[ฟิคแฮร์รี่ พ็อตเตอร์]เมื่อตัวประกอบอยากเล่าเรื่อง

"ถึงแล้วๆ ยัยตัวแสบ ชุดน่ะยังไม่เรียบร้อยเลย"เสียงของพี่ออสตินทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นจากหนังสือนิยายเล่มโปรด แล้วมองไปรอบๆๆ
 
"ถึงแล้วนี่ ว้าย เสื้อคลุมๆๆๆ"ฉันตกใจมากเมื่อเห็นว่ารถไฟกำลังจะจอด โอ้ย ทำไมพี่ออสตินไม่เรียกฉันก่อนหน้านี้นะ จะใส่ทันไหมเนี่ย ฉันรื้อของจนกระจุยกระจายก่อนจะหยิบเสื้อคลุมมาสวมลวกๆ
 
"ใจเย็นๆๆ ข้างหลังนั้นเสื้อคลุมถลกอยู่"พี่ออสตินว่าพลางจัดชุดให้ฉัน
 
"เพราะพี่เลย ไม่รีบเรียกหนูละคะ"ฉันแอบบ่นพร้อมจัดชุดให้เข้าที่เข้าทาง
 
"ยัยตัวแสบ พี่เรียกเราเป็นสิบครั้งแล้วสนซะที่ไหน นี่แนะ"
 
"อ๋อย ปล่อยแก้มนาาา"ฉันร้องประท้วงเมื่อโดนดึงแก้ม
 
"เอ้าไปๆๆ แฮกริดเรียกแล้วเดี๋ยวพี่เก็บของที่เหลือให้"พี่ออสตินปล่อยแก้มฉันออกแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยสิ่งที่ฉันต้องการที่สุด นี่สิ พี่ที่น่ารัก! ฉันยิ้มกว้างแล้วเขย่งไปหอมแก้มพี่ชาย ก่อนจะรีบวิ่งออกไป โดนไม่ทันสังเกตุเลยว่าพี่ออสตินยิ้มหน้าบานขนาดไหน
 
"พวกปีหนึ่ง ปีหนึ่งทางนี้! เป็นไงดีไหม แฮร์รี่ "
 
นั่นเสียงแฮกริดนี่ ให้ตายฉันรู้แล้ว ว่าฉันลืมอะไรไป ฉันลืมไปขอนั่งตู้รถไฟเดียวกับแฮร์รี่ ให้ตายเหอะ ลืมได้ไงเนี่ย อ้ากกกกกก! ฉันทึ้งผมตัวเองจนคนรอบข้างมองแปลกๆ อุ๊บ! ฉันค่อยๆยิ้มแห้งๆออกมาแล้วจัดผมให้เรียบร้อยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ที่จริงฉันกำลังพยายามหาทางแทรกเข้าไปหาแฮร์รี่น่ะสิ แต่...ฮือออ คนแน่นมาก อดแน่เลย หรือฉันจะเอางูปลอมเขวี้ยงออกไปแล้วกรี๊ดร้องสร้างความแตกตื่นให้คนแถวนี้กระเจิงแล้วพุ่งประชิดตัวดีไหมนะ
 
"เอ้า ตามฉันมา มีพวกปีหนึ่งอีกไหม ระวังบันไดนะ พวกปีหนึ่งตามฉันมา"
 
 
ก่อนที่ฉันจะลงมือปฏิบัติจริง เสียงของแฮกริดก็ลอยมา พร้อมกับทุกคนเริ่มออกเดิน โธ่เอ้ย พลาดอีกแล้ว เอาเถอะ เดี๋ยวค่อยหาโอกาสใหม่แล้วกัน ฉันคิดพลางเดินตามแฮกริดไป
 
"ประเดี๋ยวก็ได้เห็นฮอกวอตส์ครั้งแรกแล้ว เลี้ยวมุมนี้ล่ะ"เสียงแฮกริดตะโกนข้ามมาบอก ฉันมองตามจุดที่แฮกริดบอกแล้วก็ต้องทึ่งจนเผลอร้องออกมาไม่รู้ตัว
 
"อู้ฮู..."และแน่นอนท่าทางไม่ใช่ฉันคนเดียวที่รอง ทุกคนแทบร้องเป็นเสียงเดียวกันเลยล่ะ ็ปราสาทตรงหน้าช่างดูงดงาม ลึกลับ น่าเกรงขาม ยิ่งมีแสงจันทร์สาดส่องมาเป็นพื้นหลัง ยิ่งทำให้ละสายตาไม่ได้
 
"เรือหนึ่งลำนั่งไม่เกินสี่คนนะ"เสียงของแฮริดพูดขึ้นมาอีกครั้ง แล้วชี้ไปที่เรือบด เห็นดังนั้นฉันก็พยายามวิ่งไปนั่งกับแฮร์รี่น่ะ แต่ไม่ทัน...เสียดายจัง! ฉันถอนหายใจก่อนจะเดินไปขึ้นเรือบดอีกลำข้างๆแฮร์รี่พร้อมกับกลุ่มเด็กนักเรียนอีกกลุ่มท่าทางหยิ่งๆผิวสีซีดๆเหมือนซอมบี้แช่น้ำ! อะไรกันเด็กนี่! แล้วเดินมาอย่างกับนักเลงมีลูกสมุนสองคนตามหลัง แล้วสมุนนายตัวใหญ่ไปไหนห๊ะ! จะเบียดฉันตกเรือแล้วนะ! ฉันคิดอย่างหงุดหงิด
 
"ทุกคนลงเรือแล้วนะ ไปได้!"เสียงของแฮกริดพูดขึ้นพร้อมเรือบดเริ่มเคลื่อนที่ออกไป ฉันจึงหันไปมองแฮร์รี่ 
 
'แบบนี้ก็ถือว่าใกล้ขึ้นมาล่ะมั้ง ให้ตายสิเพราะเจ้ายักษ์สองคนนี้เลย หยิบกล้องมาถ่ายไม่ได้'
 
"เธอน่ะ! เลือดบริสุทธิ์ใช่ไหม"เสียงของหัวโจก(?)ดังขึ้นทำให้ฉันหันไปมอง
 
"ฉันหรอ อืมเลือดบริสุทธิ์"เขาก็ไม่แย่นี่นะ ชวนฉันคุยด้วย ขอโทษนาที่ตัดสินนายจากภายนอก
 
"ค่อยยังชั่ว นึกว่าฉันต้องมานั่งกับพวกเลือดผสมอะไรแบบนี้ซะแล้ว แค่คิดก็ขนลุก"คำพูดของเขาทำให้ฉันขมวดคิ้ว อะไรกันหมอนี่
 
"จะมาพูดเรื่องเลือดอะไรนี่ทำไม ตอนนี้เราก็เป็นนักเรียนเหมือนกันแล้วนี่!"
 
"เหอะ พวกโลกสวยสินะ เธอควรเลือกคบคนหน่อยนะ ไปคบกับพวกเลือดผสม เลือดสีโคลนมีแต่ตกต่ำ"เขามองฉันอย่างเหยียดๆ หมอนี่!!! เอาคำขอโทษฉันคืนมานะ ฮึ่ย!! ฉันหงุดหงิดจนไม่อยากพูดกับหมอนี่ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่แฮกริดบอกว่า
 
"ก้มหัว"เผื่อให้ผ่านเถาไอวี่ ฉันได้ทีเลยแกล้งเสียหลักแล้วไปเหยียบเท้าของนางองครักษ์หัวโจกนั่น จนหมอนี้สะดุ้งเงยหน้าขึ้นมาโดนต้นไอวี่ตบหน้าเข้าเต็มๆ สมน้ำหน้า! ในเมื่อหัวหน้าผิดลูกน้องก็ต้องรับแทนได้! ฉันคิดแบบนั้นแต่กลับแสดงสีหน้าขอโทษขอโพยหมอนั่นอย่างแนบเนียล ซึ่งหมอนั่นก็ยกโทษให้ฉันง่ายๆ ดีมาก! ถ้านายไม่ยกโทษจะโดนหนักกว่านี้
 
หลังจากนั้นไม่นานเรือก็มาจนถึงฝั่ง ฉันขึ้นฝั่งมาพร้อมแอบเอารองเท้าไปขยี้เสื้อคลุมสามหนุ่มนั่นโดยไม่ให้พวกนั้นรู้ตัว เมื่อมีรอยเท้าจนฉันพอใจ ฉันก็เดินเนียลไปอีกด้าน เอ...ฉันพลาดอะไรไป ทำไมมีเด็กถือคางคกเข้ามาด้วยล่ะ ไม่ได้วางสัมภาระไว้ที่ชานชาลาหรอเนี่ย
 
"ทุกคนพร้อมนะ เธอคนนั้น คางคกยังอยู่นะ"แฮกริดชี้ไปที่เด็กคนที่ฉันมองอยู่ อ้อ คางคกหายมาโผล่ที่นี่หรอ แหม มันก็เอาตัวรอดเก่งนะ บุกมาจนถึงปราสาทจนได้ ขณะที่ฉันคิดอยู่นั่นเองแฮกริดก็เคาะประตูแล้วเปิดออก ฉันก็พบกับผู้หญิงคนนึงท่าทางดุมาก อ้อ เธอชื่อศาสตราจารย์มักกอนนากัลล่ะ เธอเปิดบานประตูออกแล้วให้พวกเราเดินเข้าไปในห้องเล็กๆห้องนึง พร้อมกล่าวต้อนรับเราและอธิบายขั้นตอนการคัดสรร แต่ฉันไม่ค่อยได้ฟังหรอก ก็แหม พี่ออสติน เล่าให้ฉันฟังหลายรอบจนท่องได้แล้วนี่น่า ฉันใช้โออกาสนี้ค่อยๆเคลื่อนเนียลๆไปทางแฮร์รี่ แต่ไปได้ครึ่งทางก็ต้องหยุดเพราะโดนศาสตราจารย์มองมา 
 
'แง้ หนูแค่ขยับนิดหน่อยเอง อย่าจ้องแบบนั้นสิค่ะ'ฉันยืนนิ่งอย่างสงบเสงี่ยมทันที เธอมองฉันอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับคำว่า
 
"ขอให้คอยอยู่เงียบๆ"ฆ่าฉันเถอะถ้าให้ฉันอยู่เงียบๆนี่ แต่ว่าได้จังหวะแล้ว ฉันใช้โอกาสนี้กระแซะเข้าไปทางแฮร์รี่ โดยที่ไม่มีใครสนใจเพราะมัวแต่กังวลเรื่องการคัดสรร จนในที่สุด สำเร็จ ฉันอยู่ข้างหลังเขาแล้วล่ะ ขณะที่ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปหาเขาน่ันเอง
 
"จงลืมและให้อภัยซะเถอะ เราควรใหเโอกาสเขาอีกหน"ฉันหันมองตามเสียงแล้วก็อ้าปากค้าง ใช่ว่าฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้จากพี่มานะ แต่พอเจอจริงๆมันก็อดอึ้งไม่ได้ ว้าว มันเจ๋งนะ ลอยทะลุกำแพงแบบนี้ ไม่ต้องกลัวชนใครด้วย! แต่ว่าฉํนยังไม่อยากตายเพราะฉะนั้น พับเก็บโครงการนี้ไปเลยดีกว่า 
 
"เข้าแถวเรียงหนึ่ง เดินตามฉันมา"ศาสตราจารย์มักกอนนากัลที่เดินเข้ามาเมื่อไหร่ไม่รู้สั่งให้พวกเราเดินตามไป พอได้เข้ามาในห้องโถงฉันก็ตะลึงอีกครั้งกับภาพที่งดงามของท้องฟ้ายามค่ำคืนและเทียนที่ลอยอยู่บนฟ้า และเมื่อมองตรงไปสุดนั่นหมวกคัดสรรนี่นา เก่ากว่าที่คิดเยอะเลยแหะ แล้ว พี่ออสตินอยู่ไหนเนี่ย ฉันมองหาพี่ออสตินที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ อยู่ไหนนาาาาาา
 
อะ! เจอแล้ว แต่ดูเหมือนพี่เขายังหาฉันไม่เจอนะ ดูร้อนรนน่าดู อืม.... ฉันเดินเข้าไปให้ชิดกับแฮร์รี่อีกหน่อยดีกว่า พี่ออสตินจะได้สังเกตุเห็นฉัน ยังไงแฮร์รี่พ็อตเตอร์ก็ต้องเด่นอยู่แล้ว! และฉันก็คิดถูกด้วยพอฉันืำยังงั้นพี่ออสตินก็เห็นฉันทันที แต่ทำไมพี่ออสตินทำหน้าโกรธขนาดนั้นละ? ใครเหยียบขาหรือไงนะ!? หรือกลัวฉันซนขอถ่ายรูปตอนนี้ ไม่เอาน่า ฉันรู้กาละเทศะพอนะคะพี่ ไม่ต้องห่วง! ฉันส่งสายตาสื่อสารไปให้พี่ออสติน แต่พี่เขากลับเอาแต่ทำปากว่าให้ฉันถอยออกมา โธ่ เชื่อมั่นในน้องหน่อยสิ
 
"ฮัฟเฟิลพัฟ!"เอ๊ะ อะไรน่ะ คัดสรรเลือกแล้วหรอ ฉันcค่หันไปคุยด้วยสายตากับพี่ออสตินแปปเดียวเอง นี่ฉันพลาดกลอนของหมวกด้วยหรอนี่ เสียดายจังเลยง่า!
 
ฉันมองคนที่ถูกเรียกไปใส่หมวกคัดสรรเรื่อยๆ ชักรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเสียแล้วสิ 
 
"พ็อตเตอร์ แฮร์รี่!"ตามที่ฉันคาด เสียงฮือฮาดังขึ้นทั้งห้องโถงเลยล่ะ ก็ไม่แปลกนะ คนดังก็งี้ล่ะ เขาจะได้บ้านไหนนา
 
"กริฟฟินดอร์!!"สิ้นเสียงประกาศโต๊ะกริฟฟินดอร์ก็เฮลั่นเลยล่ะ อยากไปอยู่ด้วยจัง ถ้าอยู่คนละบ้านก็เจอกันยากขึ้นน่ะสิอืม...ฉันเหมือนสตอลเกอร์ขึ้นไปทุกทีแล้วนะ ถ้าฉันไม่รีบทำภารกิจที่ตั้งใจให้เสร็จ ฉันต้องโดนหาว่าเป็นสตอลเกอร์แน่ๆ แค่จับมือกับถ่ายรูปทำไมยากยังงี้นะ
 
"เซเนริส อลิซ!"ขณะที่ฉันฟุ้งซ่านอยู่ศาสตราจารย์ก็เรียกฉันขึ้นเป็นคนต่อไป หวา~ ชักตื่นเต้นล่ะสิ ฉันรีบขึ้นไปนั่งที่ม้านั่ง ให้ศาตราจารยเอาหมวกคัดสรรมาสวมหัว
 
"อืม~~ มีความใฝ่รู้ ชอบอ่านหนังสือ งั้นไป.."
 
'ขอไปกริฟฟินดอร์ได้ไหมคะ ฉันไปใฝ่รู้ที่นั้นก็ได้ ขอเถอะนะคะ คุณหมวกเจ้าขา'ฉันอ้อนวอนหมวกคัดสรรอย่างสุดความสามารถ
 
"ทำไมอยากไปกริฟฟินดอร์ล่ะ ถึงจะไปได้ แต่..เจ้าเหมาะกับเรเวนคลอมากกว่านะ...อ้อ...เป็นเป้าหมายที่บ้าดี ในเมื่อเจ้ากล้าขอ ก็ไป กริฟฟินดอร์!!"สิ้นเสียงหมวกประกาศฉันดีใจแทบแย่น่ะ ถึงจะอายที่หมวกอ่านความคิดได้ก็เถอะ แต่อย่างน้อยก็สำเร็จล่ะนา ฉันเดินอย่างเริงร่ามานั่งข้างๆเฮอร์ไมโอนี่ โดยมีพี่ออสตินเดินมาลูบหัวอย่างดีใจ
 
"พี่ดีใจที่น้องได้อยู่บ้านเดียวกันนะ"พี่ออสตินยิ้มกว้าง อ่า พี่ดูดีใจมากเลย ฉันก็ดีใจเหมือนกัน
 
"หนูก็ดีใจค่ะพี่ แต่เสียดายพี่ๆมัวแต่สนใจแฮร์รี่กัน แทบไม่มีใครเฮให้หนูเลยอะ"ฉันพูดอย่างขำๆพลางทำแก้มป่อง ไม่คิดว่าพี่ออสตินจะเดินออกไปแล้วลากเพื่อนของเขามาทั้งหมด เพื่อให้มาแสดงความยินดีกับฉัน บอกตามตรง อายมากคะ!! แค่ล้อเล่นเอง 
 
"น้องนายหรอ น่ารักดีนี่"
 
"ขอจองได้ไหมคนนี้"
 
"พี่ชื่ออลันนะมีปัญหาอะไรมาปรึกษาพี่ได้"
 
"น้อยๆหน่อยๆอลัน พวกนายด้วย อย่ายุ่งกับน้องสาวฉันนะ ให้มาดูหน้าไว้ว่าอย่าคิดจีบ!"พี่ออสตินประกาศกร้าว ทำให้เพื่อนๆหัวเราะกันใหญ่ ขณะเดียวกันฉันก็อายจนแก้มแดงไปหมดแล้ว พี่ทำอะไรเนี่ย... ถ้าพี่พูดขนาดนี้หนูขึ้นคานจะทำไงคะ หนูยังอยากมีแฟนนะ! แต่ทำไมหยุดยิ้มไม่ได้เลยแหะ พี่อุตส่าห์ไปเรียกเพื่อนมายินดีกับฉันขนาดนี้ วันนี้จะยอมๆไปก่อนนะ หลังจากนั้นพวกพี่ๆก็กลับไปนั่งที่ ฉันก็พึ่งรู้สึกตัวว่า
 
หิว! หิวจะตายแล้ว พึ่งรู้ตัวว่าหิวขนาดนี้ คิดแล้วฉันก็กวาดทุกอย่างเข้าปากอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งเด็กรอบๆนั้นหันมามองฉันกันใหญ่ แต่ใครจะสนละ ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว 
 
"เนวิลล์ รบกวนส่งมันฝรั่งบดมาให้หน่อยสิ"ฉันเอ่ยกับเด็กที่ทำคางคกหาย เขาสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะส่งมันบดให้ฉัน
 
"ขอบใจนะ"ฉันยิ้มให้เขานิดหน่อย แล้วตักมันบดเขาปากต่อทันที อะไรนะ คุณสงสัยว่าทำไมฉันรู้จักชื่อเขาหรอ ก็ตอนประกาศชื่อไงคะ เห็นยังงี้ฉันเป็นคนจำแม่นมากนะ เห็นแค่ครั้งเดียวก็จำได้แล้ว หุหุหุ อิจฉาล่ะซี่ โอ๊ะ นอกเรื่องซะแล้ว กลับมาเข้าเรื่องดีกว่า หลังจากนั้นไม่นานอาหารทั้งหมดก็ถูกเก็บฉันคิดถูกจริงๆด้วยที่รีบยัดทุกอย่างเข้าปาก ฮะๆๆๆๆ
 
ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ขึ้นมากล่าวกับพวกเราเล็กน้อยเรื่องระเบียงทางเดินชั้น 2 กับป่าอะไรเนี่ย เอาไว้ฉันถามพี่ทีหลังแล้วกันตอนนี้ฉันง่วงมาก คิดอะไรไม่ออกแล้ว ฉันนั่งสัปหงกระหว่างที่เขาร้องเพลงโรงเรียนกัน สารภาพเลยนะเป็นเพลงที่ร้องมั่วมาก ทำนองไม่มีเลย ทำเอาฉันหัวตื้อกว่าเก่าอีก เมื่อเพลงจบเราพวกเราก็แยกย้ายไปตามหอต่างๆ พบผีที่เขาเรียกกันว่าพีฟก่อกวนกลางทางนิดหน่อย แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร นอกจากไม้เท้าอันนึงเกือบมาโดนฉันแต่พี่ออสตินที่ประกบฉันมาตั้งแต่เริ่มเดินออกจากหอปประชุมก็ปัดมันออก เราเดินต่อมาเรื่อยๆจนถึงภาพผู้หญิงอ้วน 
 
"คาปุต ดราโคนิส"นั่นคงเป็นรหัสผ่านสินะ จำไว้ๆๆๆ เอ๊ะ รหัสผ่านมะกี้อะไรนะ...บอกแล้วไงสมองฉันไม่ทำงานแล้ว เราเดินผ่านช่องเข้าจากนั้นเหมือนพี่ออสตินพูดอะไรกับฉันก็ไม่รู้ ฉันฟังไม่รู้เรื่อง  แล้วเขาก็เดินออกไป ฉันจึงแยกย้ายไปนอนบ้าง อ่าเตียงนุ่มจัง ฝันดีนะ ทุกคน ฟี้~~~~