วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

                            โทโมะพาแก้วออกมาที่ห้างเพื่อนั่งคุยกัน โทโมะเล่าให้แก้วฟังเรื่องแคท และอยากให้แก้วช่วยเล่นละครเวลาที่แคทตามโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นี่แก้วหูฝาด ตาฝาด ไปรึเปล่า ที่พี่มาขอร้องให้แก้วช่วย แถมยังเล่าเรื่องพวกนี้ให้แก้วฟังด้วยอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นเบื่อ แล้วก็รำคาญอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เค้าคงจะ ทำตัวคล้ายๆแก้วสมัยก่อนสินะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ใช่ เธอก็รู้ว่าชั้นไม่ชอบแบบ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อืม  แก้วจะช่วย แก้วขอตัวก่อนแล้วกัน

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เดี๋ยวจะไปไหน 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: จะไปซื้อของ

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นไปด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: จะไปด้วย ไปทำไม 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็อยากไปอ่ะ มีไรป่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อยากไป ได้ งั้นตามมา

 

 

 

 

 

 

 

                       เมื่อแก้วเดินออกจากร้านกาแฟแก้วก็แวะเข้าร้านเครื่องสำอางแบรนด์ดัง และหยิบเครื่องสำอางหลายชิ้นใส่ตระกร้า จากนั้น แก้วก็บอกให้พนักงานไปเก็บเงินจากโทโมะ ส่วนแก้วก็เดินดูของไปเรื่อยๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เก็บเงินที่ผมเหรอครับ?

 

 

 

 

 

 

พนักงาน: ค่ะ คุณผู้หญิงบอกว่าให้มาเก็บเงินที่สามีเธอค่ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เอ่อ...ครับ เท่าไหร่ครับ

 

 

 

 

 

 

พนักงาน: ทั้งหมด หนึ่งหมื่นแปดพันแปดร้อยแปดสิบบาทค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

                     โทโมะได้ยินราคาถึงกับตกใจ โทโมะหยิบกระเป๋าตังขึ้นมาจากนั้นก็หยิบบัตรยื่นให้พนักงาน แล้วรีบเดินไปที่แก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: นี่ ซื้ออะไรห้ะ เป็นหมื่นเลย แล้วทำไมชั้นต้องจ่ายให้ด้วยเนี้ย

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เอ้า ก็ร้านนี้ มันเป็นร้านขายเครื่องสำอางแบรด์ทั้งนั้น ทั้งร้านเนี้ยก็ราคาประมาณนี้ทั้งนั้น อ่อแล้วทำไมต้องไปเก็บเงินที่พี่ใช่มั้ย ก็เพราะว่า มันเป็นการจ่ายค่าจ้างให้แก้วไง

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ค่าจ้าง ค่าจ้างอะไร

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็แก้วจะช่วยพี่ พี่ก็ต้องจ่ายค่าจ้างดิ จะให้แก้วทำฟรีๆได้ไง หรือจะไม่ให้ช่วยก็ได้นะ แก้วไปจ่ายเองก็ได้ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ดะ เดี๋ยวๆ โอเค ค่าจ้างก็ค่าจ้าง 

 

 

 

 

 

 

 

 

                              เมื่อพนักงานนำถุงใส่ของมาให้ จินนี่ที่เห็นก็รีบเดินเข้ามาหา และเป็นจังหวะที่โทโมะกำลังเก็บบัตร 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ขอบคุณค่ะ...อ้าวนึกว่าใคร

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: จินนี่ 

 

 

 

 

 

 

 

จินนี่: มาทำอะไรที่นี้ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็ (รีบคล้องแขนโทโมะ) คุณสามีพาภรรยามาช้อปปิ้งไงค่ะ

 

 

 

 

 

 

จินนี่: โทโมะค่ะ คือ จินนี่มีเรื่องปรึกษา เกี่ยวกับอาการของแม่นะค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อ่ะๆ หยุดค่ะหยุด ถ้าจะปรึกษาอาการอะไรของใครเนี้ยนะค่ะ แนะนำให้ไปที่โรงพยาบาลนะค่ะ หรือไม่ก็ ไว้วันหลังจะดีกว่า เพราะวันนี้วันหยุด อีกอย่าง คุณหมอก็ไม่ว่างด้วย ต้องพาภรรยาไปซื้อของต่ออ่ะค่ะ ขอตัวนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                          แก้วพูดจบก็รีบพาโทโมะเดินออกไปทันที เมื่อพ้นสายตาจินนี่แล้ว แก้วก็บ่อยมือออก แล้วเดินเข้าร้านเสื้อผ้าต่อ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: จะซื้อไรอีกอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็อยากตามมาเอง ไม่ใช่รึไง 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เฮ้อ 

 

 

 

 

 

 

 

                       จินนี่ที่ตามเข้ามาในร้านด้วย ก็กำลังจะเดินไปหาโทโมะแต่แก้วเห็นก่อน เลยรีบดึงโทโมะให้ตามไปติดๆ จินนี่ก็ทำท่าทางไม่พอใจ เมื่อแก้วเลือกเสื้อผ้าเสร็จก็พาโทโมะไปจ่ายเงิน 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ขอบคุณมากนะค่ะ คุณสามี (พูดจบก็รีบหอมแก้มโทโมะต่อหน้าจินนี่)

 

 

 

 

 

 

 

จินนี่: มันจะมากไปหน่อยรึเปล่าค่ะ นี่มันในห้างนะค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อ้าว ยังจะตามมาอีกเหรอค่ะ ไม่เห็นเลย 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้ว พอเถอะ จินนี่ขอตัวก่อนนะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: บาย ไปก่อนนะค่ะ พอดีสามีคงจะอยากรีบใช้เงิน 

 

 

 

 

 

 

 

จิน: อร๊ายยยยยย !! แก !! 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: จะไปแกล้งจินนี่เค้าทำไม 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ได้แกล้งซะหน่อย 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: กลับบ้านได้ล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เดี๋ยวๆ จะกลับได้ไงยังช้อปปิ้งไม่เสร็จเลย ซื้อก็ยังครบเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: จะซื้อไรอีกอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็.... 

 

 

 

 

 

 

 

                          แก้วลากโทโมะไปทั้งร้านรองเท้า ร้านกระเป๋า และ ร้านเครื่องประดับ นาฬิกา ร้านน้ำหอม และอีกหลายๆร้านๆ จนของเต็มทั้งสองมือของโทโมะ