แต่นั่งเฝ้าหน้าห้อง แก้วตัดสินใจโทรหาขนมจีน

 

 

 

 

แก้ว: พี่ขนมจีน บอกพี่ตุลย์ หรือใครก็ได้ พาเค้ากลับไปที แก้วรำคาญตามแก้วอยู่ได้ 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: แก้วตอนนี้ทุกคนรู้เรื่องหมดแล้วนะโทโมะโทรมาบอกคุณป้า ตอนนี้กำลังปรึกษากับแม่อยู่ และที่สำคัญกำลังจะไปเกาะสมุยกันด้วยนะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: บอกทุกคนเลยนะว่าไม่ต้องมา แก้วมาที่นี้เพราะแก้วอยากอยู่คนเดียวทำไมต้องตามแก้วมาด้วย 

 

 

 

 

ขนมจีน: แก้วพี่ว่า กลับมากับโทโมะเถอะนะ คุยกันให้รู้เรื่อง ปรับความเข้าใจกันเถอะนะ พี่ว่าโทโมะเค้ารู้ใจตัวเองแล้วนะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: โอ๊ย !! 

 

 

 

 

 

                   จู่ๆแก้วก็ปวดท้องขึ้นมา 

 

 

 

 

ขนมจีน: แก้ว!! แก้วเป็นอะไร แก้ว !!!

 

 

 

 

 

 

 

                              แก้วทำโทรศัพท์ตกพื้นแล้วเอามือกุมท้องตัวเองไว้เพราะรู้สึกปวดมาก ขนมจีนรีบโทรหาโทโมะทันที โทโมะที่นั่งอยู่หน้าห้องแก้ว เมื่อรู้ก็รีบหาทางเข้าแต่แก้วล็อกเลยปีนเข้าไปในวิลล่าทันที 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้ว !!!! 

 

 

 

 

 

 

                       โทโมะเห็นแก้วนอนเอามือกุมท้องแล้วร้องอย่างทุรนทุราย โทโมะรีบอุ้มแก้วออกไปจากห้องมิล่ากับแจมที่เพิ่งรู้ข่าวจากขนมจีนก็รีบวิ่งมา แล้วบอกว่าเตรียมรถไว้แล้วให้รีบพาแก้วไปโรงพยาบาลมิล่าขับรถพาแก้วไปโรงพยาบาล โดยที่แจมนั่งหน้าแล้วโทโมะ นั่งกอดแก้วไว้อยู่ด้านหลัง

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อดทนหน่อยนะ หายใจเข้าออกช้าๆนะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: โอ๊ย !! 

 

 

 

 

 

           

 

 

 

                               โทโมะให้มิล่าพาไปโรงพยาบาลของตัวเอง จากนั้นก็พาแก้วเข้าห้องฉุกเฉิน โดยที่โทโมะเป็นคนทำการตรวจแก้วด้วยตัวเอง เมื่อแก้วปลอดภัยแล้ว โทโมะก็ให้พาแก้วไปพักที่ห้องพักวีไอพี 

 

 

 

 

 

แจม: แก้วเป็นไงบ้างค่ะ

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้วน่าจะเครียดและมีอาการหงุดหงิดมากเพราะ เนื่องจากภาวะเครียดจะทำให้สารเคมีและฮอร์โมนที่เกิดจากความเครียดหลั่งออกมามากขึ้น ทำให้เส้นเลือดที่ไปยังมดลูกและรกเกิดการหดตัว ทำให้ปริมาณออกซิเจนที่ส่งไปยังทารกในครรภ์ลดน้อยลง พูดง่ายๆก็เสี่ยงต่อการแท้งได้เลย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                เวลาผ่านไปสักพักแก้วก็ตื่น โทโมะรีบเข้ามาช่วยประคองแต่แก้วผลักโทโมะออกไป 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เลิกดื้อซะทีนะ พี่จะไม่ยอมให้แก้วดื้อแบบนี้อีกแล้วนะ รู้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น เราเกือบจะเสียลูกไปเลยนะ ฟังพี่นะ พี่จะอธิบายให้ฟังเนื่องจากภาวะเครียดของแม่จะทำให้สารเคมีและฮอร์โมนที่เกิดจากความเครียดหลั่งออกมามากขึ้น ทำให้เส้นเลือดที่ไปยังมดลูกและรกเกิดการหดตัว ทำให้ปริมาณออกซิเจนที่ไปยังเด็กลดน้อยลง ผลที่ตามมาจะทำให้เกิดการแท้งได้ เด็กในท้องเติบโตช้าทเด็กในท้องมีโอกาสติดเชื้อในครรภ์สูงขึ้น

 

 

 

แก้ว: .....

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แล้วรู้มั้ยว่าอาจจะมีเรื่องที่ตามมาคือเมื่อเด็กที่คลอดออกมาจากแม่ที่มีภาวะเครียด ในระหว่างตั้งครรภ์ โดยเฉพาะในการตั้งครรภ์ช่วงแรกจะมีอารมณ์ซึมเศร้า และไวต่อการกระตุ้นจากสิ่งแวดล้อมภายนอกได้ง่าย แล้วจะทำให้เป็นเด็กงอแง เอาแต่ใจตัวเอง เลี้ยงยาก คุณแม่ทำอะไรให้ไม่ถูกใจก็จะร้องไห้ ยิ่งทำให้คุณแม่เครียดมากยิ่งขึ้นเวลาเลี้ยง เป็นคนท้องต้องอย่าเครียด อารมณ์ดีให้ตลอดที่กำลังท้อง รู้รึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็เพราะใครล่ะ ทำให้ชั้นต้องเครียดอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่พูดให้ฟัง ในฐานะหมอนะ แล้วพี่ก็ไม่ลืมหรอกนะที่ต้อง โทษตัวเองที่เป็นสาเหตุทำให้แก้วต้องเป็นแบบนี้ พี่รู้มันเป็นเพราะพี่ ความผิดพี่เอง 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ถ้ารู้ก็อยู่ให้ห่างๆชั้น ชั้นจะได้ไม่เครียดไง 

 

 

 

 

 

โทโมะ: โอเค ในฐานะสามีพี่จะอยู่ห่างๆ แต่ในฐานะหมอ ระหว่างที่อยู่โรงพยาบาล พี่จะดูแลแก้วเอง

 

 

 

 

 

แก้ว: แล้วมันต่างกันยังไง !!! 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หมอขอสั่งนะครับ ว่าห้ามขึ้นเสียง ทำคิ้วขมวด หน้าบึ้งตึง ห้ามเครียด ห้ามคิดมาก ห้ามโวยวาย และที่สำคัญ ต้องเชื่อฟังหมอทุกอย่าง 

 

 

 

 

 

 

 

                                  แก้วมองหน้าโทโมะด้วยความมั่นไส้ แล้วล้มตัวลงนอน ทำให้แจมกับมิล่าถึงกับขำออกมา