วิวาห์...ไร้รัก

 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แก้วอยู่ไหนอ่ะ ได้ยินมั้ย แก้ว
 
 
 
 
 
 
 
                                   เสียงฝนทำให้แก้วไม่ได้ยินเสียงโทโมะ และรวมถึงความกลัวทำให้แก้ว ไม่ได้เสียงอะไรเลย โทโมะเดินมาเรื่อยๆก็เหมือนเห็นคนใส่เสื้อสีขาวเหมือนแก้วต้องใช่แก้วแน่ๆ โทโมะรีบเข้าไปหาแก้วทันที 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แก้ว 
 
 
 
 
 
 
 
                        โทโมะนั่งลงตรงหน้าแก้ว แก้วเงยหน้ามองคนที่มาจับตัวเธอเอาไว้ แก้วเห็นว่าเป็นโทโมะก็รีบพุ่งไปกอดแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก โทโมะก็กอดปลอบเอาไว้เช่นกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไม่ต้องร้องนะ ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องร้องนะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ฮึก ฮึก ฮือออ แก้วกลัว อย่าทิ้งแก้วนะ ฮือออ
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไม่ต้องกลัวนะ พี่ไม่ทิ้งแก้วไปไหน ไม่ต้องกลัวแล้วนะ เราไปหาที่หลบฝนกันก่อนนะ ไป 
 
 
 
 
 
 
 
           
 
                           โทโมะพาแก้วเดินไปเรื่อยๆ และเห็นเป็นต้นไม้ใหญ่ ก็พาแก้วมานั่งหลบใต้ต้นไม้ใหญ่ก่อน 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: หนาวรึเปล่า 
 
 
 
 
 
 
                      แก้วส่ายหน้า แต่ดูจากอาการของแก้ว ตัวสั่นๆโทโมะเลยดึงแก้วมากอดไว้ ไม่นานฝนก็ทำท่าว่าจะหยุดตก โทโมะเลยพาแก้ว เดินไปที่แถวๆน้ำตก เพราะแถวๆนั้นจะมีบ้านคนอยู่ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เราจะไปไหนกันอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: มาเถอะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                เมื่อโทโมะเดินมาถึงแถวๆน้ำตก ก็ค่อยๆลงไปก่อนแล้วดึงมือแก้วลงมาเพราะน้ำค้อนข้างจะเชี่ยวและไหลแรง โทโมะจับมือแก้วมาจนถึงอีกฝาก โทโมะพาแก้วเดินไปตรงบ้านไม้หลังเล็กๆหลังหนึ่ง 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: บ้านใครเหรอ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เป็นชาวเขาแถวๆนี้แหละ พี่เคยมารักษาลูกเค้าครั้งนึง 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ซอมพอ อยู่รึเปล่า
 
 
 
 
 
 
                           เมื่อโทโมะเรียกก็มีผู้หญิงเปิดประตูออกมา ทั้งคู่ถูกเชิญเข้าไปในบ้าน แล้วซอมพอก็เดินไปหาเสื้อผ้ามาให้ ทั้งคู่เปลี่ยน
 
 
 
 
 
 
 
ซอมพอ: คุณหมอ กับ เมียมากันเปียกๆ  เปลี่ยนก่อนเถอะจ้ะ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ขอบใจนะ 
 
 
 
 
 
 
 
                              เมื่อแก้วและโทโมะเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเสร็จก็ออกมาคุยกับซอมพอด้านนอก ที่มีฝนประปราย
 
 
 
 
 
 
 
ซอมพอ: พี่ซาเงกับลอแอะ ไปในหมู่บ้านหมอเจอรึเปล่าจ้ะ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เจอ ลอแอะรู้สึกจะมีไข้ด้วยนะ ไม่ได้มานานแล้ว ไม่คิดว่าจะยังอยู่กัน เห็นซาเงบอกว่าซอมพออยู่ที่บ้าน 
 
 
 
 
 
 
 
ซอมพอ: ก็ไม่ค่อยสบายด้วยแหละหมอ ช่วงนี้หน้าพายุ อากาศก็เปลี่ยนๆ ยิ่งลอแอะ ป่วยบ่อยมากเลยจ้ะหมอ ว่าแต่ทำไมมากันเปียกๆล่ะจ้ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: คือเค้าเดินหลงมาในป่า หมอเลยมาตามฝนก็ตกหนักเลยคิดว่าพามาหลบฝนแถวๆนี้ก่อนดีกว่า 
 
 
 
 
 
 
 
 
ซอมพอ: อ่อ เมียหมอสวยจังนะจ้ะ เอางี้เดี๋ยวซอมพอไปหาข้าวหาน้ำให้กินกันดีกว่านะจ้ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                 แก้วร้องไห้จนตาบวม และยังซึมๆอยู่ โทโมะเห็นแก้วนั่งกอดเข่ามองสายฝนที่ริมหน้าต่าง ก็เดินเข้าไปนั่งข้างๆ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมดูซึมๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: แก้วนึกว่าแก้วจะต้องตายในป่าแล้วซะอีก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: แก้วไม่คิดว่า พี่จะมา จะตามหาแก้วอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: พี่ไม่ปล่อยให้แก้วเป็นอะไรไปหรอก 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: พี่ ? พี่พูดแทนตัวเองว่าพี่ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ก็พี่อายุมากกว่า ก็ต้องแทนตัวเองว่าพี่ดิถูกแล้ว 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: แก้วขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อะไร
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: พี่ยังรู้สึกกับแก้วเหมือนเดิมอยู่รึเปล่า มันจะเปลี่ยนไปบ้างได้มั้ย 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธอคิดว่าไงล่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                        โทโมะกับแก้วนั่งมองหน้ากัน โทโมะค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆแก้วแก้วหลับตาลง โทโมะเลยค่อยๆจูบหน้าผากแก้ว แล้วลดลงมาที่ริมฝีปาก  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ซาเง: หมอ หมอครับ 
 
 
 
 
 
 
                       โทโมะกับแก้วรีบผละออกจากกัน โทโมะเดินออกมาหาซาเง 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อ้าว ซาเง 
 
 
 
 
 
 
 
 
ซาเง: เห็นซอมพอบอกว่า หมอมา ผมก็งงๆ ตอนไปในหมู่บ้าน เห็นหมอยังตรวจอยู่ พอกลับมาบ้านก็เห็น ซอมพอบอกหมออยู่ข้างใน 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: พอดีเมียหมอหลงป่ามาอ่ะ หมอเลยออกมาตามหา ฝนก็ตกหนัก เลยพามาบ้านซาเงนี้แหละ 
 
 
 
 
 
 
 
ซาเง: ตามสบายเลยนะหมอ พวกเรายินดีช่วยเหลือหมอทุกอย่างเลยจ้ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เออแล้ว ลอแอะ ล่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
ซาเง: ฝากไว้กับญาติในหมู่บ้านจ้ะ ตอนมาทางน้ำมันเชี่ยวมาก แล้วฝนก็คงจะตกหนักแน่คืนนี้ ไม่อยากเอากลับมากลัวมันเป็นอะไรขึ้นมาแล้วจะลำบาก ให้อยู่ใกล้ๆหมอดีกว่าจ้ะ
 
 
 
 
 
 
ซอมพอ: กับข้าวมชชเสร็จแล้วจ้ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
                                  โทโมะพาแก้วออกมานั่งกินข้าวกับซอมพอและซาเง เมื่อกินข้าวเสร็จซอมพอและซาเงก็กลับไปบ้านข้างๆที่ติดกัน เป็นบ้านที่เพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่ แล้วหาพวกหมอนกับผ้าห่มมาให้โทโมะกับแก้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
ซาเง: คืนนี้หมอกับเมียนอนกันที่นี้ก่อนนะจ้ะ ไว้ผ่านช่วงหน้าฝน กับช่วงที่น้ำลด แล้วชั้นจะพา กลับไปนะจ้ะ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ขอบใจมากนะซาเง 
 
 
 
 
 
 
 
ซาเง: จ้ะ เมียหมอนอนได้นะจ้ะ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ได้จ้ะ
 
 
 
 
 
 
ซอมพอ: ถ้าเมียหมออยากได้อะไรก็บอกชั้นได้เลยนะจ้ะ ส่วนเสื้อผ้า เดี๋ยวชั้นเอาตัวใหม่มาให้พรุ่งนี้นะจ้ะ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ขอบใจมากนะ 
 
 
 
 
 
 
 
ซอมพอ: จ้า งั้นพวกเราไม่รบกวนหมอกับเมียแล้วนะจ้ะ