วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

                      แก้วกลับมาถึงบ้านก็นึกถึงตอนที่โทโมะคุยกับจินนี่ และเรื่องราวในอดีตก็เข้ามาทำให้แก้วนึกถึงตอนสมัยที่เรียนมอปลาย เป็นช่วงที่โทโมะซ้อมบาสแก้วก็นั่งรอโทโมะตลอดจนโทโมะพักแก้วก็รีบวิ่งเอาน้ำไปให้โทโมะ

 

 

 

 

 

แก้ว: น้ำค่ะพี่โทโมะ 

 

 

 

 

โทโมะ: วันนี้กลับไปก่อนเถอะ ชั้นจะอยู่ซ้อมจนดึกอ่ะ

 

 

 

 

แก้ว: แก้วรอได้ค่ะ 

 

 

 

 

โทโมะ: ถามจริงเถอะ เธอไม่เบื่อบ้างรึไงที่ต้องคอยมาตามชั้นอ่ะ 

 

 

 

 

แก้ว: ก็...ไม่เบื่อหรอกค่ะ 

 

 

 

 

โทโมะ: กลับบ้านไปเถอะ ขอร้องล่ะ ชั้นไม่มีสมาธิเล่นเลย 

 

 

 

 

แก้ว: พี่...

 

 

 

 

 

                            แก้วไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อโทโมะก็ไปหยิบขวดน้ำที่ตั้งแถวๆกระเป๋ามาดื่มก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปเล่นต่อ แก้วเลยเดินคอตกพร้อมกับน้ำในมือกลับไป 

 

 

 

 

 

 

 แม่แก้ว: แก้ว ตื่นรึยัง

 

 

 

 

แก้ว: ตื่นแล้วค่ะ

 

 

 

 

แม่แก้ว: วันนี้ไปโรงพยาบาลกับแม่หน่อยซิ 

 

 

 

 

แก้ว: แม่เป็นอะไรเหรอค่ะ ไม่สบายหรือว่า ปวดหัว หรือ

 

 

 

 

แม่แก้ว: เปล่าลูกเปล่า คือวันนี้แม่นัดหมอไว้จะไปตรวจสุขภาพนะ ลูกไปกับแม่นะ

 

 

 

 

แก้ว: ได้ค่ะ 

 

 

 

 

                         เช้าวันนี้โทโมะก็มาทำงานเป็นวันแรก และวันนี้แม่ของโทโมะก็ขอตามมาด้วย 

 

 

 

 

โทโมะ: แม่มีแผนอะไรอีกรึเปล่าครับ

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ทำไมลูกพูดแบบนี้ล่ะ แม่จะมีแผนอะไรล่ะ

 

 

 

 

                          เมื่อโทโมะหยิบเอกสารของคนไข้มาดูก็เห็นเป็นชื่อของแก้ว โทโมะเลยหันไปมองคนเป็นแม่แล้วถอนหายใจ ไม่นานพยาบาลที่แม่ของโทโมะสั่งให้ไปรอรับแม่แก้วกับแก้วก็มาถึง แก้วตกใจมากไม่คิดว่าจะเป็นโทโมะที่จะตรวจแม่ของแก้ว

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: อ่ะมากันแล้ว 

 

 

 

 

โทโมะ: สวัสดีครับคุณอา 

 

 

 

 

แม่แก้ว: จ้ะ ขอโทษทีนะรอนานรึเปล่า

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ไม่นานหรอก หนูแก้ว เดี๋ยวให้พี่เค้าตรวจเลยก็ได้นะลูก

 

 

 

 

แก้ว: คะ...ตรวจ ตรวจอะไรเหรอค่ะ แก้วไม่ได้เป็นอะไรนะค่ะแล้ววันนี้ แม่ก็นัดตรวจสุขภาพไม่ใช่เหรอค่ะ

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ก็ใช่จ้ะแต่ป้าให้หนูก่อนไงลูก แล้วเดี๋ยวแม่จะตามไปตรวจรอบหลัง 

 

 

 

 

แก้ว: แต่ว่า...

 

 

 

 

โทโมะ: ตรวจเถอะ รีบๆตรวจจะได้รีบๆเสร็จ 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: งั้นเดี๋ยวให้คุณหมอเค้าตรวจคนไข้ก่อนดีกว่า พวกเราไปรอด้านนอกกันดีกว่า

 

 

 

 

                          เมื่อแม่ของทั้งคู่ออกไป โทโมะก็หยิบหูฟังขึ้นมาใส่ก่อนจะทำการตรวจ โทโมะเห้นแก้วยังยืนอยู่เลยมองด้วยสายตาที่สุดแสนที่จะรำคาญ 

 

 

 

 

โทโมะ: จะตรวจมั้ย !!!

 

 

 

 

แก้ว: จริงๆ ไม่ต้องก็ได้นะค่ะ แก้วไม่ได้เป็นอะไร 

 

 

 

 

โทโมะ: รู้มั้ยว่ามันเสียเวลามากแค่ไหน...ทุกนาทีสำหรับคนเป็นหมอมันสำคัญมากนะ คนอีกเป็นร้อยเป็นพันก็กำลังรอตรวจอยู่ ทำไมถึงทำอะไรไม่คิดแบบนี้

 

 

 

 

แก้ว: แก้วไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนะ 

 

 

 

 

โทโมะ: ออกไปเถอะ ถ้าเธอไม่ตรวจ ชชั้นจะได้ทำงานต่อ

 

 

 

 

                           แก้วเสียใจกับสิ่งที่โทโมะพูดเลยรีบเดินออกไป ผู้ใหญ่ทั้งสองก็งงที่อยู่ๆแก้วก็ออกมา 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ตรวจเสร็จแล้วเหรอลูก

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ แก้วไปรอร้านกาแฟด้านล่างนะค่ะแม่

 

 

 

 

แม่โทโมะ: โทโมะ ทำไมตรวจเสร็จเร็วจังเลยล่ะลูก

 

 

 

 

โทโมะ: ก็เค้าไม่ได้เป็นอะไร หนิครับ ผมขอตัวก่อนนะครับต้องรีบไปตรวจคนไข้

 

 

 

 

 

                             โทโมะไม่รอช้ารีบออกจากห้องไปตรวจคนไข้ตามห้องพักทันที ระหว่างทางที่แก้วเดินใจลอยจากเรื่องเมื่อกี้ก็เดินไปชนเข้ากับจินนี่

 

 

 

 

แก้ว: ขอโทษค่ะ 

 

 

 

 

จินนี่: นึกว่าใคร คุณแก้วนี่เอง มาหาหมอเป็นอะไรเหรอค่ะ 

 

 

 

 

แก้ว: ขอโทษนะค่ะ ชั้นไม่มีความจำเป็นอะไรต้องบอกคุณ ขอตัวนะค่ะ 

 

 

 

 

                                แก้วไม่รอช้าพูดจบก็รีบเดินไปทันที จินนี่ก็ได้แต่ยืนกำมือแน่น ที่แก้วพูดแบบนั้นใส่ โทโมะตรวจคนไข้ตามห้องเสร็จก็กำลังจะขึ้นลิฟต์ไปห้องพักของตัวเอง ก็บังเอิญเจอจินนี่

 

 

 

 

 

 

จินนี่: อ้าวคุณหมอ สวัสดีค่ะ

 

 

 

 

โทโมะ: อ้าวมาทำอะไรเหรอ 

 

 

 

 

จินนี่: อ่อ...พอดีว่ามาเยี่ยมเพื่อนนะ ไม่คิดเลยว่าจะเจอโทโมะด้วย 

 

 

 

 

โทโมะ: อ่อ

 

 

 

 

จินนี่: แล้วจะไปไหนเหรอ

 

 

 

 

โทโมะ: กำลังจะขึ้นไปห้องพักนะ 

 

 

 

 

จินนี่: เอ่อ...คือจินนี่มีเรื่องอยากปรึกษาโทโมะหน่อยนะ เรื่องอาการของคุณแม่นะ 

 

 

 

 

โทโมะ: ได้ซิ

 

 

 

 

                        จินนี่ชวนโทโมะลงมาที่ร้านกาแฟด้านล่าง แก้วที่กำลังนั่งรอแม่ เห็นโทโมะเดินมาพร้อมจินนี่ก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น 

 

 

 

 

โทโมะ: จินนี่มีอะไรก็ว่ามาได้เลย

 

 

 

 

จินนี่: คือ ช่วงนี้คุณแม่เค้า...เอ่อเค้าปวดขาบ่อยนะ จินนี่ก็เลยไม่รู้จะพาท่านไปตรวจแผนกไหนดีอ่ะ

 

 

 

 

โทโมะ: อ่อ ปวดขา เมื่อยขาบ่อยก็น่าจะเป็นพวกกล้ามเนื้อนะ ลองพาท่านมาที่แผนกข้อและกระดูกดู ที่นี้มีหมอเก่งๆหลายท่านเลยนะ 

 

 

 

 

จินนี่: ขอบคุณมากนะโทโมะ 

 

 

 

 

                           จินนี่ส่งสายตาและรอยยิ้มให้โทโมะโทโมะก็ยิ้มรับแต่ไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งแม่ของโทโมะเดินมาพอดี ก็รีบเข้ามาหา

 

 

 

 

แม่โทโมะ: โทโมะ 

 

 

 

 

โทโมะ: แม่ 

 

 

 

 

จินนี่: สวัสดีค่ะคุณแม่ 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: หนูจ้ะ เรียกว่าป้าก็พอนะ เรียกแม่ป้าไม่ชินนะ

 

 

 

 

จินนี่: อ่อ ค่ะ คุณป้า 

 

 

 

 

                               แม่โทโมะลากตัวโทโมะออกมาคุยและจู่ๆแม่แก้วกับแก้วก็เดินมาลา แม่โทโมะตีแขนโทโมะไปทีนึง

 

 

 

 

โทโมะ: แม่ตีผมทำไมเนี้ย

 

 

 

 

แม่โทโมะ: หนูแก้วก็นั่งอยู่แถวๆนี้ ทำไมปล่อยให้น้องนั่งคนเดียวแล้วลูกมานั่งอยู่กับผ้หญิงคนอื่น หนูแก้วจะคิดยังไง 

 

 

 

 

โทโมะ: แม่ครับ ผมไม่รู้ว่าเค้าจะคิดยังไง ถ้าแม่จะพูดเรื่องนี้ผมขอตัวไปทำงานต่อดีกว่า ไปนะครับ 

 

 

 

 

 

                            โทโมะรีบไปบอกลาจินนี่และรีบขึ้นไปเตรียมตัวตรวจคนไข้ต่อ