วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

                     เวลาผ่านไป 2 วันโทโมะก็ยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล โดยมีแม่ของเค้ามาดูแล บางครั้งก็เป็นลลิสาที่อยู่เป็นเพื่อน นับตั้งแต่วันที่เค้าพูดแบบนั้นไปแก้วก็ไม่ได้มาโรงพยาบาลอีกเลย   ลลิสา สังเกตุเห็นโทโมะเงียบๆและเหมือนกำลังคิดถึงใครอยู่ 

 

 

 

 

 

สา: ถ้ารักเค้าแล้วไปพูดแบบนั้นกับเค้าทำไมล่ะ พูดให้เค้าเสียใจแต่สุดท้ายคนที่เสียใจกลับเป็นตัวของเราเอง 

 

 

 

 

โทโมะ: เปล่าซะหน่อย 

 

 

 

 

สา: แน่ใจเหรอว่าทำแบบนี้แล้วมีความสุข

 

 

 

 

 

โทโมะ: มีดิ วันนี้สากลับไปพักผ่อนเถอะ เราอยู่คนเดียวได้ 

 

 

 

 

 

สา: โทโมะ คำว่ารักกับคำว่าไม่รัก มันมีความหมายนะ ความรู้สึกของคนที่ได้รับมันก็ต่างกันนะ การที่บอกคุณแก้วไปว่าไม่รัก รู้มั้ยว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน รู้มั้ยว่าคนที่เค้าฟังเค้าจะรู้สึกยังไง โทโมะยังไงๆซะเค้าก็รักโทโมะมาตลอดนะ ปรับความเข้าใจกับเค้าดูนะ ทุกอย่างมันจะได้ดีขึ้น

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อย่าพูดถึงเรื่องเค้าเลย เราไม่อยากฟังอ่ะ 

 

 

 

 

 

                           ก่อนหน้านี้แก้วโทรติดต่อทนายประจำตระกูลให้ช่วยจัดการเรื่องหย่าให้ และห้ามบอกเรื่องนี้กับคนที่บ้านเด็ดขาดเพราะแก้วรู้ดีถ้าทุกคนรู้คงไม่ยอมให้หย่า และวันนี้ก็มีเอกสารส่งมา มีพนักงานของรีสอร์ตเอาเอกสารมาให้ที่ห้องแก้วรับมาอย่างรู้ดีว่าเอกสารด้านในเป็นอะไร 

 

 

 

 

แก้ว: มันควรจบซะที ต่อไปนี้มีสิ่งเดียวที่แม่จะรักก็คือลูก ลูกคงเข้าใจแม่นะ 

 

 

 

 

 

 

                           แก้วอ่านเอกสารและรายละเอียดก่อนจะเซ็นชื่อลงไปและส่งกลับไปให้ทนายจัดการต่อทันที เวลาผ่านไป 3 วัน โทโมะออกจากโรงพยาบาลมาอยู่ที่บ้าน เมื่อกลับมาถึงบ้านก็ไม่เห็นข้าวของเครื่องใช้และเสื้อผ้าของแก้ว โทโมะพยายามไม่สนใจกับเรื่องของแก้วอีก และเตรียมตัวออกไปทำงานต่อทันที

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: เดี๋ยวๆจะออกไปไหนลูก

 

 

 

 

 

โทโมะ: ออกไปทำงานครับ

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ทำงานอะไร ลูกเพิ่งกลับมาพักหน่อยนะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ผมพักมาเยอะแล้วครับ แม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ 

 

 

 

 

 

 

                          โทโมะมาถึงโรงพยาบาลระหว่างที่รอจะขึ้นลิฟต์ก็เจอหมอนพที่เป็นรุ่นพี่เดินมาพอดี 

 

 

 

 

หมอนพ: อ้าวหายดีแล้วเหรอ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ดีขึ้นแล้วครับพี่ 

 

 

 

 

 

หมอนพ: แล้วคุณแก้วเป็นไงบ้างล่ะ ยังแพ้อยู่มั้ย 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แพ้ ? แพ้อะไรครับ

 

 

 

 

 

หมอนพ: ก็วันนั้นคุณแก้วมาตรวจกับพี่ ผลตรวจออกมาคุณแก้วกำลังท้องอยู่นะ นึกว่านายรู้แล้วซะอีก วันนั้นรู้สึกหลังจากนายนอนโรงพยาบาลได้คืนเดียวเองเธอก็มาตรวจล่ะ

 

 

 

 

 

โทโมะ: ท้อง !! 

 

 

 

 

ตุลย์: อ้าวพี่หมอสวัสดีครับ โทโมะ มาทำงานไหวเหรอ 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่ตุลย์แก้วอยู่ที่บ้านรึเปล่า 

 

 

 

 

ตุลย์: มีอะไรรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ผมขอตัวก่อนนะครับ 

 

 

 

 

 

 

                        โทโมะรีบขับรถออกไปหาแก้วที่บ้านแต่จู่ๆก็มีทนายโทรมาหา และขอนัดพบโทโมะ พอโทโมะรู้ว่าเป็นเรื่องหย่า ก็รีบไปพบทนายทันที 

 

 

 

 

 

ทนาย: คุณแก้วให้ผมจัดการเรื่องหย่าให้นะครับ อันนี้เป็นเอกสารการหย่านะครับ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คุณทนายเก็บเอกสารพวกนี้ไปเถอะ ผมไม่หย่า และจะไม่มีวันหย่าให้ด้วย 

 

 

 

 

 

ทนาย: คุณแก้วบอกว่าถ้าคุณไม่ยอม เรื่องนี้คงต้องมีการฟ้องร้องเกิดขึ้น เพราะเธอบอกว่าเธอเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ผมจะไปคุยกับเค้าเอง 

 

 

 

 

 

                          โทโมะหยิบเอกสารมาแล้วรีบเดินออกไปจากนั้นก็ไปหาแก้วที่บ้านทันที เมื่อเข้ามาในบ้านก็เห็นแม่แก้วกับขนมจีนกำลังนั่งอ่านหนังสือและดูโทรทัศน์กันอยู่

 

 

 

 

 

ขนมจีน: อ้าวโทโมะ 

 

 

 

 

โทโมะ: สวัสดีครับ ผมมาหาแก้วอ่ะครับ 

 

 

 

 

แม่แก้ว: แก้วไม่อยู่หรอก 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แล้วแก้วไปไหนครับ

 

 

 

 

 

ขนมจีน: แก้วไม่ได้บอกหรอก บอกแค่อยากอยู่คนเดียวสักพักอ่ะ 

 

 

 

 

โทโมะ: แล้วพอจะมีใครติดต่อแก้วได้มั้ยครับ ผมโทรไปแก้วปิดเครื่อง

 

 

 

 

 

ขนมจีน: ลองโทรหาแจมดูเผื่อแก้วจะยังอยู่กับแจม

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ 

 

 

 

 

 

                            โทโมะขึ้นมาโทรหาแจมบนรถแต่ก็ติดต่อไม่ได้เหมือนกัน โทโมะเลยไปหาทนายคนเดิม และถามว่าแก้วอยู่ที่ไหน แต่ทนายไม่ได้บอก โทโมะเลยไปหาแจมที่บ้านแต่ที่บ้านบอกว่าแจมไม่อยู่ ไปเกาะสมุย โทโมะเลยคิดว่าแก้วน่าจะอยู่เกาะสมุย เลยจองตั๋วไปเกาะสมุยทันที

 

 

 

 

 

             

              

มิล่า: ออกไปเที่ยวกันมั้ย 

 

 

 

 

 

แจม: เที่ยวไหนเหรอ 

 

 

 

 

 

มิล่า: อืม...ไปจุดชมวิวลาดเกาะเป็นไง 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็ดีนะ ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง 

 

 

 

 

 

 

แจม: โอเค งั้นขอไปเอากระเป๋าก่อน