วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

                     เช้าวันรุ่งขึ้น  แก้วมาเยี่ยมโทโมะพร้อมกับแม่ใจจริงแก้วก็ไม่อยากมาแต่แม่ขอร้องให้มาเลยต้องมา แม่โทโมะขอร้องให้แก้วอยู่เฝ้าเพราะอ้างว่ายังไม่ได้ทานอะไรเลย เลยชวนแม่ของแก้วออกไปหาอะไรทาน ทำให้แก้วต้องอยู่เฝ้าโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ถ้าลำบากใจมากไม่ต้องอยู่หรอก ตัวเธอคงอยากไปหามันมากซินะ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เมื่อไหร่จะเลิกพูดแบบนี้ซะที

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็มันจริงหนิ

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วขอถามอะไรหน่อยนะ เรื่องที่เกิดขึ้นตอนที่ติดอยู่ที่บ้านซอมพออ่ะ มันคืออะไรเหรอ มันคือเรื่องจริงหรือเรื่องโกหกกันแน่ ทุกอย่างมันคือเรื่องโกหกซินะ คนอย่างพี่ไม่มีวันรัก ไม่มีทางเปลี่ยนใจมารักแก้วง่ายๆหรอก

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ใช่ ที่ชั้นทำทุกอย่างเพราะชั้น...แค่ต้องการจะแกล้งเธอ ลองใจเธอดูว่าเธอยังหัวอ่อนเหมือนเมื่อก่อนอยู่รึเปล่า หลงเชื่อชั้นง่ายๆ หลอกง่ายชะมัด ใจง่ายจริงๆ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ขอบคุณนะที่ทำให้แก้วตาสว่าง ทำให้แก้วคิดได้

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมเหรอ คิดได้ว่าจะไปหามันรึไง อ่อ หรือว่ายิ่งชั้นอยู่ในสภาพนี้เธอก็คงจะมีเวลาไปอยู่กับมันซินะ เชิญ อยากไปไหนก็ไปเลย เพราะชั้นเบื่อที่จะแสดงละครว่ารักเธอเต็มทีล่ะ

 

 

 

 

 

 

สา: มีอะไรกันรึเปล่าค่ะ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: สามาก็ดีล่ะ (โทโมะเอื้อมมือขอมือจากสา) เธอรู้เอาไว้ด้วยนะ ว่าคนที่ชั้นรัก คนที่ชั้นรักจริงๆ...คือสา ไม่ใช่เธอ เพราะชั้นไม่เคยรักและไม่มีวันจะรักเธอ

 

 

 

 

 

สา: โทโมะ !! พูดอะไรออกมาเนี้ย  

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เธอเองก็น่าจะดูออกนะ ว่าเพื่อนกัน เค้าไม่ดีกันขนาดนี้หรอก สาคือคนพิเศษสำหรับชั้นไม่ใช่เธอ 

 

 

 

 

 

 

                              แก้วร้องไห้ออกมาไม่หยุด โทโมะหันหน้ามาคุยกับสาแล้วทำเป็นไม่สนใจแก้ว 

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ รักกันนานๆนะ แก้วเองก็จะได้ไปมีความสุขกับคนที่แก้วรัก และใช้ชีวิตอยู่กันสองคนซะที 

 

 

 

 

 

                           แก้วรีบออกไปจากห้องทันที ในที่สุดโทโมะก็ทำให้แก้วตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้น แก้วรีบกลับไปเก็บของที่บ้านของโทโมะ แล้วกลับมาที่บ้าน แก้วโทรหามิล่าก็รู้ว่าตอนนี้มิล่ากำลังมาดูแลรีสอร์ตอยู่ที่เกาะสมุย แก้วเลยเดินทางไกที่เกาะสมุยทันที 

 

 

 

 

 

 

 

                                เมื่อแก้วมาถึงสนามบินมิล่าก็รอรับอยู่ แก้วกอดมิล่าแล้วร้องไห้ออกมา มิล่าพาแก้วไปพักที่รีสอร์ต แก้วไม่ยอมเล่าอะไรให้ฟัง เอาแต่ซึม ด้านแม่ของแก้วก็งงว่าทำไมอยู่ๆแก้วกลับไปก่อน แม่ของโทโมะเลยมาส่ง แต่ก่อนที่แม่แก้วจะขึ้นไปบนห้องเด็กในบ้านก็เดินมาบอกว่าแก้วออกไปแล้ว เอากระเป๋าออกไปด้วย แต่ไม่ยอมบอกว่าไปไหน เมื่อขนมจีนกลับจากทำงานแม่ก็เข้ามาบอกทันที

 

 

 

 

 

 

แม่แก้ว: จู่ๆก็เอากระเป๋าออกไป ไปไหนไม่บอกใครสักคำ 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: แม่ลองโทรหาแก้วรึยังค่ะ

 

 

 

 

 

แม่แก้ว: แม่โทรแล้วแต่น้องปิดเครื่อง

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: อ้าว มีอะไรกันรึเปล่าครับ 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: แก้วไม่รู้ออกไปไหนเอากระเป๋าเสื้อผ้าออกไปด้วย 

 

 

 

 

 

ตุลย์: ลองโทรหาแก้วดู

 

 

 

 

 

ขนมจีน: แม่โทรแล้วแต่แก้วปิดเครื่อง 

 

 

 

 

 

ตุลย์: ผมว่าให้เวลาแก้วเค้าหน่อยล่ะกันนะครับ บางทีเค้าอาจจะอยากอยู่คนเดียวก็ได้ 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: จะอยู่คนเดียวได้ไงในเมื่อ...

 

 

 

 

แม่แก้ว: ในเมื่อ ? ในเมื่ออะไร 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: ในเมื่อ ในเมื่อแก้ว แก้ว แก้วเป็นผู้หญิงจะไปไหนมาไหนคนเดียวมันอันตรายไงค่ะ

 

 

 

                          แก้วออกจากห้องพักที่เป็นวิลล่า สำหรับแขกวีไอพี มาเดินเล่นริมชายหาด และคิดถึงคำพูดของโทโมะ แก้วนั่งอยู่ริมชายหาดมิล่าเดินเข้ามาหาแก้วแล้วนั่งข้างๆ

 

 

 

 

มิล่า: แกคิดมากเรื่องอะไร มีอะไรไม่สบายใจแกเล่าให้ชั้นฟังได้นะ 

 

 

 

 

 

แจม: ชั้นด้วย

 

 

 

 

แก้ว: แจม...แกมาได้ไง

 

 

 

 

 

 

มิล่า: ชั้นโทรบอกเองอ่ะ พวกเราเป็นห่วงแกนะเว้ย 

 

 

 

 

 

แจม: ใช่พวกเราเป็นห่วงแกมากนะแก้ว ตอนนี้คนที่บ้านแกคงตามหาแกกันให้ทั่วแล้วล่ะ

 

 

 

 

 

 

มิล่า: มีอะไรบอกพวกเรามาเถอะ จะได้ช่วยกันแก้ปัญหาไง 

 

 

 

 

 

แก้ว: ปัญหาของชั้นมันไม่มีทางแก้อะไรได้แล้วล่ะ มันเกินกว่าจะกลับไปแก้ไขล่ะ มันไม่มีทางเปลี่ยนอะไรได้อีกแล้ว 

 

 

 

 

แจม: เรื่องพี่โทโมะใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นท้อง 

 

 

 

 

 

มิล่า: ท้อง !!!

 

 

 

 

แจม: ก็ดีซิ แกท้องแล้ว พวกเราจะได้มีหลานแล้ว แกจะเศร้าเรื่องอะไรอีกล่ะ แล้วพี่โทโมะรู้รึเปล่าอ่ะ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่รู้ แล้วชั้นก็ไม่คิดจะบอกด้วย 

 

 

 

 

 

มิล่า: ทำไมล่ะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นจะหย่ากับเค้า

 

 

 

 

แจม: หย่า ทั้งๆที่แกกำลังจะมีลูกกับเค้าเนี้ยนะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: ตลอดเวลาที่แต่งงานกันทุกวันเราสองคนต้องทะเลาะกันทุกวัน เค้าไม่เชื่อใจชั้นเลย ส่วนเค้าเองก็บอกกับชั้นมาเสมอว่าเค้าไม่ได้รักชั้น ไม่มีวันที่จะรัก มันก็จริงนะ อึก อึก เค้าจะมารักชั้นได้ไง จู่ๆเค้าจะเปลี่ยนใจมารักคนที่เค้าเกลียดได้ไง 

 

 

 

 

แจม: แต่ตอนที่แกเข้าโรงพยาบาลเค้าก็ดูเป็นห่วงแกนะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เค้าก็แค่แสดงละคร เค้าเพิ่งบอกชั้นเองว่าที่ผ่านมาเค้าแค่หลอกชั้น 

 

 

 

 

มิล่า: ชั้นว่าแกกับเค้าต้องมีอะไรเข้าใจผิดกันแน่ๆ

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่หรอก ตอนนี้ชั้นควรจะหยุดทุกอย่างได้แล้ว สิ่งเดียวที่ชั้นจะต้องดูแล ใส่ใจและให้ความรักก็คือลูก ชั้นจะไม่โง่จะไม่ทำตัวเป็นผู้หญิงที่คอยตามเอาความรักมาจากผู้ชายที่ไม่เคยรักชั้นอีกแล้ว อีกอย่างเค้าก็มีคนที่เค้ารักอยู่แล้ว 

 

 

 

 

 

              จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

 

 

 

 

แจม: พี่ขนมจีนโทรมา

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นรับเอง 

 

 

 

 

ขนมจีน: ฮโหลแจม นี่พี่เองนะ 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วนะ 

 

 

 

 

ขนมจีน: แก้ว แก้วอยู่ไหนทำไมอยู่ๆออกไปจากบ้าน แล้วออกไปไหนทำไมไม่บอกใคร รู้มั้ยทุกคนเป็นห่วง ตอนนี้แก้วอยู่ไหนเดี๋ยวพี่ไปรับ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วไม่ได้เป็นไรหรอก แก้วดูแลตัวเองได้ไม่ต้องเป็นห่วงนะ แก้วอยากอยู่คนเดียวสักพัก พี่ขนมจีนไม่ต้องเป็นห่วงนะ ขอเวลาแก้วหน่อยนะ ดูแลตัวเองกับลูกในท้องด้วยนะ  แค่นี้นะ 

 

 

 

 

 

มิล่า: ชั้นว่า ไปหาไรกินเถอะ แกยังไม่ได้กินอะไรเลย เดี๋ยวหลานชั้นก็หิวไส้ขาดกันพอดี 

 

 

 

 

 

แก้ว: อืม