รักนะยัยเลขาสุดบื้อ

ผมพาเบลล่ามาถึงห้องทำงาน ผมวางร่างที่ไม่ค่อยมีน้ำหนักลงกะเก้าอี้ ก่อนจะนั่งคุกเข่าลงเพื่อดูขาและเท้าของเธอ

"ขอบคุณนะคะ"

"อื้อ"

"เบลหายดีแล้วล่ะค่ะ"

"แน่ใจนะ"

"ค่ะ"

ให้ตายสิ เธอนี่มันดื้อจริงๆ ถ้าเป็นแฟนผมนะ ผมจูบสั่งสอนดีกว่า ว่าแล้วก็ทำดีกว่า

"คุณราณี!!!"

ผมขึ้นเสียงใส่เธอ ทำเอาเธอสะดุ้ง

"คุณนี่มันดื้อจริงๆ"

"ดะ ดะ ดื้อยังไงคะ"

"อย่างงี้แหละ"

"แล้วทำไมหรอคะ"

ดี ดื้อเข้าไปอีก ดื้อเยอะๆเลย ปากช้ำแน่!!!

"ทำอย่างงี้ไง"

ผมพูดพร้อมประกบริมฝีปากลงบนปากเรียวบางของเบล่า เบลล่าพยามยามจะออกแต่ผมไม่ให้ออก ผมดันลิ้นอันร้อนนะอุของผมเข้าไปในปากของเธอก่อนจะกัดปากของเธอจนเลือดออก เธอสะดุ้งและผลักผมออก

"เบลเจ็บ ฮือออ"

เบลล่าร้องไห้อีกแล้วว แต่ผมกลับยิ้มเย็นยะเยือกส่งไปให้แทน

"ใครสน เอาล่ะ ไปทำงานได้แล้ว"

"แต่"

"อย่าสำออย"

"ค่ะ"

เบลล่าตอบผมพร้อมเดินกะเผลกออกไปนั่งตรงที่นั่งของเธอ ก่อนจะฟุบหน้าลงกะโต๊ะ แล้วร้องไห้ออกมา

เบลล่าผมขอโทษ ผมแค่อยากให้คุณเข้มแข็ง