[ฟิคแฮร์รี่ พ็อตเตอร์]เมื่อตัวประกอบอยากเล่าเรื่อง

 

ก็แหม เขามาถึงก็เปิดหนังสือทบทวนแล้วค่ะ ฉันเลยไม่ได้ไปท้าเขาแข่ง(?) แต่เขาก็ดีนะ ระหว่างรอศาสตราจารย์มา เวลาที่ฉันไม่เข้าใจ เขาก็จะมาช่วยบอก เช่นกันถ้าเขางงตรงไหน ฉันก็จะยัดเยียดเสนอตัวไปช่วยเขา ฉันอัธยาศัยดีมากใช่ไหมล่ะคะ วิชาที่ทำให้เราสนิทกันมากที่สุดคงเป็นวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ของศาสตราจารย์บินส์ค่ะ เพราะทุกคนหลับกันหมด เหลือเราสองคนนั่งจดตามยิกๆ หึหึ คิดไม่ถึงละซี่ เห็นฉันซนแบบนี้ ฉันก็รักการเรียนนะคะ

 

จะว่าไป ขณะที่ฉันกับเฮอร์ไมโอนี่แข่งกันมาห้องเรียนที่1 แต่แฮร์รี่กับรอนกับแข่งมาที่สุดท้าย ไม่รู้ทำไมพวกเขามักมาฉิวเฉียดหรือสายทุกที ไม่รู้ว่าเพราะโดนกลุ่มคนขวางทาง หรือหลงทาง หรือโดนพีฟเล่นงาน กันแน่นา ที่จริงก็อยากจะชวนมาด้วยกันนะ ระหว่างรอศาสตราจารย์จะได้ขอถ่ายรูป แต่พวกเขาสายตลอดเลย ฉันเลยไม่สามารถรอได้ งื้อ! ขอโทษนะคะแฮร์รี่ แต่ฉันทำใจมาเรียนสายไม่ได้จริงๆ 

 

สงสัยใช่ไหมทำไมฉันอยู่ห้องเดียวกับแฮร์รี่แต่ยังไม่ได้จับมือ ถ่ายรูป หนึ่งเลยค่ะ พวกเขามักมาสาย สองพี่ออสตินชอบมาคุมฉันไม่ให้เถลไถลทุกครั้งที่ว่างค่ะ บอกว่ากลัวฉันหนีเที่ยวไม่เรียน โธ่ ไม่เชื่อใจกันเล้ย สาม พอเลิกเรียนรอนมักเกาะติดแฮร์รี่แน่น เรียกว่าปาท่องโก๋ แต่นั่นไม่เท่ากับ รอนต้องเข้าห้องน้ำทุกครั้งหลังเลิกเรียน! แฮร์รี่ก็เลยต้องไปด้วย! ให้ใจกล้าแค่ไหนก็ไม่กล้าไปดักรอหน้าห้องน้ำชายหรอกนะ!

 

นี่ก็ผ่านมาจนวันศุกร์ที่ต้องไปเรียนวิชาปรุงยาแล้ว ขอบอกว่านี่เป็นวิชาที่ฉันรอคอยมากเลยล่ะ ฉันอยากเรียนวิชาปรุงยาเพราะว่ากะว่าจะเอาไปยัดปากเจ้าเด็กผิวซีดคนนั้น ที่ฉันมารู้ทีหลังว่าชื่อมัลฟอยน่ะสิ แต่ว่านะ อาจารย์ปรุงยาเนี่ยเป็นอาจารย์ประจำหอมัลฟอยด้วยสิ ฉันคงวางยาหมอนั่นไม่ได้ง่ายๆแน่เลยล่ะ แต่ไม่ลองไม่รู้ หึหึหึ เตรียมใจไว้เลยนายมัลฟอย ฉันจะตีซี้ศาตราจารย์ให้นายกลายเป็นหมาหัวเน่าเลย 

 

นั่น...เป็นความคิดแรกของฉันต่อวิชาปรุงยานี้ แต่หลังจากเข้าเรียนจริงๆแล้วฉันขอพับเก็บความคิดนั้นใส่ขวดโยนลงทะเลไปเลยค่ะ! ทำไมหรือค่ะ เรื่องมีอยู่ว่า

 

ในห้องเรียนปรุงยา

 

เหมือนปกติทุกวิชาเริ่มด้วยการเช็คชื่อ เหมือนจะเป็นได้ด้วยดีนะคะ ถ้าไม่

 

"แฮร์รี่ พ็อตเตอร์ คนดังคนใหม่ของเรา"หูยแค่เช็คชื่อก็เหมือนประกาศสงครามแล้วอะ แล้วนั่น นายซอมบี้แช่น้ำนั่นหัวเราะขนาดนั้นไม่ลุกขึ้นยืนบนโต๊ะแล้วหัวเราะเลยล่ะ จากนั้นหลังจากศาสตราจารย์เกริ่นอีกพักนึงก็รัวคำถามใส่แฮร์รี่เลยจ้า แฮร์รี่ตอบไม่ได้ แทนที่อาจารย์จะเฉลยกับพูดจาถากถางแฮร์รี่อีก! แถมไม่พอถามต่อด้วย เฮอร์ไมโอนี่เองคงอยากช่วยเลยยกมือขึ้นซะสูง ฉันเองก็พยายามอย่างสุดความสามารถในการกระซิบคำตอบให้แฮรี่ เพราะวันนี้ฉันโชคดีแฮร์รี่มานั่งหน้าฉันพอดี แต่เพราะศาสตราจารย์สเนปจ้องซะเขม็งฉันเลยทำไม่ได้ถนัดนัก ในที่สุดเราก็โดนหักคะแนน นี่มันอะไรเนี่ย!!! ฉันอุตส่าห์วางแผนสร้างบุญคุณให้แฮร์รี่จากนั้นขอถ่ายรูปเป็นการตอบแทน พังหมด!!!!

 

ฉันเริ่มนั่งเรียนอย่างไม่มีความสุข ก็นะเจอแบบนี้ใครจะสุขลงเล่า หลังจากเรียนไปสักพักเขาก็ให้จับคู่กันปรุงยาแก้ฝี โดยที่ฉันจับคู่กับเฮอร์ไมโอนี่ ฉันตั้งใจทำอย่างสุดความสามารถกะจะเอาไปราดหน้าศาสตราจารย์ เผื่อหน้าตาจะดีขึ้น! แต่ก็ไม่วายถูกติอยู่ดี อะไรเนี่ย ฉันมั่นใจวิธีมากเลยนะ! เท่านั้นยังไม่ขัดใจเท่าไปชมของมัลฟอย อะไรนะ เคี่ยวได้สมบูรณ์แบบ มันสมบูรณ์แบบตรงไหนคะ ฝีขึ้นบังตารึไง เอานำยาฉันไปช่วยล้างตาไหมค่ะ ศาสตราจารย์!

 

ข้างบนนั่นฉันคิดค่ะ ฉันไม่มีปัญญาไปต่อกรกับผู้ให้คะแนนหรอกคะ งื้อ ที่ทำได้ก็แค่สบตากับเฮอร์ไมโอนี่แล้วแอบเบ๊ะปากนั้นละคะ เดี๋ยวนี้พวกเราเริ่มสื่อสารกันด้วยสายตาชำนาญแล้วค่ะ ฮะๆๆๆ เอ๊ะ กลิ่นอะไรเหม็นๆ

 

"เฮ้ย!!!"ฉันอุทานเสียงดังลั่นเมื่อเห็นหม้อของเนวิลล์ละลาย แล้วน้ำยาก็ไหลมาตามพื้น ฉันกระโดดขึ้นเก้าอี้อย่างรวดเร็ว โธ๋เอ้ย วันอื่นก็ไม่ได้ วันนี้ฉันใส่กระโปรงมานะ ต้องมาปีนแบบนี้ เดี๋ยวเกิดมีใครมาแอบมองใต้กระโปรงฉันนะ ฉันจะจับมันเอาหน้าจุ่มน้ำยาเนวิลล์ ขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้นศาสตราจารย์สเนปก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อย แต่ไม่วายหันมาหักแฮร์รี่อีกหนึ่งคะแนน บ้าไปแล้ว!!! ฉันอยากจะโกรธจนเข้าไปกัดหัวศาสตรจารย์นัก แต่ถ้าทำแบบนั้น ฉันคงโดนหักคะแนนบ้านหมดแน่เลย โอ้ย อึดอัดๆๆๆๆ

 

หลังจากหลุดออกมาจากห้องเรียนได้ ฉันก็ตรงไปที่ห้องพักทันที ไม่ตงไม่ตามมันแล้วแฮรี่ พอเข้าไปในหอนอน อย่างที่ฉันคาดทุกคนยังไม่มา ฉันหยิบหมอนอันโปรดออกมาจากกระเป๋าเดินทาง นี่เป็นหมอนพิเศษที่ท่านพ่อทำให้ฉันเลยนะคะ อ้อ ห้ามบอกท่านแม่นะคะ ฉันจะทำอะไรให้ดู ฉันจัดการเขียนชื่อใส่กระดาษแล้วแปะลงไปบนหมอนใบนั้นเป็น เซเวอรัส สเนป เพียงคู่เดียวหมอนใบนั้นก็กลายร่างเป็นศาสตราจารย์สเนปขนาดเท่าเอว ฉันไม่รอช้ากระโดถีบทันที แล้วยืนกระทืบๆๆๆ บนตัว 

 

"ค่อยยังชั่วสบายใจล่ะ"ฉันพึมพำ ก่อนจะมองไปที่ซากหมอน(?) อย่างพอใจ จากนั้นฉันจึงไปดึงกระดาษออก หมอนนั้นก็ค่อยๆกลับเป็นรูปเดิมเหมือนตอนยังไม่ได้ใช้ ท่านพ่อให้หมอนนี่กับฉันเพราะกลัวว่าฉันจะอัดอั้นจนตายค่ะ! ท่านพ่อที่รักช่างรู้ใจฉันจริงๆ แต่ถ้าท่านแม่รู้นะ ฉันจะโดนยึดแน่ๆ คิดได้ดังนั้นแล้ว ฉันก็เก็บหมอนให้มิดชิดดีกว่า ถึงท่านแม่จะไม่อยู่ที่นี่ก็เถอะนะ

 

จ็อก~~~~~

 

ท้องฉันร้องเสียงดังมาก ดีนะไม่มีใครอยู่ไม่งั้นอายตายเลย คิดแล้วฉันก็รีบวิ่งลงไปที่ห้องโถงทันที เมื่อไปถึงฉันก็พบพี่ออสคินกำลังยืนรอฉันอยู่ แถมมองมาทางฉันอย่างดุดุด้วยนะ แหะๆ

 

"ไปไหนมา พี่หาเราซะทั่วเลย"หวา พี่ออสตินโกรธแล้ว ฉันรีบพุ่งเข้าไปกอดแขนพี่ออสตินแล้วเอาแก้มถูกแขนอย่างอ้อนๆทันที

 

"ไปหาที่ระบายอารมณ์มาค่ะ เรียนวิชาเมื่อกี้เครียดมากเลย"

 

"หืม...เรียนกับใครล่ะ"

 

"อาจารย์ประจำบ้านสลิธีรีนค่ะ"ชิ ไม่อยากแม้จะเรียกชื่อ

 

"อ้อ ศาสตราจารย์สเนปหรอ หึหึ ก็ปกติแหละน่า เดี๋ยวก็ชิน"พี่ออสตินขำเล็กน้อยแล้วพาฉันไปนั่ง ฉันกวาดตาหาที่นั่ง อะ! ตรงนั้น!!!! ก่อนจะพุ่งไปที่ที่นั่งข้างๆแฮร์รี่ทันที แต่กลับไม่ทัน พี่เฟร็ดกับพี่จอร์จมานั่งซะก่อน นี่!!! นี่จงใจแกล้งใช่ไหม เง้อออ

 

"อ้าวเป็นอะไรล่ะ ไม่ไปนั่งหรอ"พี่ออสตินถามฉันเมื่อเห็นฉันชะงัก

 

"ที่ที่หมายตาโดนแย่งแล้วค่ะ"ฉันตอบอย่างหงอยๆ

 

"หืม...ต้องหมายตากันเลยหรอ ไปไป นั่งข้างๆจอร์จก็ได้นี่"พี่ออสตินว่าพลางนำฉันไปนั่งข้างๆจอร์จ ดีเลย ฉันจะแก้แค้นที่แย่งที่

 

"สวัสดีค่ะพี่เฟร็ด พี่จอร์จ"ฉันทันทายเสียงหวาน

 

"ว่าไงอลิซ"

 

"ดี อลิซ" ทั้งสองคนยกมือทักทายฉันกับพี่ออสตินอย่างเป็นกันเอง หึหึหึ

 

"ว้าย!"ฉันแกล้งสะดุดขาตัวเองจนล้มไปทับพี่เฟร็ด เหวี่ยงแขนไปกระแทกหลังพี่จอร์จ

 

"โอ้ย!!"เสียงทั้งสองคนประสานกันลั่น สมกับเป็นแฝดจริงๆ 

 

"ฉันขอโทษค่ะพี่ ฉันสะดุดขาตัวเอง"ฉันก้มหัวปะหลกๆ

 

"นี่แน่ใจนะว่าไม่ได้แกล้ง"พี่เฟร็ดหรี่ตามอง

 

"จะแกล้งทำไมล่ะคะ หนูจะทำให้ตัวเองเจ็บตัวทำไมล่ะคะ"ถ้าไม่ใช่เพื่อกลั่นแกล้งพี่ๆ หนูไม่ยอมเจ็บตัวเด็ดขาด! ฉันคิดในใจพร้อมทำตาแป๋วใส่

 

"ยัยตัวแสบ!"พี่เฟร็ดกับพี่จอร์จดึงแก้มฉันคนละข้าง ฝีมือการแสดงฉันตกต่ำหรือทั้งสองเทพเกินไป ฉันถึงหลอกไม่สำเร็จเนี่ย

 

"อ๋อยนาาาา!"ฉันพยายามเอามือของทั้งสองคนออก แต่ทั้งสองกลับไม่ยอมปล่อย จนกระทั่งพี่ออสตินต้องเข้ามาช่วย พอฉันหลุดเป็นอิสระ ฉันก็ค้อนใส่ทั้งสองคนทันที ก่อนจะยิ้ม

 

"พี่หนูขอนวดเป็นการขอโทษที่สะดุดแล้วกันนะคะ"ฉันทำตาซื่อพร้อมลงแรงนวดอย่างเต็มที่!

 

"โอ๊ยๆๆ กระดูหักหมดแล้ว/นี่จะฆ่ากันรึไงเนี่ย"ฉันไม่สนใจเสียงของสองแฝดยังคงนวดๆๆๆอย่างเต็มแรง แต่ผลลัพธ์ที่ฉันไม่คาดก็ปรากฏ แฮร์รี่หันมามองแล้วหัวเราะละคะ! ฉันลืมไปได้ไงว่าเขานั่งข้างๆพี่เฟร็ด แบบนี้เขาจะกล้าถ่ายรูปกับฉันไหมเนี่ย ฉันค่อยๆหดมือเข้ามาพลางยิ้มแห้งๆให้แฮร์รี่ทันที

 

"คือว่า..."ขณะที่ฉันกำลังจะพูดกับแฮร์ร๊่

 

"ไปนั่งได้แล้วคนมองใหญ่แล้วลิซ"พี่ออสตินก็ขัดฉันแล้วลากฉันไปนั่งโต๊ะ ไม่นะ!! ฉันยังไม่ได้แก้ความเข้าใจผิดเลย!!! นั่น แฮร์รี่ลุกไปแล้ว แง!!! ฉันหันไปค้อนให้พี่ออสตินที่มาขัดฉัน ทำให้ทันเห็นสายตาดุๆของพี่เขาจ้องไปทางแฮร์รี่พอดี เอ๊ะ! เขาอาจไม่ได้กลัวฉันแต่กลัวพี่ออสตินก็ได้! แต่พี่จะไปไล่แฮร์รี่ทำไมล่ะคะ

 

"พี่ออสตินทำอะไรคะ ทำไมจ้องแฮร์รี่แบบนั้น ดูสิเขาลุกหนีเลย!"ฉันโวยวายใส่พี่ออสติน

 

"ก็เขามาหัวเราะน้องนี่"คำตอบพี่ออสตินทำฉันอึ้ง อะไรกันแค่นี้หรอ? เกิดอะไรขึ้นกับพี่ออสตินที่ชอบแกล้งฉันเนี่ย ทำไมอยู่ๆก็กางปีกปกป้องขนาดนี้

 

"พี่กินยาเขย่าขวดหรือเปล่าวันนี้"ฉันว่าพลางเอามือไปทาบหน้าผากพี่ชาย แต่โดนพี่ออสตินปัดออก

 

"เรานี่! กินไปๆๆๆ"พี่ออสตินส่ายหัวก่อนจะหันมานั่งกินโดยที่ไม่ตอบคำถามฉันเลย เชอะ กินก็ได้ ฉันงอนพี่ออสตินเลยไม่พูดอะไรด้วยแล้วก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียวทำให้ไม่รู้ว่า ด้านหลังฉัน พี่ออสตินแอบส่งเงินหนึ่งเกลเลี่ยนเฟร็ดกับจอร์จ พลางยกนิ้วให้ แล้วทั้งสองคนก็ยักคิ้วตอบแทน จากนั้นเฟร็ดก็ยกกระดาษขึ้นมาติ๊กถูก ในช่องที่ติ๊กนั่นเขียนไว้ว่า 'ขัดขวางไม่ให้อลิซใกล้แฮร์รี่ ค่าตอบแทน 1 เกลเลี่ยน ต่ออาทิตย์'

 

------------------------------------------------------

 

พี่ชายสายเปย์ค่ะ ลงทุนมากๆ ระดับขั้นหวงน้องของออสตินขึ้นสู่เลเวลสูงสุดแล้วค่ะ 555+