วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

                        วันรุ่งขึ้นแก้วตื่นมาก็เห็นโทโมะกำลังแต่งตัวอยู่ ส่วนแก้วก็รีบหันกลับไปทางอื่น โทโมะเดินมาหาแก้ว เมื่อแก้วเห็นก็รีบเบือนหน้าหนี แต่โทโมะดึงแก้วให้หันกลับมา

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมถึงกับต้องหันหน้าหนีเลยเหรอ

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ใช่ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หรือว่าต้องให้รื้อฟื้น

 

 

 

 

 

 

 

                            แก้วนิ่งไม่ตอบ แต่จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาแก้วใช้จังหวะที่โทโมะนิ่งไปแล้วแกะมือโทโมะออก ก่อนจะกระชับผ้าห่มแล้วหันหลังไปทางอื่น โทโมะเห็นแก้วร้องไห้ก็รู้สึกผิดที่ทำแบบนั้นลงไป เมื่อโทโมะออกไปแก้วก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่จู่ๆ ก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมา และเมื่อแก้วอาบน้ำเสร็จ ก็รู้สึกมึนๆเลยล้มตัวลงนอนต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ทำไมน้องยังไม่ลงมาอีกล่ะ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่รู้เหมือนกันครับ

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: ขึ้นไปดูน้องหน่อยซิ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                           โทโมะขึ้นไปบนห้องก็เห็นแก้วยังนอนอยู่ แต่ดูเหมือนจะตื่นไปอาบน้ำแล้วแต่ทำไมถึงยังนอนต่อ โทโมะเกิดความสงสัยก็ไปนั่งบนเตียงข้างๆแก้ว แล้วเอามือแตะไปที่หน้าผาก 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ตัวรุมๆ หรือว่าจะเป็นไข้

 

 

 

 

 

 

                         โทโมะลุกขึ้นไปหาที่วัดไข้มา แล้วเอาหูฟังมาเพื่อฟังเสียงหายใจของแก้วว่าปกติรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้ว แก้ว ตื่นก่อน 

 

 

 

 

 

 

 

                      แก้วค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วเอามือจับหัวเพราะรู้สึกปวดๆ โทโมะประคองให้แก้วนั่งพิงหัวเตียง 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เดี๋ยววัดไข้หน่อยนะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ทำไมต้องวัดด้วย 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็เธอไม่สบายอ่ะ ตัวก็รุมๆ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เถียงจริงๆ ชั้นเป็นหมอนะ ชั้นรู้ว่าอาการแบบนี้เป็นอะไร 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ต้องตรวจหรอก กินยาแก้ปวดเดี๋ยวก็หายเอง

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อ่ะๆ ไม่ตรวจก็ไม่ตรวจ เดี๋ยวชั้นไปเอายามาให้ล่ะกัน 

 

 

 

 

 

 

                              โทโมะลงไปด้านล่างแล้วสั่งให้คนเตรียมอาหารใส่ถาดไว้ให้ก่อนจะไปหยิบยากับน้ำ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: น้องไม่สบายเหรอลูก

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: น่าจะเป็นไข้อ่ะครับ 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: แม่ก็ว่าเป็นไปได้ สองสามวันนี้ฝนตก อากาศก็เปลี่ยนแปลงบ่อย สงสัยน้องจะไม่สบายจริงๆ ลูกขึ้นไปดูน้องเถอะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ

 

 

 

 

 

 

 

                                         เมื่อโทโมะเข้ามาในห้องก็เห็นแก้วหลับคาหัวเตียง โทโมะวางข้าวต้มไว้ข้างๆเตียงๆ จากนั้นก็รีบปลุกแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: กินข้าวหน่อยนะ จะได้กินยา 

 

 

 

 

 

 

                           โทโมะนั่งข้างๆแก้วแล้วเตรียมจะป้อน แต่แก้วจะหยิบช้อนมากินเอง โทโมะ ดึงช้อนกลับมาแล้วจ่อที่ปากแก้ว 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: กินเองได้ ไม่ต้องป้อนหรอก

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อย่าดื้อได้มั้ย 

 

 

 

 

 

                             แก้วรู้สึกเหนื่อยๆและไม่ค่อยมีแรง เลยไม่อยากเถียงกับโทโมะอีก เลยให้โทโมะป้อน เมื่อป้อนไปได้คำสองคำ แก้วก็บอกว่าอิ่ม โทโมะเลยให้แก้วกินยาและนอนพัก 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: สองสามวันมานี้ ได้ไปตากฝนบ้างมั้ย

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็โดนนิดหน่อยอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็น่าจะไม่สบายอยู่หรอก ถ้าไปตากฝนมา นอนเถอะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                            โทโมะนั่งเฝ้าแก้วและคอยเอามือแตะหน้าผากแก้วเป็นระยะๆ เพื่อเช็คดูว่ายังมีไข้รึเปล่า โทโมะเดินลงไปหากะละมังใบเล็กในครัวและเข้าไปเอาผ้าผสมกับน้ำอุ่นในห้องน้ำ จากนั้นก็เอามาเช็ดตัวให้แก้ว เพื่อช่วยให้ไข้ลดได้เร็วขึ้น เมื่อเช็ดตัวให้แก้วเรียบร้อยแล้ว โทโมะก็ลงมานอนกับแก้ว โดยที่เอาตัวแก้วมากอดไว้เพื่อช่วยให้ร่างกายอบอุ่น 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                             ในช่วงเย็นแก้วก็เริ่มรู้สึกตัว เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นโทโมะนอนกอดตัวเองอยู่ แก้วมองโทโมะอยู่นานสองนาน จนโทโมะเริ่มรู้สึกตัว แก้วก็รีบแกล้งหลับต่อ โทโมะเห็นแก้วยังไม่ตื่น เลยดูนาฬิกาที่มือ เป็นเวลาเกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว โทโมะเลยเอามือเช็คที่หน้าผาก ก็รู้สึกว่าตัวแก้วไม่ค่อยร้อนแล้ว โทโมะเลยค่อยๆดึงมือตัวเอง ออกมาและดึงผ้าห่มห่มให้แก้ว จากนั้นก็ลงไปเอาอาหารมื้อเย็นขึ้นมาให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ที่พี่ทำมันคืออะไรกันแน่อ่ะ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แก้วตามไม่ทันแล้วนะ