วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

                                 เมื่อทั้งคู่กลับมาถึงบ้าน แม่โทโมะก็ตกใจที่โทโมะแบกถุงมาหลายใบก่อนจะเรียกให้คนในบ้านมาช่วยถือ

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ไปซื้ออะไรกันมาลูก ทำไมเยอะขนาดนี้ล่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อ่อ คือวันนี้พี่เค้าใจดีค่ะ ซื้อของให้แก้วทุกอย่างเลยค่ะ คุณแม่ อ่อ แก้วเลือกน้ำหอมกับสร้อยข้อมือมาให้คุณแม่ด้วยนะค่ะ 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: จริงเหรอลูก ไหนแม่ดูหน่อยซิ 

 

 

 

 

 

 

                               แก้วกับแม่ของโทโมะเข้าไปนั่งในห้องรับแขก ส่วนโทโมะก็ตามมาทีหลัง 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วเลือกนาฬิกามาฝากคุณพ่อด้วยนะค่ะ นี้ค่ะ

 

 

 

 

 

 

     

พ่อโทโมะ: อ่อขอบใจนะลูก

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เงินผมทั้งน๊านนเลยนะครับ

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: โอ๊ยไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยเงินลูกก็เหมือนเงินหนูแก้ว ดูอย่างพ่อซิ เงินพ่อ ก็เหมือนเงินแม่ เวลาจะซื้ออะไรก็เอาของพ่อ แบบนี้น่ารักจะตาย 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เหอะ น่ารัก ? 

 

 

 

 

 

 

 

                                 

แม่โทโมะ: เออแม่ลืมไปเลย เดี๋ยวตอนหกโมง ที่บ้านหนูจะมาทานข้าวกับเรานะลูก

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แม่กับพ่อจะมาเหรอค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ใช่จ้ะ แม่กะว่าจะเลี้ยงฉลองให้พี่สาวหนูกับตาตุลย์ด้วยที่กำลังจะมีเจ้าตัวเล็ก 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อ่อ ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: กลับมาเหนื่อยๆขึ้นไปพักสักหน่อยเถอะ เดี๋ยวตอนหกโมงค่อยลงกันมา 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                     เมื่อเข้ามาในห้องแก้วก็เอาของในถุงออก ส่วนโทโมะก็เข้าไปอาบน้ำ แล้วเดินออกมามีแค่ผ้าขนหนูพันส่วนล่างเอาไว้ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ทำไมไม่ใส่เสื้ออ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไม เขินเหรอ

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ได้เขิน ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แน่ใจนะ 

 

 

 

 

 

 

                          โทโมะรีบเดินเข้ามาใกล้แก้ว แก้วก็ค่อยๆถอยออกไปเรื่อยๆ

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไหนบอกไม่รู้สึกอะไรไง ทำไมต้องหน้าแดงด้วย

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นี่ ! ถอยออกไปเลย ถ้า ถ้าแกล้งอีกนะ จะไม่ช่วยจริงๆนะ

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่ช่วย 555 ตลกล่ะ นี่ชั้นจ่ายค่าจ้างไปหลายแสนเลยนะ ลองไม่ช่วยดูดิ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: งั้นแก้วจะโอนคืนให้เดี๋ยวนี้อ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นไม่รับเงินคืน แต่เธอต้องทำหน้าที่ของเธอให้ดีที่สุด เข้าใจมั้ย

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ถอยออกไปได้รึยัง 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไหนล่ะ เสื้อที่ซื้อให้ชั้นอ่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็อยู่ในถุงไง 

 

 

 

 

 

 

 

                                โทโมะรีบล้มตัวลงนอนข้างๆแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เฮ้อ...ง่วงจัง ขอนอนก่อนนะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ทำไมไม่ใส่เสื้อให้ดีๆก่อนล่ะ  

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แบบนี้แหละ เย็นดี อากาศร้อนมาทั้งวันล่ะ ขอนอนตากแอร์ก่อนล่ะกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

                                     แก้วรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวโทโมะไว้ แต่โทโมะดึงออก ทำให้แก้วเกือบตกเตียง แต่โทโมะดึงไว้ได้ทัน จนทำให้หน้าทั้งคู่มาชิดกัน  โทโมะค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้แก้วแล้วค่อยๆจูบแก้วอย่างช้าๆ แต่จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้แก้วและโทโมะรีบผละออกจากกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: โทโมะ แก้ว อยู่รึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อยู่ อยู่ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

                                    แก้วรีบเดินออกไปเปิดประตู ก็เห็นตุลย์ยืนรออยู่ ตุลย์มองหาโทโมะก็เห็นโทโมะใส่แค่ผ้าขนหนูอยู่ก็ยิ้มๆให้แก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: พี่มาขัดจังหวะไรรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ขัด เฮ๊ย ไม่ ไม่ได้ขัดอะไรค่ะ เดี๋ยวแก้วลงไป ไปข้างล่างก่อนนะ