วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

 

                                เวลาผ่านไปจนถึงวันที่โทโมะกับแก้วต้องเดินทางมาเชียงราย ตลอดเวลาก่อนหน้านี้โทโมะพยายามตีตัวออกห่างแก้ว เพราะไม่อยากให้ความรู้สึกแปลกๆเข้ามาในความรู้สึกของตัวเอง และอีกประมาณสองวันโทโมะต้องขึ้นไปตรวจคนไข้บนดอยพร้อมหน่วยแพทย์ที่จะตามมาในอีกสองวัน  ในช่วงก่อนสองวันที่โทโมะจะไปตรวจคนไข้กับหน่วยแพทย์โทโมะและแก้วก็แยกไปดูงานกับสถาปนิกและวิศวกร

 

 

 

 

 

 

                                เมื่อทั้งคู่ต่างดูงานกันเสร็จก็เดินทางกลับมาที่บ้านพัก ที่พ่อของเค้าซื้อไว้ให้ อยู่ไม่ห่างจากโรงพยาบาลมากนัก 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: หิวรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่หิว 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แล้วไม่กินอะไรเหรอ

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ถ้าเธอหิวก็กินซิ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: งั้นแก้วออกไปหาซื้อของกลับมาทำให้นะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่ต้อง ชั้นทำกินเองได้ เธอทำกินของเธอคนเดียวเถอะ ไม่ต้องมาทำเผื่อชั้นหรอก

 

 

 

 

 

 

 

 

                              โทโมะกำลังจะเดินเข้าไปในห้องแต่จู่ๆก็เหมือนมีเสียงรถขับเข้ามา แก้วและโทโมะ ออกมาดูพร้อมกัน โทโมะเห็นคนที่ลงมาจากรถก็เปลี่ยนสีหน้าทันที มันต่างจากหน้าตานิ่งๆที่ไม่มีรอยยิ้มตอนที่อยู่กับแก้ว แต่เมื่อเธอคนนี้ลงมาโทโมะกลับมีรอยยิ้มให้เธอ ซึ่งรอยยิ้มนี้มันคงออกมาจากใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: สา 

 

 

 

 

 

 

 

สา: โทโมะ สาซื้อของมาฝาก ฝากถือไว้ก่อนนะ ส่วนนี้ ของขึ้นบ้านใหม่ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ขอบใจมากเลยนะ ไม่คิดว่าจะมาวันนี้นะเนี้ย 

 

 

 

 

 

 

สา: วันนี้ว่างพอดีไง เอ่อจริงซิ สวัสดีค่ะ คุณแก้วใช่มั้ยค่ะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: สวัสดีค่ะ 

 

 

 

 

 

 

สา: ไม่คิดจะแนะนำเราให้ภรรยารู้จักหน่อยเหรอ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: นี่ลลิสา เป็นเพื่อนชั้นตอนที่เรียนแพทย์ แล้วสาเค้าก็เป็นคนเชียงรายด้วย  

 

 

 

 

 

 

 

สา: ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

สา: วันนี้ชั้นซื้ออาหารมาเพียบเลย คุณแก้วคงยังไม่ทานอะไรใช่มั้ยค่ะ ถ้างั้นเรามาทานอาหารด้วยกันนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เอ่อ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เค้าจะออกไปซื้อของมาทำกินเองอ่ะ เราไปกินข้าวกันเถอะ หิวแล้วเนี้ย

 

 

 

 

 

 

 

สา: จะออกไปทำไมล่ะค่ะ ทานด้วยกันซิค่ะ ชั้นซื้อมาเพื่อกินหลายๆคนเลยนะค่ะคุณแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่เป็นไรค่ะ เชิญคุณสาตามสบายเลยค่ะ ขอตัวก่อนนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                 แก้วเดินกลับเข้าไปเอากระเป๋ากับกุญแจรถแล้วขับรถออกไป ส่วรโทโมะก็ช่วยสาแกะอาหารเอาใส่จาน

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ซื้อมาซะเยอะเลย 

 

 

 

 

 

 

 

 

สา: เอ้าก็เอามาเผื่อคุณแก้วด้วยไง ใครจะไปคิดล่ะว่าเธอจะออกไปข้างนอก แทนที่จะห้ามทำไมนายไม่ห้ามล่ะ ขับรถออกไปคนเดียว เธอจะรู้ทางรึเปล่าก็ไม่รู้ เป็นสามีประสาอะไรเนี้ย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เค้าเก่งจะตาย เอาตัวรอดได้อยู่ล่ะ หิวแล้วเนี้ยรีบๆยกตามมาเลย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                       ลลิสาแอบรักโทโมะมาตั้งนานแต่โทโมะไม่รู้เพราะลลิสาไม่อยากบอก และกลัวจะเสียเพื่อน และเธอก็รู้ว่าโทโมะกับแคทรักกัน แต่ตอนที่แคทเลิกกับโทโมะ ก็มีลลิสาที่คอยอยู่เป็นเพื่อนโทโมะ สำหรับลลิสาการที่ได้แอบรักมันมีความสุขมากกว่าได้บอกรักเค้าไปตรงๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                         แก้วขับรถออกมาเรื่อยๆ แก้วก็นึกถึงหน้าโทโมะตอนที่เห็นลลิสา เค้าดูจะมีความสุขเหลือเกิน แล้วขับมาเรื่อยๆก็เจอปั๊มน้ำมันเห็นมีร้านเบอร์เกอร์อยู่ในปั๊ม เลยแวะกินเบอร์เกอร์ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: คุณแก้ว 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: คุณภาวุฒิ 

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ทำไมมานั่งคนเดียวล่ะครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อ่อ แก้วมาคนเดียวค่ะ คุณมาได้ไงค่ะเนี้ย

 

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ผมมาหาคุณยายครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: คุณยาย คุณภาวุฒิเป็นลูกครึ่งฮ่องกงไม่ใช่เหรอค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: คือแม่ผมเป็นคนเชียงราย ส่วนพ่อก็เป็นคนฮ่องกง ผมเลยเป็นลูกครึ่งเหนือนะครับ

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ลูกครึ่งเหนือ ฮ่าๆ ไม่มีนะค่ะคำนี้ คุณต้องบอกว่า คุณเป็นลูกครึ่งไทยฮ่องกงนะถูกแล้ว เพียงแต่แม่คุณเป็นคนภาคเหนือ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: อ่อ ผมล้อเล่นผมรู้อยู่แล้ว แค่อยากเล่นมุกเฉยๆนะครับ คุณแก้วจะได้ไม่เครียดไง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นี่มุกเหรอค่ะ (:

 

 

 

 

 

 

 

 

                       ภาวุฒินั่งคุยกับแก้วไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาแยกกัน ภาวุฒิก็ขับรถตามมาส่งแก้วจนถึงที่หมาย 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ขอบคุณมากนะค่ะ ที่ขับรถตามมาส่ง 

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ไม่เป็นไรเลยครับ เพราะยังไงทางกลับบ้านคุณยายก็ไปทางนี้พอดี 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: จริงเหรอค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ใช่ครับ ขับไปไม่กี่นาทีก็ถึงล่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                           โทโมะยืนดูแก้วกับภาวุฒิในบ้าน จนลิสาที่ออกมาจากห้องน้ำเห็นโทโมะกำลังยืนมองอะไรอยู่ก็เลยสงสัย 

 

 

 

 

 

 

 

สา: ดูอะไรอยู่เหรอ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เปล่า ไปเดี๋ยวเราออกไปส่ง 

 

 

 

 

 

 

สา: อืม