รักนะยัยเลขาสุดบื้อ

Pope Part
ผมชอบเบลล่าจัง ดูใสซื่อ ไม่มีปากมีเสียง สั่งอะไรก็ทำ ต่างจากปรางลิบลับเลย 
 
"ราณี"
 
ผมเอ่ยเรียกเธอ
 
 "คะ"
"อยากกินอะไร"
"กินอะไรก็ได้ค่ะ"
"ทำไมตอบอย่างงี้"
"แล้วจะให้เบลตอบยังไงล่ะคะ"
 
ใสซื่อไปอีก เลขาผม ดี ผมชอบ
"ก็อย่างเช่น"
"โอ๊ยย"
 
อยู่ดีๆเบลล่าก็ล้มลงไปกองกะพื้น ตายละ เป็นอะไรเนี่ย
"ราณี คุณเป็นอะไร"
"มีคนชนเบลค่ะ"
"ใคร"
"ไม่รู้ค่ะ เบลเจ็บ โอ๊ยย"
 
ผมไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ย เบลล่าร้องไห้ เบลล่า ร้อง ไห้
"คุณราณี คุณร้องไห้"
"ป่าวค่ะ เบลไม่ได้ร้อง"
อย่ามาปฏิเสธผมเลย เห็นๆอยู่น้ำตาอ่ะ
"อย่าโกหกผม"
"จริงๆนะคะ เบลไม่ได้ โอ๊ยย"
"พอเลยๆ"
ผมทนให้เค้าโกหกอย่างงี้ไม่ได้
~ฟึ่บบ~
ผมอุ้มเธอขึ้น ตัวเธอเนี่ยย เบาอย่างกะสำลีแหน่ะ ไม่ค่อยกินอะไรรึไงเนี่ย
"คุณโป๊ปปล่อยเบลนะคะ ปล่อย"
เบลล่าบอกให้ผมปล่อย แต่ผมทำเป็นหูทวนลมแล้วพาเบลล่าไปห้องทำงาน