วิวาห์...ไร้รัก

 
 
 
 
 
                         ลลิสากับโทโมะเดินออกมาจากบ้านพร้อมกัน แก้วที่เพิ่งแยกกับกับภาวุฒิก็หันไปมอง ส่วนภาวุฒิก็มองทั้งสามคนจากในรถ 
 
 
 
 
 
 
 
 
สา: คุณแก้วกลับก่อนนะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ขับรถกลับดีๆนะ 
 
 
 
 
 
 
                               พูดจบโทโมะก็ดึงลลิสาเข้ามากอด แก้วเบือนหน้าไปทางอื่น แล้วเดินเข้าไปในบ้านทันที 
 
 
 
 
 
 
 
 
สา: ทำอะไรเนี้ย เดี๋ยวคุณแก้วก็เข้าใจผิดกันพอดี
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ขับรถกลับดีๆล่ะ ไปได้แล้ว เจอกัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                 แก้วเข้าไปอาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นโทโมะกำลังนั่งจัดดอกไม้ใส่แจกันอยู่ซึ่งเป็นดอกไม้ที่ลลิสาให้มา แก้วพยายามจะไม่สนใจ เดินผ่านไปกินน้ำแล้วกลับเข้าไปนอน ในระหว่างที่แก้วนอนอยู่ แก้วก็นอนมองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย แหวนที่คนใส่ให้ ไม่ได้ใส่ให้เพราะความรัก  โทโมะเข้ามาในห้องเห็นแก้วยังไม่หลับก็กำลังจะเดินออกไป แต่แก้วก็ลุกขึ้นเดินพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ถ้าลำบากใจมาก กลับกรุงเทพเมื่อไหร่ แก้วจะหย่าให้
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: จะรีบหย่าทำไมล่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: แล้วจะทนอยู่กันไปทำไมล่ะ หย่ากัน มันจะได้จบๆซะที 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ที่อยากหย่า เพราะไอภาวุฒินั่นใช่มั้ย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ไม่เกี่ยวอ่ะ คุณภาวุฒิไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ดูเธอจะปกป้องมันจังเลยนะ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เราหย่ากันเถอะ พี่จะได้ไปมีชีวิตของพี่ โดยที่ไม่ต้องมีแก้ว ส่วนแก้วก็จะได้ใช้ชีวิตของแก้ว ที่ไม่ต้องมีพี่อีก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธอคิดว่าทุกคนจะยอมให้เราหย่ารึไง ไม่มีทางหรอก แม่ชั้นไม่ยอมให้เธอกับชั้นหย่ากันแน่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: แล้วเราจะทนกันไปแบบนี้เหรอ ในเมื่อเราไม่ได้รักกัน แล้วพี่ก็ไม่เคยคิดที่จะรักแก้วเลย ส่วนแก้วก็เหนื่อยที่จะรักพี่แล้วเหมือนกัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เลิกคิดเรื่องหย่าเถอะ เพราะชั้นไม่หย่า แต่ไม่น่าเชื่อนะว่าคนที่บอกว่ารักชั้น พอวันนึงได้แต่งงานสมใจ กลับมาขอหย่ากันง่ายๆ ไอตอนที่แต่ง ก็แต่งกันง่ายเกิน แต่ไอตอนจะหย่า มันไม่ง่ายเหมือนแต่งหรอกนะจริญญา  เธอจะได้รู้ไง ว่าตอนที่ชั้นไม่อยากแต่งมันรู้สึกยังไง ตอนนี้เธออยากหย่า เธอรู้สึกยังไงล่ะ มันก็เหมือนกัน ตอนที่ชั้นไม่อยากแต่ง สุดท้ายก็ต้องแต่ง ก็ต้องทนมันไปแบบนี้ ส่วนเธอก็ต้องทนอยู่ไปแบบนี้เหมือนกัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                   โทโมะพูดจบก็เดินออกไป แก้วร้องไห้ออกมาอย่างสุดแสนจะทรมาน ถึงแม้ว่าสิ่งที่เค้าพูดมันจะไม่ได้ออกมาจากใจจริงเค้าก็ตาม 
 
 
 
 
 
                   เช้าวันรุ่งขึ้นโทโมะเห็นแก้วนอนฟุบหลับอยู่บนโซฟา ก็อุ้มแก้วไปนอนที่เตียงจากนั้นก็ห่มผ้าไว้ให้แก้ว แล้วขับรถออกไปหาอาหารเช้ากลับเข้ามา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ตื่นได้ล่ะ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน 
 
 
 
 
 
 
                       แก้วลุกขึ้นมากินข้าว จากนั้นก็ไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปกับโทโมะ วันนี้อากาศค่อนข้างหนาว และดูเหมือนลมจะแรงกว่าปกติ และเช้าวันถัดมาโทโมะ กับคณะแพทย์เตรียมจะขึ้นไปตรวจคนไข้ ลลิสาบอกให้พาแก้วไปด้วยเพราะวันนี้เป็นวันหยุดคนงานก็หยุด จะให้ทิ้งแก้วไว้คนเดียวได้ไง โทโมะเลยพาแก้วมาด้วย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
สา: คุณแก้วดูเหนื่อยๆนะค่ะ ไม่สบายรึเปล่าค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อ่อ เปล่าหรอกค่ะ 
 
 
 
 
 
 
สา: งั้นนั่งรอตรงนี้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวชั้นไปช่วยตรวจก่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
                             ในระหว่างที่โทโมะกำลังตรวจคนไข้อยู่ โทโมะก็คอยมองแก้วตลอด เห็นแก้วนั่งคุยกับชาวบ้านอยู่ บางทีก็เล่นกับเด็กๆ เวลาบ่ายโมงกว่าๆฟ้าเริ่มมืด เหมือนฝนจะตก โทโมะกับทุกคนเก็บของเตรียมจะหลบฝนกันก่อน เมื่อโทโมะหันมองหาแก้วก็ไม่เห็นแก้วแล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: สา เห็นแก้วรึเปล่า 
 
 
 
 
 
 
 
สา: ไม่เห็นอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: หายไปไหนนะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
สา: ไปเดินรึเปล่า 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เดี๋ยวเรามานะ ฝากดูทางนี้ด้วย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                   แก้วรู้สึกเบื่อๆก็เดินออกมาเรื่อยๆ เพราะชาวบ้านบอกว่า ถ้าขึ้นไปเรื่อยๆจะเป็นป่า มีน้ำตกและแอ่งน้ำเล็กๆอยู่ แก้วเลยเดินมาเรื่อยๆ จนท้องฟเาเริ่มจะมืด และดูเหมือนฝนจะตก เมื่อแก้วหันกลับไปก็รู้สึกงงเพราะรอบๆมีแต่ต้นไม้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: กลับทางไหนอ่ะ ทำไงดีอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                              แก้วจะหยิบโทรศัพท์โทรหาโทโมะแต่ไม่มีสัญญาณ จู่ๆมีเสียงฟ้าร้องแก้วก็ตกใจร้องขึ้นมา และจู่ๆก็มีกิ่งไม้ตกลงมา แก้วตกใจก็รีบวิ่งเข้าไปในป่าจนลึกเข้าไปอีก ด้านโทโมะก็ตามหาแก้ว และถามหาแก้ว ชาวบ้านก็บอกว่า แก้วน่าจะไปน้ำตกในป่า โทโมะเลยรีบเข้าไปในป่า 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ช่วยด้วย ฮื้ออออ ช่วยด้วย ฮึก ฮื้ออออ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                เมื่อฝนตกลงมาทำให้แก้วยิ่งตกใจและกลัวมาก แก้วทรุดลงนั่งร้องไห้ออกมา ฝนก็ยิ่งตกลงมาอย่างหนัก แก้วกลัวมาก ด้านโทโมะก็ตามหาแก้วท่ามกลางสายฝน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แก้ว แก้ว ได้ยินมั้ย แก้ว แก้ว