วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

                                ณโรงพยาบาล TH Hospital เป็นโรงพยาบาลเอกชนที่มีย่อยอยู่หลายจังหวัดในประเทศไทย และที่กรุงเทพเป็นโรงพยาบาลหลักและเป็นโรงพยาบาลที่ทำการผลิตเกี่ยวกับเครื่องมือทางการแพทย์อีกด้วย

 

 

                               และ ภายในบ้านตระกูลไทยยานนท์ ก็มีงานเลี้ยงต้อนรับที่ลูกชายคนเดียวเรียนจบกลับมา 

 

 

 

 

ตุลย์: โทโมะ

 

 

 

 

 

โทโมะ: อ้าวพี่ตุลย์ 

 

 

 

 

ตุลย์: เห็นคุณอาบอกว่า พรุ่งนี้จะเข้าไปเริ่มงานที่โรงพยาบาลเลยใช่มั้ย 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับพรุ่งนี้ผมน่าจะเข้าไปทำงานเลย

 

 

 

 

ตุลย์: อืม 

 

 

 

 

โทโมะ: แล้วพี่ขนมจีนล่ะครับไม่มาด้วยเหรอ

 

 

 

 

ตุลย์: มาอยู่กับแม่เค้านะ 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: โทโมะ มานี่หน่อยซิลูก

 

 

 

 

โทโมะ: แม่มีอะไรเหรอครับ

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ตุลย์อาขอพาน้องไปข้างหน่อยนะ

 

 

 

 

โทโมะ: ไปไหนครับมา

 

 

 

 

แม่โทโมะ: นี่ๆ มีคนอยากเจอลูก

 

 

 

 

ขนมจีน: อ้าวโทโมะ 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่ขนมจีนสวัสดีครับ 

 

 

 

 

ขนมจีน: สวัสดีจ้ะ 

 

 

 

 

แม่แก้ว: ไม่เจอกันนานเลยนะจำอาได้รึเปล่า 

 

 

 

 

โทโมะ: จำได้ครับ 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: แล้วหนูแก้วไปไหนซะล่ะ

 

 

 

 

ขนมจีน: อ่อยัยแก้วไปเข้าห้องน้ำนะค่ะ...อ่อพูดถึงก็มาพอดีเลย 

 

 

 

 

 

 

                               แก้วเดินมาก็งงๆที่ทุกคนหันมามอง และแก้วก็ดันหันไปสบตากับพี่ชายที่เค้าเคยแอบรักมาตั้งแต่สมัยเรียน 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: โทโมะจำน้องได้มั้ย 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ 

 

 

 

 

แก้ว: สวัสดีค่ะพี่โทโมะ

 

 

 

 

โทโมะ: สวัสดีครับ

 

 

 

 

แม่โทโมะ: วันนี้ลูกเป็นเจ้าของงาน ดูแลแขกหน่อยล่ะกันนะ หนูแก้วเดี๋ยวป้าขอยืมตัวแม่หนูหน่อยนะ อยู่กับพี่เค้าไปก่อนนะลูก

 

 

 

 

แก้ว: แต่...

 

 

 

 

ขนมจีน: พี่ก็ขอไปหาพี่ตุลย์เค้าก่อนล่ะกัน 

 

 

 

 

                              เมื่อขนมจีนเดินออกไปโทโมะก็เดินออกไปทันทีแก้วก็ยืนนิ่งอยู่คนเดียว โทโมะเดินมาเรื่อยๆก็เจอกับจินนี่

 

 

 

 

จินนี่: โทโมะ 

 

 

 

 

โทโมะ: อ้าวจินนี่ 

 

 

 

 

จินนี่: มองหาตั้งนาน

 

 

 

 

โทโมะ: สบายดีนะ 

 

 

 

 

จินนี่: ก็เรื่อยๆอ่ะ โทโมะล่ะเป็นไงบ้าง

 

 

 

 

โทโมะ: ก็เรื่อยๆเหมือนกันอ่ะ 

 

 

 

 

                               แก้วเดินมาเห็นโทโมะยืนคุยอยู่กับจินนี่ก็รู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูกเพราะก่อนหน้านี้โทโมะไม่แม้แต่จะชวนเธอคุยแถมยังเดินหนีไปอีก 

 

 

 

 

 

ตุลย์: ทำไมแก้วไปยืนอยู่คนเดียวล่ะ 

 

 

 

 

ขนมจีน: คนเดียวเหรอ...อ้าวแล้วโทโมะไปไหนล่ะ 

 

 

 

 

ตุลย์: ผมว่าน่าจะหนีไปไหนแล้วล่ะ รู้ๆกันอยู่ว่าเค้าไม่ได้ชอบกันผู้ใหญ่ก็ยังจะบังคับเค้าสองคนอีก 

 

 

 

 

ขนมจีน: แต่ถึงยังไงสองคนนี้ก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี...เดี๋ยวชั้นไปหาน้องก่อนล่ะกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

                         ขนมจีนเดินไปหาแก้ว จากนั้นทั้งคู่เดินออกไปนั่งแถวๆลานหน้าบ้านของโทโมะ เพราะขนมจีนเห็นท่าทางแก้วดูแปลกๆ 

 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: เป็นอะไรรึเปล่า 

 

 

 

 

แก้ว: เปล่า 

 

 

 

 

ขนมจีน: มีอะไรก็บอกพี่นะ พี่เป็นห่วงนะ 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วไม่ได้เป็นอะไรหรอก...พี่ขนมจีนเรื่องแต่งงานแก้วว่าแก้วไม่อยากแต่งเลยอ่ะพี่โทโมะเองก็ไม่ได้รักแก้ว อีกอย่างเค้าก็ดูจะไม่ค่อยชอบแก้วเอาซะเลย 

 

 

 

 

ขนมจีน: แต่เรื่องนี้พี่ว่าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายก็เห็นดีเห็นชอบกันทั้งนั้น ยังไงโทโมะก็ต้องแต่งงานกับเรานะ 

 

 

 

 

แก้ว: แก้ว...

 

 

 

 

ขนมจีน: เลิกคิดมากได้แล้วนะ พี่ว่าเราคงอยากกลับบ้านแล้วใช่มั้ย 

 

 

 

 

แก้ว: อืม

 

 

 

 

ขนมจีน: เดี๋ยวพี่เข้าไปบอกแม่ก่อน จะได้กลับไปพักนะ 

 

 

 

 

 

 

                            ขนมจีนกลับเข้าไปหาแม่ในงาน โทโมะที่ขึ้นไปบนห้องก็มองผ่านหน้าต่างลงไปด้านล่างเห็นแก้วนั่งอยู่คนเดียว ก็หันกลับมาเพราะไม่อยากมองก่อนจะนึกถึงเรื่องที่แม่บอกก่อนจะกลับมาที่เมืองไทย

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ยังไงซะแม่ก็หมั้นหมายหนูแก้วไว้ให้ลูกแล้ว อีกอย่างนะหนูแก้วก็เหมาะสมกับลูกที่สุดแล้ว

 

 

 

 

โทโมะ: แต่ผมไม่ได้รักแก้วนะครับแม่

 

 

 

 

แม่โทโมะ: รัก ยังไงก็ต้องรัก 

 

 

 

 

โทโมะ: ตั้งแต่สมัยเรียนมอปลายยันมหาลัย ชีวิตผมไม่เคยหนีแก้วพ้นเลยจนผมมาเรียนต่อถถึงจะรอดพ้น แม่ให้เค้าตามๆๆผมตลอดเลย จนผมต้องหนีมานี่ไงแค่นี้แม่ยังอยากให้ผมแต่งงานกับแก้วอีกเหรอครับ

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรที่ลูกไม่อยากแต่ง ยังไงลูกก็ต้องแต่ง ต้องแต่งกับหนูแก้วคนเดียวเท่านั้น

 

 

 

 

                          โทโมะนึกถึงเรื่องที่แม่เคยพูดกับตัวเองแล้วดันหงุดหงิดขึ้นมา เค้าไม่เคยรักหรือชอบแก้วเลย เพราะตั้งแต่สมัยเรียนมอปลายแม่ก็ส่งแก้วให้ค่อยมาใกล้ชิด สั่งให้ดูแลแก้ว พาแก้วไปส่งบ้าน พาไปทานข้าว จนมหาลัยก็ยังต้องค่อยดูแลแก้วอีก ส่วนแก้วก็เชื่อฟังคำสั่งของแม่และแม่โทโมะทุกอย่าง ค่อยตามหาน้ำมาให้เวลาเล่นกีฬาของโรงเรียน หรือเวลาที่โทโมะเล่นบาสแก้วก็จะชอบมานั่งรอนั่งเฝ้า จนบางทีเพื่อนของโทโมะถึงกับออกปากแซวเลยทีเดียว